Race Report 1ου Trimore τριάθλου Σύρου.
Το πρωινό της 10 Ιουνίου 2016 με βρίσκει στη Θηβών με το ποδήλατο με κατεύθυνση προς Πειραιά. Ένα σακίδιο πλάτης για τα έκτακτα και ένας σάκος με τον εξοπλισμό και ρούχα ακουμπισμένος στις αερόμπαρες. Προορισμός Σύρος. Πρώτο Trimore Τρίαθλο Σύρου.
(Κλιπάκι με τις αναμνήσεις μου από τον αγώνα και όλο το τριήμερο στη Σύρο. Enjoy)
Κατακλυσμένος από σκέψεις ποδηλατώ μηχανικά. Τις σκέψεις μου μονοπωλεί μια απορία. Θα είναι ο αγώνας και όλο το τριήμερο αντάξιο των προσδοκιών που μεθοδικά έχει χτίσει η ομάδα που συντόνιζε την προώθηση του αγώνα με τόσο συχνές ενημερώσεις, κρατώντας με σε μια εγρήγορση και μια αυξανόμενη αγωνία όσο πλησίαζε ο αγώνας?
Σταδιακές αποκαλύψεις του περιεχόμενου του triathletes kit με ρυθμό μαρτυρίου σταγόνας, video clip από τη Σύρο και το χώρο που θα διεξαχθεί ο αγώνας, ανακοινώσεις για τη ποδηλατική διαδρομή, ενημέρωση για ομάδες εθελοντών που θα δώσουν το παρόν, φωτογραφίες από την πανέμορφη Σύρο και άλλες μικρές ενέσεις εγρήγορσης. Όλα αυτά μαζί με την δεκαήμερη αντίστροφη χρονομέτρηση με αντίστοιχες αναρτήσεις κράτησαν το ενδιαφέρον μου απίστευτα ψηλά. Έγινε σχεδόν παιχνίδι το να μαντέψω τι είναι τα διάφορα αντικείμενα στο triathletes kit. Ένα mind game. Και τα παιχνίδια του μυαλού είναι τα καλύτερα...
Αντικρίζω τα δυο κουτιά αντιβίωση. Προσγείωση στη πραγματικότητα. Τι έχω έρθει να κάνω εδώ; Τι θέλω να αποδείξω; Δεν είμαι ακόμη καλά. Μέχρι χτες το κεφάλι μου βούιζε και οι αμυγδαλές είναι ακόμη πρησμένες. Ο γιατρός πέντε μέρες νωρίτερα απαγόρευσε κάθε αθλητική δραστηριότητα μέχρι να περάσουν δέκα ημέρες, όσο κρατήσει δηλαδή η διπλή αντιβίωση. Ηθικό κάτω από το μηδέν. Φόβος για τις επιπλοκές που με προειδοποίησε ο γιατρός. Παίρνω ξεροβήχοντας την αντιβίωση με μια γουλιά νερό και πηγαίνω στον καθρέπτη. Κοιτάζω το είδωλο.
Ο φόβος μεγαλώνει σε κάθε σκέψη και αρχίζει να με κυριεύει. Η λογική επιβάλει να παρευρεθώ ως θεατής στην αφετηρία και να μην τρέξω. Παρά μόνο να παρακολουθήσω τον αγώνα πίνοντας τον καφέ και βγάζοντας φωτογραφίες. Είναι η πιο σώφρων λύση. Και σίγουρα πιο ξεκούραστη.
Το μεγαλύτερο εμπόδιο μου κάθε φορά σε ότι κάνω είμαι εγώ. Εγώ αποφασίζω να πράξω, να τολμήσω, να δειλιάσω ή όχι.
Αρκεί μόνο να με πείσω ότι μπορώ ή ότι δεν μπορώ. Αρκεί αυτό.
Στο μυαλό μου έρχεται η ομιλία του κου Χρήστου Γαρέφη το περασμένο απόγευμα στη μικρή Σκάλα του Μιλάνου, το μαγευτικό θέατρο Απόλλων της Σύρου. Είχε πει "Ξυπνήστε και πείτε στον εαυτό σας οτι είστε καλά. Ότι είναι η καλύτερη σας μέρα και βρίσκεστε στη πιο καλή σας φόρμα. Πείτε το. Και τρέξτε τον αγώνα. Κι ας πατώσετε μετά. Απλά πείτε μόνο στον εαυτό σας : Είμαι καλά".
Και έτσι κάνω. Το σκέφτομαι, το ψιθυρίζω δειλά, το προφέρω. Φαίνεται να δουλεύει. Αυθυποβολή. Το μυαλό μπορεί άρα και το σώμα θα ακολουθήσει, σωστά; Κι αν δεν τα καταφέρω και πατώσω, δε πειράζει. Τουλάχιστο θα έχω προσπαθήσει.
Λίγη ώρα αργότερα βρίσκομαι να περπατώ στο λιμάνι τη Ερμούπολης με το φίλο μου Δημήτρη της #triathlonsupertechteam σε μια ιεροτελεστία αναζήτησης Espresso πριν κάθε αγώνα. Ποδήλατο, κράνος και εξοπλισμός στη θέση τους. Όλα γίνονται αργά κατά προτροπή του κου Χ. Γαρέφη στην ομιλία του. "Όλα αργά πριν τον αγώνα, γρήγορα μόνο ο Αγώνας", μας προέτρεψε. Αργό περπάτημα λοιπόν αβίαστο, απόλαυση του εσπρέσσο σε ένα πλακόστρωτο δρομάκι στο κέντρο της Ερμούπολης με θέα το λιμάνι.
Σύντομα περπατώ προς το Νησάκι, προς τη Ζώνη αλλαγής. Πολλοί έχουν φτάσει ήδη ενώ η μουσική του DJ κάνει τα πάντα πιο ζωντανά καθώς φτάνω στη ζώνη αλλαγής. Στρωμένη με πράσινο πλαστικό από άκρη σε άκρη με κάνει και απορώ γιατί δεν έχω μάθει να φορώ και να βγάζω πάνω στο ποδήλατο τα παπούτσια εν κινήσει. Θα ήταν ιδανικό σε αυτό τον τάπητα να πρωτοδοκιμάσω να κάνω αλλαγή σαν τους αληθινούς τριαθλητές. Ψάχνω τη θέση μου στη ζώνη και βρίσκω το κουτί με το αυτοκόλλητο 35 γρήγορα. Υπεράνετος χώρος μεταξύ των ποδηλατών ώστε να μην νιώθει κανείς στριμωχτά.
Ανοίγω το διχτάκι MP και χάνω τον μπούσουλα. Για να ξεχάσω ότι τρέχω στον αγώνα και να περάσει η ώρα, κάθομαι κάτω, τα αδειάζω στο κουτί και τα περιεργάζομαι. Η προίκα στο διχτάκι μεγάλη αλλά το μάτι μου πρωτοπέφτει στο μπουκαλάκι με το λάδι αλυσίδας. Μερικές σταγόνες επί τούτου στην αλυσίδα και κάποιες ανάποδες πεταλιές να πάει παντού. Δεν είναι κακό, έχω να το συντηρήσω από τον αγώνα στη Κατερίνη. Έπειτα πιάνω στα χέρια μου τα γυαλιά ηλίου. Μου τύχαν αυτά με κίτρινα μπράτσα. Τα καλύτερα. Λαμπρά. Δυσανασχετώ όμως καθώς δε βλέπω να μένουν για πολύ στη κατοχή μου. Βλέπω να τα κατασχέτει η κόρη με συνοπτικές διαδικασίες με το που μπω στο σπίτι Κυριακή βράδυ. Η σύζηγος θα απολαύσει το σπρέι νερού καθώς και το αντηλιακό Vichy. Πόσο έχουν πανάθεμα τα αυτα αναρωτιέμαι και βάλαν και τις μεγάλες συσκευασίες? Εν πάση περιπτώσει, ο γιος και δεύτερη κόρη θα βολευτούν με τα λουκούμια Σύρου. Οπότε θα μου μείνουν σε εμένα το αριθμημένο σκουφάκι, το δοχείο νερού, το τεχνικό μπλουζάκι της διοργάνωσης με το χάρτη της διαδρομής και η πετσέτα ποδιών. Δίκαιο? Νομίζω ναι. Θα γλυτώσει το διχτάκι MP και δε θα γίνει αποθήκη για τα Lego των παιδιών? Ελπίζω ναι!
Μισό λεπτό, όλα αυτά για early-bird εγγραφή των 35 ευρώ σε αγώνα τριάθλου? Κάτι δε πάει καλά. Κουνάω το κεφάλι μου αριστερά δεξιά γιατί κάτι δε καταλαβαίνω, κάτι δε πιάνω, κάτι μου ξεφεύγει.
Εντάξει, τουλάχιστον θα βρώ κάτι αρνητικό στη διοργάνωση. Δε θα έχει νερό στο τρέξιμο σκέφτομαι, όπως μας ενημέρωσε ο κος Μητρόπαπας στην ενημέρωση χτες το απόγευμα και ψάχνω το μικρό μου μπουκάλι για να το βάλω δίπλα στα παπούτσια του τρεξίματος. Πριν προλάβω όμως, ακούω από τα μεγάφωνα ενημέρωση, ότι η διοργάνωση φρόντισε να υπάρχουν μπουκάλια νερό στο τρέξιμο. Δεν υπάρχει η διοργάνωση. Είμαι Ελλάδα? Τρέχουν τη διοργάνωση Έλληνες διοργανωτές στα αλήθεια; Τρίαθλο ζω μη με ξυπνάτε.
Ετοιμάζω τον αριθμό μου στη ζώνη τρεξίματος και στοιχίζω έτσι το κάθε τι ώστε να είναι έτοιμα για κάθε αλλαγή. Στερεώνω με μονωτική ταινία ένα τζελ ενέργειας στον οριζόντιο σωλήνα του ποδηλάτου και είμαι έτοιμος. Η μουσική έχει δυναμώσει, όλοι ετοιμάζονται, κάποιοι βάζουν και τις στολές κολύμβησης. Μια φωτογραφία αναμνηστική πριν την εκκίνηση, κλείνω σάκο, τακτοποιώ το κουτί μου και αφήνω τη ζώνη αλλαγής.
Ώρα για τη τεχνική ενημέρωση του αγώνα. Εκκίνηση μέσα από το νερό και θα πρέπει να κολυμπήσουμε αριστερόστροφα ακολουθώντας τρεις κίτρινες σημαδούρες που μαζί με το σημείο εξόδου από το νερό σχηματίζουν ένα τραπέζιο. Η ώρα περνά και πολλοί αθλητές έχουν μπει για προθέρμανση.
Ώρα να μπω κι εγώ. Φτάνω στην άκρη της προβλήτας. Με χωρίζει ένα μέτρο ύψος μέχρι το νερό. Διστάζω. Θα τρέξω ε? Είμαι σίγουρος? Ναι. Ολότελα? Στιγμιαία μουλαρώνω. Δε πηδάω παρά κοιτάζω τους άλλους που με άνεση βουτάνε κάνοντας και πόζες. Τρελλοκομεία. Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για πολύ σκέψη. Γιουρούσι να τους φάμε, πριν το μετανιώσω. Χέρι στα γυαλιά κολύμβησης και άλμα.
Ώρα να μπω κι εγώ. Φτάνω στην άκρη της προβλήτας. Με χωρίζει ένα μέτρο ύψος μέχρι το νερό. Διστάζω. Θα τρέξω ε? Είμαι σίγουρος? Ναι. Ολότελα? Στιγμιαία μουλαρώνω. Δε πηδάω παρά κοιτάζω τους άλλους που με άνεση βουτάνε κάνοντας και πόζες. Τρελλοκομεία. Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για πολύ σκέψη. Γιουρούσι να τους φάμε, πριν το μετανιώσω. Χέρι στα γυαλιά κολύμβησης και άλμα.
Η επαφή με το νερό τονωτική. Με ξυπνά. Πλέον δεν έχει γυρισμό. Θα τρέξω. Κολυμπάω λίγα μέτρα να ζεσταθώ. Επιστρέφω και περιμένω. Θέτω το ρολόι σε ετοιμότητα. Παράταξη για την εκκίνηση πριν το σχοινί. Αντίστροφη χρονομέτρηση και εκκίνηση.
Κολυμπάω σε ένα ρυθμό προσπαθώντας να αποφύγω συγκρούσεις. Σε κάθε ανάσα που βγάζω το κεφάλι στα δεξιά βλέπω στιγμιαία την αμφιθεατρικά χτισμένη Ερμούπολη με τους ναούς στις δυο κορυφές. Θα τη βλέπω μέχρι τη σημαδούρα. Ματιές και μπροστά που το νερό αφρίζει με κολυμβητές να μπλέκονται μεταξύ τους. Λοξοδρομώ ελάχιστα να αποφύγω τις στενές επαφές που η φιλικές χειραψίες γίνονται καρπαζιές. Λίγα παραπάνω μέτρα αλλά τουλάχιστον να βγω σώος από το νερό, σωστά? Πλησιάζοντας στη σημαδούρα όμως νιώθω να προσαράζει πάνω μου κολυμβήτρια που κολυμπά με ύπτιο. Και το λέω γιατί με τις γρήγορες χεριές έφτασε η πλάτη της στη δική μου. Σταματάω, χαιρετάω, δίνω προτεραιότητα και συνεχίζω λοξά. Φτάνω στη πρώτη σημαδούρα. Άνετα παίρνω την εσωτερική και κλέβω δυο θέσεις από άλλους κολυμβητές. Συνεχίζω με πρόσθιο που αν και
λίγο πιο αργό, τουλάχιστον με κρατά σε ευθεία μέχρι τη δεύτερη σημαδούρα. Γύρω μου παφλασμοί. Είμαι κάπου στη μέση της γραμμής των κολυμβητών υπολογίζω και προσπαθώ να κρατηθώ εκεί. Δύσκολο όμως καθώς με περνούν αρκετοί. Επιστροφή στο ελεύθερο και σε κάθε δεξιά ανάσα μου πλέον έχω ένα δεμένο πλοίο και τη δεξαμενή του Νεορίου στο βάθος. Έχω την εντύπωση ότι περνά η ώρα και αργώ. Παραείναι μακριά η σημαδούρα. Κάτι δε πάει καλά με την απόσταση. Κολυμπάω προσπαθώντας να αποφύγω κάποιον κύριο που κολυμπά κάθετα και έρχεται να με τορπιλίσει. Μα που πάει? Γιατί δε σηκώνουν το κεφάλι μερικοί να δουν που πηγαίνουν? Σε ένα επόμενο Trimore τρίαθλο παράκληση για φωσφορίζοντα βελάκια στο βυθό μπας και γλυτώσουμε από κολυμβητές τορπίλες! :-)
Κοιτάζω το ρολόι μου με μικρή απογοήτευση. 22 λεπτά. Κάτι έχει γίνει με την απόσταση και το έκανα τόση ώρα. Η απόσταση σίγουρα δεν ήταν μόνο 750μέτρα. Δε πειράζει όμως, όλοι κολύμπησαν το ίδιο άρα μικρό το κακό σκέφτομαι και συνεχίζω να τρέχω στον τάπητα. Στάση για ξέπλυμα στη μάνικα να φύγει λίγο το αλάτι. Δε πειράζει, μερικά δευτερόλεπτα μόνο είναι, τουλάχιστον να μη μείνω με τα αλάτια. Φτάνω στη ζώνη αλλαγής για να δω τον μεγάλο όγκο των ποδηλάτων να λείπει. Νιώθω μια ζαλάδα και κάθομαι πιο ήρεμα να φορέσω παπούτσια, κράνος, ζώνη με τον αριθμό. Ξεκρεμάω το ποδήλατο από τη θέση του.
Με μόλις δυόμιση λεπτά χρόνο αλλαγής βρίσκομαι να ποδηλατώ στο λιμάνι της Σύρου. Περνάω μια ποδηλάτισσα μέσα στο λιμάνι και συνεχίζω προς τα νότια. Μοναχική διαδρομή για λίγα λεπτά. Πάντα έτσι είναι για μένα που είμαι αργός κολυμβητής. Δε πειράζει όμως. Έπειτα από λίγο βρίσκω όλους αυτούς που έχουν αβαντάζ στη κολύμβηση αλλά όχι στο ποδήλατο. Κάπου εκεί νομίζω ευχαριστιέμαι περισσότερο τον αγώνα. Γιατί ναι μεν ο αγώνας είναι να τερματίσω και να τα καταφέρω πιο γρήγορα από κάποιο παλιότερο χρόνο μου, αλλά εκείνες τις στιγμές η έξαψη και η φωτιά του αγώνα ανάβει όταν περνάς κόσμο.
Ακολουθώ και πλησιάζω ποδηλάτες στα τελευταία επίπεδα κομμάτια πριν φτάσω στον πρώτο λόφο. Εκεί βρίσκω πολλούς μαζεμένους και βάλω κατά ριπάς ορθοπεταλιές για να ανέβω θέσεις. Το Garmin σφυρίζει στο χέρι. 170 παλμοί. Μπράβο. Ας μετριάσω όμως, λίγο. Είμαι άρρωστος. Όχι, δεν είμαι. Ήμουν. Τώρα είμαι μια χαρά. Τρία γιούπι για τον κο Χ. Γαρέφη, τον μάγο των αυθυποβολών και της εμψύχωσης. Συνεχίζω δυνατά μέχρι που φτάνω στη κορυφή. Σκύβω σε αερόμπαρες κατεβαίνοντας το λόφο. Η ταχύτητα ανεβαίνει και οι στροφές πλησιάζουν. Κακώς δεν έκανα την αναγνώριση της διαδρομής. Φρενάρω μη σκοτωθώ νωρίτερα από τη στροφή ενώ μια εθελόντρια κοπέλα φωνάζει να κόψω ταχύτητα. Και καλά κάνει. Είχε δίκιο. Η στροφή είναι κλειστή ενώ οι κορίνες κάνουν αδύνατο να ξεκλέψει κάποιος και να πάρει εσωτερικά τη στροφή και πιθανό να έρθει σε κίνδυνο αντιμέτωπος με άλλο ποδηλάτη που επιστρέφει. Αυτό δε το έχω ξαναδεί στους λίγους αγώνες που έχω πάει και το βρήκα φανταστικό. Κορίνες σε κάθε στροφή. Και εθελοντές να επισημαίνουν στα επικίνδυνα σημεία.
Στο έβδομο κιόλας χιλιόμετρο οι πρώτοι του αγώνα έχουν πάρει το δρόμο της επιστροφής.
Περνούν μερικά λεπτά από εκείνο μέχρι να δω τον κύριο όγκο των ποδηλατών να επιστρέφει. Εντω μεταξύ το ποδήλατο συνεχίζεται με αμείωτο ενδιαφέρον με μένα να έχω το αβαντάζ στις ανηφόρες που κόβουν ταχύτητα σε πολλούς. Θα έλεγα το κομμάτι του ποδηλάτου είναι αρκετά τεχνικό καθώς απαιτεί και πολύ καλό χειρισμό του ποδηλάτου εκτός από δυνατά πόδια. Πόσες φορές μετρίασα ταχύτητα σε στροφές χάνοντας χρόνο ενώ θα μπορούσα να τις περάσω με μεγαλύτερη ταχύτητα? Σίγουρα δεν έμεινα πολύ ώρα στις αερόμπαρες σε όλο το ποδηλατικό κομμάτι.
Το άλλο που παρατήρησα ήταν οι τσοπεράδες σε διασταυρώσεις. Τα φαινομενικά "κακά" παιδιά με τις θορυβώδεις μοτοσικλέτες κάναν το καλύτερο δυνατό για το ποδηλατικό κομμάτι. Φυλούσαν θερμοπύλες για να μη βγουν οχήματα πολιτών στο δρόμο και κινδυνέψει κάποιος.
Αναστροφή στη Βάρη. Παίρνω το τζελάκι μου και συνεχίζω ακάθεκτος για την Ερμούπολη. Η αδρεναλίνη του αγώνα καθώς και οι ενδορφίνες με κάνουν να νιώθω καλύτερα από ποτέ. Και έτσι είναι. Συνεχίζω πλησιάζοντας προπορευόμενους ποδηλάτες ενώ μπροστά μας ξεκινά ανηφόρα. Πίσω μου ακούω μοτέρ μοτοσικλέτας να ακολουθεί σε μικρή απόσταση. Σίγουρα δεν με ακολουθεί κάποιος από γούστο και σίγουρα δεν είναι ο κάποιος διανομέας προχείρου φαγητού. Άρα τι είναι; Κριτής ποδηλασίας. Φτου! Τώρα βρήκε; Η ανηφόρα θεριεύει μπροστά μου ενώ έχω μειώσει την απόσταση από τους δυο μπροστινούς. Δε ρισκάρω ποινή η ακόμη χειρότερα ακύρωση λόγω drafting, δεν υπάρχει περίπτωση να κόψω ταχύτητα και να κρεμάσω τη μουαγιέν και ενώ είμαι ήδη με 168 παλμούς ξεκινάω ορθοπέταλο και πάλι. Φτάνω σε προσωπικό ρεκόρ παλμών στη ποδηλασία. 174. Θα ζήσω ε? Νομίζω ναι. Περνάω και τον δεύτερο ποδηλάτη ενώ τα πόδια αρχίζουν και σφίγγουν. Η κατηφόρα έρχεται λυτρωτική με μένα να προσπαθώ να πάρω ανάσες δίνοντας όμως δύναμη μη χάσω ότι μόλις κατάφερα.
Θες να δεις πως ήταν η ποδηλατική διαδρομή? Τη κατέγραψα με τη κάμερα μου και μπορείς να τη δείς στο ακόλουθο παράθυρο ή πατωντας στο youtube σε υψηλότερη ανάλυση.
Πιο κάτω ακούω μπροστά μου κόρνα προειδοποιητική από κριτή ποδηλασίας. Νομίζω είναι ο πρώτος αγώνας που βλέπω τόσο στενή επιτήρηση στο ποδηλατικό κομμάτι. Και το βρίσκω και σωστό. Τι νόημα έχει να κάνεις ποδήλατο πίσω από κάποιο γκρουπ? Αν μπορείς πήγαινε γρήγορα μόνος σου. Αυτό έχει νόημα.
Επιστρέφοντας προς Ερμούπολη παρατηρώ τον κόσμο έξω από τα μαγαζιά και από τα μπαλκόνια του σπιτιού του να χειροκροτεί. Οι Συριανοί είναι εκεί και ενθαρρύνουν τη προσπάθεια μου. Προσπαθώ να χαιρετήσω ή να πω μια καλημέρα όταν είναι εφικτό. Κι αυτοί φωνάζουν περισσότερο. Συγκίνηση. Και όσο χαίρομαι τόσο παίρνω θάρρος να συνεχίσω πιο δυνατά. Πλησιάζω στην Ερμούπολη. Τελευταία κατηφόρα. Έχω φόρα. Ένα αυτοκίνητο προπορεύεται αρκετά μπροστά. Από που έφυγε αυτό? Ο αστυνομικός που είναι στην διασταύρωση δίνει τη λύση και με σήματα το σταματά στα δεξιά. Οι κάτοικοι μένουν μπροστά στο κενό της διασταύρωσης μη μπουν και άλλα αυτοκίνητα στο δρόμο. Προσπερνάω το σημείο με ασφάλεια, το μόνο σημείο που κάτι πήγε να βγει εκτός ελέγχου αλλά τελικά σώθηκε από την άμεση επέμβαση.
Μπαίνω στο λιμάνι, είμαι πίσω από δυο ποδηλάτες. Ο δρόμος είναι χωρισμένος με κορίνες για τους ποδηλάτες και όσους επιστρέφουν από το πρώτο ή δεύτερο γύρο τρεξίματος. Να ακολουθήσω? Hell No! Είναι αγώνας. Ορθοπέταλο, σπρίντ και θέαμα στους θαμώνες της καφετέριας που ξεσηκώνονται από τη διπλή προσπέραση και φωνάζουν ενθουσιασμένοι. Για λίγο νιώθω ότι τρέχω σε κάποιο Tour και χαίρομαι. Τα έχουν αυτά οι αγώνες. Με χαμόγελο μπαίνω στη ζώνη αλλαγής, βγάζω κράνος, αλλάζω παπούτσια και σε ένα λεπτό ξεκινώ το τρέξιμο μου!
Μπροστά μου δυο γύροι τρεξίματος μέσα από την Ερμούπολη. Ο κόσμος όλος έξω, όρθιοι, χειροκροτούν. Από τα μαγαζιά προσφέρουν μπουκάλια με νερό ενώ τα πιτσιρίκια απλώνουν χέρια για ένα High5. Οι σκηνές που εξελίσσονται δεν είναι από ένα τυπικό αγώνα τριάθλου που το ακροατήριο, οι θεατές είναι τα πεύκα και τα αλμυρίκια. Ταξιδεύω νοητικά στη συμμετοχή μου στο Μαραθώνιο Αττικής. Όπως κι εκεί έτσι κι εδώ πλήθος κόσμου επευφημεί και χειροκροτεί τη προσπάθεια των αθλητών. Η Σύρος είναι εδώ, παρακολουθεί και και συμμετέχει ενεργά με χειροκροτήματα και φωνές.
Είμαι στο ρυθμό που θέλω, το ρολόι στο πρώτο χιλιόμετρο γράφει μέσος ρυθμό 05:15λεπτά το χιλιόμετρο. Τέλεια. Νιώθω δυνατός για να συνεχίσω έτσι. Τη φόρα όμως, μου κόβει η μικρή ανηφόρα που ακολουθεί. Για λίγο όμως. Έπειτα ακολουθεί κατηφόρα και σε λίγο κάνω αναστροφή να τρέξω στο λιμάνι στον ήλιο. Καλά ήταν το τρέξιμο στη σκιά ε; Δε πειράζει. Για λίγο θα είναι ακόμη. Ολοκληρώνω τον πρώτο κύκλο, ανεφοδιάζομαι με νερό και συνεχίζω για τον δεύτερο κύκλο. Και ενώ σκέφτομαι ότι θα είναι πιο ήρεμα τα πράγματα ο κόσμος δείχνει να αυξάνεται. Μια κοπέλα διαβάζει το όνομα στη καρτέλα συμμετοχής και ξεφωνίζει "Μπράβο Γιώργο, λίγο ακόμη και τερματίζεις"! Καλά τα αόριστα χειροκροτήματα στους δρομείς που τρέχουν, αλλά όταν σου απευθύνονται προσωπικά οι θεατές του αγώνα τότε είναι αλλιώς. Ένας κόμπος στο λαιμό με πιάνει και προσπαθώ να σκουπίσω δάκρυα. Συνεχίζω για τη κεντρική πλατεία και παρατηρώ πόσο όμορφο είναι το δημαρχείο. Είναι πραγματικά στολίδι. Αρκετά όμως με το τοπίο και τα υπέροχα στενά που σου τραβάνε το βλέμμα με τις ανθισμένες βουκαμβίλιες. Συγκέντρωση στον αγώνα για να μη κρεμάσει το τρέξιμο μου. Μια γουλιά νερό και έχω φτάσει ξανά στην ίδια ανηφόρα. Πόνος στο μηρό. Εύχομαι να είναι περαστικό. Κόβω ταχύτητα και τινάζω ελαφρά το πόδι. Δε μπορεί να συμβεί κράμπα τώρα, απλά δε μπορεί. Κοιτάζω μακριά και αλλάζω στυλ τρεξίματος. Πιο μικρά βήματα και πιο συχνά. Κατηφορίζω, στρίβω και βρίσκομαι στο λιμάνι. Μπροστά μου βλέπω έναν συναθλητή. Ο Πολύδωρος με το 119. Του πιάνω κουβέντα, συστήνομαι. Είναι κι εκείνος στον δεύτερο γύρο του τρεξίματος. Τον προτρέπω να ανοίξουμε ρυθμό. Συμφωνεί. Στα τελευταία 500 μέτρα ο ρυθμός πάει κάτω από τα 5 λεπτά το χιλιόμετρο. Φύγε, δε μπορώ άλλο μου λέει και κόβει ταχύτητα. Χαιρετώ και συνεχίζω. Στρίβω τη τελευταία στροφή του λιμανιού με αμείωτη φόρα. Βρίσκομαι μπροστά από το Boheme bar που έκατσα χτες για καφέ και έχω μπροστά μου μόλις εκατό μέτρα και δυο συναθλητές. Άκρη και σας έφαγα σκέφτομαι και τα δίνω όλα. Όλα μέσα. Τη μια κοπελιά τη περνάω γρήγορα. Ο δεύτερος συναθλητής όμως με τον αριθμό 88 αντιλαμβάνεται ότι πάω να τον περάσω στα τελευταία μέτρα και ανοίγει κι εκείνος ρυθμό. Αγώνας μεταξύ μας. Τα πόδια παίρνουν φωτιά ενώ η ανάσα κόβεται. Για λίγο τρέχω σκασμένος από αέρα. Τερματίζω με 184 παλμούς στο πιο γρήγορο sprint τερματισμού που έχω κάνει. Ακούω το όνομα μου στα μεγάφωνα καθώς και του συναθλητή Δημήτρη με το 88. Εκείνος μου δίνει το χέρι και κάνουμε μια γερή χειραψία. Τερματίσαμε με κλάσματα δευτερολέπτου διαφορά μαζί στο 1:36:40. Τώρα που γράφω την αναφορά βλέπω πως είναι και στην ηλικιακή ομάδα των 50-54 και τον συγχαίρω διπλά που δεν άφησε έναν νεότερο να του ξεφύγει στο τελευταίο μέτρο αλλά το πάλεψε.
Αυτό ήταν. Ο αγώνας τελείωσε. Χαμόγελα, ανάσες, νερό και χυμός να συνέλθω μέχρι να τερματίσει κι ο φίλος μου Δημήτρης με το 108. Έχει στηθεί ένα μικρό πάρτυ εκεί καθώς όλοι βλέπουν τους τελευταίους τερματισμούς. Χαιρετώ όσους γνωρίζω. Όλοι είναι κατενθουσιασμένοι. Όλοι το έχουν διασκεδάσει. Κανείς δε φαίνεται να έχει όρεξη να πάει γρήγορα στη ζώνη αλλαγής να μαζέψει τα πράγματα του και να φύγει. Και γιατί άλλωστε; Εκείνες τις στιγμές το κέντρο του ενδιαφέροντος χτυπούσε εκεί, γύρω από εκείνη την αψίδα τερματισμού.
Έτσι και το απόγευμα. Η καρδιά του νησιού χτυπούσε στην απονομή των μεταλλίων. Απίστευτη η ιδέα να γίνουν το απόγευμα οι απονομές. Έχω τερματίσει τελευταίος σε αγώνες, αρκετά μετά τη διαδικασία των απονομών χωρίς ΚΑΝ να καταλάβω ποιος κέρδισε τον αγώνα, ποιοί ήταν οι πρώτοι. Εδώ όμως όλα ήταν διαφορετικά. Το απόγευμα είχε στηθεί στη κεντρική πλατεία της Ερμούπολης μια ολόκληρη γιορτή.
Πριν καθίσω κι εγώ στα σκαλιά του δημαρχείου μαζί με τους άλλους συναθλητές περιμένωντας να πάρω το μετάλιο τερματισμού και να δω τις απονομές, έκανα μια μικρή στάση να δοκιμάσω το υπέροχο παγωτό που είχε ετοιμαστεί ειδικά για τον αγώνα, το παγωτό "Trimore Τρίαθλο Συρος" με τις ακόλουθες τρεις γεύσεις. Έτσι έφυγα από εκεί με μια μπάλα ροδάκινο τζίντζερ, μια μπάλα μπανάνα αλόη βέρα με μελι και μια ακόμη σοκολάτα με κάρδαμο.
Αλήθεια όμως, η διοργάνωση έχει... ξεφύγει. Δεν υπάρχει τέτοια περιποίηση, δεν τη ξαναέχω ζήσει σε αγώνες.
Ξεκινά η διαδικασία των απονομών. Μικρός σύντομος λόγος από τον διοργανωτή και τον δήμαρχο. Και τότε συμβαίνει το απίθανο. Απονομή μεταλλίων στους εθελοντές. Εθελοντές με πράσινα μπλουζάκια και Chopper Riders Σύρου μαζεύονται μπροστά στο βάθρο των απονομών. Ούτε εκείνοι δε το περιμέναν, εννοείται ούτε καν εγώ. Σαστισμένος μένω να παρακολουθώ τη διαδικασία. Αυτοί οι άνθρωποι που καταθέσαν το χρόνο και τη ψυχή τους πλέον στήθηκαν μπροστά μας ενώπιον όλων των αθλητών και των θεατών και ήταν η δική τους σειρά να λάβουν χειροκρότημα. Γιατί χωρίς αυτούς, δε θα ήταν εφικτό κάτι τόσο όμορφο. Παρακολουθώ άφωνος.
Στα απρόοπτα της βραδιάς ένα ζευγάρι ανεβαίνει τα σκαλιά του δημαρχείο για τη τελετή του γάμου της και αποκτά το δικό του ακροατήριο, εμάς όλους εκεί κάτω. Δε ξέρω από τι να πρωτοσυγκινηθώ. Από τα μετάλλια των εθελοντών, από το ζευγάρι που παντρευόταν, από τη μητέρα που ανέβηκε στο βάθρο μαζί με τα τέσσερα της παιδιά?
Όχι ξέρω από τι θα βάλω τα κλάματα. Από το λόγο του Χρήστου Γαρέφη που άρπαξε απρογραμμάτιστα το μικρόφωνο από το διοργανωτή, είπε δυο σύντομα λόγια και κάλεσε έναν εθελοντή στο podium. Έναν εθελοντή που αγωνιούσε για το αν πήγαν όλα καλά, αν ήταν καλός αγώνας, αν ευχαριστήθηκαν οι αθλητές τον αγώνα και για το αν θα ξαναέρθει ξανά σε έναν επόμενο αγώνα. Μόνο και μόνο για εκείνη του την ανυσηχία και τη θέληση του ανθρώπου εκείνου να κάνει κάτι καλό για τον τόπο του και την πατρίδα του, ο Χ. Γαρέφης έκανε το αυτονόητο για το ήθος και την ευγένεια του. Έβγαλε το δικό του μετάλλιο πρώτης θέσης στον αγώνα σκυταλοδρομίας και βράβευσε τον άνθρωπο εκείνο. Κόμπος στο λαιμό. Δάκρυα. Πάλι.
Το φανταστικό αυτό τριήμερο ξεκίνησε με φωτογράφους να καταγράφουν την απόβαση μας στο νησί. Πριν το απόγευμα, οι φωτογραφίες μας ήταν ήδη στον αέρα. Το απόγευμα ακολούθησε Τεχνική ενημέρωση του Αγώνα & Επιστημονική Εσπερίδα με ομιλητές τον Κο Βασίλη Κρομμύδα με την "Ιστορική διαδρομή του τριάθλου στην Ελλάδα", την Κα Τόνια Μαχαίρα με θέμα "Διατροφή καταπολέμησης φλεγμονών", την κα Alice Hector Βρετανίδα πρωταθλήτρια τριάθλου που μας μίλησε για τη δικιά της άνοδο στη σκάλα της επιτυχίας και τέλος τον κο Χρήστο Γαρέφη με θέμα “10 Συμβουλές-Προτροπές για να αγωνιστείς αύριο καλύτερα”. Και οι τέσσερις μου κρατήσανε υψηλά το ενδιαφέρον ενώ κρατώ τα λόγια του Β. Κρομμύδα που είπε ότι το τρίαθλο δεν αποτελεί ένα κλειστό άθλημα για λίγους αλλά είναι μαζικό άθλημα. Και μόνο έτσι μπορεί να πάει μπροστά και να πετύχει. Με τις συμμετοχές των απλών καθημερινών ανθρώπων που θέλουν να κάνουν μια συμμετοχή και να τρέξουν σε αυτούς τους μικρούς άθλους.
Η σκυτάλη δόθηκε στο Pasta Party με μακαρονάδα, παραδοσιακά ψωμιά, νερά και αναψυκτικά στον Ταρσανά, στο τελευταίο παραδοσιακό ναυπηγείο ξύλινων σκαφών στην Ελλάδα. Πάρτυ πραγματικό. Μουσική, άνετα τραπέζια και καρέκλες για να καθίσεις να φας ανθρώπινα. Προτροπή από τη διοργάνωση για δευτερη και τρίτη και τέταρτη μερίδα. Έμεινα στις δυο μακαρονάδες φυσικά και στο σταρένιο ψωμί.
Την επόμενη μέρα μετά τον αγώνα ακολούθησε ποδηλατοπορεία μέσα στην Ερμούπολη καθώς και Stand Up Pedalling event ενώ νωρίς το απόγευμα υπήρχε και αγώνας τρεξίματος 5χιλιομέτρων. Πραγματικά όμως δεν ήξερες τι να πρωτοδιαλέξεις να κάνεις μέσα στο τριήμερο. Εγώ για λόγους υγείας και ..σύνεσης αποφάσισα να αρκεστώ στο τρίαθλο και έπειτα να γνωρίσω τις Αγκαθωπές που τόσο καλά λόγια είχα ακούσει μέχρι να έρθει η ώρα για τις απονομές το απόγευμα.
Το τριήμερο έκλεισε το πρωινό της Κυριακής με παιδικό τρίαθλο καθώς και με αναβίωση κολύμβησης μετ εμποδίων, άκρως συναρπαστικό θέαμα που απόλαυσα.
Ιδιωτική πρωτοβουλία, ευρηματικότητα, καινοτόμες ιδέες και τοπική αυτοδιοίκηση σε τέλεια αρμονία. Δρόμοι πεντακάθαροι, άψογη συμπεριφορά των Συριανών. Πραγματικά δεν έχω βρει κάτι αρνητικό σε όλη τη διοργάνωση αντίθετα κάθε λίγο υπήρχε κάτι να με εντυπωσιάσει και κάτι να με εκπλήξει. Νέα στάνταρ έχουν τεθεί με αυτό τον αγώνα. Όπως ειπώθηκε πολύ σωστά στις ομιλίες "Εχθρός του καλού είναι ο καλύτερος".
Επιστροφή στο σήμερα και στη καθημερινότητα με πολλές πολλές ζωντανές εικόνες. Για μένα το τριήμερο αυτό με τη συμμετοχή μου στο 1st Trimore Syros Triathlon δεν ήταν απλά ένας αγώνας, αλλά μια νέα υπέροχη εμπειρία.
Δε ξέρω τι γνώμη σχημάτισαν οι υπόλοιποι διαγωνιζόμενοι και θεατές. Εγω μια απορία έχω.
Πότε θα κάνει επόμενο αγώνα η Trimore? Δε ξέρω για τους υπόλοιπους αλλά εγώ.. I want more...
Και για τέλος ένα κλιπάκι με τις αναμνήσεις μου από τον αγώνα και όλο το τριήμερο στη Σύρο. Enjoy!
--------------------------
Ψάχνεις γενικότερα για εξοπλισμούς? Ρίξε και εδώ μια ματιά για τον τρέχον εξοπλισμό που χρησιμοποιώ:
Εξοπλισμός τριάθλου (τι χρησιμοποιώ σε προπονήσεις - αγώνες τριάθλου - Brevet - τρέξιμο)
🇬🇷Father of three 👫🙆 Marathoner 🏃🏼 Triathlete🏊🚴🏼🏃🏼 AlmiraMan💪🏻 Trumpeteer🎺 Novel Writer 📝 Life is too short to wait. Live today! ✨✨✨ apogeiwsh.blogspot.com
ConversionConversion EmoticonEmoticon