Έχω ένα flirt με τα ουράνια τόξα, το έχω πει? Χμμ...
Σήμερα ήμουν στο μάθημα όλο το μεσημέρι. Ίσα που προλάβαμε τον καιρό. Φεύγοντας από Μαραθώνα άρχισε να ψιχαλίζει. Προχωρώντας μετά τον Άγιο Στέφανο άρχισε να βρέχει. Συνεχίζοντας πιο κάτω από το ύψος της Αττικής οδού μέχρι και Περιστέρι σχεδόν δε βλέπαμε μπροστά μας από τη βροχή. Μαυρίλα και κακό παντού. Και νερά σε όλο το δρόμο. Ποτάμια νερά. Πλημμυρες! Η αγαπημένη μου καταστροφή. :) Ευτυχώς ο Skipperman το πήγαινε πλαγιοδρομία σα κότερο το εγώτριάντα και πλάναρε στα νερά του δρόμου κρατώντας περιέργως καλές αποστάσεις χωρίς να μου αφήνει περιθώρια για να ξαναγκρινιάξω για την χωρίς αμφισβήτηση βελτιωμένη οδήγησή του.
Έφτασα σπίτι, έκανα ένα γρήγορο μπανάκι και βουρ για τα ΚΤΕΛ σε αποστολή παραλαβή μαμάς. Μπορείς να αρνηθείς? Εξάλλου μάνα είναι και έχει να καταναλώσει κι αυτή ένα credit αγγαρείας ανα 10 μέρες. Αγγαρείας είπα? Ενοούσα θελήματος! :)
Η βροχή είχε σταματήσει τώρα και είχε αρχίζει να καθάριζει η ατμόσφαιρα. Οι δρόμοι είχαν γεμίσει φύλλα από τα φυλλοβόλα δεντράκια των πεζοδρόμιων και θυμίζαν πολύ φαιδρά τα κοκκινοπορτοκαλοκίτρινα χαλιά από πεσμένα φύλλα που μαζεύονται κάτω από τα πλατάνια το φθινόπωρο. Την στιγμιαία φαντασίωση γκρέμιζε σε μια στιγμή η μυρωδιά του βρεγμένου τσιμένου επαναφέροντας σε στη πραγματικότητα θυμίζοντας σου ότι είσαι κάπου στο κέντρο αυτής της αχανής έκτασης τετράγωνων κατοικοπαγίδων που αν και έχουν πόρτες εμείς αρνούμαστε να εγκαταλείψουμε.
Μισή ώρα αργότερα οδηγούσα προς το σπίτι και ξεπρόβαλε. Ω ναι! Oh yeah! Σε κάθε στενό και κάθε στροφή που έκανα μου φαινόταν πιο ελκυστικό.
Ε, τελικά ήταν πολύ όμορφο για να αντισταθώ και άξιζε να σταματήσω μεσούντος οδού με περιοδεύων σημαίνοντες λυχνίες αφύπνισης και να απολάυσω συγχορδία από βοόντες σαλπισμούς και ψαλμούς ανίερων ευχών από το οπίσθιο συνωστισμένο κομβόι εναγωνιώδων αθηναίων λαχταριζούντων επιστρέφουσι στην εστία ταύτων δια ιδίους σκοπούς, συνεστίασης, πιθανής συνεύρεσης (not bad), λήψης μεσημβρινού γεύματος η απλά ξαλάφρωσης, ανακούφισης και ανάπαυσης τοιάυτων.
Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα αυτό το παλιοαιχασουαποδω εγώτηλέφωνο αργεί να εστιάσει!!!
Πρέπει να κυκλοφορώ με μια φωτογραφική μηχανή μαζί. Αληθινή φωτογραφική μηχανή όμως!
Σήμερα ήμουν στο μάθημα όλο το μεσημέρι. Ίσα που προλάβαμε τον καιρό. Φεύγοντας από Μαραθώνα άρχισε να ψιχαλίζει. Προχωρώντας μετά τον Άγιο Στέφανο άρχισε να βρέχει. Συνεχίζοντας πιο κάτω από το ύψος της Αττικής οδού μέχρι και Περιστέρι σχεδόν δε βλέπαμε μπροστά μας από τη βροχή. Μαυρίλα και κακό παντού. Και νερά σε όλο το δρόμο. Ποτάμια νερά. Πλημμυρες! Η αγαπημένη μου καταστροφή. :) Ευτυχώς ο Skipperman το πήγαινε πλαγιοδρομία σα κότερο το εγώτριάντα και πλάναρε στα νερά του δρόμου κρατώντας περιέργως καλές αποστάσεις χωρίς να μου αφήνει περιθώρια για να ξαναγκρινιάξω για την χωρίς αμφισβήτηση βελτιωμένη οδήγησή του.
Έφτασα σπίτι, έκανα ένα γρήγορο μπανάκι και βουρ για τα ΚΤΕΛ σε αποστολή παραλαβή μαμάς. Μπορείς να αρνηθείς? Εξάλλου μάνα είναι και έχει να καταναλώσει κι αυτή ένα credit αγγαρείας ανα 10 μέρες. Αγγαρείας είπα? Ενοούσα θελήματος! :)
Η βροχή είχε σταματήσει τώρα και είχε αρχίζει να καθάριζει η ατμόσφαιρα. Οι δρόμοι είχαν γεμίσει φύλλα από τα φυλλοβόλα δεντράκια των πεζοδρόμιων και θυμίζαν πολύ φαιδρά τα κοκκινοπορτοκαλοκίτρινα χαλιά από πεσμένα φύλλα που μαζεύονται κάτω από τα πλατάνια το φθινόπωρο. Την στιγμιαία φαντασίωση γκρέμιζε σε μια στιγμή η μυρωδιά του βρεγμένου τσιμένου επαναφέροντας σε στη πραγματικότητα θυμίζοντας σου ότι είσαι κάπου στο κέντρο αυτής της αχανής έκτασης τετράγωνων κατοικοπαγίδων που αν και έχουν πόρτες εμείς αρνούμαστε να εγκαταλείψουμε.
Μισή ώρα αργότερα οδηγούσα προς το σπίτι και ξεπρόβαλε. Ω ναι! Oh yeah! Σε κάθε στενό και κάθε στροφή που έκανα μου φαινόταν πιο ελκυστικό.
Ε, τελικά ήταν πολύ όμορφο για να αντισταθώ και άξιζε να σταματήσω μεσούντος οδού με περιοδεύων σημαίνοντες λυχνίες αφύπνισης και να απολάυσω συγχορδία από βοόντες σαλπισμούς και ψαλμούς ανίερων ευχών από το οπίσθιο συνωστισμένο κομβόι εναγωνιώδων αθηναίων λαχταριζούντων επιστρέφουσι στην εστία ταύτων δια ιδίους σκοπούς, συνεστίασης, πιθανής συνεύρεσης (not bad), λήψης μεσημβρινού γεύματος η απλά ξαλάφρωσης, ανακούφισης και ανάπαυσης τοιάυτων.
Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα αυτό το παλιοαιχασουαποδω εγώτηλέφωνο αργεί να εστιάσει!!!
Πρέπει να κυκλοφορώ με μια φωτογραφική μηχανή μαζί. Αληθινή φωτογραφική μηχανή όμως!
🇬🇷Father of three 👫🙆 Marathoner 🏃🏼 Triathlete🏊🚴🏼🏃🏼 AlmiraMan💪🏻 Trumpeteer🎺 Novel Writer 📝 Life is too short to wait. Live today! ✨✨✨ apogeiwsh.blogspot.com
4 σχόλια
Click here for σχόλια*Ευτυχώς και συγχορδία
ReplyΜικρές διορθώσεις από το δαίμονα του τυπογραφείου χιχι (όχι ό,τι εγώ είμαι ορθογράφος, γι'αυτό και χρησιμοποιώ επεξεργαστή κειμένου. Στο προτείνω ανεπιφύλακτα δεδομένου ότι έχεις και φιλόλογους που διαβάζουν το μπλογκ.
Μπορείς να τη στείλεις και στο ΚΚΕ τη φωτογραφία για διαφημιστικό. Ούτε στημένη να ήταν...χαχαχα
Καλημέρα Nautilus, ορθογράφο ΔΕ χρησιμοποιώ. Εδώ δε χρησιμοποιώ στυλό πιά, αμα βάλω και ορθογράφο δε πρόκειται ποτέ να μάθω να γράφω σωστά. Αμάν με την αυτοματαποίηση! Κάτι παθαίνεις αν δε χρησιμοποιείς κάτι με μπαταρίες που να κάνει μπλιπ μπλιπ ε? (Βλέπε σακουλίτσα Κάισσας : "Και οι μπαταρίες που μπαίνουν?")
Replyόσο για τη φωτογραφία... δεν αποτελεί έμμεση προπαγάνδα! Τυχαίο και άτυχο μαζί.
Από δικαιολογίες άλλο τίποτα και μάλιστα δικαιολογίες της κακιάς ώρας και η βαριεστημάρα πάει σύννεφο. Άνοιξε κανένα λεξικό αν δεν θέλεις ορθογράφο Μπαμπινιώτη Φυτράκη...μου το παίζεις και εκπαιδευτικός σα δε ντρέπεσαι
Replyλύσσα κακιά!!! δε πειράζει, ίσως σου αφιερώσω καμιά ανάρτηση να έχεις να χαίρεσαι!
ReplyConversionConversion EmoticonEmoticon