Ναι! Live report από το Μύρτιο Άνδρο! Με ντοκουμέντα! Το ακόλουθο περιέχει στοιχεία μυθοπλασίας. Ενημερώνω για να μη λέτε ότι σας έφαγα άδικα το χρόνο. Οπότε ή συνεχίζεις την ανάγνωση ή κλείνεις τη σελίδα και πάς αλλού.
Είσαι ακόμη εδώ; Ωραία! Λοιπόν, η συναλλαγή είχε οριστεί μέρες τώρα. Εγώ έκανα την παραλαβή παράδοση. Καταρχάς για να πας εκεί στο Άνδρο δεν είναι απλό πράγμα. Αν δεν είσαι μέλος εκεί απλά δε μπαίνεις ακόμη κι αν έχεις καταφέρει να εντοπίσεις που είναι το Μύρτιο Άνδρο. Για να πας όμως μετά από πρόσκληση ή για κάποιο μικρόασήμαντο λόγο πρέπει πρέπει να ακόλουθήσεις ένα από τα πρωτόκολλα μεταφοράς που ενεργοποιείται σε κάθε τέτοια περίπτωση. Θυμίζει κάτι η τόση ασφάλεια; Ένα βαθύ παρακράτος; Μια μυστική εταιρία με άγνωστους σκοπούς; Θυμίζει λίγο Skulls and bones μήπως;
Η συνάντηση λοιπόν λόγω της ημερολογιακής ημέρας έγινε σε ένα σταθμό του μετρό. Για λόγους ασφαλείας δε μπορώ να αποκαλύψω ποιόν. Στο τέλος της αποβάθρας λοιπόν, όπως είχα ορμηνευτεί (πάντα ήθελα να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη αλλά δε ταίριαζε πουθενά), περίμενα για τη συνάντηση. Τρένο, σταθμός, αναχώρηση, όχι, δεν ήρθε το τρένο του Harry Potter αλλά ένας νεαρός ντυμένος με ρούχα ελεγκτή του μετρό και έναν ασύρματο στο χέρι. Ζήτησε το εισιτήριο μου, απάντησα ότι δεν έχω και με έβαλε να τον ακουλουθήσω για να βεβαιωθεί η κλήση όπως είπε δυνατά μπροστά στα μάτια των σαστισμένων ανθρώπων εκεί που σίγουρα κάποιοι χάρηκαν για τον μη έλεγχο -οι τσαμπατζήδες-. Ακολουθώ λοιπόν και μπαίνουμε στο ασανσέρ. Εκεί πατάει στον ασύρματο έναν κωδικό και το ασανσέρ αρχίσει να κατεβαίνει αντί να ανεβαίνει. Ένα επίπεδο πιο χαμηλά περιμένει σε ένα στενάκι ένα βανάκι με αναμένα φώτα. Μπαίνω για τη μεταφορά στο Μύρτιο Άνδρο. Τα παράθυρα ήταν κλειστά. Έλεγξα με το τηλέφωνό μου αλλά δεν είχε σήμα τηλεφωνίας ούτε και σήμα GPS. Λογικό για μια σοβαρή οργάνωση να έχει επενδεδυμένα τα οχήματά της με κλωβούς φαραντέι. (αυτό το κλουβί βρε, που εκεί μέσα δε περνάνε σωστά τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα)
Ξέκλεψα όμως μια λέξη του ψευτοσεκιουριτά που είπε στον οδηγό πριν μπω. Godsmama και ένα νούμερο και τα υπόλοιπα σε μια άγνωστη γλώσσα. Καλύτερα godsmama τέλος πάντων από του διάλου τη mama σκέφτηκα και άραξα στον δερμάτινο καναπέ που είχαν στερεώσει αντί για καθίσματα πίσω.
Μέσα στο κλειστό από παράθυρα βανάκι το μόνο ενδιαφέρον ήταν μια οθόνη μπροστά που πρόβαλε ένα εκπαιδευτικό μάθημα DIY με τον αρτίστα με τα φουντωτά μαλλιά, αυτόν τον master του πασαλείματος. "Κάπου εδώ μέσα στο ρυάκι υπάρχει ένας βράχος", κάνει μια με το πινέλο και τον εμφανίζει. "Κάπου εδώ νομίζω ότι είδα ένα κοπάδι μεταναστευτικά πουλιά. Κάνει πάλι μερικά ταχυδακτυλουργικά με ένα στραβό πινέλο και εμφανίζεται μια πολυπληθής μπεκατσοοικογένεια.
Η διαδρομή κράτησε περίπου ενάμιση επεισόδιο Μπόμπ βαφιά οπότε λογικά θα φτάσαμε κάπου προς το Σούνιο; Προς Χαλκίδα; Κόρινθο; Δε ξέρω, πόσο μακριά πας σε μια ώρα; Εξαρτάται θα μου πεις από τη ταχύτητα.
Το αυτοκίνητο σταματά κάποια στιγμή και μου ανοίγουν τη πόρτα απ'έξω. φαίνεται πως βρίσκομαι σε ένα υπόγειο γκαράζ.
Βγαίνω κρατώντας... καλά τόση ώρα δεν έχω πει τι κρατάω;
Κρατάω ένα καλάθι με αυγά και μια ζωντανή κότα δεμένη με σκοινί στα πόδια. Ήσυχη έκατσε η καημένη. Τα παραδίδω εκεί σε έναν τύπο που περιμένει να βγώ. Ανταλλακτική οικονομία. Δίνω, δίνεις και τα γράφουμε στα παλιά μας τα υποδήματα και τα χαρτονομίσματα και τους εμπνευστές τους. Σε περιόδο κρίσης/καταστροφής/πολέμου/συμφοράς πόσα χαρτάκια θες για να χορτάσεις;
Μετά μου δείχνουν τις σκάλες και αρχίζω κι ανεβαίνω τα χωρίς τέλος σκαλιά. Πρέπει να ανέβηκα ίσα με 87 σκαλιά. Σκαλιά να δουν τα μάτια σου. Πολυόροφο το Άνδρο λοιπόν. Μα χάθηκε να βάλουν ένα ασανσέρ, αναρωτήθηκα?
Φτάνω σε μια ορθάνοικτη πόρτα ορόφου. Κοιτάζω στο χώρο μέσα. Μοιάζει με άδεια αρένα. Ψυχή δεν υπήρχε. Σπούκι το να είσαι σε ένα άνδρο, χωρίς να ξέρεις τα κατατόπια.
Στέκομαι στην είσοδο και εξερευνώ με τα μάτια. Μπροστά υπάρχει ένα μικρό σαλονάκι και πίσω από αυτό ένα σιθρού τοίχος από παλέτες. Για να βλέπεις λίγο αλλά για να μη τα βλέπεις όλα. Λόγω χαμηλού φωτισμου εκείνη την ώρα δεν φαίνονταν σχεδόν τίποτα πάντως. Δεξιά στο βάθος είχε στοίβες με κάθε λογής εργαλείο και υλικό για να υλοποιηθεί κάθε κατασκευαστική πασαλειφτροιδέα. Στα αριστερά είχε ένα άδειο πάγκο εργασίας με λιγοστά αντικείμενα από κάποια προηγούμενη σκραμπουκομάζωξη προφανώς! Απουσία του κόσμου πάντως το άνδρο έμοιαζε απέραντο. Αφού θα μπορούσα να φέρω τα πιτσιρίκια να κάνουν ποδήλατο εκεί. Μιλάμε για πίστα ε; Ίσως και η μισή πραμάτεια του Χόντος να χωράει εκεί. Μάλλον τα παραλέω. Ένας μικρός Άλφα Βήτα όμως σίγουρα.
Είσαι ακόμη εδώ; Ωραία! Λοιπόν, η συναλλαγή είχε οριστεί μέρες τώρα. Εγώ έκανα την παραλαβή παράδοση. Καταρχάς για να πας εκεί στο Άνδρο δεν είναι απλό πράγμα. Αν δεν είσαι μέλος εκεί απλά δε μπαίνεις ακόμη κι αν έχεις καταφέρει να εντοπίσεις που είναι το Μύρτιο Άνδρο. Για να πας όμως μετά από πρόσκληση ή για κάποιο μικρόασήμαντο λόγο πρέπει πρέπει να ακόλουθήσεις ένα από τα πρωτόκολλα μεταφοράς που ενεργοποιείται σε κάθε τέτοια περίπτωση. Θυμίζει κάτι η τόση ασφάλεια; Ένα βαθύ παρακράτος; Μια μυστική εταιρία με άγνωστους σκοπούς; Θυμίζει λίγο Skulls and bones μήπως;
Η συνάντηση λοιπόν λόγω της ημερολογιακής ημέρας έγινε σε ένα σταθμό του μετρό. Για λόγους ασφαλείας δε μπορώ να αποκαλύψω ποιόν. Στο τέλος της αποβάθρας λοιπόν, όπως είχα ορμηνευτεί (πάντα ήθελα να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη αλλά δε ταίριαζε πουθενά), περίμενα για τη συνάντηση. Τρένο, σταθμός, αναχώρηση, όχι, δεν ήρθε το τρένο του Harry Potter αλλά ένας νεαρός ντυμένος με ρούχα ελεγκτή του μετρό και έναν ασύρματο στο χέρι. Ζήτησε το εισιτήριο μου, απάντησα ότι δεν έχω και με έβαλε να τον ακουλουθήσω για να βεβαιωθεί η κλήση όπως είπε δυνατά μπροστά στα μάτια των σαστισμένων ανθρώπων εκεί που σίγουρα κάποιοι χάρηκαν για τον μη έλεγχο -οι τσαμπατζήδες-. Ακολουθώ λοιπόν και μπαίνουμε στο ασανσέρ. Εκεί πατάει στον ασύρματο έναν κωδικό και το ασανσέρ αρχίσει να κατεβαίνει αντί να ανεβαίνει. Ένα επίπεδο πιο χαμηλά περιμένει σε ένα στενάκι ένα βανάκι με αναμένα φώτα. Μπαίνω για τη μεταφορά στο Μύρτιο Άνδρο. Τα παράθυρα ήταν κλειστά. Έλεγξα με το τηλέφωνό μου αλλά δεν είχε σήμα τηλεφωνίας ούτε και σήμα GPS. Λογικό για μια σοβαρή οργάνωση να έχει επενδεδυμένα τα οχήματά της με κλωβούς φαραντέι. (αυτό το κλουβί βρε, που εκεί μέσα δε περνάνε σωστά τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα)
Ξέκλεψα όμως μια λέξη του ψευτοσεκιουριτά που είπε στον οδηγό πριν μπω. Godsmama και ένα νούμερο και τα υπόλοιπα σε μια άγνωστη γλώσσα. Καλύτερα godsmama τέλος πάντων από του διάλου τη mama σκέφτηκα και άραξα στον δερμάτινο καναπέ που είχαν στερεώσει αντί για καθίσματα πίσω.
Μέσα στο κλειστό από παράθυρα βανάκι το μόνο ενδιαφέρον ήταν μια οθόνη μπροστά που πρόβαλε ένα εκπαιδευτικό μάθημα DIY με τον αρτίστα με τα φουντωτά μαλλιά, αυτόν τον master του πασαλείματος. "Κάπου εδώ μέσα στο ρυάκι υπάρχει ένας βράχος", κάνει μια με το πινέλο και τον εμφανίζει. "Κάπου εδώ νομίζω ότι είδα ένα κοπάδι μεταναστευτικά πουλιά. Κάνει πάλι μερικά ταχυδακτυλουργικά με ένα στραβό πινέλο και εμφανίζεται μια πολυπληθής μπεκατσοοικογένεια.
Η διαδρομή κράτησε περίπου ενάμιση επεισόδιο Μπόμπ βαφιά οπότε λογικά θα φτάσαμε κάπου προς το Σούνιο; Προς Χαλκίδα; Κόρινθο; Δε ξέρω, πόσο μακριά πας σε μια ώρα; Εξαρτάται θα μου πεις από τη ταχύτητα.
Το αυτοκίνητο σταματά κάποια στιγμή και μου ανοίγουν τη πόρτα απ'έξω. φαίνεται πως βρίσκομαι σε ένα υπόγειο γκαράζ.
Βγαίνω κρατώντας... καλά τόση ώρα δεν έχω πει τι κρατάω;
Κρατάω ένα καλάθι με αυγά και μια ζωντανή κότα δεμένη με σκοινί στα πόδια. Ήσυχη έκατσε η καημένη. Τα παραδίδω εκεί σε έναν τύπο που περιμένει να βγώ. Ανταλλακτική οικονομία. Δίνω, δίνεις και τα γράφουμε στα παλιά μας τα υποδήματα και τα χαρτονομίσματα και τους εμπνευστές τους. Σε περιόδο κρίσης/καταστροφής/πολέμου/συμφοράς πόσα χαρτάκια θες για να χορτάσεις;
Μετά μου δείχνουν τις σκάλες και αρχίζω κι ανεβαίνω τα χωρίς τέλος σκαλιά. Πρέπει να ανέβηκα ίσα με 87 σκαλιά. Σκαλιά να δουν τα μάτια σου. Πολυόροφο το Άνδρο λοιπόν. Μα χάθηκε να βάλουν ένα ασανσέρ, αναρωτήθηκα?
Φτάνω σε μια ορθάνοικτη πόρτα ορόφου. Κοιτάζω στο χώρο μέσα. Μοιάζει με άδεια αρένα. Ψυχή δεν υπήρχε. Σπούκι το να είσαι σε ένα άνδρο, χωρίς να ξέρεις τα κατατόπια.
Στέκομαι στην είσοδο και εξερευνώ με τα μάτια. Μπροστά υπάρχει ένα μικρό σαλονάκι και πίσω από αυτό ένα σιθρού τοίχος από παλέτες. Για να βλέπεις λίγο αλλά για να μη τα βλέπεις όλα. Λόγω χαμηλού φωτισμου εκείνη την ώρα δεν φαίνονταν σχεδόν τίποτα πάντως. Δεξιά στο βάθος είχε στοίβες με κάθε λογής εργαλείο και υλικό για να υλοποιηθεί κάθε κατασκευαστική πασαλειφτροιδέα. Στα αριστερά είχε ένα άδειο πάγκο εργασίας με λιγοστά αντικείμενα από κάποια προηγούμενη σκραμπουκομάζωξη προφανώς! Απουσία του κόσμου πάντως το άνδρο έμοιαζε απέραντο. Αφού θα μπορούσα να φέρω τα πιτσιρίκια να κάνουν ποδήλατο εκεί. Μιλάμε για πίστα ε; Ίσως και η μισή πραμάτεια του Χόντος να χωράει εκεί. Μάλλον τα παραλέω. Ένας μικρός Άλφα Βήτα όμως σίγουρα.
Στο βάθος πίσω από τις παλέτες ένα κινητό κουδουνίζει και ακούγεται μια γυναικεία φωνή να απαντά. Το τηλέφωνο μπαίνει σε ανοικτή ακρόαση και ακούγονται όλα και από τις δύο πλευρές. Ακούω προσεκτικά και βγάζω μερικές φωτογραφίες το χώρο μέχρι να τελειώσει το τηλεφώνημα. Αυτές εδώ λοιπόν είναι ένα από τα επίπεδα του Μύρτιου Άνδρου:
Το τηλεφώνημα φαίνεται να τελειώνει καθώς ακούω ορεβουάρ, τσιάο α του τ'αλέρ, ο ντε τουαλέτ, και άλλες ξένες χαιρετούρες.
Χτυπάω τη πόρτα δυο φορές.
"Ακουέι κανείς; Ηρθα για την παραλαβή” φωνάζω.
Η αρχιπασαλείφτρα Μυρτώ πρόβαλε πίσω από τις παλέτες με αναμενόμενη για τη φήμη της ενδυμασία και χέρια μπογιατισμένα με χρώματα αλά "Μάκης βαφιάς που έχει βάψει δέκα παιδικά δωμάτια με τα χέρια" και με καλωσόρισε.
"Για το βιβλίο" ήρθα. "Οκ, περίμενε" απαντά.
Το βιβλίο που ήταν να παραλάβω ήταν για το αμόρε. Περίμενα εγώ κανένα τόμο, καμιά επιβλητική γκουμούτσα τρία κιλά με χειροποίητη βιβλιοδεσία. Μου φέρνει ένα πορτοκαλί σακουλάκι. Στο νου μου έρχεται μπουμπουνιέρα βάφτισης και σκέφτομαι αν υπήρχε καμιά βάφτιση εκείνες τις μέρες. Το ανοίγω και μένω άφωνος με αυτό που.Πρώτη φορά βλέπω στη ζωή μου βιβλίο μπονζάι που να είναι και κρεμαστό κιόλας. Τέλειο? Φανταστική ιδέα??? Το βρίσκω θαυμάσιο. Εύγε Μυρτώ!
Εντάξει, δεν έχω παράπονο, η φιλοξενία τα λίγα λεπτά ήταν άριστη. Όπως και ο φρέντο εσπρέσσο που μου ετοίμασε για το δρόμο με την νεσπρεσομηχανή της. Παίρνω το βιβλιομπονζάι, χαιρετάω και παίρνω το δρόμο της επιστροφής με ανάποδη φορά. Βανάκι, μετρό και σπίτι. Όλα καλά.
Και πριν κλείσω, αγαπητέ αναγνώστη ας επιστρέψω στο ζουμί της ανάρτησης που θα αποκαλύψω. Το τι άκουσα από το τηλεφώνημα δηλαδή. Οι επόμενες δράσεις του Μύρτιου Άνδρου όπως τις άκουσα. Λοιπόν, κάτι έλεγε ότι περιμένει τα νέα μηχανήματα, τα νέα εργαλεία και να ετοιμαστεί ο χώρος. Ποιός χώρος? Κάτι έλεγε ότι πρέπει να καθαριστεί η έκταση από και να ετοιμαστεί για τη δεντροφύτευση. Το τρακτέρ για τα χωράφια αγοράστηκε σε τιμή ευκαιρίας και άλλα εργαλεία αναμένονται να παραδοθούν. Για να μη τα πολυλογώ από όσο κατάλαβα οι νέες δράσεις περιλαμβάνουν "δεντροφύτευση" καθότι θα αναδειχτεί οσωνούπο μια στροφή στην οικολογία και στην εσωτερική παραγωγή και κατανάλωση και δε θα αγοράζουν πλέον χαρτιά από τη μακρινή Τζαπάν αλλά θα φυτεύουν, θα φροντίζουν, θα μεγαλώνουν δέντρα κι από αυτά θα παίρνουν το ξύλο, θα το επεξεργάζονται σε έναν από τους ορόφους, θα κρατάνε τα καλά κομμάτια για ξυλοσκραμπουκογλύπτικη και τα πιο αδιάφορα τμήματα θα τα θρυματίζουν, θα τα πολτοποιούν στη ταράτσα, θα τα αποξηραίνουν και τέλος πάντων θα φτιάχνουν ένα είδος σκραμπουκοπαπυροκαμβαδόχαρτο με μεγάλη αποροφητικότητα στα χρώματα για τις καλλιτεχνικές τους ανησυχίες.
Η πιο ενδιαφέρουσα όμως δράση που ΟΛΟΙ θα λατρέψουν, ακόμη και οι πιο γκρινιάρηδες άντρες είναι η αγροτική παραγωγή που θα εξελίσσεται παράλληλα με τα δέντρα. Θα βγάζουν λέει φρέσκα προιόντα για γαστρονομικές δημιουργίες. Θα καλούν και σεφ ειδικούς για μαγειρευτικές επιδείξεις, θα μαθαίνει η μια στην άλλη συνταγές που δε ξέρει και τέλος πάντων μόνο και μόνο στην ιδέα του τι θα ακολουθήσει μπορώ να δηλώσω από ΤΩΡΑ εθελοντής δοκιμαστής και μέγας φαν του εγχειρήματος.
Άντε ρε κορίτσια, φτιάξτε κάτι που να τρώγεταιιιιι! Καλό το σκραμπούκι αλλά για να χορταίνει το μάτι μόνο!
:-)
Το τηλεφώνημα φαίνεται να τελειώνει καθώς ακούω ορεβουάρ, τσιάο α του τ'αλέρ, ο ντε τουαλέτ, και άλλες ξένες χαιρετούρες.
Χτυπάω τη πόρτα δυο φορές.
"Ακουέι κανείς; Ηρθα για την παραλαβή” φωνάζω.
Η αρχιπασαλείφτρα Μυρτώ πρόβαλε πίσω από τις παλέτες με αναμενόμενη για τη φήμη της ενδυμασία και χέρια μπογιατισμένα με χρώματα αλά "Μάκης βαφιάς που έχει βάψει δέκα παιδικά δωμάτια με τα χέρια" και με καλωσόρισε.
"Για το βιβλίο" ήρθα. "Οκ, περίμενε" απαντά.
Το βιβλίο που ήταν να παραλάβω ήταν για το αμόρε. Περίμενα εγώ κανένα τόμο, καμιά επιβλητική γκουμούτσα τρία κιλά με χειροποίητη βιβλιοδεσία. Μου φέρνει ένα πορτοκαλί σακουλάκι. Στο νου μου έρχεται μπουμπουνιέρα βάφτισης και σκέφτομαι αν υπήρχε καμιά βάφτιση εκείνες τις μέρες. Το ανοίγω και μένω άφωνος με αυτό που.Πρώτη φορά βλέπω στη ζωή μου βιβλίο μπονζάι που να είναι και κρεμαστό κιόλας. Τέλειο? Φανταστική ιδέα??? Το βρίσκω θαυμάσιο. Εύγε Μυρτώ!
Εντάξει, δεν έχω παράπονο, η φιλοξενία τα λίγα λεπτά ήταν άριστη. Όπως και ο φρέντο εσπρέσσο που μου ετοίμασε για το δρόμο με την νεσπρεσομηχανή της. Παίρνω το βιβλιομπονζάι, χαιρετάω και παίρνω το δρόμο της επιστροφής με ανάποδη φορά. Βανάκι, μετρό και σπίτι. Όλα καλά.
Και πριν κλείσω, αγαπητέ αναγνώστη ας επιστρέψω στο ζουμί της ανάρτησης που θα αποκαλύψω. Το τι άκουσα από το τηλεφώνημα δηλαδή. Οι επόμενες δράσεις του Μύρτιου Άνδρου όπως τις άκουσα. Λοιπόν, κάτι έλεγε ότι περιμένει τα νέα μηχανήματα, τα νέα εργαλεία και να ετοιμαστεί ο χώρος. Ποιός χώρος? Κάτι έλεγε ότι πρέπει να καθαριστεί η έκταση από και να ετοιμαστεί για τη δεντροφύτευση. Το τρακτέρ για τα χωράφια αγοράστηκε σε τιμή ευκαιρίας και άλλα εργαλεία αναμένονται να παραδοθούν. Για να μη τα πολυλογώ από όσο κατάλαβα οι νέες δράσεις περιλαμβάνουν "δεντροφύτευση" καθότι θα αναδειχτεί οσωνούπο μια στροφή στην οικολογία και στην εσωτερική παραγωγή και κατανάλωση και δε θα αγοράζουν πλέον χαρτιά από τη μακρινή Τζαπάν αλλά θα φυτεύουν, θα φροντίζουν, θα μεγαλώνουν δέντρα κι από αυτά θα παίρνουν το ξύλο, θα το επεξεργάζονται σε έναν από τους ορόφους, θα κρατάνε τα καλά κομμάτια για ξυλοσκραμπουκογλύπτικη και τα πιο αδιάφορα τμήματα θα τα θρυματίζουν, θα τα πολτοποιούν στη ταράτσα, θα τα αποξηραίνουν και τέλος πάντων θα φτιάχνουν ένα είδος σκραμπουκοπαπυροκαμβαδόχαρτο με μεγάλη αποροφητικότητα στα χρώματα για τις καλλιτεχνικές τους ανησυχίες.
Η πιο ενδιαφέρουσα όμως δράση που ΟΛΟΙ θα λατρέψουν, ακόμη και οι πιο γκρινιάρηδες άντρες είναι η αγροτική παραγωγή που θα εξελίσσεται παράλληλα με τα δέντρα. Θα βγάζουν λέει φρέσκα προιόντα για γαστρονομικές δημιουργίες. Θα καλούν και σεφ ειδικούς για μαγειρευτικές επιδείξεις, θα μαθαίνει η μια στην άλλη συνταγές που δε ξέρει και τέλος πάντων μόνο και μόνο στην ιδέα του τι θα ακολουθήσει μπορώ να δηλώσω από ΤΩΡΑ εθελοντής δοκιμαστής και μέγας φαν του εγχειρήματος.
Άντε ρε κορίτσια, φτιάξτε κάτι που να τρώγεταιιιιι! Καλό το σκραμπούκι αλλά για να χορταίνει το μάτι μόνο!
:-)
🇬🇷Father of three 👫🙆 Marathoner 🏃🏼 Triathlete🏊🚴🏼🏃🏼 AlmiraMan💪🏻 Trumpeteer🎺 Novel Writer 📝 Life is too short to wait. Live today! ✨✨✨ apogeiwsh.blogspot.com
4 σχόλια
Click here for σχόλιαΧαχχαχαχαχααχαχ!!! Λοιπόν, σήμερα κατάφερα να το διαβάσω!!!!!!!!!!!!!!!!! Είσαι απίστευτος!!! Σου αποδίδουμε άξια το ρόλο του μυστικού ανταποκριτή και θα συζητήσουμε με τι άλλες πασαλείφτρες τα διαδικαστικά της τελετής που αυτό συνεπάγεται!!!!! Με μυστικούς χαιρετισμούς, μια από τις πασαλείφτρες! ;)
Replyευχαριστωωωω! :-) Χαχαχ! Μυστικός ανταποκριτής ε? Οκ, πάσο! :-)
Replyοχι οχι δεν υπάρχεις!!!! δεν υπάρχεις λέμεεεεε!!!! μέγα φαν του εγκλήματος υποκλίνομαι! τα τρακτέρ τα έχω εγώ στην Περαχώρα και ετοιμάζομαι να κατέβω χαχαχαχαχα απόλαυση κάθε σου ανάρτηση, να 'σαι καλά που μας κάνεις να χαμογελάμε!!!
Replyχαχα! :-) Ευχαριστωωώ!
ReplyConversionConversion EmoticonEmoticon