Life is too short to wait. Live Today!

Life is too short to wait. Live Today!

100 km - Ble Challenge




Κάποιο βράδυ επέστρεφα από τις περιστεροπεταλιές από το κέντρο. Είχα ξεχωρίσει από το υπόλοιπο μπουλούκι για να μη κάνω κύκλο και επέστρεφα από Ιερά Οδό στο σπίτι. Είχα γρήγορο ρυθμό. Σε ένα φανάρι στέκεται δίπλα μου ένας ποδηλάτης με κολάν λίκρες και δε συμμαζεύεται. Σα το Ρομπέν ένα πράγμα αλλά καβάλα σε ποδήλατο. Ξεκινήσαμε και είχε καλό ρυθμό και τελικά πιάσαμε κουβέντα. Ήταν από τους Μπλέ. Μπλέ? Τι μπλέ? Μπλέ ποδηλατική ομάδα μου λέει. Ξεκινάνε από το Ble στη παραλιακή κάθε Τετάρτη βράδυ και κάνουν 60-80χιλιόμετρα προπόνηση με ρυθμούς 25km/h. Τον κοίταζα καλά καλά. Τι λέει ο παλαβός?

¨Εφτασα σπίτι, άνοιξα τον υπολογιστή και είδα από τo blog τους και κατάλαβα τι ακριβώς κάνουν. Το παρακολουθούσα το blog και το είχα κρατήσει στο πίσω μέρος του μυαλού μου κάποια στιγμή να πάω να κάνω μια απόπειρα να τους ακολουθήσω σε κάποια προπόνηση...

Ώσπου τέλη Αυγούστου είδα μια ανακοίνωση-πρόσκληση για το 1ο Ble Challenge.

1o Ble Challenge. Κυκλική διαδρομή γύρω από τη Πάρνηθα με έναρξη από το Τατόι. Πορεία προς τη Λεωφόρο Φυλής, ανάβαση μετά τη Φυλής μέχρι τέρμα, ένα σημείο ελέγχου (Control) στα Σκούρτα, επόμενο σημείο ελέγχου στον Αυλώνα, μετά ανάβαση στον Άγιο Μερκούριο και επιστροφή στο Τατόι...


Ακούγεται εύκολο. Και εύκολο είναι όταν πηγαίνεις στο πόλεμο εκπαιδευμένος και με κατάλληλο όπλο. Εντάξει από εκπαίδευση κάτι έκανα. Ενάμιση μήνα τώρα κάνω στατικό ποδήλατο τα βράδια μέρα παρά μέρα. Βρήκα και κάτι βίντεο με εκπαιδευτές Spinning οπότε έκανα μια κάποια προπόνηση. Γρήγορο, αργό, ελαφρύ, βαρύ πετάλι, όρθιος καθιστός σε πολλούς  συνδιασμούς ανάλογα το beat του ρυθμού.

        Το ποδήλατο όμως?  






 Χωρίς εξοπλισμό όμως; Που πας ρε Καραμήτρο ξεβράκωτος στα αγγούρια; Πρόσφατα είχα αλλάξει το δισκοβραχίονα με ένα πιο σύγχρονο χωρίς σφήνες. Ωραίαααα. Και; Τι πήρα; Μου έβαλε  ένα αλουμινίου ο μάστορας να είναι και πιο ελαφρύς. Πολύ ωραία. Γρανάζια όμως; Πόσα είχε ο παλιός και πόσα ο νέος; Άγνωστο πόσα είχε ο παλιός αλλά ο νέος είχε 42 και 52. Δηλαδή ο 42 ο μικρότερος ήταν μεγαλούτσικος  σχετικά και δεν έκανε για ανηφόρες. Τόσο καιρό δε το είχα καταλάβει σε ήπιες ανηφορίτσες που έχω ανέβει.

Ξεκίνησε τελικά η πορεία και κινηθήκαμε δυτικά προς τους πρόποδες της Πάρνηθας. 


Ανεβήκαμε τη Λεωφόρο Φυλής... και ανεβαίναμε και ανεβαίναμε... 


 Τελειωμό δεν είχε. Και είχε και πολύ κλίση.


 Το πρόβλημα μου δεν ήταν ότι έμενα από αναπνοή ή μυς. Το πρόβλημα ήταν ότι με τη πιο εύκολη ταχύτητα μου το πετάλι ήταν πολύ βαρύ. Κι αυτό σήμαινε ότι ανά λεπτό έκανα 25 άντε 30 πεταλιές. Κι αυτές με πολύ πολύ αντίσταση. Και λογικό και επόμενο ήταν να κόψω ταχύτητα και να βλέπω τους πάντες να με προσπερνούν λες και πηγαίναν κεφάτοι στου Βερόπουλου. Οκ, ήταν και οι υπεραθλητές που ούτως ή άλλως δεν είχαν ζόρι και ποδηλατούσαν αγέροχα χωρίς κόπο. Αλλά και οι μη αθλητές στα κυβικά μου κι αυτοί ανέβαιναν ευκολότερα και οι εμφανώς υπεραγύμναστοι κι αυτοί ανέβαιναν εύκολα.

Πφφφφ... Η Ανηφόρα της Φυλής κάποια στιγμή τελείωσε. Έφτασα στις ανεμογεννήτριες.




 Κι εκεί άρχισε η κατηφόρα. 

Big smile για τη πρώτη μεγάλη κατηφόρα...

Φόρεσα το σακάκι το ποδηλατικό για τον αέρα και τα χιλιόμετρα τα πολλά (ουάοοο, σίφουνας) ... και ξεκίνησα. Μέχρι και αυτοκίνητα κυνηγούσα. Μα καλά? Ποιός είμαι ? Πέρασα και 3-4 ποδηλάτες και χάρηκα μέχρι την επόμενη μεγάλη ανηφόρα του Αγίου Μερκουρίου. Τελικά τα κιλά σε βοηθούν στη κατηφόρα...

Η διαδρομή ήταν πολύ εύκολη ως τα Σκούρτα όπου ήταν και η πρώτη στάση και το πρώτο "control" στο οποίο μας σφραγίσαν τα καρτελάκια και μας ανεφοδιάσαν με νερό, μπανάνα και ένα ισοτονικό. Να΄ναι καλά οι διοργανωτές και οι χορηγοί!!!



Η διαδρομή συνέχιζε σε μια επίπεδη σχεδόν πεδιάδα ως τον Αυλώνα. Όρεξη να έχεις για πεντάλ και να συνεχίζεις χωρίς στάση...    Στα δεξιά η άγνωστη θέα της Πάρνηθας. Άγνωστη γιατί δεν είχα βρεθεί ποτέ σε αυτούς τους δρόμους οπότε ήταν κάτι νέο. Τοπίο και μέρη.




Τα τελευταία χιλιόμετρα ήταν ζόρικα όμως. Στις ανηφόρες του Αγίου Μερκουρίου (ωραία περιοχή για εξοχικό by the way) το ποδήλατο απλά δεν ανέβαινε. Ανέβαινα με το βάρος μου και το πετάλ δε κατέβαινε....  Πολύ ζόρι...
Μέχρι που κατέβηκα και έσπρωξα το ποδήλατο και τον εαυτό μου σιγά σιγά προς τη κορυφή. Στην ανηφόρα είχα παρέα το Δημήτρη, ένα παιδί που είχε άλλο πρόβλημα με τη σέλλα κι όχι τόσο με την ανηφόρα γιατί το ποδήλατο του είχε 21 ταχύτητες και ήταν εντάξει με το θέμα των ταχυτήτων. 

Τερμάτισα εκπρόθεσμα  το Ble Challenge στο Τατόι. Ήταν μια ωραία εμπειρία και αρκετά διδακτική! Πρέπει να φτιάξω το ποδήλατο (αν όχι να αγοράσω ένα πιο σύγχρονο...)


Τα αναμνηστικά για να θυμάμαι την ημέρα..













Previous
Next Post »