Life is too short to wait. Live Today!

Life is too short to wait. Live Today!

Οι γερμανοί είναι φίλοι μας

Οι γερμανοί είναι φίλοι μας!
Tι εννοώ?


Αρχές αυγούστου είμαστε στην Επίδαυρο με τον Skipperman για camping συνδιασμένο με παρακολούθηση θεατρικής παράστασης. Οθέλλο στα Γερμανικά με ελληνικούς υπέρτιτλους. Υπέρτιτλοι γιατί ήταν πάνω από τη σκηνή κι όχι από κάτω όπως στις ταινίες. Ας μη ξεφεύγω από το θέμα όμως και πλατιάζω με τη παράσταση που ήταν αρκετά ενδιαφέρον αν και μεγάλη σε διάρκεια.


Το θέμα είναι οι υπόλοιποι "συγκάτοικοι" στο κάμπινγκ. Νίκολας ΙΙ το κάμπινγ. Ευχάριστο, άνετο, πολύ καθαρό. Σε αυτό έχουν αραγμένα τροχόσπιτα μόνιμα αρκετές Ελληνικές οικογένειες. Με ότι συνεπάγεται αυτό. Τροχόσπιτο συν επέκταση τέντα συν ομπρέλες εξτρά με αποτέλεσμα να πιάνουν και παραπάνω από το χώρο που δικαιούνται. Και εννοείται και κάθε τροχόσπιτο και τηλεόραση. Και κάθε λιμάνι και καημός και κάθε τηλεόραση και Λαμπίρη να λαμπιρίζει μεσημεριάτικα....




Και έχει βρει το κατάλληλο σπότ κάτω δεξιά μπροστά στη Θάλασσα ο Skipperman που έχει ένα δεντράκι ομπρελίτσα κατάλληλο για να λιώνεις εκεί με τις ώρες όλο το μεσημέρι. Ανάγνωση, ξάπλα, αντιηλιακό, ipod, καμιά κουβέντα να περνά η ώρα και βουτιές στη θάλασσα να δροσιζόμαστε όταν η ζέστη το επιβάλλει.


Και όπως είμαστε χαλαροί και όλα πιστεύουμε θα είναι έτσι... έρχεται ένας τυπάς με ένα τροχόσπιτο και το παρκάρει στη θέση από πάνω από το δέντρο. Έλλην, αμέλησα να πω. Κανονική θέση με τα όλα της. Έξι επί έξι μέτρα με φυσική σκιά από ένα πεύκο. Και αρχίζει να ξεδιπλώνει τα τσουμπλεκια του. Κλασσικά επέκταση τέντα μετά το τροχόσπιτο. Με τα φερμουάρια, κουρτίνες, κουνουπιέρες. Με τα όλα της. Βγάζει τα καρεκλάκια του, το τραπεζάκι του, τον ανεμιστήρα του, τη τηλεόραση, τη συρταριέρα με τις πατάτες κρεμύδια, σκόρδα... Ένα ατέλειωτο κουζινομάνι με κατσαρόλια, τηγάνια, πιατικά, και τα λοιπά.
Κανένα πρόβλημα μέχρι εκεί.


Το πρόβλημα δημιουργήθηκε όταν ήρθε και έβαλε τις ξαπλώστρες του ακριβώς κολλητά πάνω μας στην άκρη της σκιάς του δέντρου. Χωρίς να έρθει να τις χρησιμοποιήσει. Απλά για να καβατζώσει τη θέση. Και εννοείται στο διάστημα που πεταχτήκαμε Επίδαυρο για σουβλάκια είχε βάλει τις δυο ξαπλώστρες ακριβώς στη βάση του δέντρου για να μη πηγαίνει κάποιος άλλος...
Τραγικός ανεπανάληπτος Έλληνας...


Σα να μην έφτανε αυτό το υπερθέαμα Ελληνικούρας έρχεται και ένας κυριούλης και προσπαθεί να ψαρέψει μες το καταμεσήμερο με καλάμι και με δόλωμα βρεγμένο ψωμί. Έλλην κι αυτός ε? Έφτιαχνε κάτι χαρωπές κατα τ'άλλα ψωμομπαλίτσες σα μπαλάκι τέννις σε μέγεθος γύρω από το αγκίστρι, έγερνε το καλάμι πίσω και βάζοντας δύναμη τίναζε το καλάμι και έστελνε το δόλωμα κάπου προς τα μέσα. Δύο μέτρα, τρία μέτρα μακριά, έφτανε και 10 μέτρα μερικές φορές. Φοβερός.  Έντεκα στις δέκα φορές η ψωμομπαλίτσα γινόταν φιτίλια στον αέρα και σκόρπιζε σε αμέτρητα ψιχουλάκια γεμίζοντας την επιφάνεια του νερού με άγνωστου αριθμού ημερών μπαγιάτικα ψίχουλα. Συνέχισε την άδοξη προσπάθεια για κανα μισάωρο με θεατές εμάς μια να γελάμε και μια να κουνάμε το κεφάλι. Κάποια στιγμή μας λέει "Μάλλον τα παραταίζω ε?"
Και του απαντά ο Skipperman "έχεις κάνει τη θάλασσα ντάκο με τόσο ψωμί..."
Τραγικότερος κι από τραγωδία... Εντέλει, δεν έπιασε ούτε τσούχτρα τη μια ώρα που τον παρακολουθούσαμε...


Οπότε το απόγευμα παντελώς απογοητευμένοι που χάσαμε το spot στο δεντράκι συνεχίσαμε περπατώντας στην αριστερή πλευρά του κάμπινγκ προς εύρεση νέας σκιας (γιατί κλασσικά όσο και να προετοιμαστείς για κάτι, πάντα θα ξεχνάς το σημαντικότερο το οποίο σε αυτή τη περίπτωση είναι η ομπρέλα). Βρήκαμε ένα σημείο στη παραλία με ίσκιο και καθήσαμε εκεί. Από πάνω μας μια οικογένεια γερμανών με ένα αυτοκινούμενο τροχόσπιτο. Είχαν τις ξαπλώστρες τους στο οριοθετημένο χώρο της θέσης του κάμπινγκ που είχαν δεσμεύσει και πληρώσει προφανώς και ήταν όλοι ανάσκελα και μαζεύαν ήλιο και θαλασσινή αύρα. Άλλος διάβαζε βιβλίο, άλλος άκουγε μουσική με τα ακουστικά του, άλλος είχε αποκοιμηθεί και άλλος διάβαζε κάποιο ΣΟΚ από Γερμανία (ΣΟΚ = λαική ενημερωτική φυλλάδα με μπόλικη φαντασία και σαλτσαδούρα από τις ζωές πραγματικά αδιάφορων ημισημαντικών καλλιτεχνών, ο θεός να τους κάνει)


Μπήκαμε για μια βουτιά, βγήκαμε, ξαπλώσαμε. Οι Γερμανοί είχαν διακόψει κάθε συντονισμένη ταλάντευση των χορδών λαιμού τους. Ελληνιστή μόκο οι Γερμανοί. Ε, θα είναι τσακωμένοι σχολιάσαμε και συνεχίσαμε αμέριμνοι εγώ το ξάπλωμα στη ψάθα πάνω στα στρογγυλά βοτσαλάκια και ο Skipperman να ακούει μουσική από το Ipod σκεπασμένος με καπέλο προβατοστολισμένο έχοντας επέρθει σε μια ηρεμιστική νιρβάνα που δεν μπορούσες να καταλάβεις αν κοιμάται η όχι. Που και που κούναγε το χέρι να διώξει κανά μυγάκι και έφτανε αυτό ως ένδειξη ότι βρίσκεται εν ζωή.

Ξαναμπήκαμε για μια βουτιά, κολυμπήσαμε λίγο κόντρα στο ρεύμα και βγήκαμε. Οι Γερμανοί σαν να συννενοήθηκαν με τα μάτια, σηκωθήκαν, ανοίξαν ένα ντουλάπι από το αυτοκινούμενο και βγάλαν 4 σωσίβια. Τα φορέσαν και μπήκαν στη θάλασσα. Γερμανοί βλέπεις, η ασφάλεια προέχει ευχαρίστησης.  Safety first, sex later που λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικανοτσολιάδες. Μπήκαν και οι 4 σε ένα ψευτοφουσκωτό 2 μέτρα μόλις μακρύ και κάναν κουπί ως το σκάφος τους που είχαν 15 μέτρα μέτρα αγκυροβολημένο. Ανεβήκαν, δέσαν στη σημαδούρα το ψευτοφουσκωτό, και ξεκινήσαν ήσυχα ήσυχα μια βόλτα με το σκαφάκι τους. Κάποια στιγμή από μακριά τους είδαμε να ρυμουλκούν τον ένα πιτσιρικά με το σκάφος πάνω σε μια σανίδα Wake board. Τι είναι αυτό? Είναι η πλατιά θαλασσοπατινάδα που δένεις στα πόδια και σε τραβάνε με σκοινί και χοροπηδάς στα απόνερα του σκάφους κάνοντας άλματα και κολπάκια. Not bad! Τελικά όλοι με τη σειρά τους κάναν από κανα εικοσάλεπτο wake board εναλλάξ. Γερμανάκι α, γερμανάκι β, γερμανίδα και γερμανός.
Επιστρέψαν μια ώρα μετά, ξεπλύναν τα σωσίβια με γλυκό νερό, τα απλώσαν, κάναν ένα ντουζάκι με κρύο γλυκό νερό, μουρμουρίσαν εντελώς αθόρυβα και συνωμοτικά θαρρείς και αρχίσαν όλοι μαζί να ετοιμάζουν το δείπνο. Άλλος έκοβε λαχανικά, άλλος έστρωνε το τραπέζι, η μαμά μαγείρευε στην εστία γκαζιού και ο μπαμπάς συγύριζε το ήδη εκνευριστικά τακτοποιημένο χώρο τους. Τελικά καθήσαν, φάγαν, συζητήσαν κάτι πάλι χωρίς φασαρία. Υπήρχε μια αρμονία γενικά. Ίσως να άγγιζε και την  ανία  ώρες ώρες αλλά ήταν ΟΤΙ πρέπει για γείτονες σε περίοδο διακοπών.  Οι Γερμανοί είχαν μόλις κυρηχθεί φίλοι μας.


Την επόμενη μέρα πάλι μια από τα ίδια, είχαμε βρει σκιά στον ευκάλυπτο κάτω από το αυτοκινούμενο των Γερμανών, είχαμε αράξει εκεί και προσπαθούσαμε να μην ενοχλούμε εμείς με την καθαρόαιμη ελληνική οχλαγωγία που δημιουργείται ακόμη κι αν οι συμμετέχοντες στη συζήτηση-χαύρα είναι δυο. Σήμερα δε πήγαν να κάνουν Wake -board με το σκάφος λόγω αέρα από ότι καταλάβαμε μετά. Ανέβηκε το γερμανάκι β στη σκάλα που οδηγούσε στην οροφή του αυτοκινούμενου και υποβοηθούμενο από το γερμανάκι α κατέβασε μια ιστιοσανίδα, ένα πανί τυλιγμένο σουβλάκι σε κάτι άλλο αδιόρατο από τη θέση μας και κάτι άλλα ματσούκια. Τα κατεβάσαν, τα ξετυλίξαν και καθήσαν κάτω ήσυχα ήσηχα τα συνδέσαν, τραβάγαν από δω, τραβάγαν από εκεί κάτι σκοινιά και κάτι κοντάρια και τελικά όλα αυτά τα διάφορα συμπράγκαλα και παρελκόμενα τα συρναμολογήσαν και τα κάναν ένα ολόκληρο Wind Surf. Άσπρη σανίδα με μπλε χαλαρές ζωγραφιστές γραμμές και διάφανο πανί με μπλε τελείωμα σαν κύμα στο πίσω τμήμα του πανιού. Μόνο ο Κακλαμανάκης έλειπε.


Αλλά τι να τον κάνεις? Το τσάκωσε αποφασιστικά ο πιτσιρικάς α, το έσυρε μέσα, το έστησε και με ένα κεφάτο πήδο ανέβηκε και χωρίς να προβληματιστεί ιδιαίτερα  ξεκίνησε να σερφάρει. Λίγο πήγε να χάσει την ισορροπία από ένα κυμματάκι αλλά γρήγορα άλλαξε θέση στο πίσω πόδι και έφερε μια παλάτζα στο όλο σύστημα που ισορρόπισε τις δυνάμεις και πήρε τη φόρα που απαιτούσε να ξεκινήσει.  Μετά από 20 λεπτά, επέστρεψε και έδωσε το wind surf στο πιτσιρικά β που το πήρε και ξεκίνησε κι αυτός για τα ανοικτά. Ε, εντάξει, αυτός ως πιο μικρός και πιο άπειρος είχε και κάποιες ημιθεαματικές πτώσεις αλλά δε φάνηκε να πτοείται καθόλου. Επέστρεψε τελικά και σειρά είχε μαμά και μπαμπάς που και αυτοί το κατείχαν το άθλημα.


Και τελικά πάλι μετά από τα θαλάσσια σπόρια τους πάλι γυρίσαν, φάγαν ήσυχα ήσυχα και καθήσαν πάλι να διαβάσουν κανα βιβλίο και να χαλαρώσουν να περάσει η μέρα.


Και έτσι συνεχίστηκε το τροπάριο και την επόμενη μέρα. Στον αυτόματο οι γερμανοί κάναν τις διεργασίες τους χωρίς να ενοχλούν κανέναν, χωρίς να χαλάνε το κόσμο με φωνές, χωρίς να έχουν ράδιο και τηλεόραση μαζί στο διαπασόν σα τραντίσιοναλ ελληνάρες, χωρίς να καταλαβαίνεις ότι υπάρχουν. Και ζωγραφιστοί να ήταν δε θα κάναν περισσότερη φασαρία...


Τελικά όλες τις μέρες του κάμπινγκ βρίσκαμε ησυχία με τους Γερμανούς που γίναν φίλοι μας και ευγενικά απαντούσαν στους χαιρετισμούς μας καθώς 4 μέρες ήμασταν (ή είμασταν) μπροστά τους και ούτε μια στιγμή δεν κάναν κάτι ενοχλητικό σε μας ή σε κάποιον άλλο.

Είναι να μη τους αγαπήσεις?
Οι γερμανοί είναι φίλοι μας....
Previous
Next Post »

8 σχόλια

Click here for σχόλια
Ανώνυμος
admin
6 Σεπτεμβρίου 2010 στις 9:38 μ.μ. ×

Να τους αγαπήσεις, αλλά με ρέγουλο γιατί αμα σε αγαπήσουν κι εκείνοι την έβαψες...

Ετσι είναι οι ξένοι στις διακοπές τους, φιλήσυχοι, αλλά εμείς τους λέμε ξενέρωτους. Ποιοι εμεις;

Εμείς καλέ, οι Ελληνάρες!!!

Reply
avatar
7 Σεπτεμβρίου 2010 στις 1:25 π.μ. ×

Γεια σου coula και καλώς ήρθες στο blog :)
Είναι όντως πολύ ήσυχοι οι ξένοι. Και εκνευριστικά γυμνασμένοι. Όλοι φέτες ένα πράγμα. Υγιεινή ζωή, περπάτημα, ποδήλατο, χόρτα για φαγητό και Άγιος ο θεός.

Εμείς όμως... Ελληνάρες!

Reply
avatar
Venea
admin
7 Σεπτεμβρίου 2010 στις 8:10 π.μ. ×

"εχεις κανει ντακο τη θαλασσα" χαχαχχαχα πεθανα στα γελια.... Καθως και με την ψωμομπαλιτσα φυτιλι!!! Χαχαχα
Θα συμφωνησω με κουλα... Ησυχοι δεν λεω... Αλλα ξενερωτοι βρε αδερφακι μου! Απαπαπαπαπα

Reply
avatar
7 Σεπτεμβρίου 2010 στις 9:58 π.μ. ×

@venea
Ξενέρωτοι λες ε? Ενώ ο κλασσικός έλλην που ουρλιάζει, ακούει τέρμα τηλεόραση, τα κάνει σε όλους τσουρέκια και φέρεται σα να τα έχει όλα δικά του είναι προτιμητέος???

Reply
avatar
0Nautilus0
admin
7 Σεπτεμβρίου 2010 στις 10:24 π.μ. ×

Οι γερμανοί είναι φίλοι μας Ε. μην τους ακούς. Σπεύδω να επιβεβαιώσω ό,τι και σε έτερο καμπινγκ στην Γιάλοβα τότε που είχαν έρθει με τα αυτοκινούμενα πέραν του ότι μας είχαν κρύψει τον ήλιο δεν μας ενόχλησαν καθόλου. Το ίδιο και οι Γάλλοι. Αντίθετα κάτι Ελληνάρες 30+ , που περνάγαν μια φάση καθυστερημένης εφηβείας, με πολλά απωθημένα, κάθε απόγευμα θεωρούσαν καλό να μας ταράζουν την ηρεμία με καθε λογής ακούσματα στο διαπασόν. Όταν κάποιος είναι σωστός και σέβεται τον άλλο είναι ξενέρωτος?

Reply
avatar
7 Σεπτεμβρίου 2010 στις 10:42 π.μ. ×

@0Nautilus0
Πέστα χρυσόστομε! Κάλλιο να είσαι παρέα με τα ξένα τα ξενέρωτα παρά να ζείς βράδια φρίκης αξημέρωτα..!
Αντε καλώς ήρθες κι εσύ, φτιάξε και εσύ ένα μπλογκ να έχουμε όλοι κάτι να παίζουμε τώρα που χειμωνιάζει και θα κάνει κρύο για surf! :)

Reply
avatar
ckarelio
admin
7 Σεπτεμβρίου 2010 στις 12:23 μ.μ. ×

Και οι γερμανοί όπως και οι περισσότεροι Ευρωπαίοι είναι φίλοι μας, και μια χαρά παιδιά.

Προτιμώ να είναι φιλήσυχοι και ξενέρωτοι παρα κάγκουρες σαν τους Ελληνάρες ή άλλους τουρίστες.

Καλό απόγευμα :-)

Reply
avatar
7 Σεπτεμβρίου 2010 στις 8:30 μ.μ. ×

@chris K
Σωστός! Γιαυτό άλλη φορά κάμπινγκ στο εξωτερικό! Για απόλυτη υσηχία και ξενέρωτη ξεκούραση. ;)

Reply
avatar