Δε θέλω να ακούω τη λέξη σύνταξη.
Εκτός κι αν πρόκειται για σύνταξη πρότασης. Που κάποτε πρέπει να ανοίξω ένα συντακτικό να ξεστραβωθώ. Γιατί όταν ήμουν μαθητής στο Γυμνάσιο, το νου μου μόνο στο διάβασμα δεν είχα. Ήθελα να φύγω από τη Γλώσσα, να κοιμηθώ στην ιστορία και να εκτοξευτώ εκτός τάξης στην έκθεση. (Τραγική ειρωνία να εξασκείς για απόλαυση αυτό που μισούσες, το γράψιμο). Να σπάσω τον πίνακα στα μαθηματικά και να πετάξω στο τζάκι το ξύλινο μοιρογνωμόνιο στη γεωμετρία. Να κάνω στόχο για βελάκια το γεωφυσικό χάρτη.
Ήμουν ένα παιδί. Ήθελα να βγω να εξερευνήσω τα χωράφια και τους ελαιώνες δίπλα στο σπίτι, να κάνω ποδήλατο ως τη Λίμνη εκεί κοντά και να ρίχνω πέτρες στα ήρεμα νερά της, να κοιτάζω τα αυτοκίνητα στην εθνική μετρώντας τα πιο ακριβά και τα απογεύματα να παίζω τρομπέτα στη φιλαρμονική του δήμου, να κάνω βόλτες με φίλους και να ζώ άδοξους παιδικούς έρωτες. Απλά πράγματα. Μηδενικό κόστος, άπειρο πάθος και απόλαυση για όλα αυτά...
Ας επιστρέψω όμως στο θέμα της "σύνταξης" και αφού πρώτα γίνω μακάβριος μετά θα φιλοσοφήσω.
Με έναυσμα δυσάρεστα νέα για ιατρικά θέματα που απασχολούν ανθρώπους κοντινούς, και μετά την σκέψη για το χαμό γνωστών, συγγενών κι ενός συναδέλφου που δουλεύαμε μαζί στο ίδιο γραφείο αποφάσισα να γράψω μια σκέψη σχετικά με τη ματαιότητας της ύπαρξης μας.
Η ζωή μας έχει ένα αναπόφευκτο τέλος από την νομοτέλεια που ορίζει ότι γεννιόμαστε,ζούμε και φεύγουμε όλοι οι ζώντες μεταξύ αυτών και εμού του ιδίου.
Σωστά;
Σωστά;
Σωστά.
Μεταξύ των δυο απλών λέξεων "γεννιόμαστε" και "φεύγουμε", στη λέξη ζούμε μπορώ να γραφτούν άπειρες ιστορίες και εκεί θέλω να εστιάσω. Ζούμε τελικά? Ζούμε ή περιμένουμε να φύγουμε? Ευχαριστιόμαστε τη ζωή και ότι μας έχει δοθεί η καθόμαστε και γκρινιάζουμε ενώ έχουμε ότι χρειαζόμαστε? Κάνουμε αυτά που θέλουμε τώρα ή τα αφήνουμε για όταν πάρουμε σύνταξη? Έχω ακούσει λόγια και λόγια από πολλούς για το τι φανταστικό θα κάναν όταν πάρουν σύνταξη. Μεγαλόπνοα αξιοθαύμαστα σχέδια, δε λέω. Άυλα όμως. Και απραγματοποίητα.
Μεταξύ των δυο απλών λέξεων "γεννιόμαστε" και "φεύγουμε", στη λέξη ζούμε μπορώ να γραφτούν άπειρες ιστορίες και εκεί θέλω να εστιάσω. Ζούμε τελικά? Ζούμε ή περιμένουμε να φύγουμε? Ευχαριστιόμαστε τη ζωή και ότι μας έχει δοθεί η καθόμαστε και γκρινιάζουμε ενώ έχουμε ότι χρειαζόμαστε? Κάνουμε αυτά που θέλουμε τώρα ή τα αφήνουμε για όταν πάρουμε σύνταξη? Έχω ακούσει λόγια και λόγια από πολλούς για το τι φανταστικό θα κάναν όταν πάρουν σύνταξη. Μεγαλόπνοα αξιοθαύμαστα σχέδια, δε λέω. Άυλα όμως. Και απραγματοποίητα.
Βλέποντας τη φυσική εξέλιξη της υγείας που φθίνει σε μεγάλες ηλικίες καθώς και το σκαμπίλι των έκτακτων θεμάτων τα έχω συνδιάσει με τον καιρό που περίπου παίρνει κάποιος σύνταξη! Για την ακρίβεια λίγο μετά τη σύνταξη. Μετά από αυτό το συνδιασμό γιατί να θέλεις, γιατί να προσμένεις με χαρά να συμβεί κάτι τέτοιο, γιατί να αδημονείς να βγεις σε σύνταξη;
Ε
Λ
Ε
Ο
Σ
Σοβαρολογώ. αν ξανακούσω άνθρωπο να λέει τη φράση "θέλω να πάρω σύνταξη να ηρεμήσω", θα τον βρίσω. Μα με τη σύνταξη και το καθησιό που ακολουθεί θα αρχίσουν ΕΝΑ σωρό προβλήματα υγείας. Το υπογράφω. Γκα ρα ντι.
Και μετά τι θα έχεις να περιμένεις εξυπνάκια? Να πεθάνεις?
αααααααααααααΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!
Αυτό ήταν μια κραυγή και όχι παρατεταμένο άλφα.
Οπότε ας πω το πόνο μου κι εγώ να αλλάξω λίγο τόνο στο γράψιμο στο πιο ελαφρύ, στο πιο εύθυμο, στο πιο.. ζωντανό;
-Πότε θα πάμε στη Boom Boom μοναδικέ αναγνώστη????
ΥΓ. Και τέλος για τους λάτρεις του highlander που έζησε άπειρα χρόνια, με τίμημα όμως να θάβει όλους τους αγαπημένους του αυτό :
ΥΓ. Και τέλος για τους λάτρεις του highlander που έζησε άπειρα χρόνια, με τίμημα όμως να θάβει όλους τους αγαπημένους του αυτό :
🇬🇷Father of three 👫🙆 Marathoner 🏃🏼 Triathlete🏊🚴🏼🏃🏼 AlmiraMan💪🏻 Trumpeteer🎺 Novel Writer 📝 Life is too short to wait. Live today! ✨✨✨ apogeiwsh.blogspot.com
ConversionConversion EmoticonEmoticon