Life is too short to wait. Live Today!

Life is too short to wait. Live Today!

To Luddite club δίνει ένα uppercut στα smartphones



Ποιος θα το πίστευε ότι θα έπαιρνε μόλις 25 χρόνια ώστε να εφευρεθεί μια τεχνολογία που αρχικά φαίνονταν ότι θα υπηρετεί την ανθρωπότητα αλλά τελικά έχει φέρει το ανάποδο αποτέλεσμα, το να έχει σκλαβώσει την ανθρωπότητα ;






Άνθρωποι ανεξαρτήτως ηλικίας,  μορφωτικού επιπέδου, οικονομικής κατάστασης, εθνικότητας, θρησκείας, χρώματος, φύλου όλοι σχεδόν βρίσκονται αιχμάλωτοι μιας τεχνολογίας με 24ωρη επιρροή και απόσπαση προσοχή. Αρέσει δεν αρέσει, έχουμε ή όχι αντιληφθεί το πρόβλημα, το πρόβλημα αυτό είναι υπαρκτό και θα λυθεί μόνο όταν γίνει αντιληπτό και ο καθένας πειθαναγκαστεί να σταματήσει την αλόγιστη χρήση.


Το πρόβλημα :

Συνοπτικά το πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι έχουν σταματήσει να φέρονται ως κοινωνικά όντα και δεν ζουν στο σήμερα, στον αληθινό κόσμο.

Πιο αναλυτικά βλέπουμε ότι έχουμε ανθρώπους αιχμάλωτους σε 2 διαφορετικές χρονικές περιόδους που αρνούνται ή άθελα τους στερούνται της ευκαιρίας να ζήσουν στο παρόν και ζουν στο παρελθόν ή στο μέλλον. Μαμάδες και μπαμπάδες σε παιδικές χαρές, βλέπουν το παιδί τους μέσα από μια οθόνη λίγων ιντσών και στη προσπάθεια τους να αποθανατίσουν την τέλεια στιγμή, χάνουν όλες τις σημαντικές στιγμές εκείνης της ημέρας. Επισκέπτες μουσείων βλέπουν τα έργα μέσα από το κινητό τους αντί να τα θαυμάσουν ιδίας όμασοις την ώρα της επίσκεψης.

Έχουμε ανθρώπους εγκλωβισμένους στο να συγκεντρώνουν στις φορητές αποθήκες αναμνήσεων, παλιές ωραίες στιγμές που δεν είχαν ζήσει καθώς ήταν επιφορτισμένοι με την κάλυψη των γεγονότων, έπειτα κλονίζονται όταν μέσα από τις ίδιες συσκευές χάνουν επιπλέον χρόνο στο να μοιρολογήσουν τις περασμένες στιγμές που περάσαν ενώ την ίδια στιγμή απουσίαζαν και στην τέλεση τους. 

Έτσι καταφέρνουν να δραπετεύουν σε πολλαπλές χρονικές περιόδους. Στην αρχική που ούτως η άλλως δεν ήταν μεταφορικά παρών, στο τωρινό παρών στο οποίο αφιερώνουν χρόνο για να αναβιώσουν και να μνημονεύσουν το παρελθόν αλλά και σε άγνωστο αριθμό μελλοντικών απουσιών από το μελλοντικό παρόν στο οποίο επίσης θα αποδράσουν ώστε να χαζέψουν τις αρχικές στιγμές που χάσανε και δεν ζήσαν.

Το παραπάνω παράδειγμα αφορά ουσιαστικά μόνο την τραγική κατάθεση χρόνου για λήψη του τέλειου στιγμιότυπου ή η χρονοβόρα λήψη ενός βίντεο η οποία ίσως ποτέ δεν θεαθεί αυτούσια. Αυτά τα πολύλεπτα βίντεο τα βλέπουν όλοι πάντα αποσπασματικά και χρήζουν χρονοβόρου μοντάζ πριν γίνουν θεάσιμα και ουσιαστικά.

Έχουμε όμως και ανθρώπους που αφιερώνουν τραγικά μεγάλο μέρος του χρόνου τους γράφοντας στο chat. Ενώ υπάρχει το τηλέφωνο ως απομακρυσμένη λύση για τηλεφωνική επικοινωνία, αμέτρητες ώρες έχουν καταναλωθεί για ετεροχρονισμένο chat. Ίσως ψυχολογικά η σταδιακή αυτή επικοινωνία να είναι πιο εύκολη για τους συνδιαλεγόμενους καθώς ο καθένας έχει ένα εξτρά χρόνο να σκεφτεί και να απαντήσει μια πιο εμπεριστατωμένη περισπούδαστη και ίσως πιο σπουδαία απάντηση. Ειδικά σε συνομιλία με άτομο αυξημένου ενδιαφέροντος, αυτός ο ετεροχρονισμός της επικοινωνίας δίνουν σε τα δευτερόλεπτα αναμονής πιθανώς ένα κρίσιμο αβαντάζ έκφρασης σε σχέση με την άμεση φωνητική τηλεφωνική συνομιλία. Η απόλυτη επικοινωνία όμως είναι μια δια ζώσης συνομιλία. Τίποτα δεν μπορεί να κρυφτεί εκεί. Η στάση του σώματος, οι κινήσεις των χεριών, το βλέμμα, η έκφραση του προσώπου, η ήπια ή όχι μετακίνηση των άκρων συνηγορούν στην επικοινωνία και ο συνομιλητής έχει περισσότερες ευκαιρίες για να καταλάβει το ειλικρινές μήνυμα του άλλου.


Έχουμε έπειτα και ανθρώπους να μιμούνται της ζωής σε εικονικά κοινωνικά δίκτυα στα οποία η χρήση αλλά και η ολοήμερη ανταμοιβή της διάδρασης με τους υπόλοιπους συγκρατούμενους στους κοινωνικούς κόσμους, είναι ένα αναζωογονητικό ντους σταγόνων ντοπαμίνης. Τελικά οι λουόμενοι αυτού του ασυνήθιστου ντους ψυχαγωγικής ουσίας, δέχονται μια κάποια ποσότητα σταγονών του τουςντους αναλόγως της συμμετοχής τους. Πολλά σχόλια, πολλά Likes; Μετράω, συμμετέχω, επικοινωνώ, συμμετέχω, χαμογελώ, υπάρχω.   Καθόλου σχόλια, καθόλου likes; Δεν μετράω, είμαι αόρατος, είμαι μόνος, αμέτοχος, ακοινώνητος, μένω αγέλαστος και δεν υπάρχω στον ψηφιακό κόσμο.  Για τους λιγοστούς που δεν αφιερώνουν χρόνο στις ψηφιακές φάρμες ντοπαμίνης κανένα πρόβλημα. Όμως δημιουργεί μεγάλο κόστος στον ίδιο τον εαυτό η ΜΗ αναγνώριση συμμετοχής για όσους αφιερώνουν χρόνο στον ψηφιακό κόσμο και δεν υπάρχει αρκετή ή μια επιθυμητή ανταπόκριση της διάδρασης αυτής.

Ένας εικονικός κοινωνικός κόσμος όμως, όπως και να το κάνεις αποτελεί ένα κακέκτυπο κοινωνικότητας και δε θα μπορούσε ποτέ να είναι αντάξια εμπειρία όπως η αληθινή εμπειρία ζωής.



Είναι όλα τόσο μαύρα;

Μπορούμε να πηγαίνουμε όμως πάντα προς το χειρότερο; Δεν υπάρχει κάποια ελπίδα φωτός;

Εφόσον αναγνωρίζεται το πρόβλημα ως πρόβλημα, και αναζητείται ελπίς, αυτή νομοτελειακά οφείλει να παρουσιαστεί. Κι αν δεν έχει το θάρρος να το κάνει , θα την δημιουργήσουμε.


Πέρα από λίγους βετεράνους αρνητές των κινητών τηλεφώνων οι οποίοι τύχαμε και ζήσαμε όλη τη μετάβαση από την κατάσταση "ΚΑΘΟΛΟΥ κινητό" στην κατάσταση " αφοσιωμένος στη θεότητα εξυπνόφωνο" και διακόψαμε την παροχή της εξυπνοφωνίας, υπάρχουν ανερχόμενες μικρές κοινότητες ΝΕΩΝ ανθρώπων που ανακαλύψαν ότι μπορούν και χωρίς το έξυπνο κινητό ενώ γεννήθηκαν και μεγάλωσαν μέσα στην εποχή των κινητών αναγνωρίζοντας τα ως ένα αποδεκτό από όλους αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας. Το ανάποδο από τους παλιάνθρωποι όπως εγώ εγεννημένοι πριν το 80 (παλιάνθρωποι με την έννοια του παλιού ανθρώπου).


Και τι πιο ελπιδοφόρο όταν μια γενιά γεννιέται μέσα σε ένα νοητικό τοίχο και αυτόματα ανακαλύπτει ότι αυτός ο τοίχος την εμποδίζει, δε θα έπρεπε να υπάρχει και αυτοβούλως τον γκρεμίζει?

Μια Λάμψη στην άκρη του σκοτεινού Τούνελ

Μια λάμψη αλλαγής, μια νέα ελπίδα δίνεται από το Luddite Club, μια μικρή μαθητική κοινότητα στην οποία οι έφηβοι, αναγνωρίσαν ότι δεν τους παρέχεται κάτι ποιοτικό από τη χρήση του smartphone και όσων έρχονται με αυτό, social virtual δίκτυα.   Οι ίδιοι καταλάβαν ότι το ατελείωτο scrolling, ο βομβαρδισμός διαφημίσεων, η ανούσια διάδραση και η μη παραγωγική κατανάλωση χρόνου σε εικονικά κοινωνικά δίκτυα δεν τους κάνει χαρούμενους, δεν τους κάνει ευτυχισμένους, αντίθετα εντείνει τον διαχωρισμό, την μοναξιά και την μη κοινωνικότητα τους.

Πως να το κάνουμε, ο άνθρωπος ως κοινωνικό ον περνά καλά με άλλους ανθρώπους όταν βρίσκεται κοντά και όχι όταν συστηματικά επικοινωνεί μέσω εφαρμογών και μικρών οθονών βιώνοντας μια ατομική εμπειρία κατ' ουσίαν.


Έτσι λοιπόν το Luddite Club έχει ορίσει ότι κάθε Κυριακή θα κάνει μια εβδομαδιαία συνάντηση σε ένα τοπικό δάσος στο οποίο τα μέλη θα κάνουν πεζοπορίες, θα περνούν τον χρόνο τους κουβεντιάζοντας, κάνοντας πικ νικ, παίζοντας μουσική ζώντας στο παρών. Χωρίς αποσπάσεις προσοχής. 






Η ονομασία του Luddite Club δόθηκε με έμπνευση από το κίνημα των The Luddites, μια μικρή κοινότητα που προσπάθησε να αντισταθεί στη βιομηχανική επανάσταση καταστρέφοντας μηχανές ύφανσης που καταργούσαν στην πράξη θέσεις εργασίας και αντικαταστούσαν τους ανθρώπους με αυτόματες μηχανές. Περισσότερα διαβάστε ΕΔΩ.



Αντίστοιχες κοινότητες δημιουργούνται σε όλο τον κόσμο από εφήβους που αντιλαμβάνονται ότι υπάρχει και ένας άλλος τρόπος λειτουργίας του κόσμου χωρίς κατάχρηση της τεχνολογίας.

Και όταν τελειώσει η "πανδημία" των smartphone, το ίδιο το smartphone θα αντικατασταθεί με κάτι άλλο, ίσως με ένα απλό πλαστικό λουράκι φορεμένο στον καρπό το οποίο θα χρησιμοποιείται μόνο για τηλεφωνικές κλήσεις όπως ήδη δείχνουν στις σειρές/ταινίες sci-fi . Ίσως μια τέτοια τεχνολογία λύσει όλα τα παραπάνω γνωστά προβλήματα του σήμερα. (φέρνοντας πιθανώς κάποια άλλα).

Πριν έρθει όμως αυτή η νέα τεχνολογία, μια υπαναχώρηση σε κάτι λιγότερο απάνθρωπο είναι ένα ασφαλή καταφύγιο για χάρη της πνευματικής υγείας και της αποδοτικότερης αξιοποίησης του ελεύθερου μας χρόνου.

Previous
Next Post »