34ος Μαραθώνιος Αθηνών. Το ραντεβού με την ιστορία επαναλαμβάνεται!

Ένα χρόνο μετά το 33ο Μαραθώνιο Αθήνας τον Οκτώβρη του 15' βρίσκομαι πάλι στο δρόμο για να πάρω τον αριθμό της συμμετοχής μου για τον φετινό Μαραθώνιο της Αθήνας, τον 34ο. Οι σκέψεις που περνούν από το μυαλό δεν είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικές. Από ότι φαίνεται θα πάρω μέρος με δυσμενείς συνθήκες καθώς τον τελευταίο ενάμιση μήνα το πρόγραμμα προπονήσεων του τρεξίματος από τον Hal Highton που ακολουθούσα ευλαβικά όλο το καλοκαίρι έχει κατακρεουργηθεί.

Δε θέλει και πολύ, θέλει?  Μια το ξεμυάλισμα του ταξιδιού στη Χαβάη, έπειτα η συμμετοχή στο Mango Race sprint τρίαθλο που πήρα μέρος στην Κόνα αλλά και το Ocean Lava τρίαθλο στη Ρόδο μαζί με τα αντίστοιχα ταξίδια μετέτρεψαν το φλερτ με το τρίαθλο σε ένα φθινοπωρινό έρωτα χωρίς να αφήσουν χώρο και χρόνο για καμία μεγάλη προπόνηση τρεξίματος άνω των 10χλμ από μέσα Σεπτέμβρη και μετά. Με άλλα λόγια επένδυσα σε μεικτές προπονήσεις τρεξίματος, ποδηλάτου και κολύμβησης αντί μόνο τρεξίματος όπως και πρόσταζε το πρόγραμμα μου.

Έτσι είναι αυτά, δε μπορείς να τα έχεις όλα, σωστά? Κάνεις την επιλογή σου και έχεις ανάλογα αποτελέσματα σε ότι έχεις επενδύσει το χρόνο σου.

Έτσι το Σάββατο την προηγούμενη του Μαραθωνίου  φτάνω με μεγάλη αμηχανία στο ξενοδοχείο Αμαλία για να παραλάβω το πακέτο της συμμετοχής μου από την Oμάδα Δωρεάς Οργάνων και Μεταμοσχεύσεων που συντόνισε ο Συλλόγος Μεταμοσχευμένων Καρδιάς-Πνεύμονα "ΣΚΥΤΑΛΗ" . Παίρνω ιδιαίτερη χαρά που βρίσκομαι στην εκδήλωση γνωριμίας που προηγείται της παράδοσης των πακέτων συμμετοχών.  Οι περισσότεροι άνθρωποι εδώ συμμετέχουν στη διαδρομή των 5 ή των 10 χιλιομέτρων. Είμαι μάλλον μια από τις λίγες εξαιρέσεις που γράφτηκε μέσω αυτής της ομάδας να τρέξει στα 42 χιλιόμετρα. Χαρακτηριστικά κάθε συζήτηση καταλήγει σε μια έκρηξη θαυμασμού όταν συζητούμε για το ποια διαδρομή θα τρέξουμε ο καθένας.
Το βλέπω στα μάτια τους.  Είναι κάτι το εξωπραγματικό το νούμερο των 42χλμ. Δεν είναι αθλητές. Όπως κι εγώ δε μπορώ να πω ότι είμαι αφοσιωμένος αθλητής. Απλά είμαι αποφασισμένος. Έτσι μέσα από τις συζητήσεις μας εκείνοι αναθαρρούν για τις αποστάσεις 5 και 10χλμ που έχουν να καλύψουν ενώ εγώ αντίστοιχα βρίσκω στα μάτια τους όλο το θάρρος που χρειάζομαι για να τρέξω εκ μέρους αυτής της ομάδας στα 42χλμ. Για τον ιερό αυτό σκοπό της αγάπης και προσφοράς ζωής. Μόνο και μόνο αυτό είναι το ψυχολογικό μου αβαντάζ για να βρεθώ το πρωί της Κυριακής στο Μαραθώνα και να μη δειλιάσω.

'Ετσι ξημερώματα της Κυριακής παίρνω ένα από τα λεωφορεία για το Μαραθώνα έτοιμος για οποιαδήποτε σενάριο. Το καλύτερο, δηλαδή το να φτερουγίσω και να κάνω μισή ώρα λιγότερο χρόνο από πέρυσι αλλά και  το χειρότερο. Να περπατήσω ως το Καλλιμάρμαρο και να τερματίσω κάποια στιγμή το απόγευμα.

Όσο είμαι μακριά κάνω πάντα εικασίες, υποθέσεις & υπολογισμούς....


. Μέχρι που φτάνω στο Μαραθώνα και αποβιβάζομαι από το λεωφορείο.. Ανάμεσα σε χιλιάδες...αληθινούς αθλητές. θα έλεγα ότι ..τρέμω για το ενδεχόμενο να αντιμετωπίσω τη πραγματικότητα. Κι αυτή είναι ότι είμαι κάπως απροετοίμαστος για αυτό το τολμηρό εγχείρημα.

Φέτος είναι ο Αντρέας και ο Δημήτρης μαζί μου στη πρώτη τους πορεία για το Καλιμάρμαρο. Φίλοι, συνάδελφοι και τριαθλητές. Βοηθά πολύ η παρέα τους με τα πειράγματα και τα αστεία στο να κρατηθεί υψηλά το ηθικό. Έπειτα είναι και ο κόσμος εκεί. Τους βλέπεις. Όλοι ανυπομονούν να ξεκινήσουν. Άλλοι κάνουν ζέσταμα σαν τρελοί μέσα στο στάδιο, άλλη σε μια ουρά για μια τελευταία επίσκεψη στη wc κι άλλοι προσπαθούν να βγάλουν τη καλύτερη αναμνηστική πόζα. Εγώ ανήκω στις δυο τελευταίες κατηγορίες καθώς δεν κάνω καν ζέσταμα. Θα έχω αρκετά χιλιόμετρα για να ζεσταθώ ως το Καλιμάρμαρο, σωστά?





Δοκιμάζοντας την τύχη μου και βασισμένος σε αυτά που λένε οι αθλητές ότι : "το σώμα θυμάται" το πλάνο μου για τον αγώνα είναι να μη πέσω παρά τον ενθουσιασμό του αγώνα σε ρυθμό 06:00/km  και κάτω. Κάτι το οποίο μεταφράζεται σε ταχύτητα το να μην αυξήσω ταχύτητα 10 χιλιόμετρα ανά ώρα και άνω για κανένα λόγο.



Η ώρα πλησιάζει όπως και η αγωνία. Οι χιλιάδες αθλητές συγκεντρώνονται στα γκρουπ εκκίνησης. Ήδη φεύγει το 1ο γκρουπ, οι προσκεκλημένοι αθλητές αλλά και οι αθλητές του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος. Σε 20 λεπτά λοιπόν ξεκινώ κι εγώ! Η μουσική από την αφετηρία με κρατούν σε μια αμήχανη προσμονή γεμάτη αβεβαιότητα.. Μέχρι που το γκρουπ 7 προωθείται με τη σειρά του στην εκκίνηση και ακούγεται το πιστόλι!




Αυτό ήταν. Τρέχω! Μαζί με τα πλήθη. Γρήγοροι αργοί πάμε όλοι μαζί, δεν υπάρχει τόπος ελεύθερος να ξεφύγεις να προσπεράσεις. Μερικοί επιλέγουν να ανέβουν πεζοδρόμια για να ξεφύγουν μπροστά. Έχουν όμως τον όλοι τον σταθερό ρυθμό που θέλω και είναι ότι πρέπει για ένα ζέσταμα μέχρι τον τύμβο του Μαραθώνα.  Ρυθμός 06:30 λεπτά το χιλιόμετρο.
Πάλι και φέτος η συγκίνηση όταν μου προσφέρουν ένα κλαδάκι ελιάς τα πιτσιρίκια στις άκρες δε περιγράφεται με λιγότερες από τρεις λέξεις.  "κόμπος στο λαιμό". Το σύμβολο της ειρήνης πλέον βρίσκεται στα χέρια μου για να το ταξιδέψω, να πάρω δύναμη κρατώντας το και να φτάσω με αυτό στο χέρι στο Καλλιμάρμαρο στάδιο.

Τα πρώτα χιλιόμετρα προχωρούν εύκολα. Έτσι ήταν και πέρυσι. Όλοι προχωρούν με γέλια, πειράγματα και χαμόγελα.
Στην υποψία όμως της πρώτης ανηφόρας μετά το 11χλμ ο ιδρώτας αρχίζει και στάζει από το μέτωπο. Το βλέπω και στους άλλους καθώς προσπερνάω μέσα από μια σύντομη ματιά. Πασχίζουν όλοι τους, όλοι μας να κρατήσουμε ένα ρυθμό.

Προσπαθώ να μη σκέφτομαι τον κόπο ή το τι ακολουθεί. Το ρολόι μου χτυπά κάθε ένα χιλιόμετρο και ρίχνω μια σύντομη ματιά για να δω πόσα λεπτά μου πήρε να το διανύσω. Είμαι εντός στόχου. Τέλεια. Προσπαθώ με τα χέρια κοντά στο κορμό να δίνω ώθηση στα ανηφορικά βήματα, με το σώμα να έχει γείρει μπροστά αλλά και μικρότερο δρασκελισμό να κρατώ ένα σταθερό ρυθμό ώστε να μην ανεβάζω υψηλούς παλμούς.
Δε βοηθά καθόλου όμως το να έχεις όλη τη προσοχή σου στους παλμούς και να αγχώνεσαι για αυτούς. Θέλει ένα μέτρο το κοίταγμα στο ρολόι και όχι να γίνει μια εμμονή που θα σου χαλάσει όλη τη συγκέντρωση στο δρόμο μπροστά σου. Το δικό μου κολπάκι στις ώρες του μαραθωνίου είναι να παρατηρώ τους συναθλητές από όλα τα πλάτη και μήκη της γης. Ο καθένας βρίσκεται εδώ για τον δικό του ιερό σκοπό.
Άλλος με μια μοναδική αστεία αμφίεση, άλλος με μια αφιέρωση τυπωμένη στη μπλούζα, άλλος γεμάτος στάμπες χορηγών, άλλοι με μαύρα να τρέχουν και μια φωτογραφία τυπωμένη στη μπλούζα τους καθώς τρέχουν στη μνήμη κάποιου αγαπημένου προσώπου.  Ο καθένας έχει το δικό του λόγο που βρίσκεται εδώ λιγότερο ή περισσότερο σημαντικό για τους υπόλοιπους, ιδανικό όμως λόγο για να τον κάνει να φτάσει ως το τέρμα, είτε μια προσωπική φιλοδοξία είτε ένας απώτερος σκοπός.

Φυσικά βλέπεις πολλά σε ένα τόσο μεγάλο αγώνα. Φέτος είδα ολόκληρη ομάδα δρομέων από τη Πολωνία να τρέχουν με κοινή θεματική μεταμφιέση Αρχαίου Αθηναίου όπως στις φωτογραφίες παρακάτω και κερδίσαν τις εντυπώσεις και τις επευφημίες του κόσμου με το σχηματισμό και τις ιαχές τους.










Δεν κατάφερα βέβαια φέτος να τρέξω δίπλα στον τον Κο Ιδομενέα Αβραμάκη που ξεκίνησε σε επόμενο γκρούπ από μένα. Ο κος Ιδομενέας είναι ένας Κρητικός μαραθωνοδρόμος που τρέχει όσο πιο ρεαλιστικά γίνεται τον μαραθώνιο. Ξιπόλυτος οπλισμένος με αληθινό ξίφος φορώντας με αρχαιοελληνική πανοπλία. Τον είδα όμως σε πλήρη δράση πέρυσι.

Ο τύμβος των Μαραθονομάχων

Τα χιλιόμετρα προχωρούν. Μαζί και οι ανηφόρες. Παρατεταμένες ανηφόρες. Αυτές από το 25ο χιλιόμετρο και μετά. Το ρολόι αρχίζει και σφυρίζει ότι έχω φτάσει στο όριο παλμών που του έχω θέσει στους 170 παλμούς και προειδοποιεί. Ότι χειρότερο για το ηθικό. Κατεβάζω κι άλλο ρυθμό και ουσιαστικά περπατάω γρήγορα, δεν τρέχω. Οι δρομείς αντίστοιχα γύρω μου αρχίζουν και φρενάρουν επίσης. Βρίσκομαι στη καρδιά του γκρουπ 7 με αυτούς που έχουν προοπτική να τερματίσουν από 04:15 ως 05:00 περίπου τον Μαραθώνιο. Επίσης υπάρχουν και κάποιοι γρήγοροι κοντά μου από τα επόμενα γκρουπ 8-9-10 που προσπερνούν σταθερά και απομακρύνονται αλλά και κάποιοι από τα προηγούμενα γκρουπ 5 και 6 που σταματούν και ελαττώνουν ρυθμό λόγω προβλημάτων. Όλοι γύρω μου πηγαίνουμε σχεδόν με τον ίδιο ρυθμό σε αυτή την παρατεταμένη ανηφόρα. Έπειτα απο λίγο φτάνουμε σε ένα σημείο που ανεβαίνει περισσότερο η κλίση του δρόμου και άλλοι ενστικτωδώς, άλλοι από τα ρολόγια που σφυρίζουν, άλλοι από μιμητική συμπεριφορά σταματούν το τρέξιμο και αρχίζουν το περπάτημα.

Ακούγονται κάτι γαλλικά τύπου "oh bugger" "oh damn it" από τους ξένους αθλητές αλλά συνεχίζουν απτόητοι να ελπίζουν ασθμαίνοντας ότι μετά την επόμενη στροφή αρχίζει η κατηφόρα. Η κατηφόρα όμως αργεί. Έρχεται σε 5 χιλιόμετρα...

Όσο προπονημένος και να είσαι να τρέξεις αποστάσεις στο ίσιωμα, ο Μαραθώνιος της Αθήνας με τις ανηφόρες του μεταξύ του 11-30χλμ θα σε κάνει να ιδρώσεις, να τρομάξεις, να τρομοκρατηθείς, δε θα έλεγα σε καμία περίπτωση να καλοπεράσεις.

Οι παλμοί πέφτουν και αρχίζω πάλι να τρέχω. Στην ατελείωτη ανηφόρα. Εκεί όμως κάπου στην μέση της νησίδας στη Λ. Μαραθώνος, με το ποδήλατο του, κάπου μεταξύ 26-27χλμ με εντοπίζει ο Στέλιος Τσελέπης από το O2cycles που με αναγνωρίζει. Μερικές λέξεις είναι αρκετές για να μου δώσει φτερά ! Και σαν άλλος λαγός τρέχω στην ανηφόρα! Τρία ζήτω για το Στέλιο!

Φανταστικό συναίσθημα. Εκεί που είσαι χαμένος στο διάστημα, αρχίζεις και βλέπεις αστεράκια, πονάς εδώ εκεί και παραεκεί και αρχίζεις τις προσθαφαιρέσεις 42,175 μείον όσα δείχνει το polar ότι διένυσες για να δεις τι απομένει...    μια παθιασμένη φωνή από έναν γνωστό σου δίνει την ώθηση να ξεκινήσεις φρέσκος τον αγώνα!

Δε συζητώ για τα high-5 με τα πιτσιρίκια ή για τις επευφυμίες του κόσμου στην άκρη του δρόμου που τον ζούσε το μαραθώνιο και προσπαθούσε με κάθε τρόπο να σε ωθήσει να συνεχίσεις δυνατά.





Μέχρι που φτάνω στον σταυρό της Αγίας Παρασκευής και κατηφορίζω. Επιτέλους! Άλλα δέκα χιλιόμετρα!
Η κατάσταση μου είναι καλή, δεν πονάω ιδιαίτερα κάπου, τα πόδια τα νιώθω βαριά αλλά φαίνεται να αντέχουν. Μόνο αριστερά και δεξιά στον κορμό πιο ψηλά από τη μέση νιώθω κάτι νέες σουβλιές από το τράνταγμα του τρεξίματος 32 χιλιόμετρα ως τώρα.

Η αλλαγή της κλίσης του εδάφους αρχίζει όμως να απαιτεί και αλλαγή στάσης στο τρέξιμο. Το σώμα πιο μπροστά. Όχι όμως πιο γρήγορα παρότι υπάρχει μια τάση με την αλλαγή της κλίσης του κορμού να θέλω να ανοίξω ρυθμό. Προσπαθώ να πάω συγκρατημένα γιατί έτσι την πάτησα πέρυσι και δε θέλω να επαναλάβω το ίδιο ακριβώς λάθος. Το να τρέξω δηλαδή για μόλις δυο χιλιόμετρα γρήγορα ναι να περπατήσω τα περισσότερα από τα τελευταία...

Οικονομία δυνάμεων. Θέλω να φτάσω ΟΣΟ γίνεται πιο στρωτά στο καλλιμάρμαρο με ΟΣΟ γίνεται λιγότερες στάσεις περπατήματος.
Τρέχω στο 06:33λεπτά/χλμ για τα επόμενα δυο χιλιόμετρα μέχρι που φτάνω στο 36 χιλιόμετρο και εκεί κόβω αναγκαστικά.  40 συνεχόμενα δευτερόλεπτα γρήγορου περπατήματος κρίνονται απαραίτητα πριν ξαναρχίσω το τρέξιμο. Κι έτσι κάνω, μικρές στάσεις περπατήματος δέκα δευτερολέπτων ανά ένα χιλιόμετρο.




Μέχρι που φτάνω στο δρομέα στο Hilton. Από εκεί και κάτω ενώ θέλω να σταματήσω και νιώθω το σώμα να φωνάζει "περπάτα" τα χειροκροτήματα και οι φωνές του κόσμου με ωθούν. Οι χιλιάδες του κόσμου που είναι μαζεμένοι στο τελευταίο χιλιόμετρο μετατρέπουν τον κόμπο στο λαιμό σε δάκρυα. Δάκρυα χαράς που φτάνω στον τερματισμό αυτής της ιστορικής διαδρομής του Μαραθωνίου δρόμου που ονοματοδότησε ΟΛΟΥΣ τους άλλους αγώνες δρόμου 42.195 μέτρων και τους έδωσε το όνομα του : Μαραθώνιους.


Και πάλι αυτοί οι αρχαίοι πρόγονοι, πάλι με τη λάμψη τους,  εκτός του να τρέξουν να προλάβουν να υπερασπιστούν την απροφύλακτη Αθήνα από την επικείμενη απόβαση του Περσικού Στόλου μετά τη μάχη του Μαραθώνα, εμπνεύσαν τους νεότερους Michel Breal και  Πιέρ ντε Κουμπερτέν να δημιουργήσουν αυτό το ιδιαίτερο αγώνισμα αντοχής τρεξίματος κατά την αναβίωση των πρώτων Ολυμπιακών αγώνων που είναι ικανό να σε φέρει στα όρια σου, να σε εξαντλήσει.

Που πονάς αλλά θες να το επαναλάβεις πιο δυνατός, πιο έτοιμος και με περισσότερο πάθος την επόμενη φορά.






Τελευταία δύο χιλιόμετρα. Αξίζει να ανεβάσω ρυθμό. Αντέχω. Σίγουρα αντέχω. Κι αν δεν αντέξω θα περπατήσω μερικά μέτρα και θα συνεχίσω πιο δυναμικά πάλι.




Φτάνω στη προτελευταία αψίδα. 250 μέτρα ακόμη. Τώρα μετά τη στροφή περιμένει το καλλιμάρμαρο!!!




Τελική ευθεία. Δεν υπάρχει λόγος για θριαμβευτικό σπριντ. Απολαμβάνω στον ίδιο ρυθμό την στιγμή και προφέρω το ιστορικό "Νενικήκαμεν" με μια μεγάλη συγκίνηση και περνάω την αψίδα τερματισμού.












Επίσημος χρόνος τερματισμού  : 04:47:01

Εξαιρετικά αν αναλογιστώ ότι χωρίς την κατάλληλη προετοιμασία τερματίζω 9 λεπτά νωρίτερα από τον περσινό μαραθώνιο!



Και τα περάσματα από τους τάπητες χρονομέτρησης.

Time	Gun time	Net time	Difference	Tempo (min/km)	Speed (km/h)
5Km	09:51:14	00:31:37	00:31:10	-	-	-
10Km	10:21:53	01:02:17	01:01:50	00:30:40	00:06:08	9.79
15Km	10:54:02	01:34:25	01:33:58	00:32:09	00:06:26	9.33
21.1Km	11:33:56	02:14:20	02:13:52	00:39:55	00:06:33	9.17
25km	12:02:09	02:42:33	02:42:06	00:28:14	00:07:15	8.29
30Km	12:41:31	03:21:54	03:21:27	00:39:22	00:07:53	7.62
35Km	13:17:30	03:57:53	03:57:26	00:35:59	00:07:12	8.34
40Km	13:52:28	04:32:52	04:32:25	00:34:59	00:07:00	8.58
Finish	14:06:38	04:47:01	04:46:34	00:14:10	00:06:28	9.30

Είναι μια μεγάλη γιορτή ο Μαραθώνιος. Είτε κάποιος εξαιρετικός αθλητής τον καταφέρει σε 2μιση ώρες είτε κάποιος τον περπατήσει έχει και θα έχει την αίγλη της ιστορίας που τον χαρακτηρίζει.  Και είναι ωραίο το να κάνουμε τη τιμή να πάρουμε μέρος έστω και μια φορά στη ζωή μας. Κι αν όχι για να εκπληρώσουμε κάποιο προσωπικό στοίχημα στη πορεία ανακάλυψης των ορίων της αντοχής μας ίσως για κάτι πιο ουσιαστικό.

Ως ένα ελάχιστο φόρο τιμής σε αυτούς που  τρέξαν πάνοπλοι μετά από τρίωρη μάχη και φτάνοντας στο Φάληρο προτάξαν της ασπίδες τους έναντι στο Περσικό Στόλο του Αρταξένη που ετοιμαζόταν για απόβαση και τους τρέψαν σε φυγή προς την Ασία.

Και ως ένα μεγαλύτερο φόρο τιμής στους 192 που πέσαν στη Μάχη που ενέπνευσε ο Στρατηγός Μιλτιάδης στο λόγο του πριν τη μάχη του Μαραθώνα με τις φράσεις :

«Εάν τους νικήσουμε αυτοί έχουν πατρίδα να επιστρέψουν.

Εάν μας νικήσουν εμείς δεν έχουμε πού αλλού να πάμε»,

• Tweet
• Share
• Share
• Share
• Share

About George Kontogiannis

🇬🇷Father of three 👫🙆 Marathoner 🏃🏼 Triathlete🏊🚴🏼🏃🏼 AlmiraMan💪🏻 Trumpeteer🎺 Novel Writer 📝 Life is too short to wait. Live today! ✨✨✨ apogeiwsh.blogspot.com

Related Post