Life is too short to wait. Live Today!

Life is too short to wait. Live Today!

Ποδηλατάδα με απρόοπτα και μπάνιο στο Καβούρι

Τη Κυριακή που μας πέρασε ξεκίνησα με τους Δυτικοποδηλάτες μια μίνι εκδρομή στο Καβούρι. Ξέρετε, η συνοικία μετά τη Γλυφάδα μέσα στο πράσινο και την πολυτέλεια. Σπίτια με αυλές μεγάλες, πισίνες, πεύκα αλλά και ...συρματοπλέγματα στους τοίχους για να μη μπουκάρουν μέσα τα κλεφτρόνια...








11 το πρωί είχαν μαζευτεί καμιά 30ριά ποδηλάτες στο Μπαρουτάδικο και ξεκινήσαμε για καβούρι. Γνωστοί και άγνωστοι. Παλιοί και νέοι Δυτικοποδηλάτες.   Εν κινήσει λιγοστεύαν... Αστείο τώρα που το ξανασκέφτομαι...   Σαν πολεμική ταινία που κάθε λίγο σκοτώνεται κι από ένας πατώντας νάρκη, άλλος που τον πνίγει βόας στη ζούγκλα, κι άλλος που χάνεται από πτώση σε κινούμενη άμμο.

Οπότε έχουμε και λέμε ένα μίνι απολογισμό αποχωρήσεων εν κινήσει. Μπαμπάς με πιτσιρικά φτάνοντας στο Σύνταγμα (μετά από 6km δηλαδή) σταματάνε κι επιστρέφουν. Ο 5χρονος τα έχει φτύσει καθότι το παιδάκι δεν είναι μαθημένο να κάνει χιλιόμετρα με το ποδηλατάκι του ακουλουθώντας τον πιο γρήγορο των μεγάλων. Άλλο η βόλτα, άλλο η πορεία. Σε κάποιες ανηφόρες τον σπρώχναμε στη πλάτη εν κινήσει για να μη μένει πίσω αλλά πόσο να το κάνεις αυτό? Είναι και κάτι 25 χιλιόμετρα ως το Καβούρι...






Παρακάτω δυο παλικάρια μόλις κατάλαβαν ότι πάει μακριά η βαλίτσα χαιρετίσαν και πήραν το δρόμο της επιστροφής.  Μα δε καταλαβαίνω πως κάποιος ξεκινάει να πάει μια βόλτα-εκδρομή με το ποδήλατο 50km πήγαινε έλα χωρίς να έχει κάνει ποτέ μια διαδρομή πάνω από 10 km. Αναμενόμενη κι αυτή η αποχώρηση.

Έχουμε φτάσει Βουλιαγμένη και συνεχίζονται οι απώλειες. Πακιστανός συνοδηγός σε αμάξι χαζεύοντας στο υπερπέραν χάνει τα γυαλιά από τα χέρια τα οποία πέφτουν στη δεξιότερη λωρίδα μπροστά από κάποιες ποδηλάτισσες που από τη τρομάρα τους να τα αποφύγουν συγκρουστήκαν. Η Χειροβομβίδα είχε σκάσει. Καλά λέω ότι ήταν σα πολεμική ταινία η ημέρα αυτή...   Το αποτέλεσμα : κινηματογραφικές τούμπες δυο κοπελιών με μια να γδέρνει αγκώνα και παλάμη και η άλλη με το κράνος να κοπανάει κάτω βρίσκοντας το κράνος της στο δρόμο. (εδώ έρχεται η αναγκαιότητα του κράνους στο ποδήλατο)  Υλικές ζημιές : 2 σπασμένες ακτίνες και ένα στραβό τιμόνι.   Κι όμως συνέβη ατύχημα τη πρώτη φορά που έφερα μαζί μου κυτίο (!) πρώτων βοηθειών. Αντισυπτικό για τις πληγές και χατζαπλάστ εντελώς απαραίτητα. Είχε και κουβέρτα για σοκ υποθερμίας το κυτίο αλλά αυτό θα χρειαστεί άλλη φορά όπως πάμε.


Η κοπέλα με το βεβλαμμένο (πάντα ήθελα να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη) ποδήλατο το δίπλωσε -καθότι σπαστό- και το φόρτωσε σε ένα ταξί και ξεκίνησε για το σπίτι της.

Η ομάδα με σπασμένο ηθικό αλλά με λίγα χιλιόμετρα ακόμη να απομένουν στο διάβα της συνεχίζει ακάθεκτη. Του σπάει ενός άλλου πιτσιρικά το σύστημα που αλλάζει τις ταχύτητες και ξανακολλάμε παρακάτω στη Βουλιαγμένης. Μα καλά, πως ξεκινάς μεγάλη βόλτα με ποδήλατο χειρότερο κι από τσίρκου? Κουτσά στραβά συνέχισε πάντως με πιο βαρύ πετάλι χωρίς δυνατότητα αλλαγής ταχύτητας.

Τελικά φτάσαμε στο Καβούρι και το τοπίο και η γαλήνη της θάλασσας μας αποζημίωσε για τα όσα στραβά συνέβησαν. Και όλα αυτά πλέον ήταν παρελθόν. Αλλαγή ενδυμασίας και με έναν άλλο τολμηρό μπήκαμε για μπάνιο...! Το νερό παγωμένο και ήταν επιτακτική ανάγκη η συνεχής κολύμβηση για να συνηθίσει το σώμα. Μετά από 5 λεπτά ήταν απλά δροσερό το νερό και το ευχαριστήθηκα....

Άλλοι είχαν φέρει ρακέτες, άλλοι απλά πήραν ένα καφεδάκο κάτω από μια ομπρέλα...
Κόστος εκδρομής ... ανύπαρκτο...!

Αξία - Ανεκτίμητη!
 









Previous
Next Post »