Σάββατο 8 Οκτώβρη 2016
Κόνα, Μεγάλο νησί της Χαβάη
04:00. Το ξυπνητήρι με βρίσκει σε ένα από τα οικονομικά δωμάτια του ξενοδοχείου Sheraton Kona, με θέα μόνο βουνό, ηφαίστειο και φοίνικες. Ακόμη και η "λιτή" αυτή θέα κάνει έναν αταξίδευτο Έλληνα να παραμιλά φυσικά.
Βρίσκομαι εδώ μετά τη νίκη στο παγκόσμιο διαγωνισμό video της Polar "60 seconds to Kona" με έπαθλο το ταξίδι εδώ για τη παρακολούθηση του αγώνα. (Περισσότερα για το διαγωνισμό μπορείτε να διαβάσετε στο άρθρο της Polar) Η νίκη ήταν αποτέλεσμα ομαδικής δουλειάς και όχι δικής μου. Το πάθος του κόσμου που στήριξε τόσο πολύ τη συμμετοχή μέσα στον Αύγουστο με το να αφιερώσει προσωπικό χρόνο, κόπο αλλά και έξοδα (τηλέφωνα, μηνύματα) έχουν σαν αποτέλεσμα αυτό το spectator race report.
04:45
Κλείνω τη πόρτα στο νοικιάρικο Mazda 3 και αναβιώνω μνήμες που το αμάξι του πατέρα μου έπαιρνε μπρος με κουμπί, (2CV Citroen εποχή 80s). Τρίτη μέρα οδήγησης αυτόματου αυτοκινήτου και όλα γίνονται μηχανικά πλέον. Όπως όλοι οι Αμερικανοί οδηγώ χωρίς να χρειάζεται να ανακατεύω τη κουτάλα στη σούπα για να αλλάξω απλά μια ταχύτητα. Έξω από το Mazda τώρα επικρατεί μαύρο σκοτάδι. Δεν έχει καν αρχίσει να χαράζει, ο έναστρος ουρανός εντυπωσιάζει σε αυτή τη πλευρά της γης που δε φωτίζεται τη νύχτα παρά ελάχιστα από τον ανθρώπινο πολιτισμό.
Οι δρόμοι όμως έχουν ήδη ζωή. Όλοι ανεβαίνουν βόρεια και κατευθύνονται στη Κόνα για την εκκίνηση του Ironman. Είναι η μόνη στιγμή στις 5 μέρες παραμονής μου στη Χαβάη που διαπιστώνω πως όλοι οδηγούν βιαστικά. Παρκάρω αρκετά μακριά σε ένα εμπορικό κέντρο για να βεβαιωθώ ότι δε θα κάνω άσκοπους κύκλους και θα χάσω χρόνο. Στο νου μου κυριαρχεί η αμφιβολία. Το να περιγράψω ως θεατής ένα αγώνα τριάθλου και μάλιστα επιπέδου Ironman και όχι κάποιον τυχαίο αλλά τον αγώνα του πρωταθλήματος Ironman Kona Championship που διεξάγεται κάθε Οκτώβρη στη Χαβάη, είναι ότι πιο δύσκολο έχω επιχειρήσει καθώς είμαι συνηθισμένος στις βιωματικές περιγραφές αγώνων.
Πλησιάζοντας στο κόλπο της Kailua Kona βλέπω το κόσμο να συσσωρεύεται και διαπιστώνω πως έχω φτάσει ΑΡΓΑ! Πλήθη κόσμου έχουν ήδη φτάσει και ψάχνουν για ένα σημείο με θέα στο κολπίσκο. Ο κόσμος είναι τόσος που ψάχνω περίπου δέκα λεπτά να βρω σημείο με κάποια άνετη θέα. Επιλέγω ένα σημείο με ασιάτες και σύντομα έρχονται και κάτι πανύψηλοι/ες Ευρωπαίοι και γινόμαστε μια ωραία κερκίδα που αδημονεί για την έναρξη του αγώνα.
Δυο ελικόπτερα φτάνουν και πετούν πάνω μας. Πρώτοι πέφτουν στον νερό οι ναυαγοσώστες. Δεν γινόταν να τους μετρήσει κανείς. Θα έλεγα χονδρικά περισσότεροι από 100 μοιρασμένοι σε κανό, μεγάλες σανίδες του surf, σκάφη, όρθιοι σε σανίδες. Μέχρι και θαλάσσιο ποδήλατο υπήρχε. Έπειτα οι άντρες Pro μπαίνουν στο νερό και ξεκινούν να κολυμπούν προς την αφετηρία, μια νοητή γραμμή ενός κίτρινου μπαλονιού και μιας πυραμιδωτής εξέδρας με τη φίρμα Roka. Οι ναυαγοσώστες προσπαθούν να τους κρατήσουν σε μια ευθεία ενώ ξεκινά ο ύμνος της πολιτείας της Χαβάη στα Χαβανέζικα. Ο ύμνος τελειώνει και έπειτα από λίγο ακούγεται η κανονιά της εκκίνησης!
Οι αθλητές Pro ξεχύνονται στη μακρόστενη τραπεζοειδή διαδρομή κολύμβησης ενώ στη παραλία κατεβαίνουν οι αθλήτριες Pro. Έπειτα από 5 λεπτά μια δεύτερη κανονιά σηματοδοτεί τη δικιά τους έναρξη του αγώνα.
Και τότε εμφανίζονται οι μάζες να κατεβαίνουν στη παραλία από τη ζώνη αλλαγής. Χωρίς να σταματάνε. Μιλιούνια. 1600 άντρες μπαίνουν στο νερό με μπλε σκουφάκια κάνουν τη προθέρμανση τους και κατευθύνονται στη γραμμή εκκίνησης. Μονάχα με κάποια ανεπαίσθητα κυματάκια που ανασηκώνονται καταλαβαίνεις πόσοι πολλοί άνθρωποι βρίσκονται εκεί.
Και έρχεται η ώρα για τη εκκίνηση. Θα έλεγε κανείς ότι κάποιο υπερωκεάνιο ξεκινά με τέρμα τις μηχανές και αφρίζει τα νερά τόσο πολύ. Δεν εξηγείται αλλιώς. Οι πρώτες στιγμές της εκκίνησης τόσο βίαιες που όσο και να ήθελα να είμαι εκεί σε αυτή τη γραμμή ξέρω πως θα με περίμενε αρκετό ξύλο από όλες τις πλευρές καθώς όλοι προσπαθούν να φύγουν μπροστά και κολυμπούν όπως όπως.
Και έπειτα έρχονται οι γυναίκες αθλήτριες age groupers. Ετοιμάζονται, μπαίνουν στο νερό με ροζ σκουφάκια και συνωστίζονται στη γραμμή εκκίνησης. Χτυπά η κανονιά και ξεκινά ο αγώνας για αυτές ενώ στα μεγάφωνα ακούω το απίθανο, ακριβώς δίπλα στις γυναίκες age groupers, στο 46' λεπτό επιστρέφουν οι πρώτοι Pro άνδρες.
Αυτό πραγματικά δε το είχα σκεφτεί ότι θα συμβεί. Ήξερα ότι είναι γρήγοροι αλλά με τις υπόλοιπες εκκινήσεις έχασα την αίσθηση του χρόνου. Και τώρα τι κάνουμε; Από τους θεατές κάποιοι περιμένουν εκεί στο λιμάνι για να δουν την επιστροφή των Age Groupers όμως η μεγάλη μάζα του κόσμου ανακλαστικά μετακινείται για να πάει στα πρώτα μέτρα της διαδρομής της ποδηλασίας.
Όπως με συμβούλεψε ο Αμερικανός Wayne Vartabedian από την ομάδα της Polar USA το καλύτερο σποτ είναι η "Hot Cornet", η διασταύρωση Kuakini Hiway & Palani Road καθώς βλέπεις όσους έχουν βγει από τη ζώνη αλλαγής και ξεκινούν το ποδήλατο. Εξού και Hot Cornet γιατί είναι από τα καλά σημεία να παρακολουθήσεις καθώς ο αγώνας εξελίσσεται όπου και να κοιτάξεις στους δυο αυτούς άξονες.
Τα πλήθη θεατών συσσωρεύονται και στριμώχνονται προσπαθώντας να βρουν μια θέση στα κάγκελα. Μια αναστάτωση επικρατεί από κόρνες των συνοδευτικών μοτοσικλετών και πριν φτάσουμε στο τελικό σημείο ήδη περνούν μπροστά μας οι πρώτοι αθλητές.
Οι αθλητές βγαίνοντας από τη ζώνη αλλαγής ανεβαίνουν τη Palani, στρίβουν αριστερά στη Λεωφόρο Kuakini Hiway και κάνοντας ένα κύκλο σε ένα οικοδομικό τετράγωνο κατηφορίζουν από την αντίθετη πλευρά της Palani. Αυτός ο κύκλος προφανώς έχει επιλεχτεί έτσι ώστε να μπορεί ο κάθε θεατής να παρατηρήσει τρεις φορές τον κάθε αθλητή που παρακολουθεί και να κάνει το άθλημα πιο θεάσιμο. Οι αθλητές συνεχίζουν να ανεβαίνουν τη Palani με τους περισσότερους να μην φορέσει παπούτσια ενώ άλλοι φαίνεται να στάζουν ακόμη. Είναι το σημείο που βλέπεις ανάμεσα στους υπόλοιπους να ξεχωρίζουν καθώς έχουν πασαλειφθεί με άσπρες κρέμες προστασίας για αυτό που θα επακολουθήσει μετά. Κι αυτό τι είναι ; 180χλμ ποδηλασίας στα πεδία της λάβας, στον ήλιο με θερμοκρασίες 28-34 βαθμούς Κελσίου αλλά και υγρασία 70-85%. Και ανάλογα τη δυνατότητα του κάθε αθλητή άλλοι θα πρέπει να ποδηλατήσουν τέσσερις ώρες και κάποια λεπτά με αυτές τις συνθήκες ενώ άλλοι επτάμιση ώρες.
Μου κάνουν απίστευτη εντύπωση στη Hot Corner οι εκφωνητές που ενώ έρχονται οι ποδηλάτες τους αναφωνούν και με λίγα λόγια αναφέρονται στα πρόσφατα επιτεύγματα τους που τους οδήγησαν στη πρόκριση ή παλιότερες σημαντικές διακρίσεις. Όλα τα μεγάλα ονόματα ξεχωρίζουν από τις κατακτήσεις τους "1ος στο IM Φρανκφούρτης", "1ος στο IM Μαλαισίας", "Παγκόσμιος πρωταθλητής IM την τάδε χρονιά" αναφωνεί ο εκφωνητής και φυσικά με απίστευτη ταχύτητα και βεβαιότητα ενώ τους αναγνωρίζει με μια ματιά.
Και μετά τους Pro ακολουθούν οι Pro αθλήτριες να ανεβαίνουν σβέλτα ενώ με λίγα λεπτά διακοπή ξεκινά η ροή των υπόλοιπων αθλητών. Προπορεύονται οι πιο γρήγοροι αλλά κάποια στιγμή έρχεται ένα κύμα που γιγαντώνεται σε τσουνάμι αναβατών. Ανεβαίνουν τη Palani σα να είναι σε αγώνα ποδηλασίας. Είναι όλοι τους γρήγοροι Age Groupers, το κύριο κύμα που τερμάτισαν το κολύμπι με απόσταση δυο τριών άντε τεσσάρων λεπτών και βγαίνουν όλοι μαζικά για το ποδήλατο. Η σκέψη μου είναι πως θα καταφέρουν αυτοί οι άνθρωποι τόσο συνωστισμένοι να μην υποπέσουν σε drafting penalty στη ποδηλασία τόσοι που είναι μαζεμένοι μαζί...
Η ώρα όμως περνά, ο ήλιος δείχνει ανελέητος και ψάχνω για ίσκιο. Ακριβώς πάνω από τη διασταύρωση υπάρχει υπερυψωμένο σημείο με γκαζόν που έχουν καταφύγει πολλοί για να παρακολουθήσουν τον αγώνα. Και κάπου εδώ τα λόγια του Αμερικανού Wayne Vertabedian της Polar αντηχούν και πάλι στα στα αυτιά μου "there will be lines in the stores, getting even a single refreshment will be hard, just get earlier all the supplies you need and try to be sufficient, it will be like hell". Και έτσι είναι. Στα γειτονικά μαγαζιά οι ουρές φτάνουν στο δρόμο και αναγκάζομαι να περπατήσω για να βρω κάποιο πιο άδειο με ίσκιο και μια θέση να κάτσει κανείς πέντε λεπτά.
Κάπως έτσι συνεχίζει ο αγώνας μέχρι τώρα που το ρολόι δείχνει δυόμιση ώρες από την έναρξη του αγώνα. Περνούν μπροστά μου οι τελευταίοι αθλητές age groupers εμφανώς κατάκοποι από το κολύμπι. Είναι αυτοί που βγάλαν αργά το κομμάτι της κολύμβησης, ίσως και οριακά κάποιοι και τώρα συνεχίζουν στο ποδήλατο. Και ενώ τους βλέπεις κάπως μεγάλους, κάπως κουρασμένους και δε σου γεμίζουν το μάτι ότι το έχουν με το Ironman, απλά πρέπει να κάνεις υπομονή ως αργά το απόγευμα η το βράδυ για να τους δεις να τερματίζουν θριαμβευτικά...
Υπολογίζοντας τους χρόνους έχω περίπου δυο δυόμιση ώρες μέχρι να επιστρέψουν οι Pro αθλητές και με τόση ζέστη ένα πράγμα φαντάζει ως σώφρον επιλογή. Και αυτό δεν είναι το να μείνω στη Κόνα που έχει τόσο κόσμο που δεν μπορείς να σταθείς πουθενά.
Αμάξι και βουρ σε αναζήτηση δροσιάς. Δυστυχώς οι καλές παραλίες βρίσκονται στα βόρεια που είναι δεσμευμένη η διαδρομή λόγω Ironman οπότε επιστροφή στο ξενοδοχείο Sheraton που βρίσκεται νότια του Keahu Bay. Ίσως και το πιο ήρεμο δίωρο της ημέρας.
Από το δίκτυο του ξενοδοχείου παράλληλα βλέπω το stream του αγώνα ώστε να επιστρέψω έγκαιρα όταν ξεκινά το τρίτο μέρος του αγώνα για τους Pro, το τρέξιμο! Με τον ήλιο σε αποκορύφωση, με καθαρά ρούχα αλλά εκ νέου τον ιδρώτα να στάζει βρίσκομαι πάλι στη Κόνα, στη ζώνη αλλαγής για να δω την έναρξη του τρεξίματος των πρώτων αθλητών αλλά και σε αναζήτηση μεσημεριανού. Το τρέξιμο ξεκινά από τη ζώνη αλλαγής συνεχίζει Νότια στην Ali'i drive κάνοντας ένα πέρασμα από όλη τη παραθαλάσια Κόνα για να επιστρέψει και να κατευθυνθεί Βόρεια προς το Κέντρο Ενέργειας δίπλα ακριβώς από το αεροδρόμιο και να επιστρέψει τελικά προς την Κόνα.
Και να οι πρώτοι περνούν καλπάζοντας σα να ξεκίνησαν τώρα φρέσκοι τον αγώνα. Μα τι να πει κανείς για αυτούς τους αθλητές. Απλά δέος.
Ωραίες σκηνές ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια μου με τους πιο αργούς αθλητές τώρα να ξεκινούν το τρέξιμο τους. Ειδικά μου έκανε εντύπωση ένας ασιάτης παππούς που συνόδευε το γιό του και τον ενθάρρυνε. Ή μάλλον ΛΑΘΟΣ, ο παππούς έτρεχε, είχε νούμερο κι ο γιος του έτρεχε μαζί του να του συμπαρασταθεί ενώ ο πατέρας περισσότερο τελικά έδινε κουράγιο στον αναψοκοκκινισμένο γιό.
Συγκινητικές επίσης είναι οι ομάδες υποστήριξης των αθλητών, ολόκληρες οικογένειες όχι απλά ένα άτομο, περίμεναν τον άνθρωπο τους να του δώσουν σε ένα δυο λεπτά όλο το κουράγιο του κόσμου που χρειάζονταν για τα υπόλοιπα 40 χιλιόμετρα τρεξίματος που ακολουθούν.
Και χωρίς όμως να υπάρχουν άμεσα δεσμοί γνωριμίας, είδα πάνω από 10 περιπτώσεις θεατών που για ώρες τους ξαναέβλεπα σε ένα ντελίριο παρότρυνσης να μιλούν και να τρέχουν σε υποστήριξη όποιου κατάκοπου αγωνιζόμενου βλέπανε να περνά. Η ακόμη χειρότερα να τους πιάνουν αγκαζέ να συνεχίσουν να τρέχουν όταν βλέπουν κάποιον να σταματά για ένα διάλειμμα περπατήματος.
Οι δρόμοι κάτω είναι γεμάτοι κιμωλία με μηνύματα αγάπης και κουράγιου για τους αθλητές. Δε ξέρω αν βρήκε ποτέ κάποιος το δικό του μήνυμα ή πρόλαβε να το αναγνωρίσει γιατί ήταν απίστευτα πολλά και κάποιες φορά δυσδιάκριτο το ένα με το άλλο.
Φυσικά το δέος και το θαυμασμό και τα χειροκροτήματα κλέβουν οι γηραιότεροι αθλητές αλλά και όσοι συμμετείχαν με κάποια αναπηρία. Τυφλοί, χωρίς πόδια, χωρίς χέρια, απίστευτοι όμως που χωρίς να έχουν αρτιμέλεια έχουν τη ψυχή να το κάνουν με ότι έχουν διαθέσιμο.
Οι ώρες περνούν και αγώνας εξελίσσεται για του Αge Groupers με τους τερματισμούς να είναι ατελείωτοι. Η ορθοστασία και τα βήματα που έχω περπατήσει εκείνη τη μέρα στη Κόνα στα διάφορα περάσματα του αγώνα είναι αμέτρητα, το Polar μου γράφει ότι ως εκείνη τη στιγμή έχω περπατήσει κάπου 25000 βήματα και έτσι ένα ακόμη διάλλειμα από το χώρο του 17ωρου αγώνα κρίνεται απαραίτητο ώστε να επιστρέψω φρέσκος να παρακολουθήσω τη τελευταία ώρα του αγώνα.
Και τότε είναι που βλέπεις όλη τη γιορτή του Ironman Championship. Τη γραμμή τερματισμού την τελευταία ώρα που έχει κατακλυστεί με κόσμο αλλά και τους πρώτους τρεις αθλητές αλλά και αθλήτριες του αγώνα που βρίσκονται εκεί και περνάνε τα μετάλλια στους τελευταίους.
Και όλα εκεί συντονίζονται από έναν βασικό εκφωνητή, τον Mike Reilly, τη φωνή του Ironman από το 1989 και μετά. Τι απίστευτος showman, χόρευε, ξεσήκωνε τον κόσμο, αναφωνούσε τον κάθε αθλητή που έφτανε λέγοντας λίγα λόγια για την ιστορία του, τη προέλευση του. Ανατριχιαστικό ήταν κάποια στιγμή που είπε λίγο πριν κλείσει ο χρόνος για τους τελευταίους Age Groupers "Έχουμε 7 αθλητές εκεί έξω στα τελευταία δυο χιλιόμετρα. Μας ακούνε. Ας τους φωνάξουμε, ας τους φέρουμε στη Κόνα, ας τους φέρουμε μέσα ΤΩΡΑ!" και το πλήθος να παραληρεί φυσικά σε κάθε έναν επόμενο Ironman που τερμάτιζε.
Από αυτούς οι 4 έφτασαν εγκαίρως μέχρι τη λήξη του χρόνου για να πάρει σκυτάλη ένα σόου με πυρσούς και μαζί με ένα Χαβανέζικο ύμνο να κλείσει η συναρπαστική αυτή ημέρα.
Γενικά η εντύπωση μου είναι ότι δεν πρόκειται για έναν από τους "ωραίους" Ironman αγώνες. Εκτός από τον πιο δύσκολο δεδομένου των συνθηκών της υγρασίας και της ζέστης έχει και το πιο άσχημο τοπίο. Ποιος δε κοιτάζει το κομμάτι που διαδραματίζεται ένας αγώνας πριν πάει και γραφτεί σε ένα αγώνα? Ας μη γελιόμαστε? Πολλοί επιλέγουν αγώνας αποκλειστικά βάσει τοπίου.
Όταν λέω για άσχημο φυσικά μιλάω για την έλειψη φυσικής ομορφίας και μόνο. Με εξαίρεση το πέρασμα μέσα στη Κόνα και στην παραθαλάσσια οδό Ali'i με τους φοίνικες και τους χιλιάδες θεατές να επικροτούν τη προσπάθεια σου δεν προσφέρει καμία φυσική πηγή έμπνευσης το να ποδηλατείς 180χλμ και να τρέχεις τα περισσότερα από τα 42χλμ ανάμεσα από την απόλυτη μαυρίλα, ανάμεσα από τα αποπνικτικά πεδία της άγονης λάβας και της καταστροφής με ελάχιστα ίχνη πράσινου. Και όσο και άγρια ομορφιά να θεωρείται η λάβα στο τέλος καταλήγεις να αγριεύεις ο ίδιος όταν πέσει το σούρουπο και είσαι μέσα στα σκοτάδια στην Εθνική και γύρω σου μαύρη λάβα..
Και η εντύπωση μου είναι ότι είναι ο πιο δύσκολος για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Γιατί ενώ το πνεύμα και η ψυχή κατάφερε και κυριάρχησε επί της ύλης, του σώματος σου δηλαδή και μεθόδευσε τα πάντα έτσι ώστε να έρθει η πολυπόθητη πρόκριση στο Ironman Championship, τώρα καλείται πάλι να διατηρήσει τη δέουσα πνευματική ισορροπία και να σε φέρει στη γραμμή του τερματισμού αυτού του αγώνα.
Όλα αυτά περι δυσκολίας και των άγριων συνθηκών αντισταθμίζονται και με το παραπάνω από το εορτασικό κλίμα που επικρατεί στο νησί με τους Χανανέζους να λατρεύουν τον αγώνα, να το έχουν υιοθετήσει και να δίνουν όλη τους τη φιλοξενία με το να βοηθούν ως εθελοντές, να είναι εκεί να παρακολουθούν τον αγώνα και να χειροκροτούν τόσο ένθερμα. Και αυτό θυμάμαι από τα πρώτα λόγια του Jan Frodeno, το ότι ευχαρίστησε τους ντόπιους που φιλοξενούν με αγάπη τον αγώνα και δέχονται να κλείσει η εθνική τους και ένα μεγάλο τμήμα του βόρειου εθνικού δικτύου προκειμένου να γίνει ο αγώνας.
Ωραία εμπειρία και ακόμη και σαν επισκέπτης να βρεθεί κάποιος εκεί. Όμως για τους τριαθλητές το να πας εκεί και να αγωνιστείς είναι ένας από τους μεγαλύτερους στόχους. Και πιο δύσκολους καθώς χρειάζεσαι πρόκριση που σημαίνει ΠΟΛΥ δουλειά.
Τι όμως είναι ακατόρθωτο σε αυτή τη ζωή;;;
Ίσως αυτό που δεν έχουμε ακόμη προσπαθήσει!!!
ΥΓ. Την επόμενη μέρα του Ironman Kona, έτρεξα σε ένα αγώνα τριάθλου απόστασης sprint ονόματι Team Mango Triathlon : "The day after Ironman" με ένα νοικιασμένο απλό ποδήλατο. Φανταστική τριαθλητική εμπειρία και έβγαλα το άχτι μου που έβλεπα όλη μέρα αγώνα με σταυρωμένα τα χέρια!!!!
Αν σου άρεσε αυτό που διάβασες από την πλευρά του θεατή λοιπόν μπορείς να ρίξεις μια ματιά στον αγώνα "The day after Ironman" από τη πλευρά του αγωνιζομένου σε αυτό εδώ το σύνδεσμο.
Και τέλος ένα κλιπάκι με τα καλύτερα αποσπάσματα της ημέρας. Enjoy!
Booking.com
🇬🇷Father of three 👫🙆 Marathoner 🏃🏼 Triathlete🏊🚴🏼🏃🏼 AlmiraMan💪🏻 Trumpeteer🎺 Novel Writer 📝 Life is too short to wait. Live today! ✨✨✨ apogeiwsh.blogspot.com
ConversionConversion EmoticonEmoticon