Με το αρχικό πλάνο για ταξίδι στη Σικελία να ματαιώνεται λόγω της planδημίας ταξίδεψα όσο πιο κοντά στην Ιταλία γίνεται.
Λευκάδα λοιπόν. Φτάνεις οδικώς, δεν απαιτείται να φορέσεις καμία διαολομάσκα και να στριμωχτείς πουθενά υπό το εξεταστικό βλέμμα κάποιου ιεροεξεταστή που κοιτάζει αν τηρείς τα μέτρα όσο αυτός ανασηκώνει τη μάσκα και χώνει ένα τσιγάρο να φουμάρει λίγο καθαρό αέρα. Αλήθεια, είχε ποτέ βρέξει λογική σε αυτή τη χώρα; Είναι δυνατόν ο κόσμος να φορά μάσκα αντί για κράνος στα μηχανάκια, να μη διακόπτει όλες τις παλιές κακές για την υγεία του συνήθειες αλλά εκεί πιστός στα νέα μέτρα για την αποφυγή των πενιχρών στατιστικών των συμπτωμάτων του κορωνοϊού; Νομίζω πιο επιτυχημένο marketing σε προϊόν δεν έχει γίνει ποτέ μέσω τηλεόρασης. Μακάρι να κάναν μια τόσο αυστηρή καμπάνια για το κάπνισμα, για τα γλυκά, για τα junk food, για την καθιστική ζωή, για την επικίνδυνη οδήγηση. Let that sink in.
Εκδρομικό Όχημα? Ταξίδεψα με την Ιταλίδα. Έχει υποστεί μια υπαρξιακή αναθεώρηση αυτό το όχημα κι εκεί που κάποτε πίστευα ότι η χρήση του ορίζεται αυστηρά για την πόλη, έχει ανοίξει τα φτερά του και μου χαρίζει ήρεμες πτήσεις στην επαρχία. Με 56lt χώρο κάτω από τη σέλα να χωράνε όλα τα αναγκαία αλλά και μια σκηνή, τίποτα δεν χρειάστηκε να κρεμαστεί,στερεωθεί εξωτερικά πέρα ενός μικρού σακιδίου πλάτης που έβαλα ανάμεσα στα πόδια.
Αν και δεν ξέρω πόσο σημασία έχει το όχημα αυτό καθ'αυτό για αυτόν που έχει ανάγκη και θέληση να ταξιδέψει. Αυτός που θέλει να ταξιδέψει θα το κάνει ούτως ή άλλως όσα εμπόδια και να του βάλεις. Και θα το κάνει με autostop, ένα παπί, ένα ποδήλατο ή και πεζός.
Φέτος με όλη την γνωστή τρέλα αποφάσισα να πάω τις διακοπές μου με την Ιταλίδα και τις άλλες δυο χωρίς να κλείσω θέση, χωρίς να βεβαιώσω καν ότι λειτουργεί ή έχει θέσεις το camping που αρχικά είχα την πεποίθηση ότι πρέπει να πάω. Κι αυτό γιατί ήξερα ότι σίγουρα θα βρω πολύ πολύ καλύτερο camping από αυτό που ήξερα.
Είναι τρελό αλλά λειτουργεί κάπως έτσι. Σκέφτεσαι τις προδιαγραφές για το μέρος που θες. Θες να μην έχει κόσμο, αλλά να μην είναι και εντελώς ακατοίκητο, να είναι δυσκολοπρόσιτο ώστε να μη γίνεται παρέλαση κόσμου αλλά όχι και τόσο ώστε κι ο ίδιος να μη μπορείς να το φτάσεις. Θες να είναι πάνω στο κύμα, να έχει αμμουδιά, γαλάζια νερά καλύτερα και καθαρότερα από της Χαβάη. Κάτι σαν να το παραγγέλνεις το μέρος. Και ψάχνεις ακρογιαλιά ακρογιαλιά μέχρι να το βρεις.
Έτσι έκανα κι εγώ και το βρήκα. Η θετική σκέψη ότι αυτό το μέρος υπάρχει και είναι εκεί κατά κάποιο τρόπο ... δίνει και ευκαιρία στο αδύνατο να γίνει δυνατό, τελικά.
Η περιοχή που έστησα λέγεται παραλία Γάιδαρος και είναι μεταξύ παραλίας Καθίσματος και Αβαλί. Για να πας ανεβαίνεις στο Καλαμίτσι και έπειτα ακολουθείς την ταμπέλα που λέει "Παραλία". Το κλιπ παρακάτω είναι κατατοπιστικότατο για το τι αντικρίζεις εκεί.
Ήμουν εγώ λοιπόν, η Ιταλίδα και δυο ακόμη. Η μια ήταν μια πάνινη αιώρα την οποία τέντωσα μεταξύ δυο βράχων και ήταν το καλύτερο accessorie για να παρατηρείς τα αστέρια τα βράδια και η άλλη ήταν μια φυσαρμόνικα. Πολύ πρόσφατος έρως η φυσαρμόνικα και τώρα που τώρα είμαστε όλο ματσα μούτσα, μέλια και τα συναφή. Δύσκολο όργανο, με την δική του μοναδική τεχνική και για να μάθεις να παίζεις μελωδίες πρέπει να βρεις πως και που είναι η κάθε νότα, να μάθεις πώς να παίζεις μόνο αυτή και όχι και τις τριγύρω ταυτόχρονα.
Είναι ... brathtaking και αξίζει όλο τον αέρα και το χρόνο που θα τις χαρίσεις.
Κάμπινγκ στην παραλία, πάνω στο κύμα. Πρέπει κάποιος να το ζήσει έστω μια βραδιά για να δει πως είναι. Δεν έχει νόημα να περιγράψω. Η για να καταλάβει κάποιος θα πρέπει να περιγράψω τι απουσιάζει. Απουσιάζουν από το σκηνικό κόρνες, ήχοι αυτοκινήτων, φώτα των δρόμων, μουσικές από μαγαζιά, θεριακλήδες, εξατμίσεις από παπάκια, τάκα-τούκα από ρακετοφόρους και πολύβουους Ευρωπαίους που ήρθαν να κουβεντιάσουν ότι δεν κουβέντιασαν σε όλη την καραντίνα.
Το μόνο αρνητικό που είχε το κάμπινγκ στην παραλία είναι ότι τις ώρες 10 το πρωί που ερχόταν το φως του ήλιο στη σκηνή ως τις 6 το απόγευμα έπρεπε να αναζητήσεις κάπου αλλού σκιά, σε κάποιο μαγαζί, κάποιο άλλο μέρος με σκιές, κάποια διπλανή παραλία. Όλες τις άλλες ώρες ήταν μια χαρά το μέρος.
Τις μέρες που ήμουν εκεί τα τελευταία ψήγματα φωτογραφικής τεχνολογίας που διαθέτω αποφάσισαν να παραδοθούν στη φθορά του χρόνου, η GoPro δεν λειτούργησε ποτέ και έτσι μεθόδευσα άλλη διαδικασία για να φωτογραφίσω τα ωραία τοπία.
Μπλοκάκι και μολύβι. Ως άσχετος που είμαι κάθε νέο τοπίο που ζω-γραφίζω βγαίνει καλύτερο οπότε κάποια στιγμή θα κάνω τα σκίτσα μου πιο αποδοτικά και σε λιγότερο χρόνο. Το παρακάτω μου πήρε 45 λεπτά αλλά έχασα και την επαφή με τη ροή του χρόνου κάπου εκεί που προσπαθούσα να φτιάξω τη πλαγιά με τα δέντρα. Και έτσι καν δεν έχει σημασία να μετράς χρόνο, όταν ο χρόνος είναι δικός σου για να τον ευχαριστηθείς όπως θες.
🇬🇷Father of three 👫🙆 Marathoner 🏃🏼 Triathlete🏊🚴🏼🏃🏼 AlmiraMan💪🏻 Trumpeteer🎺 Novel Writer 📝 Life is too short to wait. Live today! ✨✨✨ apogeiwsh.blogspot.com
ConversionConversion EmoticonEmoticon