AlmiraMan 2016 Half Iron Triathlon - Race Report - Ένα ολόκληρο Half
{Ενημέρωση : αυτή τη περίοδο βρίσκομαι σε προπονήσεις για τον AlmiraMan του 2017 που μπορεί καποιος να διαβάσει ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΥΝΔΕΣΜΟ --->
14 Μαΐου 2016
Βρίσκομαι μετά από χρόνια πάλι σε ένα λεωφορείο των Κτελ. Όχι για κάποιο ταξίδι στα πάτρια εδάφη αλλά για Κατερίνη. Ο καιρός που μετρούσα 6 μήνες, 4 μήνες, 2 μήνες, 20 ημέρες ως τον αγώνα κύλισε τόσο γρήγορα. Σαν το νερό. Προχωρούσε βέβαια με μια αμηχανία το τελευταίο διάστημα, ίσως και με μια αβεβαιότητα για το ποια λογική θα με φέρει στην αφετηρία ενός τόσο μεγάλου αγώνα μετά τον εισαγωγικό μου αγώνα Ψάθαθλον πέρυσι. Γιαυτό το λόγο περίμενα να τερματίσω σώος κι αβλαβής το Energy Semilong στο Σχοινιά, να μετρήσω τις δυνάμεις μου πριν αποφασίσω να γραφτώ στο AlmiraMan.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση κατά την εγγραφή ήταν ότι είχα προσωπικό τηλεφώνημα από τον διοργανωτή Ιορδάνη Παπαδόπουλο σε ελάχιστη ώρα που μου έλυσε κάθε απορία σχετικά με τη παραμονή και τη μεταφορά μου στο τόπο του αγώνα. Φαινόταν από την αρχή ότι δεν πήγαινα σε ένα φασόν αγώνα "περάστε σκουπίστε τελειώσατε" αλλά πήγαινα σε ένα οικογενειακό αγώνα που το προσωπικό μεράκι και πάθος διοργανωτή, της ομάδας αλλά και των εθελοντών ξεπερνούσε την τυπικότητα κάθε άλλης διοργάνωσης που έχω πάρει μέρος.
Οι μέρες περάσαν όμως και να που βρίσκομαι να κάνω την περισυλλογή μου στο λεωφορείο εξομοιώνοντας στο μυαλό το τι θα κάνω στις αλλαγές ώστε να μη χάσω υπερβολικά πολύ χρόνο ή τι θα ακολουθήσω στη τροφοδοσία. Πχ μια σκόνη Amora μετά το ποδήλατο σε λίγα ml νερού αμέσως πριν το τρέξιμο μπήκε στη Checklist καθώς δεν αγόρασα χάπια αλατιού. Δε βγαίνουμε να τα αγοράσουμε όλα ε? Ας αυτοσχεδιάσουμε...
Η ώρα άφιξης και μέχρι να αφήσω τα πράγματα στο ξενοδοχείο δε βόλεψε να παρακολουθήσω ολόκληρη τη σκυταλοδρομία του Σαββάτου. Βέβαια πρόλαβα να δω και να γνωρίσω τον λαϊκό θρύλο της ερασιτεχνικής ποδηλασίας Rex Αντώνογλου στο τερματισμό της προσπάθειας του, οπότε στόχος ημέρας επετεύχθη.
Ένα κρύο εσπρέσο στο Almira Beach Bar με θέα και έπειτα παραλαβή του πακέτου συμμετοχής από τη γραμματεία για να διαπιστώσω με έκπληξη το πόσα πράγματα είχε μέσα. Διαφημίσεις, χορηγίες, έξοδα του διοργανωτή; Δε ξέρω, αλλά κάποιος έτρεξε για όλα αυτά και σαφώς είναι εκτιμητέα. Μέλι, παστέλι, πακέτο χαρτομάντιλα, μια ταμπλέτα ισοτονικού, 2 τζελ ενέργειας, μια σκόνη που ακόμη δεν έχω καταλάβει τι κάνει αλλά σίγουρα δεν είναι για το πλυντήριο, η άψογη μπλούζα της διοργάνωσης και ο αξιοζήλευτος αυτός αδιάβροχος almiroσακος περιηγητή. Εγώ απλά ένιωσα ότι σέβονται τον αθλητή που συμμετέχει και δεν κοιτάξανε να κάνουν το ελάχιστο, να τα ακουμπήσει και να φύγει.
Έπειτα ψάχνοντας στο σάκο βλέπω ροζ σκουφάκι. Ροζ? Μα ροζ? Προσπαθώ να θυμηθώ τι φύλο έχω δηλώσει στην εγγραφή του και σταματάω όταν βλέπω κι άλλον άρρεν να κρατάει ροζ. Εντάξει, θα γίνουμε Αlmiramen από ότι φαίνεται, εκτός απροόπτου φυσικά αλλά πείραζε να γίνουμε ξέρω γω μπεζ, κόκκινοι, κίτρινοι? Αυτός ο Ιορδάνης και οι ιδέες του! Εντάξει, τέλος πάντων, αν φορούν όλοι ροζ βρακί, δεν είναι ντροπή, σωστά?
Εν τέλει την άλλη μέρα το πρωί κατάλαβα ΠΟΣΟ ξεχωρίζει ένα ροζ σκουφάκι στη θάλασσα. Κάποτε ίσως το ροζ σκουφάκι μας γλυτώσει από καμιά καρίνα επίδοξου θαλασσογκαζοφονιά...
Ακολούθησε το τεχνικό σεμινάριο στο Mediterranean ξενοδοχειακό συγκρότημα το οποίο απόλαυσα. 4 ομιλητές με θέματα που απασχολούν όλους τους αθλητές λίγο η πολύ.
Συγκράτησα τα περισσότερα από αυτά που είπε ο Χ. Γαρέφης στην εξαιρετική ομιλία του. Είπε ότι αν η ψυχή εξαγνίζεται με τον πόνο σύμφωνα με το Νίτσε, το σώμα εξαγνίζεται με τη διαδικασία των αγώνων... Το δεύτερο που θυμάμαι είναι το ότι ο καθένας που θα πάρει μέρος στον αγώνα θα πάρει αυτό που δικαιούται και τίποτα περισσότερο. Είμαι σίγουρος ότι εννοούσε ότι το αποτέλεσμα δε μπορεί να είναι προϊόν τύχης αλλά σωστής προετοιμασίας. Τέλος έκλεισε θυμάμαι με τη προτροπή να μη πιεστεί κανείς για να μη γίνει ο αγώνας ο τελευταίος του αγώνας πριν από κάποιο τραυματισμό αλλά να τρέξει τον αγώνα με μέτρο και να τον θεωρήσει ως γέφυρα για έναν επόμενο αγώνα.
Τέλος η παραδοχή ενός τέτοιου έμπειρου αθλητή ότι είναι φίλος της εγκατάλειψης σίγουρα κρύβει μια μεγάλη σοφία, απόσταγμα πολλών πολλών αγώνων. Και ίσως έτσι να είναι.
Ακολούθησε Pasta party στο Almira Beach Bar όπου πήρα μόλις μια μερίδα σκεπτόμενος να είμαι ελαφρύς την επόμενη το πρωί, κάτι που αποδείχτηκε σωστή κίνηση.
Γρήγορο πέρασμα από τη ζώνη αλλαγών γιατί με τρώει μια υποψία όλο το απόγευμα μετά τη μετακίνηση ΚΤΕΛ Κατερίνης ως Παραλία με το ποδήλατο. Πιάνω πίσω λάστιχο. Εντωμεταξύ έχει σκοτεινιάσει και έχω αφήσει το τσαντάκι με σαμπρέλες, εργαλεία και τις αμπούλες αέρα στο ξενοδοχείο. Τρόμος. Το λάστιχο έχει χάσει πολύ πίεση σε μόλις τρεις ώρες που το άφησα εκεί.
Γρήγορη σκέψη Νο1. Θα ξυπνήσω μια ώρα νωρίτερα να έρθω να το αλλάξω το πρωί. Η γρήγορη σκέψη Νο1 ξεθωριάζει αμέσως καθώς το άγχος δε θα με άφηνε να χαλαρώσω και η προοπτική ύπνου μηδενίζονταν. Γρήγορη σκέψη Νο 2. Περπατάω ως ξενοδοχείο, επιστρέφω για την αντικατάσταση και ξαναπηγαίνω ξενοδοχείο έπειτα. Περπάτημα αρκετό δηλαδή και καθυστέρηση.
Η ζώνη αλλαγών είναι άδεια από κόσμο. Καταρχάς μπορώ τέτοια ώρα να κάνω επισκευή ή είναι ενάντια στον κανόνα 22,παράγραφο 4, υποπερίπτωση 2; ε;
Ρωτάω τέλος πάντων τους ανθρώπους που κάνουν τη φύλαξη και απαντούν ότι μπορώ ολονυχτίς να επισκευάζω ότι θέλω στο ποδήλατο, απλά απαγορεύεται να βγάλω έξω ποδήλατο. Σωστό και δίκαιο. Και ασφαλές.
Και πάνω που είμαι έτοιμος να πάρω το δρόμο για το ξενοδοχείο από μηχανής θεός ο Γιώργος με τη 583 συμμετοχή στο Almira Fast ακούει από τους διαλόγους ότι έχω λάστιχο και προσφέρεται να βοηθήσει! Με προίκισε με σαμπρέλα, λεβιεδάκια και τρόμπα δαπέδου! Για λεφτά ούτε λόγος! Ίσως κάποτε το καλό που έκανα σε ένα brevet να χαρίσω τη τελευταία μου σαμπρέλα σε έναν που του έσκασαν και τα δυο του λάστιχα σε τεράστια λακκούβα στο Λαύριο βρήκε κατάλληλο σημείο να γυρίσει πίσω. Φαινόμενο πεταλούδας? Ίσως. Οπότε συνεχίζω άφωνος μες το σκοτάδι να αλλάζω τη σαμπρέλα μέχρι που ήρθε και ο Μάκης με το Νο 39 και μου φώτισε να τελειώσω πιο γρήγορα.
Η ρόδα επισκευάστηκε τοποθετήθηκε κι εγώ έφυγα ήρεμος για ξενοδοχείο.
Λίγος ύπνος το βράδυ με μένα να μετράω και να ξαναμετράω ακριβώς τι θα χρειαστώ μαζί μου, να ετοιμάζω παγούρια και ρουχισμό. Σίγουρα τα κοίταξα πέντε φορές. Ίσως και έξι.
Έγερση στις 04:30. Πρωινό δυο ολόκληρα αυγά και ένα τοστ. Αυτό το απλό αλλά δοκιμασμένο σε πολλά brevet με επιτυχία.
05:30. Με το πρώτο φως βρίσκομαι στο δρόμο και περπατώ προς το χώρο του αγώνα. Ερημιά. Άφαντοι όλοι. Επιστροφή στο ξενοδοχείο να περάσει η ώρα; Όχι. Ποντάρω σε ένα πρωινό εσπρέσο στο Almira Beach Bar. Είναι ανοικτό ευτυχώς και παραγγέλνω καφέ... Λάδι η θάλασσα ενώ ένα δροσερό αεράκι έρχεται από θάλασσα. Απόλαυση. Σοφή η σκέψη να πάρω ζακέτα μαζί μου. Καλά τα λέει η μάνα μου, τελικά.
Λίγος ύπνος το βράδυ με μένα να μετράω και να ξαναμετράω ακριβώς τι θα χρειαστώ μαζί μου, να ετοιμάζω παγούρια και ρουχισμό. Σίγουρα τα κοίταξα πέντε φορές. Ίσως και έξι.
Έγερση στις 04:30. Πρωινό δυο ολόκληρα αυγά και ένα τοστ. Αυτό το απλό αλλά δοκιμασμένο σε πολλά brevet με επιτυχία.
05:30. Με το πρώτο φως βρίσκομαι στο δρόμο και περπατώ προς το χώρο του αγώνα. Ερημιά. Άφαντοι όλοι. Επιστροφή στο ξενοδοχείο να περάσει η ώρα; Όχι. Ποντάρω σε ένα πρωινό εσπρέσο στο Almira Beach Bar. Είναι ανοικτό ευτυχώς και παραγγέλνω καφέ... Λάδι η θάλασσα ενώ ένα δροσερό αεράκι έρχεται από θάλασσα. Απόλαυση. Σοφή η σκέψη να πάρω ζακέτα μαζί μου. Καλά τα λέει η μάνα μου, τελικά.
Ο κόσμος μαζεύεται, η ώρα περνά και όλοι είναι σε μια ένταση να
ετοιμάσουν τελευταία πράγματα πριν αφήσουν το χώρο αλλαγής. Ντύνω το
Bianchi σα Χριστουγεννιάτικο δέντρο με πολύχρωμες μπάρες ενέργειας,
φωσφορίζοντα τζελ, ταμπλέτες ισοτονικού, χαρτομάντιλα για καμιά έκτακτη
επίσκεψη στη φύση.
Τρέχω στο καθρέπτη του μπάνιου καθώς αυτά τα ζογκλερικά που βάζουν φακούς κοιτώντας τον ουρανό δε τα έχω μάθει. Ένας συναθλητής με συμβουλεύει να τον καθαρίσω με σάλιο που έχει ίδιο pH με του ματιού και όχι με νερό βρύσης. Έχει δίκιο. Και άλλος σωτήρας! Τον φοράω και πλέον είμαι πάλι στον αγώνα κανονικά κι όχι ως μισότυφλος Rex..
Πάντως αυτό με τις τεράστιες σημαδούρες που στο βάθος του ορίζοντα φαίνονται τόσο μικροσκοπικές είναι πραγματικά το τρομακτικότερο κομμάτι του αγώνα. Τόσο που κατουριέσαι πάνω σου. Τι το σκέφτηκα αυτό τώρα; Πότε κατούρησα τελευταία φορά; Fuck, στις 06:15!!! Το briefing συνεχίζει, οι σημαδούρες φαίνονται είναι όλο και πιο μακριά. Δεν υπάρχει περίπτωση να προλάβω να πάω τουαλέτα, να βγάλω wetsuit, να κατεβάσω trisuit, να τα ξαναβάλω όλα αυτά και να είμαι έγκαιρα πίσω στην εκκίνηση. Έτσι ο φόβος του "κατουριέμαι πάνω μου" αντιμετωπίζεται ως μια πραγματικότητα και σαν άλλος μπέμπης χαίρομαι που ξαλάφρωσα και θα κολυμπήσω άνετα. Υποθέτω ότι δεν έχει μείνει να διαβάζει κανείς ως εδώ κάτω γιαυτό και τα γράφω. Μεταξύ μας, ε;
Εκκίνηση. Όλα βαίνουν καλώς. Ξεκινάω να τρέχω προς τα βαθιά, με παφλασμούς από το εκτόπισμα και ιαχές ενθουσιασμού. Βαθαίνει, βουτάω, κάνω μερικές χεριές και βρίσκουν τα χέρια στο βυθό. Ξανασηκώνομαι. Τρέχω πάλι. Μοιάζει με aquathlon μέχρι στιγμής. Τελικά βαθαίνουν τα νερά και αρχίζω να κολυμπάω οριακά πίσω από το κοπάδι.
Η ταμπέλα της εξόδου πλησιάζει και εν τέλει πατάω άμμο. Βγαίνω και τρέχω στις σανίδες του διαδρόμου. Και ω τι έκπληξη, υπάρχει ντους! Τέλεια, σκέφτομαι και κατεβάζω το πάνω μέρος της στολής. Μπαίνω κάτω από το νερό, για δευτερόλεπτα ξεχνάω ότι τρέχω σε αγώνα και παρεμπιπτόντως έχω και ένα κατούρημα να ξεπλύνω... Συνεχίζω μέσα από το μαγαζί, γίνομαι ο ήρωας εκείνου του λεπτού υποδεχόμενος τα χειροκροτήματα και βγαίνω προς την ζώνη αλλαγής. Εκεί αντικρίζω ένα μικρό συντριβανάκι νερού ακριβώς πριν το χάλι για να ξεβγάλω τυχόν άμμο από πόδια! Θεός Ιορδάνη, θεός!!!
Ζώνη αλλαγής, βγάζω στολή φοράω γάντια, παπούτσια, κράνος και ποδηλατικά γυαλιά, ξεκρεμάω το ποδήλατο και σύντομα βρίσκομαι στο πιο άνετο μου κομμάτι, εκεί που νιώθω πιο άνετα. Το ποδήλατο. Πέρασμα μέσα από τη Παραλία με σλάλομ ανάμεσα σε δρομείς που τρέχαν προς τον τερματισμό του sprint και ποδηλάτες που επιστρέφαν να αφήσουν το ποδήλατο. Σύντομα όμως τελειώνουν αυτά και αρχίζουν τα μοναχικά χιλιόμετρα του ποδηλάτου. Αερόμπαρες. Βολεύομαι. Όχι για πολύ. Εξάλλου αυτές τις έβαλα τρεις μέρες πριν και δεν έχω συνηθίσει τη θέση. Οπότε συνεχίζω με εναλλαγές στα drops, στις αερόμπαρες και στα φρένα στις στροφές.
Οι εθελοντές στη θέση τους να δείχνουν τη φορά που πρέπει να ακολουθήσω στις διασταυρώσεις κόβοντας τη κίνηση παράλληλα. Πραγματικά απίστευτα πολλοί άνθρωποι απαιτούνται για να γίνει ένας αγώνας σε τόση έκταση για τόσες πολλές ώρες... Η κυκλοφορία ήταν στο 95% της διαδρομής άδεια από οχήματα. Μόνο κάποιες μοτοσικλέτες της αστυνομίας ή αυτοκίνητα με αυτοκόλλητα της διοργάνωσης συναντούσα. Μια στιγμή συνάντησα ένα τρακτέρ και ο οδηγός περισσότερο έδειχνε να πηγαίνει στη δουλειά του να αλλάξει τα μπεκ, παρά να έχει κάποιο ενεργό ρόλο στον αγώνα. Αργότερα είδα πάλι κάποια αυτοκίνητα να κινούνται στη διαδρομή προσεκτικά και διστακτικά. Δεν μου δόθηκε η εντύπωση ότι κινδυνεύω σε κάποιο σημείο. Και πως άλλωστε όταν έχω σκληραγωγηθεί να κάνω προπόνηση στη παραλιακή με όλους τους τρελαμένους με τα αμάξια που νομίζουν ότι πρωταγωνιστούν στο Miami Vice με διαθέσεις Mad Max....
Υδροδοσία στα 90km του ποδηλάτου. Δυο σταθμοί υδροδοσίας με κίτρινα Powerbar μπουκάλια. Τέλεια.. Αρπάζεις ένα, το τοποθετείς στη παγουροθήκη, ξεκαπακώνεις και πετάς τη ταμπλέτα με τους ηλεκτρολύτες ή ότι άλλα ναρκωτικά έχεις φέρει μαζί σου τέλος πάντων, ξανακουμπώνεις και είσαι έτοιμος. Ούτε να βιδώνεις ούτε να κινδυνεύεις να χάσεις το καπάκι και όλα αυτά τα φαιδρά.
Δρόμος του θεού. 30km επί δυο φορές.
Ναι, έχει εξήγηση ο τίτλος. Καταρχάς είναι απόλυτα ωραίο οδόστρωμα. Όπως το περιέγραψε ο Ιορδάνης. Όπως θα έπρεπε να ήταν παντού. Θεϊκό. 0 λακκούβες. 0 ατέλειες. Μένουμε Ευρώπη, γιαυτό φαντάζομαι.
Απίστευτη θέα τον χιονισμένο Όλυμπο στα δεξιά να δεσπόζει επιβλητικότερος όσο πλησιάζεις στο Λιτόχωρο. Καταπράσινη διαδρομή με ελάχιστο γκρι από κτήρια και παρεμβάσεις του ανθρώπου. Τώρα γιατί τον ονόμασαν έτσι αυτό τον δρόμο; Ίσως γιατί νιώθεις σαν θεός στις κατωφέρειες όταν πιάνεις τα 45-50 γαντζωμένος στις αερόμπαρες γρυλίζοντας σα να είσαι 12 και να τρέχεις με κλεμμένο ποδήλατο. Βέβαια αυτό δε κρατάει για πολύ. Μια ανηφορίτσα με λίγο κόντρα άνεμο είναι αρκετά για να σου δείξουν ότι σίγουρα δεν είσαι θεός αλλά απλά ένας άνθρωπος.
Κάνω τα 60 πρώτα χιλιόμετρα και συνεχίζω ενώ διαπιστώνω ότι έχω ξεκληρίσει μια γενιά από σκνιπάκια, μυγάκια και δε ξέρω τι αλλά εντομοζωύφια του Ολύμπου που βρίσκονται πια σε παράταξη τσαλακωμένα πάνω στα ιδρωμένα χέρια. Κι εδώ να διαμαρτυρηθώ για την διοργάνωση γιατί δεν εξέδωσε απαγορευτικό πτήσεων εντόμων, δεν ψέκασε, δε ράντισε, δεν έκανε τον αγώνα σε γυάλα καλύτερα. Αδράνεια Ιορδάνη! Αυτό θα πει αδράνεια και θα αναφερθεί! Ευτυχώς η αναπλήρωση υδροδοσίας ανά δεκαπέντε χιλιόμετρα άφηνε το περιθώριο να χρησιμοποιώ νερό για να ξεπλένω το στόμα από τα μυγάκια.
Αυτό που παρατήρησα έκπληκτος σε κάποιους συναθλητές ήταν η τροφοδοσία νερού τους. Έχουν αυτό το νέο σύστημα που πίνεις ενώ είσαι ξαπλωμένος στις αερόμπαρες ως άλλος διασωληνωμένος ασθενής με τη παροχή νερού για να μη σηκωθείς λεπτό και κόψεις ταχύτητα. Και μετά λένε εμένα οι φίλοι μου περίεργο. Τώρα τα σνομπάρω ο έξυπνος, μέχρι βέβαια να τα χρειαστώ κι εγώ όλα αυτά τα συστήματα και τότε αφού τα "ανακαλύψω" ως τα επόμενα απόλυτα απαραίτητα αξεσουάρ να τα προμηθευτώ κι εγώ με τη σειρά μου.
Το ποδήλατο κυλάει καλά για μένα, είμαι πολύ κοντά σε αυτό που ήθελα αλλά δε σκοτώνομαι κιόλας να πετύχω γιατί ξέρω ότι θα το πληρώσω μετά αν πάω πάνω από τις δυνάμεις μου. Το θεαματικό είναι ότι δε νιώθω καμία κράμπα σε κανένα σημείο της διαδρομής. Βγάζω το ποδήλατο με μέσους παλμούς 140 έχοντας καταναλώσει 2 μπάρες ενέργειας και 3 τζελ και επιστρέφω στη Παραλία για τη ζώνη αλλαγής.
Φτάνοντας γίνεται πάρτι. Zumba πάρτι. Αυτός ο αγώνας δε σταματά να με εκπλήσσει. Αφήνω το ποδήλατο και κράνος, φοράω παπούτσια τρεξίματος πίνω 100ml νερό με Amora και βγαίνω! Ασυναίσθητα γίνομαι για λίγα μέτρα θεατής, χειροκροτάω το zumba πάρτι και ξεκινάω το τρέξιμο.
Τι είναι το half ironman? Ένας ημιμαραθώνιος με παρατεταμένο ζέσταμα... Για μένα εκεί ξεκινά ο αγώνας καθώς πήγα σταθερά στο κολύμπι και συντηρητικά στο ποδήλατο εφόσον έπρεπε να κρατήσω δυνάμεις.
Μια ώρα και τρία λεπτά τα πρώτα δέκα χιλιόμετρα. Κάπου εκεί τελειώσαν τα ψέμματα όμως και οι παλικαριές και εκεί άρχισαν τα δύσκολα για μένα. Βγάζω τα υπόλοιπα 11 χιλιόμετρα σε 01ω:21λ με σύντομα διαλείμματα περπατήματος. Οι παλμοί σταθεροί εκεί που ήθελα μεταξύ 140-150 ενώ η ζέστη τώρα αρχίζει να χτυπά. Πίνω περισσότερα υγρά από ότι θα έπρεπε και κάπου νιώθω ότι φουσκώνω. Έχω πάντως να παραδεχτώ τους σταθμούς τροφοδοσίας με πατατάκια, cola, ισοτονικό, ξηρούς καρπούς, κομμένα λεμόνια, μπανάνες κι άλλα που δε συγκράτησα. Ποικιλία επιλογών για κάθε ανάγκη. Διαλέγω cola, μπανάνα ή λίγα πατατάκια που νιώθω ότι έχω περισσότερο ανάγκη. Υπάρχει στη μέση της διαδρομής ενδιάμεσος σταθμός υδροδοσίας αλλά επιλέγω να παίρνω παγωμένο νερό από κάποιον μαγαζάτορα που έχει στήσει τη δική του τέντα έξω από το μαγαζί του και βγάζει μπουκάλια από κουβάδες με πάγο. Δε θυμάμαι το όνομα του μαγαζιού αλλά είναι αξιέπαινη βοήθεια. Ο κόσμος ενθαρρυντικός στη προσπάθεια για τα τελευταία χιλιόμετρα. Πλησιάζω τη γραμμή τερματισμού. Συναντώ έναν αθλητή εξίσου ταλαίπωρο με μένα τον οποίο σκοπεύω αρχικά να περάσω και να τερματίσω πριν από αυτόν. Μα τι βλακείες σκέφτομαι? Τι νόημα έχει? Τον πιάνω από το χέρι και του λέω να τερματίσουμε με θριαμβευτικό sprint. Απαντά αρνητικά ότι θα φοβάται μη σπάσουν όλα. Τον ενθαρρύνω. Τον τραβάω. Ανεβάζουμε λίγο ρυθμό και συνεχίζουμε μαζί μέχρι λίγα μέτρα που σταματά να τερματίσει με τα παιδιά του αγκαλιά! Ωραίες στιγμές.
Περνάω την αψίδα τερματισμού.
Μίνι συνέντευξη από τον ηλιοκαμένο Ιορδάνη, μετάλλιο και μια απερίγραπτη ευφορία και ανακούφιση.
Τελειώνω χωρίς απρόοπτα το AlmiraMan. 4 λεπτά πριν από το καλύτερο σενάριο των 6μιση ωρών που είχα θέσει στον εαυτό μου βάσει του όγκου των προπονήσεων, του βάρους και τις φυσικής κατάστασης μου. Το χειρότερο σενάριο θα ήταν μια εγκατάλειψη από κόπωση στο τρέξιμο. Ευτυχώς τα κατάφερα και με ένα μέσο ρυθμό 07:02/km βγήκε κι ο ημιμαραθώνιος.
Τι έφυγε :
Έφυγε ένα μικρό ποσό για την μεταφορά, διαμονή, συμμετοχή στον αγώνα και κάτι σκόρπια έξοδα για καφέδες σουβλάκια αποκατάστασης. Λιγότερο από 150 ευρώ όλα μαζί. Τίποτα για ένα διήμερο ταξίδι αναψυχής και ταυτόχρονα συμμετοχή σε αγώνα τριάθλου απόστασης Half Ironman.
Έφυγε το άγχος του αγώνα και γενικά των συμμετοχών σε αγώνες ειδικά μετά την ομιλία του κου Χρήστου Γαρέφη.
Τι έμεινε :
Έμεινε ένα όμορφο μετάλλιο τερματισμού, ένα φανταστικό πορτοκαλί σακίδιο, μια απίστευτη ασπροκίτρινη τεχνική μπλούζα, το πλέον συμπαθές ροζ σκουφάκι, όλα διακοσμημένα με τη ραχοκοκαλιά του ψαριού, το σήμα κατατεθέν του Almira Beach AlmiraMan. Επίσης 3 κίτρινα μπουκάλια που αντικατέστησαν τα παλιά μου πολυκαιρισμένα στην υδροδοσία.
Έμεινε στο νου το ρεζουμέ των λεγόμενων του σεμιναρίου για προπόνηση με βάρη του κου Γιάννη Καραγιάννη, το ανατρεπτικό think out of the box του κου Αντωνόπουλου Αλέξη, της βελτίωσης της αερόβιας ικανότητας μέσω προπόνησης άπνοιας της κας Σύλβια Κωνσταντινίδου και του αθλητισμού ως τρόπου ζωής και κάθαρσης του σώματος από τον Κο Χρήστο Γαρέφη.
Έμεινε ένα σωρός από ωραίες αναμνήσεις τόσο στον αγώνα όσο και σε όλο το διήμερο καθώς ήταν μέρος συνάντησης και γνωριμίας με άλλους συναθλητές από όλη την Ελλάδα. Τι άλλο να πω μη ξεχάσω κάτι από τα πολύ σημαντικά; Εννοείται έκθεση ιστορικών αυτοκινήτων και ποδηλατών, μίνι expo, τεχνικό σεμινάριο, pasta party. Τα είχε όλα.
Συνολικά έμεινε μια ΠΟΛΥ ωραία γεύση γενικά από το διήμερο του AlmiraMan.
Και τώρα που τελειώσαν όλα και ζω, νομίζω πρέπει να πάρω τη μαμά μου
τηλέφωνο και να της πω την αλήθεια ότι δεν είχα σεμινάριο για δουλειά
στη Κατερίνη αλλά είχα αγώνα. Αγώνα. Half Ironman.
Ακούγεται πιο
διασκεδαστικό όταν το λες AlmiraMan όμως... !
Και του χρόνου!
Ιορδάνη... ευχαριστούμε!
{Ενημέρωση : αυτή τη περίοδο βρίσκομαι σε προπονήσεις για τον AlmiraMan του 2017 που μπορεί καποιος να διαβάσει εδώ ---> https://apogeiwsh.blogspot.gr/search/label/AlmiraMan?m=1}
Αν αποφάσισες να τρέξεις στον αγώνα AlmiraMan ψάξε μέσω της φόρμας του Booking.com που βρίσκεται από κάτω για να κλείσεις έγκαιρα δωμάτιο στη καλύτερη τιμή!
--------------------------
Ψάχνεις γενικότερα για εξοπλισμούς? Ρίξε και εδώ μια ματιά για τον τρέχον εξοπλισμό που χρησιμοποιώ:
Εξοπλισμός τριάθλου (τι χρησιμοποιώ σε προπονήσεις - αγώνες τριάθλου - Brevet - τρέξιμο)
🇬🇷Father of three 👫🙆 Marathoner 🏃🏼 Triathlete🏊🚴🏼🏃🏼 AlmiraMan💪🏻 Trumpeteer🎺 Novel Writer 📝 Life is too short to wait. Live today! ✨✨✨ apogeiwsh.blogspot.com
6 σχόλια
Click here for σχόλιαΣυγχαρητήρια Γιώργο. Πολύ καλό .....
ReplyΕυχαριστω!
ReplyΜπραβο ρε μαγκα!
ReplyΜπράβο πολυ ωραία ενημέρωση
Reply:-) Ευχαριστώ!!! Να'σαι καλά! (δε το είχα δει το σχόλιο να είμαι ειλικρινής!!!) Φέτος ετοιμάζομαι για ένα Almiraman ακόμη
ReplyΕυχαριστώ Βασίλη, να είσαι καλά! Φέτος ετοιμάζομαι για ένα ακόμη Almiraman!!!
ReplyConversionConversion EmoticonEmoticon