Life is too short to wait. Live Today!

Life is too short to wait. Live Today!

Η γείωση πριν την απογείωση

Πόσο με εκνευρίζει η "γείωση". Η χωρίς λόγο και αιτία απογοήτευση που τρως  από έναν άνθρωπο. Που κάλλιστα θα μπορούσε να αποφευχθεί βρε παιδί μου με την ελάχιστη συνέπεια και τυπικότητα. Εντάξει. Σου ήρθε τώρα να πάς ζωγραφική, μιλάς σε κάποια άτομα γιαυτό, όλοι βρίσκουν χαζή τη ζωγραφική. 

Ένας όμως ενθουσιασμένος και σχεδόν εκστασιασμένος σου λέει ότι το σκεφτόταν να αρχίσει κι αυτός ζωγραφική   πολύ καιρό τώρα αλλά δεν έβρισκε τη κατάλληλη παρέα με την ίδια αρτιστική τρέλλα για να ξεκινήσει.

Και σου λέει ότι θέλει να έρθει στο μάθημα κι ότι ενδιαφέρεται. Χαίρεσαι κι εσύ που ίσως βρήκες παρέα να μοιράζεσαι το νέο σου ενδιαφέρον ζωγραφοχόμπι. 

 Και την επόμενη μέρα έχετε και μια από κοντά συνάντηση που κουβεντιάζετε για ζωγραφιστά τοπία. χρώματα, πινέλα, παλέτες, κάδρα και όλα τα συναφή. 

Και το μάθημα είναι στις 7. Σου λέει ότι τελείωνει από τη σχολή στις 6 και  θα προλάβει να ετοιμαστεί για να έρθει στο μάθημα. Οκ μέχρι εδώ, όλα καλά.

Κανονίζετε να πάτε μαζί με το παπί.  (εκτός φυσικά αν προκύψει κάτι έκτακτο).
Φτάνει 7 παρά η ώρα και δεν έχω λάβει κάποια ειδοποίηση αναβολής, ακύρωσης. Καβαλάω το παπί και ξεκινάω για το σημείο συνάντησης. Στο φανάρι παίρνω τηλέφωνο για να κατέβει. Δεν απαντά. Φτάνω στο ραντεβού κύριος στην ώρα μου παρά 2 λεπτά, στέλνω ένα σύντομο μήνυμα με το κινητό. Απόκριση καμία. Ξανατηλεφωνώ. Απάντηση καμία. Το νερό αρχίζει να βράζει.

Περιμένω λίγο αλλά τίποτα. Γείωση και προσγείωση μαζί. Ε μη χάσω το μάθημα, ας ξεκινήσω σκέφτομαι να μην αρχίσει ο δάσκαλος. Κάπου εδώ ξεκινώ με τη μούρη στο τιμόνι και το βραστό νερό να εξατμίζεται από τα αυτιά μου σε δυο πλάγιους φουντωτούς ατμοπίδακες!

 Κάπου 20 λεπτά και μισή ώρα μετά το ραντεβού η τσέπη μου μουδιάζει από τη δόνηση του κινητού. Φρενάρω, ξεπεζεύω και σηκώνω το τηλέφωνο. 
Ακολουθούν  οι εκπρόθεσμες   κλασσικές δικαιολογίες του στυλ το καναρίνι μου ανέβασε πυρετό, η γιαγιά μου γιορτάζει αύριο, χτες έχασα μια κάλτσα, ψάχνω το ποτιστήρι να ποτίσω τον γιούκα κλπ.

Τέλος πάντων. Δε με πειράζουν οι δικαιολογίες. Κι εγώ τις εφευρίσκω αυτές. Αυτό που με πειράζει πολύ είναι η ασυναισθησία που διακατέχει μερικούς και ενώ θέλουν να ακυρώσουν κάτι, μια συνάντηση, μια συμφωνία, μια αγορά, κάτι τέλος πάντων, παρατάνε στην άκρη το τηλέφωνο, είναι στη κοσμάρα τους και δεν ενημερώνουν εμπρόθεσμα για την απόφαση του και τρως στη μάπα τη γείωση του αιώνα.

Άντε &)(&@@@@@ εσύ, ο γρύλος και τα πινέλα σου μαζί!
Ζωάκι!
Previous
Next Post »

3 σχόλια

Click here for σχόλια
Venea
admin
7 Σεπτεμβρίου 2010 στις 7:08 μ.μ. ×

Χαχαχαχχαχα!!! Κοντεψα να πνιγω με το ποτισμα του γιουκα...
Τι τα θες...; Αν ειναι να παρακαλας αστο καλυτερα. Αυτα δεν γινονται με το ζορι...

Reply
avatar
7 Σεπτεμβρίου 2010 στις 8:29 μ.μ. ×

@Venea
εντάξει, που να τρέχεις για ζωγραφική, είναι βαρετό. Αλλά πάρε ένα τηλέφωνο, ειδοποία βρε άνθρωπε να μη μένω σαν αγγούρι στο δρόμο?

Reply
avatar
11 Σεπτεμβρίου 2010 στις 10:09 π.μ. ×

9 μέρες μετά το ενδιαφέρον για ζωγραφική ξανάρθε. Πήρε τηλέφωνο να πάμε σαββατιάτικα για να ζωγραφίσουμε! Αμ δε! Ευτυχώς που έχει και λεωφορείο. Άντε γιατί το παπί δεν είναι ταξί για αναποφάσιστους καλλιτέχνες!

Reply
avatar