Υπάρχει ένα μοτίβο προβλεπόμενων επαναλήψεων το οποίο δεν έχει περάσει απαρατήρητο.
Συμβαίνει.
Πρώτα το βλέπεις στα όνειρα σου. Άλλο ένα ανόητο όνειρο ήταν, λες αρχικά. Μπορεί να δεις για παράδειγμα ότι πληκτρολογείς. Μπορεί να δεις ότι οδηγείς. Ή ότι ιππεύεις ένα μαύρο άλογο. Μπορεί να δεις ότι βρίσκεσαι σε πτήση. Μπορεί να βλέπεις ότι περπατάς στην παραλία με κάποιον από τη λίστα των γνωστών που τώρα έχουν μπει στο πάνθεον των άγνωστων.
Κι έπειτα κάτι συμβαίνει.
Το μεταβαλλόμενο χωροχρονικό παρών μέσα στο οποίο ταξιδεύουμε στρεβλώνεται και υπακούοντας άγνωστους ως τώρα νόμους κάνει το αδύνατο δυνατό και μπερδεύει την τρέχουσα εμπειρία πραγματικότητας έτσι ώστε να καρποφορήσουν οι συνθήκες ώστε να μετουσιωθεί σε μια αλήθεια, η μή-αλήθεια που ονειρεύτηκες.
Σεπτέμβρη λοιπόν το πρωτοείδα. Είδα ότι έτρεχα. Το αγνόησα φυσικά καθώς δεν μπορείς να τρέξεις αν σέρνεσαι. Οριακά περπατάς. Πως θα τρέξεις λοιπόν; Οπότε ήταν μια α-νοησί-α η οποία στιγμιαία απορρίφθηκε ως μη real-ιστική πιθανότητα.
Έπειτα το ξαναείδα τον Δεκέμβρη. Πάλι έτρεχα. Αυτή τη φορά δεν έτρεχα μόνος. Έτρεχα ανάμεσα σε άλλους. Κάποια αθλητική μάζωξη πάλι, ταλαίπωρων μεσήλικων μεσοαστών που για λόγους εκτόνωσης κυρίως βγήκαν στους δρόμους και προσποιούνται τους αθλητές ενώ στη πραγματικότητα τους, ο καθένας βαθιά μέσα του, ξέρει ότι παίζει στη ρουλέτα για να είναι το επόμενο "ίου ίου" που θα χαλάσει την ηρεμία στις γειτονιές καθώς η σειρήνα γεμάτη αναίδεια, θα χαλάει τον κόσμο για να κάνουν όλοι στην ακρούλια τους να περάσει το όχημα που σε μεταφέρει στη γιάφκα με τους λευκοντυμένους ιερείς του Ιπποκράτη.
Σήμερα λοιπόν, έτσι όπως τα έφερε η μέρα, πήγα να περπατήσω μόνος μου. Η παρέα με την οποία λιγοστεύουμε το προσδόκιμο χιλιομέτρων των παπουτσιών μας κάθε βραδιά για 7 ή 9 χιλιόμετρα απουσίασε. Οπότε ... άλλαξα το δρομολόγιο μου και ακολουθώντας τις ακτίδες του ήλιου απέφυγα να πάω από τα συνήθη δρομολόγια κι έκανα ένα κατά πολύ πολύ πιο κυκλικό δρομολόγιο που έβγαινε τελικά 12 χιλιόμετρα.
Στην επιστροφή από τη μεγαλύτερη βόλτα βγήκα εκτός χρόνου και θα έχανα την ώρα μιας συνάντησης αν συνέχιζα απλά να ..περπατώ. Ένα τηλεφώνημα σχετικό με έφερε στην ανάγκη να επισπεύσω την επιστροφή μου.
Έτσι τα τελευταία 10 λεπτά έπρεπε να γίνουν σε 5. Και με ένα τρόπο μπορείς να επιστρέψεις στο μισό χρόνο πίσω.
Με το τρέξιμο.
4 ώρες αργότερα, ακόμη νιώθω την ενισχυμένη δόση ενδορφινών να κυλά στις φλέβες.
Και μένεις να αναρωτιέσαι τελικά αν ο πραγματικός κόσμος είναι αυτός των ονείρων ή αυτό το τρισδιάστατο μορφογεννητικό πεδίο πρωτογενών πολύ αληθοφανών εμπειριών που αυτή τη στιγμή εγώ, εσύ, ο μελλοντικός εγώ κι ο μελλοντικός εσύ βιώνουμε ως πραγματικότητα.
Και επιπρόσθετα. Τι γεννά την μελλοντική μας ύφανση των επερχόμενων γεγονότων. Αυτό το απροσδιόριστο πεδίο των ονείρων που γεννά άπειρα διαφορετικά σύμπαντα ή το τωρινό μας βίωμα, οι συνθήκες και η έξαρση των αισθήσεων που αντιστέκονται στην καρμική καθοδήγηση του φθαρτού μας είναι ως προς το τέλος της έμβιας μας υπόστασης, γεννά την ανάγκη και σπέρνει τους πόθους μας στα όνειρα μας έτσι ώστε αυτά να καρποφορήσουν ευθέτω χρόνω και να μας εκπλήξουν ευχάριστα?
Αυτά τα λίγα ρηχο-στόχαστα για απόψε.
Κι αύριο νύχτα είναι.
🇬🇷Father of three 👫🙆 Marathoner 🏃🏼 Triathlete🏊🚴🏼🏃🏼 AlmiraMan💪🏻 Trumpeteer🎺 Novel Writer 📝 Life is too short to wait. Live today! ✨✨✨ apogeiwsh.blogspot.com
ConversionConversion EmoticonEmoticon