33ος Μαραθώνιος και το ραντεβού με την ιστορία

Θα ξεκινήσω ανάποδα. Με ευχαριστίες. Πρώτα στον άνθρωπο έμπνευση και άθελα του οραματοδότη, τον μέντορα Stavros Kehris, τον παιδίατρο των παιδιών μου που με αυτόν τον υπέροχο τοίχο στο ιατρείο του μου έδωσε ένα υπέροχο στόχο. Το να τερματίσω τον Μαραθώνιο της Αθήνας. Φυσικά έπαιξαν μεγάλο ρόλο οι πολύτιμες συμβουλές του στην ολοκλήρωση του στόχου. Δεύτερον δε μπορώ να μην ευχαριστήσω την γυναίκα μου για την  υπομονή της και την κατανόηση που δείχνει στην υλοποίηση της κάθε τρελλής μου ιδέας.

Το τρίτο άτομο που οφείλω να ευχαριστήσω είναι ο Michael Antonoglou που με βοήθησε με τον ειδικό του τρόπο, τις απίστευτες εξιστορήσεις του και με ενέπνευσε να ακολουθήσω τα δικά του τρελά χνάρια...

Και τώρα θα γυρίσω πίσω μερικές βδομάδες.

18 βδομάδες προετοιμασίας. Πιστός στο πλάνο του Hal Highton για αρχαρίους είχα αρχίσει ένα πρόγραμμα προπονήσεων για νέους επίδοξους μαραθωνοδρόμους Τρίτες Τετάρτες Πέμπτες και μια πιο μεγάλη κάθε Σάββατο. Με ζέστη, βροχή ή καύσωνα, παράλληλα με την εργασία αλλά ακόμη και στις διακοπές, μόλις κοιμόντουσαν τα μικρά έβγαινα αψηφώντας τις συνθήκες να γράψω τα χιλιόμετρα μου. 

Πολλές φορές ματαίωσα κοινωνικές συναντήσεις, για να μείνω πιστός στο πρόγραμμα των προπονήσεων. Πολλές φορές ίσως είπα και ένα όχι σε κάποιους που διαβάζουν το κείμενο τώρα και ελπίζω να δείξανε κατανόηση και να μη παρεξήγησαν τα όχι. Ανεξαρτήτως ημέρας και κούρασης με υστερική ευλάβεια πολλές φορές βρέθηκα να κάνω τη προπόνηση βράδυ στις δέκα δεκαμιση πριν γυρίσω για ένα δροσερό μπάνιο και έπειτα ύπνο.

Όλο το εγχείρημα της συμμετοχής στο Μαραθώνιο πήγε να ματαιωθεί όταν ένα Σάββατο στις αρχές του Σεπτέμβρη έκανα μια μεγάλη προπόνηση με μήκους ημιμαραθωνίου και επανέλαβα μικροτερες προπονήσεις την επόμενη αλλά και μεθεπόμενη μέρα. Χωρίς να δώσω ημέρες ανάρρωσης στα πόδια.  Με το δίκιο του ο δεξιός εσωπλάγιος σύνδεσμος στο δεξί γόνατο υπέφερε. Δεν μπορούσα να περπατήσω ενώ κούτσαινα ελαφρά δημιουργώντας άλλους πόνους στη μέση και στο άλλο πόδι από το στραβό περπάτημα. 

Η επίσκεψη στον ορθοπεδικό και τα μαγικά σκονάκια για υποβοήθηση και ενδυνάμωση των χόνδρων είχαν ως αποτέλεσμα να ελαττωθούν οι πόνοι σε μόλις τέσσερις ημέρες. Βοήθησαν και οι διατάσεις. Αμέτρητες διατάσεις. Για να μη χάσω φυσική κατάσταση συνέχισα με μόνη γυμναστική που  αυτό τον μαύρο μήνα της αβεβαιότητας το στατικό ποδήλατο τρεις φορές τη βδομάδα. Βλέπεις στατικό καθώς και ένα ενδεχόμενο μικροπέσιμο από το κανονικό ποδήλατο θα ακύρωνε κάθε περαιτέρω σκέψη για μαραθώνιο. Για λίγο είχα πειστεί ότι όλα είχαν ματαιωθεί. Μέχρι που δειλά δειλά έπειτα από τρεις βδομάδες δρομικής απραξίας επέστρεψα στις προπονήσεις του τρεξίματος. Το πρώτο επιτυχή long run επανέφερε το ηθικό εκεί που έπρεπε ενώ την επόμενη βδομάδα το 30ρι long run, μισό με ήλιο και το μισό της επιστροφής με βροχή, ήταν αρκετό να με πείσει ότι μπορώ πραγματικά να τρέξω και τα 42 χιλιόμετρα του Μαραθωνίου. 

Τίποτα όμως δε μπορεί να σε προετοιμάσει για τον Μαραθώνιο όσο το να τον τρέξεις μια φορά. Όσες περιγραφές ή συμβουλές και να διάβασα για το ποια χιλιόμετρα είναι εύκολα ή δύσκολα, την ώρα του Μαραθωνίου όλα παραμερίζονται και τρέχεις με τη διαίσθηση και αντιμετωπίζεις τα πάντα σαν πρωτάρης. Τι κι αν φοράς ρολόι που σου δείχνει παλμούς, ζώνες καρδιάς, τρέχων ρυθμό, μέσο ρυθμό, απόσταση που έχεις διανύσει ή ότι άλλη ένδειξη υπάρχει. Στη πραγματικότητα είσαι μόνος. Εσύ, η άσφαλτος και οι πόνοι που πρέπει να διαχειριστείς. 

Το πιστόλι της αφετηρίας του γκρούπ 8 με βρήκε στη πίσω πλευρά με την αδερφή και το γαμπρό μου. Δε βιαζόμουν να στηθώ στο μπροστά μέρος. Είχα χιλιόμετρα μπροστά μου για να ανοίξω βήμα και να φύγω από το πλήθος. Έτρεξα τα πρώτα πέντε χιλιόμετρα αργά για να ζεστάνω τα πόδια. Μαζί με το πλήθος ερασιτεχνών δρομέων σαν εμένα. Κάποιοι δεν άντεχαν προφανώς τον αργό ρυθμό, κάναν ελιγμούς και ανεβοκατεβαίναν πεζοδρόμια. Τους καταλαβαίνω. Όταν έχεις μάθει να τρέχεις γρήγορα, Ο αργός ρυθμός, σε κουράζει. 

Βέβαια υπήρχαν στο γκρουπ αρκετοί που συμμετείχαν με στρατηγική τρεξίματος και περπατήματος ανά λίγα λεπτά. Μια καλή στρατηγική για αρχάριους δρομείς. Κάτι που ενώ δεν είχα σκοπό αναγκάστηκα λόγω των συνθηκών να υιοθετήσω στα τελευταία 7 χιλιόμετρα. 

Τα τρία τελευταία γκρούπ εκκίνησης λοιπόν, το 7, 8 και 9 ήταν γεμάτα από κόσμο χωρίς προηγούμενη κατάταξη χρόνου σε μαραθώνιο τη τελευταία τριετία. Από τη μια ήταν καλό αυτό, γιατί ένιωθα ότι πηγαίνω καλά καθώς άφηνα πίσω μου αρκετούς. Από την άλλη υπήρχαν πολλές στιγμές συνωστισμού στο οδόστρωμα που μου κόβανε το ρυθμό.

Στα πρώτα χιλιόμετρα ο  αγώνας περνάει από τον τύμβο των Μαραθωνομάχων. Εκείνες τις στιγμές προσπαθούσα να βρω το ρυθμό μου και ένα πέρασμα ανάμεσα στον κόσμο γιατί ο δρόμος στένευε πολύ σε σχέση με την πλατιά Μαραθώνος . Κάποιοι κάτοικοι μοίραζαν κλαδιά ελιάς. Δεν ήμουν στην άκρη και δεν πρόλαβα να πάρω ένα αλλά παρακάτω βρήκα ένα πεσμένο στο δρόμο και το έσωσα τρόπον τινά, το έβαλα στη τσέπη μου και το είχα ως τον τερματισμό. Λες και θα μπορούσε να ξεφύγει από τσέπη με φερμουάρ κάθε λίγο το πασπάτευα για να βεβαιωθώ ότι είναι ακόμη εκεί. 

Εκεί στον κύκλο γύρω από τον τύμβο είδα να τρέχει μπροστά μου ξυπόλητος ένας μεγάλος σε ηλικία άντρας με καλοραμμένη στολή αρχαίου Έλληνα. Από ότι έμαθα λέγεται Ιδομενέας και είναι 65 χρονών. Φορούσε αρχαιοελληνικό κράνος, μεταλλικό θώρακα, κόκκινο χιτώνα και κρατούσε σπαθί στο δεξί και στρογγυλή ασπίδα στο αριστερό χέρι. Όσο τα παρατήρησα μου φάνηκαν όλα πραγματικά με βάρος. Τίποτα πάνω του δεν ήταν κάλπικα αλλά ήταν ατσαλένια όσο και η θέληση του. Ο ιδρώτας έσταζε από το κράνος του και ευχαριστούσε με ένα μικρό νεύμα στις επευφημίες του κόσμου που ξεσήκωνε στο πέρασμα του, αλλά συνέχιζε το δικό του όλο πόνο μαραθώνιο. Δίχως ζώνες με ισοτονικά, δίχως Adidas, δίχως θήκες με τζελάκια με μόνη αταίριαστη προσθήκη πάνω σε αυτόν τον Μαραθωνομάχου, τον αριθμό της συμμετοχής του. Τώρα βλέποντας τα αποτελέσματα είδα ότι έφτασε στο Καλλιμάρμαρο σε έξι ώρες και δεκαεπτά λεπτά. Αλήθεια πόσο θα έκανα να φτάσω στο τέρμα κι εγώ χωρίς Adidas, φορτωμένος με εξοπλισμό μάχης ;;;

Με αυτό το θέαμα, χαιρέτησα δεξιά μου δίπλα από τον τύμβο, το  άγαλμα του Μαραθωνομάχου με το σπαθί και την κλειστή παλάμη τεντωμένη εμπρός, πήρα θάρρος και συνέχισα. 

Βγαίνοντας στην Μαραθώνος πάλι μου έκανε απίστευτη εντύπωση ο κόσμος που ήταν μαζεμένος στις άκρες του δρόμου. Μικρά παιδιά, οικογένειες. Φώναζαν, χειροκροτούσαν, τέντωναν το χέρι να ενώσουν στιγμιαία τις παλάμες με τους δρομείς. (Το γνωστό και ως high5)

Δε ξέρω γιατί αλλά κάθε τέτοιος χαιρετισμός είχε δυο αποτελέσματα. Πρώτον μια ανεξήγητη ροή ενέργειας που απελευθερώνονταν στο δρόμο με αύξηση της ταχύτητας μου και το ηθικό να αναπτερώνεται. Πράγμα φυσικά πολύ καλό και επιθυμητό.  Το δεύτερο όμως ήταν κάτι που δε μπορούσα να διαχειριστώ καλά. Λίγα δευτερόλεπτα έπειτα από κάθε χτύπημα με έπιανε ένας κόμπος στο λαιμό που δεν έλεγε να φύγει ενώ κάποιες φορές αδυνατούσα να πάρω σωστά αέρα. Από τη συγκίνηση. Ήταν τόσο συγκινητικό άγνωστοι άνθρωποι Έλληνες μα και ξένοι να διαβάζουν το όνομα σου στη καρτέλα σου και να συγχαίρουν και να σου δίνουν θάρρος σα να ήσουν δικός τους άνθρωπος. Ήταν απίστευτη η αγάπη και ο ενθουσιασμός του κοινού. Και όσο βλέπαν και υπερήλικες να τρέχουν, άτομα με κάποια αναπηρία ή και κάποιους που σπρώχναν κάποιο ειδικό καρότσι με κάποιο παράλυτο άτομο, τόσο εκστασιαζόταν και χειροκροτούσαν ή φωνάζαν πιο δυνατά. Αρκετές στιγμές τα χρειάστηκα σε εκείνες τις ανηφόρες. Όχι για τις ανηφόρες. Αλλά για την επιβράβευση του  κόπου των συναθλητών από το κοινό. Τόσο που βρέθηκα να παλεύω να κρατήσω ρυθμό στο τρέξιμο από τη συγκίνηση και τα δάκρυα. Παράλληλα με τις ανηφόρες λοιπόν και ο κόσμος ήταν συγκινητικός και για να καταφέρω να ολοκληρώσω τη προσπάθεια μου, πήγα στο κέντρο του δρόμου για να έχω λιγότερη οπτική επαφή.

Τώρα που το σκέφτομαι, έκανα κακώς. Τα γεμάτα χαρά, ελπίδα και ενθουσιασμό πρόσωπα του κοινού ήταν αυτό που μου έδινε θάρρος να συνεχίσω.  

Μέχρι το 19 χιλιόμετρο όλα πηγαίναν τέλεια. Ήμουν στο ρυθμό που ήθελα, έτρεχα με λιγότερο από εξίμιση λεπτά το χιλιόμετρο.

Και κάπου εκεί αρχίσαν οι ανηφόρες. Παρατεταμένες ανηφόρες. Έβλεπα τους ξένους, ειδικά τους βορειοευρωπαίους, ασυνήθιστους να τρέχουν με τόση ζέστη να στάζουν στον ιδρώτα και να συνεχίζουν περπατώντας και σκεφτόμουν ότι δε θα με πιάσει και μένα η ζέστη. Έκανα λάθος φυσικά. Το σύμπαν έχει αυτιά και ακούει. Και όταν κομπάζεσαι άδικα, η δικαιοσύνη του  άμεσου κάρμα σε βρίσκει πριν το καταλάβεις. Η ζέστη, η καυτή άσφαλτος, και οι παλμοί που παραμένανε ψηλά με κάναν επίσης να αρχίζω να στάζω ιδρώτα. Σωτήριο ήταν ένα μπουκαλάκι νερό που αντί να πιω άδειασα στο κεφάλι μου και λούστηκα. Κάτι που έβλεπα παλιότερα στη τηλεόραση και σνόμπαρα καθώς πίστευα ότι το κάνουν για εφέ και μόστρα περισσότερο, ήταν ότι πιο απαραίτητο για να παλέψω με τη ζέστη.

Σε κάποιο σημείο ανεφοδιασμού μου δώσανε κάποια παιδιά ένα από τα σφουγγάρια που μοίραζαν στους δρομείς και ανακάλυψα τη χρήση του. Η αποστολή του μια. Να σε καθαρίσει από τον ιδρώτα και τα άλατα που έχουν κολλήσει στους πόρους του προσώπου σου. Το αποτέλεσμα αμέσως φάνηκε. Ξαφνικά δροσίστηκα και έπαιρνα πάλι αέρα με καθαρισμένο πρόσωπο και λαιμό.

Στο μαραθώνιο δε τρέχεις εναντίων των άλλων. Εκτός αν είσαι στην κατηγορία των αθλητών που όλη τους η ζωή περιπλέκεται γύρω από προπονήσεις, αγώνες και δοκιμασίες. Για όλους τους υπόλοιπους που έχουν μια φυσιολογική ζωή, ο μαραθώνιος είναι ένας μακρύς δρόμος αντοχής και δοκιμασίας για τα πόδια σου αλλά και τη ψυχολογία σου. Ναι μεν μπορεί να περάσεις κάποιους, που τα έχουν βρει μπαστούνια στη πρώτη ανηφόρα αλλά πολύ σύντομα διαπιστώνεις ότι τα δεδομένα αλλάζουν. Μια κράμπα, ένα τράβηγμα και βρίσκεσαι εκεί που πραγματικά είσαι. Στη πραγματικότητα του Μαραθωνίου. Δηλαδή να παλεύεις με τον εαυτό σου καθώς οι άλλοι δεν έχουν σημασία γύρω σου. Απλά μοιράζονται τον ίδιο δρόμο για να παλέψουν ο καθένας μέχρι το τέλος. Ο καθένας με τον εαυτό του με όσες ψυχικές δυνάμεις έχει.

Όπως λένε όλοι ο Μαραθώνιος αρχίζει στο 33. Πέρασα το υψηλότερο σημείο της διαδρομής, τον σταυρό της Αγίας Παρασκευής και κατηφόριζα δυνατά. Εκείνη τη στιγμή το ρολόι μου έδειχνε ότι ήμουν στις τέσσερις ώρες. Τι ήταν 7μιση χιλιόμετρα? Σκέφτηκα επίσης ότι αν το πάω και λίγο γρήγορα θα τερμάτιζα σε τριάντα πέντε λεπτά και θα έκανα σούπερ επίδοση για πρώτη προσπάθεια. 

Πάλι. Πάλι την πάτησα υπερεκτιμώντας τις δυνάμεις μου. Αντί να κατέβω συντηρητικά μέχρι να συνηθίσουν τα πόδια σε ένα μέτριο ρυθμό επιτάχυνα, έκανα δυο γρήγορα χιλιόμετρα με αποτέλεσμα να να αρχίσουν να τραβάνε οι μυς των ποδιών και να το ξεπληρώνω με πόνο ως το τέλος. Έτσι για τα τελευταία 7μιση χιλιόμετρα χρειάστηκα πενηνταπέντε λεπτά χρόνο για να τα διανύσω. Απίστευτο. Περπατώντας στα σημεία ανεφοδιασμού, με ελαφρύ τζόκινγκ να αλλάξει ο δρασκελισμός μπας και ξαναπάρω μπρος αλλά τίποτα. Οι μηχανές είχαν κλατάρει. Τα πόδια είχαν γίνει σαν ξύλινα και εντελώς άκαμπτα. Κάποιες προσπάθειες να ανοίξω ρυθμό στέφτηκαν επιτυχώς με αποτυχία και σταματούσα στην κάθε υποψία κράμπας που καραδοκούσε. Στο 38 νέοι πόνοι κάναν την εμφάνιση τους για να κάνουν παρέα στο club των πονεμένων ποδιών. Στη κοιλιακή χώρα, εκεί που κρύβω επιμελώς τους κοιλιακούς μου αρχίσαν οι πρώτες τσιμπιές και χρειάστηκε να τρέξω κρατώντας και πιέζοντας με τα χέρια για να επανέλθουν όλα στη θέση τους.

Με τα πολλά έφτασα στη Φειδιππίδου, έστριψα και κατηφόριζα τα δυο τελευταία χιλιόμετρα. Πλήθος κόσμου αριστερά και δεξιά, φώναζαν προσωπικά τα ονόματα των δρομέων διαβάζοντας τα από τα καρτελάκια. Πλέον δεν είχα κουράγιο να κοιτάξω πρόσωπα στο κοινό καθώς οι πόνοι ήταν στη μέγιστη ένταση τους. Δεν είχα κουράγιο ούτε και να σταματήσω να περπατήσω όμως. Απλά ήθελα να φτάσω στο τελευταίο σημείο ελέγχου και να καθίσω ή μάλλον να ξαπλώσω κάπου.

Και τότε άρχισαν όλα να θολώνουν. Σχεδόν παραπατούσα και πρόσεχα να μη βρίσκομαι κοντά σε άλλους δρομείς μη τυχόν πέσω πάνω τους. Ίσως η κούραση του μαραθωνίου σε συνδυασμό με τις ιστορίες που διάβαζα τον τελευταίο καιρό να με επηρέασαν και να με φόρτισαν κατάλληλα όταν είδα δίπλα μου κάποιον ντυμένο αρχαίο Μαραθωνομάχο να τρέχει με πλήρη εξάρτηση μάχης και να με ξεπερνά κάνοντας ένα θριαμβευτικό σπρίντ τερματισμού. Προσπάθησα να μείνω πίσω του. Μπήκα πίσω του, έγινα για αρκετά μέτρα ακόλουθος στη δική του αποστολή. Το κεφάλι μου σκοτείνιασε ενώ δεν ένιωθα τα πόδια μου. Πήγαινα χωρίς να καταλαβαίνω πως αλλά σίγουρα πολύ γρήγορα. Έριξα μια στιγμιαία ματιά γύρω μου. Πλέον δίπλα μου δεν έτρεχαν δρομείς. Έτρεχα ανάμεσα σε σκιές, σε φιγούρες από το παρελθόν. Ανάμεσα στους Μαραθωνομάχους Αθηναίους στη υπέρτατη διαδρομή υπεράσπισης της πόλης από το Μαραθώνα προς το  Φάληρο μετά τη μεγάλη μάχη. Ίσως δεν είναι τόσο γνωστό αλλά ακόμη πιο εντυπωσιακή από την υπεροχή των Αθηναίων και την επικράτηση στη τρίωρη μάχη με ελάχιστες απώλειες ήταν το ότι αμέσως μετά την άτακτη φυγή του Περσικού στόλου από το Μαραθώνα, οι Αθηναίοι οπλίτες τρέξαν τη διαδρομή προς την Αθήνα και φτάσαν στο Φάληρο για να υποδεχτούν τα πλοία του Αρταφέρνη και να υπερασπιστούν την πόλη αλλά και τους συγγενείς τους από τη βέβαιη εισβολή. Ομως 9000 παρατεταγμένες ασπίδες παρατάχθηκαν εγκαίρως στο Φάληρο και αντανάκλασαν προς τα Περσικά πλοία το φως του ήλιου που  όδευε προς τη δύση αναστέλλοντας οριστικά κάθε σχέδιο των Περσών για κατάκτηση της Ελλάδας και ολόκληρης της Ευρώπης πιθανότατα. Τα πλοία μείναν μετά από λίγη ώρα αμηχανίας μέχρι που ο Αρταφέρνης διέταξε την αναχώρηση του στόλου για την Ασία.

Με αυτά στο νού έφυγα από τις σκιές των δέντρων στην Ηρώδου Αττικού, διέσχισα την Βασιλέως Κωνσταντίνου και έτρεξα προς το φωτισμένο από τον ήλιο Καλλιμάρμαρο.

Τερμάτιζα. Είχα ελάχιστα μέτρα ακόμη. Αγνόησα τους νέους πόνους που τσιμπούσαν τη μέση, το στομάχι που πονούσε, τους μυς που είχαν πετρώσει από το γαλακτικό οξύ στα πόδια, την ενόχληση στη πλάτη και προσπάθησα να τερματίσω όπως έπρεπε. Με το κεφάλι ψηλά και το στήθος έξω. Όπως αρμόζει στη τιμή και ανάμνηση όλων αυτών που δώσαν τότε τη ζωή τους για να είμαστε εμείς εδώ που είμαστε, να μιλούμε, να νιώθουμε, να διδασκόμαστε και να εμπνεόμαστε από τους προγόνους μας, τους Έλληνες.

Για μένα αποτελεί ιερό καθήκον έστω και περπατώντας να συμμετέχω σε αυτή την διοργάνωση ιδιαίτερης σημασίας για όσο με κρατάνε τα πόδια μου...

• Tweet
• Share
• Share
• Share
• Share

About George Kontogiannis

🇬🇷Father of three 👫🙆 Marathoner 🏃🏼 Triathlete🏊🚴🏼🏃🏼 AlmiraMan💪🏻 Trumpeteer🎺 Novel Writer 📝 Life is too short to wait. Live today! ✨✨✨ apogeiwsh.blogspot.com

Related Post