Life is too short to wait. Live Today!

Life is too short to wait. Live Today!

Brevet Νεμέας 2013 200km !!!





BREVET!

Ενας νέος κρυμμένος κόσμος!
Είναι μερικές φορές που ανακαλύπτω κάτι καινούργιο και καταλαβαίνω ότι η ζωή έχει πολλά πράγματα να σε κάνουν να νιώσεις δράση και ζωντάνια και χωρίς πολύ κόστος!

Όπως το να κάνεις 200χλμ με το ποδήλατο ας πούμε!!!




Τη συμμετοχή για το brevet τη σκεφτόμουν από το φθινόπωρο του 2012 αλλά δίσταζα γιατί φάνταζαν υπερβολικά όλα αυτά. Σκαλοπάτι για να προσπαθήσω κάτι τόσο "extreme" για τα μέτρα μου ήταν το Ble Challenge τον Οκτώμβρη. Εχοντας απαλαγεί από το φάντασμα της παλιάς vintage μετάδοσης που όλο χαλούσαν οι σφήνες και έμενα κυριολεκτικά με το πεντάλ στο χέρι, αναβάθμισα σε ένα τριπλό δισκοβραχίονα και ένα 6ρι ελεύθερο πισω, έβαλα σύγχρονες ζάντες καθώς και λεπτά λάστιχα να μην έχω πολλές τριβές στο δρόμο.

Τι να το κάνεις όμως, τη γριά όσο και να τη σοβατίζεις, όσες πλαστικές και να κάνεις, όσο και να τη βάφεις μα όσες γόβες στιλέτο και να της βάλεις πάλι γριά θα μείνει... Όλα θα τρίζουν, όλα θα σπάνε και όλα θα χαλάνε ένα ένα... Μια το παλουκόσελο είναι κοντό και θέλει αλλαγή, μια η σέλλα που δεν είναι για πολλά χιλιόμετρα, μια τα φρένα που θέλουν φτιάξιμο και δε φρενάρουν καλά, μια οι μανέτες που ξεράθηκαν από τα χρόνια.... αμάν....

Πάνω στον ενθουσιασμό των αναβαθμίσεων μου είπα να βάλω και καλουπιέδες να δω και πως είναι αυτό το πάτα τράβα. Επιλογή που με έσωσε στα τελευταία 40km...







Ας ξεκινήσω από το πρωί, όλα κυλήσαν πολύ ευχάριστα, σφράγισα στην εκκίνηση 08:14 και δέχτηκα και πολλά πειράγματα του τύπου "οι σωστοί άντρες καβαλάνε σίδερα" κάτι ήταν αν μη τι άλλο εμψυχωτικό. Ήταν δώρο γενεθλίων το 1993. Είκοσι χρονών τώρα, σε λίγα χρόνια θα βγάζει και πινακίδα ΦΙΛΠΑ.

Ας επιστρέψω στη διαδρομή του Brevet. Ξεκίνησα πολύ συντηρητικά στην ανηφόρα στο Μελετάκι και κράτησα ένα αργό ρυθμό μεχρι να ζεσταθώ καλά και να περάσουν οι πρώτες ανηφόρες. Ο νους μου ήταν στις μεγάλες ανηφοριές στη Νεμέα. Δεν έμεινα σε κάποιο γκρουπ, έπιασα κουβέντα με διάφορους ποδηλάτες, γενικά νομίζω το πρώτο κομμάτι το έκανα εντελώς "τουριστικά", έβγαζα φωτογραφίες, τραβούσα βιντεο, μιλούσα με άλλους ποδηλάτες, μέχρι και στο τηλέφωνο μίλησα με τη μαμά. Δυο λαλούν και δυο χορεύουν. Εν τέλει έμεινα τόσο πίσω που άλλος πίσω δε πρέπει να ήταν. Ή δε κατάλαβα εγώ ότι είχε κάποιον άλλο πίσω γιατί ίσως ξεκίνησε αργότερα από εμένα και δε με πέρασε στο Μελετάκι.


Ο κατήφορος ήρθε ευπρόσδεκτος και κύλισα προσεχτικά ως τη στην παλιά Εθνική. Εκεί βλέποντας το ρολόι συνειδητοποίησα ότι πρέπει να βιαστώ και να κρατήσω ένα ρυθμό καλό που να μη με κουράζει αλλά και να μην είναι ρυθμός βόλτας. Προσπάθησα να γκρουπαριστώ με κάτι λαικούς ερασιτέχνες σα του λόγου μου ποδηλάτες αλλά όλοι αμάθητοι καθως είμασταν δε καταφέραμε να μπουμε σε σειρά για ώρα και να συντονιστούμε και τελικά και απόσταση είχαμε μεταξύ μας και είχαμε όλο τον αέρα κόντρα.

Αργότερα προς τους Αγίους Θεοδώρους συνεργάστηκα με ένα ποδηλάτη το Νίκο και παλέψαμε εναλλάξ τον κόντρα άνεμο που δυσκόλευε τη πορεία μας. Στη διαδρομή μέχρι Κόρινθο προσπεράσαμε 2 μικρές παρέες και αυτό μας έδωσε θάρρος για το ότι πιάσαμε ένα πιο γρήγορο ρυθμό. κάνει κάποιες μίνι στάσεις για ανεφοδιασμούς και ακούσει στα καλέσματα της φύσης φτάσαμε στον Ισθμό όπου κάναμε μια 30λεπτη στάση με διατάσεις και φαγητό.

Εκεί στη Κόρινθο η συνάντηση στο πήγαινε με τα κομάντα που επέστρεφαν εκτός ότι σου διαλύει τη ψυχολογία (ας πρόσεχα θα μου πεις κι ας έκανα Shumo αντί ποδήλατο..) επιβεβαιώνει το λαϊκό ρητό "όταν εσύ πήγαινες εγώ ερχόμουν".

Με το Νίκο συνεχίσαμε και το παλέψαμε μαζί ως το Χιλιομόδι. Στις παρατεταμένες ανηφόρες υποφέραμε και οι δυο από κράμπες και πόνους στα πόδια και κάναμε ουκ ολίγες στάσεις. Η εγκατάληψη του Νίκου στο Χιλιομόδι με άφησε μόνο να σκέφτομαι πλεον ατομικά το τι θα κάνω, πως θα ελιχθώ, πόση δύναμη θα καταβάλω και πότε θα κάνω στάσεις.


Η ώρα είχε πάει 14:00, έφαγα το τζελ που μας μοιράσαν το πρωί στην αφετηρία και έχοντας χρόνο μια ώρα ωσπου να κλείσει το πρώτο control στη Νεμέα έβαλα τα δυνατά μου και έφτασα οριακά όπου ο Κος Χάρης σφράγισε τη κάρτα μου. Γέμισα τα παγούρια που είχα στραγγίξει στις ανηφοριές από τη δίψα και έφυγα βιαστικά ξεχνώντας να πάρω το κέρασμα του control. Είχα δυο ώρες μέχρι να κλείσει το 2o Control στη Κόρινθο. Εύκολο αυτό το κομμάτι καθώς ουσιαστικά ήθελε λίγο πετάλ για μείνω ζεστός αλλά πολύ προσοχή στις κακοτεχνίες του επαρχιακού δρόμου... Στον κατήφορο ξαναπέρασα ένα γκρουπ 4 ποδηλατών που καθυστέρησαν για ένα λάστιχο και δε τους ξαναείδα ως το βράδυ πουθενά.


Έφτασα στο 2ο κοντρόλ μισή ώρα πριν κλείσει το χρονικό περιθώριο, παρέδωσα στη γραμματεία ένα γιλέκο που βρήκα στο Μελετάκι αλλά ξέχασα να παραδώσω στο 1ο κοντρόλ πάνω στη βιασύνη μου να φτάσω πάνω εγκαίρως...


Διάλλειμα 20 λεπτών για διατάσεις, εσπρέσο, σάντουιτς, νερό καθώς και ένα από αυτά τα ενεργειακά ποτά που σου δίνουν φτερά το οποίο έριξα στο ένα από τα δυο παγούρια.


Γιλέκο, δοκιμή τα φώτα ότι λειτουργούν και βουρ για Ελευσίνα. Ελευσίνα? Μα καλά γιατί έπιασε ανηφόρα? Γιατί αυτή η πινακίδα λέει "Τρίπολη, Καλαμάτα" ??? Μπήκα σχεδον στην Εθνική για Καλαμάτα από την απροσεξία μου και τη βεβαιότητα ότι ξέρω τους δρόμους εκεί γύρω. Μικρό το κακό, 3 μόλις εξτρά χιλιόμετρα προστέθηκαν αλλά χάθηκαν και 10 λεπτά μέχρι να επιστρέψω και να ξαναπροσανατολιστώ σωστά.


Ενώ μέχρι το Χιλιομόδι ήμουν κάπως χαλαρός για το αν θα προλάβω η όχι τα Control κι αν θα τα καταφέρω ή θα εγκαταλείψω τη προσπάθεια, πλεον με είχε πιάσει μια φούρια να ανεβάσω ρυθμούς να τερματίσω και μάλιστα έγκαιρα πριν τις 21:30 που έκλεινε το control στην Ελευσίνα. Δε ξέρω τι ήταν, η ικανοποίηση που είχα πάει καλά για τα δικά μου δεδομένα ως εκείνη τη στιγμή? Μήπως ήταν το ποτό που δίνει φτερά? Πάντως είχα πιάσει ένα φοβερό ρυθμό, solo καριέρα και πάλι και έδινα μάχη με τα πετάλ. Μέχρι και ορθοπέταλο ανέβαινα για να κρατάω μεγάλη ταχύτητα και να αλλάζω στάση. Εκεί πρέπει να έγινε η ζημιά.


Στο ορθοπέταλο τα πενταλ των 10 ευρώ αρχίσαν να κάνουν κάτι κρατς κρουτς αλλά δεν έδωσα σημασία. Μέχρι που κάποια στιγμή ο αριστερος καλουπιές ήθελε να μου φάει το πόδι! Απίστευτο! Έκανα πενταλ και μου τράβαγε μπροστά το πόδι.


"Το γαμημένο" λέω και συγχωρέστε την έκφραση αλλά φαντάστηκα ότι θα είχε πιάσει κάπου το κορδόνι μου.


Ξεκαβαλάω και βλέπω ότι στο έξω ρουλεμάν του πεντάλ είχε απομείνει μια μόνο μπίλια και ο άξονας είχε μπλοκάρει και γύριζε μαζί με το πεντάλ. Με ζόρι στην αντίθετη ξεκολούσε και γύριζε αλλά μετά από δυο πεταλιές έσφιγγε πάλι και γύριζε όλο μαζί.


Απελπισία. Εκείνη την ώρα πραγματικά τα χρειάστηκα. Εκείνη την ώρα φοβήθηκα ότι αυτό ήταν το τέλος της συμμετοχής μου στο Brevet Νεμέας... Ήμουν λίγο πριν τους Αγίους θεόδωρους και είχα μείνει από πεντάλ. Έλεος! Έλυσα το καλουπιέ και το άφησα απλό το πεντάλ και συνέχισα κουτσα κουτσά μέχρι το πρώτο βενζινάδικο. Ο άνθρωπος είχε ευτυχώς κλειδί αλλά μάταια έλυσα το παξιμάδι του πεντάλ. Είχε κολλήσει και δεν έβγαινε να μείνει μόνο ο άξονας να το πηγαίνω κάπως πιο εύκολα...


Έβραζα κυριολεκτικά από τα νεύρα μου. Μα να εγκαταλείψω λόγω "πεντάλ"??? Ε όχι, ανέβηκα στο ποδήλατο και ξεκίνησα. Το πεντάλ γύριζε μαζί με το βραχίονα. Οπότε άρχισα να σηκώνω το πόδι και να το ξαναπατάω στο κατέβασμα όπου έπρεπε να βάζω δύναμη. Έσφιξα το δεξί καλουπιέ και εκεί νομίζω δικαιώθηκε η αγορά των καλουπιέδων. Χαζοπάταγα το αριστερό και σήκωνα με το δεξί. Και πάλι, και πάλι, και δώστου μάχη να συγχρονίσω πόδι αριστερό και δεξί σε αυτή τη κίνηση.


Το βλέμμα ήταν στο δρόμο, είχα περάσει το kinder εκπληξη Control και συνέχιζα στα σκοτεινά. Τα φώτα που είχα στο ποδήλατο είχαν μικρή εμβέλεια και ήταν ανεπαρκή η δράση τους σε μεγάλες ταχύτητες. Έπεσα σε μια δυο λακούβες χωρίς συνέπειες εκτός της τρομάρας μου. Με το βλέμμα καρφωμένο στο δρόμο ο νους μου έφυγε από το πετάλ. Το αριστερό πόδι άρχισε να σηκώνεται και να ξαναπατά στη κάθοδο μηχανικά. Πλεον αυτή ήταν η κίνηση που έπρεπε να κάνει, την είχε μάθει...


Με τα πολλά έφτασα στη Κακιά Σκάλα. Σκοτάδι. Απόλυτο σκοτάδι. Δεν έβλεπα τίποτα. Είχε τη σκια ο βράχος αριστερά, δεξιά η μαύρη θάλασσα, τι να σου κάνουν τα άστρα δίχως φεγγάρι? Στις ανηφόρες δεν είχα πρόβλημα. Πήγαινα ουτως η άλλως αργά. Ο φόβος ήταν στις κατηφόρες μη πέσω σε καμιά λακούβα και σωριαστώ... Μέχρι που παρακαλούσα να έρθει ξωπίσω ή αντίκρυ κανένα αμάξι να φωτίσει τα επόμενα 80-100 μέτρα... Το καλό ήταν ότι όλα αυτά τα λεπτά που διέσχιζα τη Κακιά Σκάλα είχε πλήρη νηνεμία, δεν κρύωνα και δεν ένιωσα κάποιο φόβο από τη ποδηλασία στο σκοτάδι. Για κάποιο περίεργο λόγο μόνο θετικές σκέψεις είχα στο νου μου εκείνη την ώρα. Δε ξέρω γιατί αλλά άρχισα και μονολογούσα δυνατά για να σπάσω τη σιωπή. Ίσως σε τέτοιες στιγμές μοναξιάς ο καλύτερος να συνομιλήσεις είναι ο εαυτός σου.


Η ώρα περνούσε, και τα χιλιόμετρα το ίδιο. Μετά τη Κακιά σκάλα είχα πιάσει ένα καλό ρυθμό και τα χαμόγελα αισιοδοξίας είχαν αρχίσει να επανέρχονται. Φαίνονταν ότι όλα πηγαίναν καλά και θα τα κατάφερνα...


Και έτσι ήταν. 21:20 τερμάτισα πανευτυχής στο κοντρολ στην Ελευσίνα. 10 ευρώ για ένα ανεκτίμητο ενθύμιο μιας περιπετειώδους ημέρας είναι απλά μηδαμινό κόστος....






Νομίζω ότι ήταν μια απίστευτη μέρα που τη ξεκίνησα δειλά δειλά σα τουρίστας κρατώντας μικρό καλάθι για την τελική έκβαση της αλλά μετά τη Νεμέα είχα αποφασίσει ότι ήθελα και έκανα ότι μπορούσα να τερματίσω!!!


Τώρα δε που βγήκαν και τα αποτελέσματα είμαι απόλυτα ικανοποιημένος! Είμαι στην δεκάδα. Στη δεκάδα του τέλους!!!!


:-))


Τώρα τι θα κάνω? Ήδη σκέφτομαι και προγραμματίζω την επόμενη συμμετοχή μου. 300ρι στην Αταλάντη?


Βρε λες???




Υ.Γ Αν όλα αυτά σου φάνηκαν ενδιαφέροντα κοίτα και αυτό το μίνι Road Movie ... :-)






ΥΓ2.  Αν θες να διαβάσεις και για άλλες τέτοιες ποδηλατικές διαδρομές ΠΑΤΗΣΕ ΕΔΩ.


------------------




Αν τρέχεις σε Brevet ρίξε μια ματιά σε ένα πρόσφατο Review που έκανα για το Polar V650 Cycling GPS

Polar V650 GPS υπολογιστής ποδηλάτου - Review - Αναλυτική παρουσίαση






Polar V650 GPS υπολογιστής ποδηλάτου - Αναλυτική παρουσίαση - δοκιμή

















--------------------------



Ψάχνεις γενικότερα για εξοπλισμούς? Ρίξε και εδώ μια ματιά για τον τρέχον εξοπλισμό που χρησιμοποιώ:

Εξοπλισμός τριάθλου (τι χρησιμοποιώ σε προπονήσεις - αγώνες τριάθλου - Brevet - τρέξιμο)

Previous
Next Post »