Τι έκανες στο Σούνιο μπαμπά;

Το μεγαλύτερο εμπόδιο μου έχω καταλάβει ότι είμαι εγώ. Και έτσι ο μόνος πραγματικός συναγωνιζόμενος μου είναι ο παλιός μου εγώ, αυτό το ..παλιοτόμαρο. :p οΣήμερα ξεκίνησα για να κάνω αυτό που προγραμμάτισα αντί του brevet θέρμου που ματαιώθηκε πανηγυρικά. Να κάνω μια μεγάλη βόλτα. Μια ως το... Εδώ δίπλα μωρέ, πόσο μακριά είναι αυτό το.. Α, ναι θυμήθηκα. Σούνιο. Το νοτιότερο σημείο της Αττικής. Έχω πάει πολλές φορές Ανάβυσσο και πίσω. Αντε μερικά χιλιομετράκια παρακάτω είναι, πως κάνεις έτσι;;; ...

Όταν έλεγα πριν ότι συναγωνίζομαι εμένα το εννοούσα. Ο παλιός εγώ με την υποψία της βροχής ή μερικών σταγόνων να πέφτουν θα οπισθοχωρούσε, θα τραβούσα το ποδήλατο μέσα στο σπίτι μη..βραχεί και προς θεού ..χαλάσει, τα τοστάκια θα τα έτρωγα για δεκατιανό ένα σήμερα και ένα αύριο, τα ισοτονικά θα προσπαθούσα μάλλον να τα πιω αλλά τελικά θα τα άδειαζα στο νεροχύτη. Και θα περνούσα μια μέρα στο σπίτι. Που δεν έχει κακό το σπίτι βέβαια αλλά εκτός των προπονήσεων στο προπονητήριο που είναι μια παραγωγική ταλαιπωρία έχω σκοπό να κάνω και μερικές αποστάσεις όταν υπάρχει ευκαιρία.

Έτσι, ο νέος εγώ, φούσκωσα το στήθος, πήρα ένα ύφος χιλίων δυο καρδηναλίων και με στυλ ατρόμητου βετεράνου ποδηλάτη καβάλησα το ποδήλατο του αψηφώντας το νερό που περνούσε μέσα από το κράνος και τους ώμους να μουσκεύουν σε ένα λεπτό. Τα χαμόγελα κόπηκαν κάπως όταν τα γάντια μούσκεψαν σε ένα λεπτό, η στολή τελικά δεν ήταν και τόσο αδιάβροχη όσο νόμιζα και η προσδοκίες μου να μη δυναμώσει η βροχή διαψέυτηκαν. Σύντομα έκανα ποδήλατο κάτω από ένα δυνατό μπουρίνι νιώθωντας την υγρασία να φτάνει κυριολεκτικά παντού. Τα αυτοκίνητα μου πετάγαν -αθελά τους θέλω να πιστεύω-  νερά σε κάθε μικροατέλεια του δρόμου, κάθε δυο μέτρα δηλαδή. Οι αντίξοες συνθήκες με πείσμωσαν περισσότερο και με περισσότερη    αποφαστιστική ξεροκεφαλιά συνέχισα το πετάλ για πιο Νότια μέρη.

Και σύντομα έγινε το θαύμα. Στο ΣΕΦ φάνηκε να λιγοστεύει η βροχή, στο παλαιό Φάληρο είχε γίνει ψιχάλα και πριν τη Γλυφάδα είχε λιακάδα. Στα αριστερά μαύρα σύννεφα αδειάζαν πάνω από τη πόλη ενώ δεξιά πάνω από τη θάλασσα επικρατούσε χαρά θεού με σκόρπια άκακα γκρι σύννεφα εδώ κι εκεί.

Συνέχισα με λίγες στάσεις ως Ανάβυσσο μέχρι που μια ενόχληση στο δεξί γόνατο έκανε την εμφάνιση της. Το σωστό θα ήταν να επιστρέψω προς τα πίσω. Αλλά βλέποντας ότι ειναι σταθερή η ενόχληση ειπα να την αγνοήσω, να μη με γονατίσει το γόνατο και χάσω το στόχο της ημέρας.

Έτσι συνέχισα με περίσιο θάρρος για το Σούνιο.  Εδώ έχω να πω κάτι σχετικό με τη μορφολογία του Σουνίου. Βλέποντας για πρώτη φορά το Ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο να ξεπροβάλλει μετά από κάποια στροφή, σου δίνεται η εντύπωση ότι έφτασες. Αμ δε. Χρειάζεσαι τέσσερα πέντε κμ ακόμη ακολουθώντας λόφους, όρμους, κολπίσκους σύμφωνα με το ανάγλυφο της γης εκεί. Και εκεί που το βλέπεις, χάνεται και πάλι.

Τελικά όμως έφτασα και η θέα ήταν όπως πάντα. Εξαιρετική. Ακολούθησαν μερικές φωτογραφίες, ένα σνακ, ένα αναψυκτικό και ξεκίνησα για το δρόμο της επιστροφής. Η βροχή δε ξαναέκανε την εμφάνιση της μέχρι το σπίτι. Το μόνο όμως που άρχισε να ενοχλεί ήταν η παρατεταμένη έκθεση στον ήλιο μέσα στο μεσημέρι.

Έτσι φτάνοντας πίσω διαπίστωσα το ροδοκόκκινο της φάτσας μου στο καθρέπτη, όμοιο με των βορειοευρωπαίων τουριστών τη δευτερη μέρα στην Ελλάδα.

Άλλο ένα εγωκεντρικό, ή μάλλον πιο σωστά, ένα αυτοβιογραφικό άρθρο έφτασε στο τέλος του. Λογικά δε θα έχει μείνει κανένας να διαβάζει. 

https://www.strava.com/activities/275462273

• Tweet
• Share
• Share
• Share
• Share

About George Kontogiannis

🇬🇷Father of three 👫🙆 Marathoner 🏃🏼 Triathlete🏊🚴🏼🏃🏼 AlmiraMan💪🏻 Trumpeteer🎺 Novel Writer 📝 Life is too short to wait. Live today! ✨✨✨ apogeiwsh.blogspot.com

Related Post