Life is too short to wait. Live Today!

Life is too short to wait. Live Today!

Λάστιχα 700x23c κούρσας Hutchinson Equinox



Μετά από δυο χρόνια έφτασε η ώρα να χαιρετήσω τα Hunchinson Equinox του ποδηλάτου μου.  Πρώτη φορά αλλάζω λάστιχα σε ποδήλατο από εκτεταμένη και συγκεντρωμένη χρονικά χρήση.  Σε παλιότερα ποδήλατα άλλαζα φυσικά τα ελαστικά όταν ο καιρός τα έκανε σιγά σιγά να πολυμερίζονται και να τρίβονται σαν ριζόχαρτο μετά από πέντε έξι χρόνια.




Αυτά εδώ όμως, δε τα πρόλαβε ο καιρός αλλά τα περιέλαβα εγώ. 
Τι καλύτερο από το να εκπληρώσει στο έπακρο το υλικό τη χρήση για την οποία αγοράστηκε πριν αντικατασταθεί με κάποιο νέο.

Έτσι 4300km στο δρόμο και άλλα 200Κμ στο προπονητήριο με το  Bianchi ήταν αρκετά να φτάσει στο τέλος η ζωή των ελαστικών.  Στο τελευταίο brevet Νεμέας το Φλεβάρη ένα καρφί στη μέση του δρόμου έδωσε τη χαριστική ζωή στο λάστιχο δημιουργώντας ένα σκίσιμο που ανοίγει  μέρα με τη μέρα στην ένταση του προπονητηρίου αλλά και από την πίεση των 110psi που προσπαθούν να εκτονωθούν.
Τα λάστιχα που είχε το ποδήλατο ήταν τα Hunchinson Equinox. Διάφοροι στα ποδηλατικά φόρουμ συζητήσεων είχαν σχολιάσει με μέτρια σχόλια τα συγκεκριμένα ελαστικά. Αλλά είναι και θέματα αστοχίας υλικού, προβληματικών παρτίδων και φυσικά ατυχίας που δημιουργούν εντυπώσεις. Πάντως για την απλή χρήση που τους έκανα εγώ, βόλτες, προπονήσεις και brevet μια χαρά με εξυπηρέτησαν με μόλις 3 σκασμένα λάστιχα συνολικά στα δυο χρόνια.
 Η εντύπωση που μου μένει είναι θετική. Η μαλακή γόμα πρόσφερε αρκετή τριβή ακόμη και σε βρεγμένο οδόστρωμα και παρόλο το φαλακρό παρουσιαστικό χωρίς αυλάκια κλπ (slick) δε γλιστρούσαν ακόμη και στα φρεναρίσματα πανικού.
Au revoir Equinox προς το παρών πριν αγοράσω τα Equinox 2 θα λιώσω τα απλά Kenda του 10ευρου που είχα για ένα μήνα στη παλιά κούρσα.

Σκισίματα και φθορές







Λίγα χιλιόμετρα πριν ανοίξει



Ας αλλάξω λάστιχα τέλος πάντων πριν φάω τα μούτρα μου από τσιγκουνιά






Previous
Next Post »