Ocean Lava Rhodes triathlon 2016 Olympic Distance race report.
Παρασκευή 28 Οκτώβρη 2016.
09:00. Το Blue Star 1 δένει στο προβλήτα του λιμανιού της Ρόδου. Επιτέλους πατάω το πόδι μου στη Ρόδο πρώτη φορά στα 36 μου χρόνια.
Βρίσκομαι εδώ εξαιτίας ενός διαγωνισμού της διοργάνωσης που έλαχε να κερδίσω. Δε φταίω εγώ. Φαίνεται το καλό μου κάρμα ξεπληρώνει τώρα την πενταήμερη εκδρομή που έχασα στο λύκειο λόγω διαβάσματος 19 χρόνια νωρίτερα. Ίσως και καλύτερα έτσι.
"Follow the plan" είχα στο νου μου όλες αυτές τις τελευταίες εβδομάδες τις προετοιμασίας για τον αγώνα. Διατροφή, προπόνηση & ύπνος σε μια ισορροπία για ένα καλό αποτέλεσμα. Και έτσι ενώ το αρχικό μου πλάνο ήταν να κάνω την Παρασκευή και το Σάββατο τις τελευταίες ήρεμες προπονήσεις σε κολύμπι, ποδήλατο και τρέξιμο για να είμαι στην ιδανική φόρμα για αγώνα, άλλαξα αμέσως γνώμη όταν περπάτησα από το λιμάνι προς το ξενοδοχείο.
Κυριακή 30 Οκτώβρη 2016.
06:00. Έγερση. Απρόθυμο ανασήκωμα βλεφάρου. Το ένα ανοικτό μάτι οδηγεί το χέρι μου ως το κινητό. Πατάω το Snooze. 06:05 το ίδιο. 06:10 Ε δε γίνεται άλλο να καθυστερήσω. Πρέπει να σηκωθώ να ετοιμαστώ. Το κεφάλι μου βουίζει ενώ μου λείπει ύπνος. Έχουν περάσει δυο μέρες από τότε που έφτασα στη Ρόδο κι όμως κατάφερα σε μόλις δυο εικοσιτετράωρα να εξαντληθώ. Παραλίες, οδήγηση, μπάνια σε θάλασσες, επίσκεψη στη Λίνδο και στην επιβλητική της Ακρόπολη, αλώνισμα στη Ρόδο και φαγητό στη ταβέρνα Κούκος με τις τοπικές νοστιμιές σε σε μια εντεταλμένη πανδαισία αποπλάνησης γεύσεων, έξοδος βραδινή το βράδυ της Παρασκευής στο Rock Bar Legends για classic rock ήχους ενώ προς τα μεσάνυχτα ξεκίνησε και ένα εκπληκτικό Live από τη Metal μπάντα Bare Knuckles που παρέτεινε άλλες 3 ώρες τη παραμονή μας εκεί με εμένα να κάνω καλύτερη εμφάνιση και personal record στο Drambuiee! Χικ! (Ντροπή μου φυσικά)
Ακολούθησε μια βραδινή βόλτα στα φασαριόζικα μπαράκια στη νέα πόλη που μετά από δυο χιλιόμετρα περπατήματος καταλήξαμε εξερευνώντας τη παλιά πόλη σε ένα Latin Bar ενώ ξεκινούσε ένα party. Εκεί ήπια μόνο ένα κοκτέιλ και το μισό της Κατερίνας όταν φυσικά εκείνη κοίταζε αλλού. ;-)
Το τι άκουσα για τη διατροφή μου, τις ώρες του ύπνου που θυσίαζα και το αλκοόλ που κατανάλωνα δεν λέγεται. "Μα καλά, τι σόι αθλητής είσαι εσύ", ρωτούσε απορημένη. Εγώ ήρθα για όλο το ταξίδι στη Ρόδο, της απαντούσα, όχι μόνο για τον αγώνα τριάθλου αυτό κάθε αυτό.
Κι αναρωτιέμαι. Γιατί βρε παιδί μου, αμάν, γιατί έχει περάσει στην αντίληψη του κόσμου ότι ο αθλητής πρέπει να εκτίει κάποιου είδους μοναστική ποινή και να μη διασκεδάζει και λίγο; Τι διάολο; Πόσοι χωράμε σε αυτό το podium επιτέλους; Ως τρεις κάθε φορα; Ε αν είναι έτσι, γκαρσόοοον, ένα κοκτέιλ ακόμη! ;-)
Η πραγματικότητα, ξημερώματα Κυριακής, όσες αμπελοφιλοσοφίες προϊόν του αλκοόλ φυσικά, κι αν αράδιαζα το προηγούμενο βράδυ, ότι τάχαμου δεν έχω ανάγκη και δεν μασάω, συνοψίζεται στο εξής τρίπτυχο : πονοκέφαλος, βουητό στα αυτιά από την έντονη μουσική και υπνηλία. Fuck. Στα ελληνικά... την έχω βάψει!
Ντύνομαι μπαφιασμένος για τις ωραίες μου ιδέες για χορούς λάτιν και κοκτέιλ τη παραμονή του αγώνα, παίρνω το ποδήλατο και κατεβαίνω να πάρω το πρωινό στο ξενοδοχείο. Ψημένο τοστ, 2 φέτες ψωμί με μέλι και ένα κρουασάν με μαρμελάδα είναι ότι χρειάζομαι αυτή τη στιγμή. Και φυσικά και ένας διπλός εσπρέσο μπας και ξυπνήσω.
Μικρή η απόσταση ως τη ζώνη αλλαγής και προτιμώ να περπατήσω ως εκεί πέντε λεπτά και να ζεσταθώ. Ο αέρας έχει ξεκινήσει από τα ξημερώματα να φυσά 4-5 μποφόρ από τη βόρεια-βορειοδυτική πλευρά. Πολλά λέω; ε τέλος πάντων, φυσούσε τόσο ώστε να έχει προβατάκια η θάλασσα &να σε αποτρέπει να μπεις αν δεν υπάρχει λόγος. Είναι και 30 Οκτώβρη άλλωστε. Το λέγαν με κάποια ανησυχία και στην ενημέρωση οι συναθλητές ότι θα έχουμε τη δροσερή παρέα του βοριά.
Ζώνη αλλαγής. Γαλάζια μοκέτα στρωμένη στους διαδρόμους για άνετη μετακίνηση, νουμεράκια στα rack και στα καλαθάκια, όλα είναι έτοιμα και πολύ άνετα. Άπειρος χώρος για να μπουν ως τριακόσια ποδήλατα στα στημένα rack. Συναντώ συναθλητές που έχουμε μιλήσει μέσω ίντερνετ και το έφερε η συγκυρία του αγώνα να βρεθούμε κι από κοντά. Ωραίο κλίμα με τα πειράγματα των Ροδίτων μεταξύ τους κάτι που περνά στη ψυχολογία και σε εμένα που βρίσκομαι εδώ ως επισκέπτης έξω από τα νερά μου.
Βγαίνω μια βόλτα έξω από την αψίδα του νερού. Κοιτάζω τον κυματισμό στη θάλασσα με κάποια αμφιβολία. Στη παραλία της Έλλης που θα γίνει το αγώνισμα της κολύμβησης αυτή τη στιγμή είναι ήρεμα τα νερά. 150 μέτρα πιο ανοικτά δεν φαίνονται το ίδιο ήρεμα όμως καθώς ο σταθερός βοριάς έχει ταράξει τα νερά και βλέπεις αφρισμένα προβατάκια, αυτά τα κοφτά μικρά σε ύψος κύματα.
Επιστρέφω στη ζώνη αλλαγής. Υπάρχει χρόνος για φωτογραφίες με Γιάννη Καλογερόπουλο και Μάνια Μπίκοφ, τη γνωστή τριαθλήτρια Ironman σούπερ πολύτεκνη μαμά που όλα τα προλαβαίνει και δεν αφήνει το χρόνο να κυλίσει από τα χέρια της. Της βγάζω και πάλι το καπέλο, είναι έμπνευση.
Τελευταίος έλεγχος του εξοπλισμού. Στολή κολύμβησης, σκουφί γυαλάκια τσεκ, κράνος τσεκ, παπούτσια τσέκ, ποδήλατο, ελαστικά, όπα. Έχει πέσει η πίεση στο πίσω λάστιχο. Και τώρα; που θα αναπληρώσω αέρα; Ευτυχώς η διοργάνωση έχει φροντίσει και δίπλα στην εκκίνηση υπάρχει στημένη τέντα από την "Sakellaris Bikes" με εξοπλισμό για υποστήριξη. Ο άνθρωπος εκεί ολοπρόθυμος να βοηθήσει γρήγορα, συμπληρώνει τον αέρα στο ελαστικό ενώ βάζει και λίγο λάδι στην αλυσίδα που είχα αμελήσει να βάλω από την Αθήνα. Τέλεια; ναι!
Ώρα 08:30. Τικ τόκ. Η ώρα περνά. Είμαι έτοιμος. Ώρα να φορέσω και τη κολυμβητική στολή Orca που είναι από αυτές που φοράς και φαίνεσαι σαν υπερήρωας και κρύβει θεαματικά τη πραγματικότητα, δηλαδή ότι είσαι κάτι μεταξύ διπλό πιτόγυρο και λουκουμάς. Τέλεια ενδυμασία για το Halloween που πλησιάζει αν πετύχω να αποτύχω εντελώς ως αθλητής.
Κατεβαίνω λοιπόν στη παραλία μαζί με τους υπόλοιπους αθλητές και ακούω τις τελευταίες οδηγίες από τον Κο Χατζηνικόλα για την υπόδειξη της κολυμβητικής διαδρομής γύρω από τις σημαδούρες. Έχω 10 λεπτά διαθέσιμα. Τι να κάνω; Ζέσταμα επιτόπου? Τζόκινγκ πέρα δώθε;
Καλύτερα ας μπω στο νερό να δω και τη θερμοκρασία, σκέφτομαι. Και έτσι κάνω. Βουτιά στο νερό που δε μπορώ να πω ότι το βρίσκω κρύο. Ανασηκώνω λίγο τη στολή για να πάει παντού το νερό στο σώμα. Πράγματι θα μπορούσα να μη την χρησιμοποιήσω αλλά δε πειράζει, είμαι σίγουρος ότι θα βοηθηθώ στη κολύμβηση από την άντωση που προσφέρει και το γλίστρυμα στο νερό.
Η ανακοίνωση ανά λεπτό του υπολειπόμενου χρόνου ως την έναρξη αυξάνει την αγωνία ενώ οι απειλές του Κου Χατζηνικόλα από το Σύλλογο τριάθλου Ρόδου με την ντουντούκα για ακύρωση όποιου τολμήσει να τον προσπεράσει στη κολύμβηση δίνουν μια πολύ πολύ ζεστή γεύση ενός οικογενειακού αγώνα που χαίρεσαι που παίρνεις μέρος. Παρατηρώ τελευταίες στιγμές τη διαδρομή που έχει σχήμα ορθογώνιο παραλληλόγραμμο και νοητά προβάρω το πέρασμα μου στους δυο κύκλους αυτούς ως προετοιμασία του μυαλού. Είναι αυτό που έλεγε ο Κος Γαρέφης στην ενημέρωση του αγώνα. Ότι το μυαλό μπορεί να αναπολήσει στιγμές από το παρελθόν αλλά μπορεί να προχωρήσει στο μέλλον και να ονειρευτεί μια πιθανή εκδοχή του.
Το σώμα σε αντίθεση ζει μόνο στο παρόν και για οτιδήποτε περιορίζεται από τον τρέχοντα χρόνο που κυλά.
Κυλά; ναι! Πλησιάζει η ώρα; ΝΑΙ!
3...2..1
Action!
Πατάω το κουμπί για τη καταγραφή του τριάθλου στο αθλητικό ρολόι Polar V800 και βουρ! Δε ξέρω πως να το εξηγήσω αλλά με μερικές χεριές βρίσκομαι στη πρώτη σημαδούρα να στρίβω από τους πρώτους χωρίς όμως να έχω κάνει κάποια υπερβολή με κάποιο πρώιμο εκρηκτικό σπριντ. Γκουχ γκουχ, ναι συμβαίνει κι αυτό καμιά φορά συνήθως μια σε κάθε αγώνα. Δυστυχώς ως μη αφοσιωμένος αθλητής έχω μόνο μια τέτοια "κάρτα" υπερατού turbo-boost και τη κρατώ ως μπαλαντέρ για όποιο σημείο κρίνω ότι θα τη χρειαστώ. Σηκώνω κεφάλι και ρίχνω μια ματιά στη παραλία πίσω ενώ στρίβω με απλωτές στο πρώτο μπαλόνι που συνωστίζεται κόσμος. Φυσικά και δε πρόκειται να με αφήσει το πλήθος που ακολουθεί μανιασμένο κάνοντας τα νερά να αφρίζουν από τις χεριές. Ανοίγομαι πιο δεξιά για να μη βρεθώ στο πέρασμα του κυρίου όγκου των αδίστακτων κολυμβητών. Διότι όποιος πραγματικά βιάζεται δεν είναι σίγουρο ότι θα σου ζητήσει την άδεια για να προσπεράσει. Συνήθως παρότι υπάρχει τόση θάλασσα ο δρόμος για την επόμενη σημαδούρα κάνει τις πορείες των κολυμβητών να τέμνονται μοιραία και τις θαλασσινές γνωριμίες αναπόφευκτες.
Και έτσι λοιπόν πάνω που ανοίχτηκα στα δεξιά μπαπ μια χεριά κάποιου με κοπανά στη πλάτη. Έλεος, με κλειστά μάτια κολυμπάς άνθρωπε μου, αναρωτιέμαι ενώ τραβιέμαι σαστισμένος και τον βλέπω να στρίβει προς τα ανοικτά συνεχίζοντας σα να μη συνέβη τίποτα. Η πορεία του είναι εντελώς κάθετη προς τη κατεύθυνση του αγώνα και αναρωτιέμαι αν θα τερματίσει Ρόδο η Τουρκία ο άνθρωπος αυτός. Τι να πω! Το κεφάλι μέσα και συνεχίζω προς τη δεύτερη σημαδούρα.
Στη πλώρη μου σε απόσταση τορπιλισμού βρίσκονται δυο αθλητές και τους ακολουθώ από κοντά ως τη δεύτερη σημαδούρα. Το κεφάλι σε περισκοπικό βάθος, βγάζω πρόσωπο μόνο για να πάρω αέρα, κοιτάζω μπροστά για να βλέπω ότι είμαι σταθερά πίσω τους. Κάτι φαίνεται να μη καλά γιατί ενώ κολυμπάω σταθερά φαίνεται σα να μη προχωράω. Το βλέπω στο βυθό. Τα βραχάκια και οι συστάδες φυκιών δεν κυλούν όσο γρήγορα θα έπρεπε. Κατάρα! Έχει κόντρα ρεύμα!!! Φτου! Μάχη να μείνω πίσω τους τουλάχιστον να εκμεταλλευτώ λίγο τη δική τους κίνηση στο νερό και να μη βρεθώ μόνος στο ρεύμα. Δε ξέρω πόση ώρα έκανα να φτάσω στη σημαδούρα αλλά μου φάνηκε μεγάλη η διάρκεια αυτού του σκέλους. Στροφή στη δεύτερη σημαδούρα ενώ με λίγες χεριές καβατζάρω και την τρίτη που είναι αρκετά κοντά. Και ενώ μεταξύ πρώτης και δεύτερης ήταν όλα δύσκολα λόγω του ρεύματος στη διαδρομή Τρίτη ως την τέταρτη σημαδούρα ούριο ρεύμα είναι πολύ εύκολη η κολύμβηση.
Στρίβω στην 4η σημαδούρα και κατευθύνομαι προς τη παραλία. Όχι, δεν έχω τελειώσει το σκέλος της κολύμβησης. Τελείωσε ο πρώτος γύρος μόνο. Φτάνω στη παραλία, ανεβαίνω, πλήθος κόσμου χειροκροτεί, γίνομαι ο ήρωας εκείνων των πέντε δευτερολέπτων, φωνάζω τον αριθμό μου και με μια βουτιά ορμάω πίσω στο καθήκον!
Το ότι πάτησα λίγο και τη στεριά μπορώ να πω ότι με ξεκούρασε λίγο καθώς πήρα και δυο τρεις ανάσες έξω από το νερό. Ενδιαφέρον και από τη ψυχολογική του πλευρά καθώς και πρακτικά δε κολυμπάς 1500 μέτρα συνεχόμενα σε ανοικτή θάλασσα αλλά δυο 750ρια και στο ενδιάμεσο πατάς και στεριά.
Δεύτερος γύρος κολύμβησης. Γρήγορες χεριές να μη χάνω χρόνο και ω, τι έκπληξη, μετά από λίγα μέτρα, στο βυθό υπάρχει ένας άνθρωπος που μας κοιτάζει με τη μάσκα του. Τι? κρατάει και μια GoPro κάμερα? Μα που ήρθα τέλος πάντων και έχει τέτοια κάλυψη η διοργάνωση? Σε αγώνα Ironman??? Απίστευτο!!! Κόβω ταχύτητα, σταματάω το κολύμπι χαιρετώ (πραγματικά χαιρετώ, το βρήκα και το ζήτησα το κλιπάκι αυτό από το φωτογράφο..) φωνάζοντας "γεια σου μαμά" και συνεχίζω μόνο κλωτσώντας τα πόδια. Αυτό πραγματικά δε το περίμενα!
Ο αγώνας βρίσκεται στο 16ο λεπτό μετά την έναρξη και φαίνεται πως ο αέρας έχει γυρίσει εντελώς βόρειος φέρνοντας πλέον τον κοφτό κυματισμό της ανοικτής θάλασσας στο σημείο της κολύμβησης. Περνάω την πρώτη σημαδούρα και στρίβω αριστερά με μέτωπο πλέον προς τη δεύτερη πάλι κόντρα στο ρεύμα. Σαν να μην έφτανε αυτό τα κοφτά κύματα έρχονται τώρα από τα δεξιά μου. Συνηθισμένος να παίρνω ανάσα από δεξιά δεν αργεί να έρθει η στιγμή που πίνω νερό. Αναγούλα. Ανακλαστικά μου έρχεται να βγάλω ότι έχω και στιγμιαία σταματάω. (πραγματικά όλη αυτή η βιωματική περιγραφή ελπίζω να μην αποθαρρύνει κανέναν από το να το δοκιμάσει το τρίαθλο όσο κι αν περιγράφω όλα αυτές τις αναποδιές που παντού και πάντα μπορούν να συμβούν)
Αλλάζω στυλ. Πρόσθιο. Πάλι δε καταφέρνω να συντονιστώ με τον κυματισμό και ξαναπαίρνω λάθος στιγμή αέρα σε λιγότερο από δυο λεπτά. Πίνω πάλι νερό και σταματάω τελείως. Ο εκνευρισμός της στιγμής αποτυπώνεται μόνο με τους ειδικές συμβολοσειρές που χρησιμοποιούν στα κείμενα των περιοδικών Αστερίξ και Λούκι Λουκ (σ.σ για τους νεότερους : "Πιστόλι, χειροβομβίδα, κρεμάλα, έκρηξη, μαχαίρι, πυρηνικά, νεκροκεφαλή..")
Τη στιγμιαία σκέψη για εγκατάλειψη ή για τρίλεπτο διάλειμμα ανάσκελα να συνέλθω ματαιώνει ο θεός των θαλασσών Ποσειδώνας στέλνοντας κόκκινη Νηρηίδα σε βοήθεια. Κόκκινη όπως τα πυροσβεστικά κόκκινη. Τα κορίτσια ας πάνε στην επόμενη παράγραφο, τα αγόρια κάμερα σε μένα. Φορούσε λοιπόν αγόρια που λέτε, ένα κόκκινο ολόσωμο μαγιό και είχε ένα από αυτά τους αλαβάστρινα αθλητικά σώματα που βλέπεις στα μουσεία, μόνο που ήταν από σάρκα κι οστά και όχι από μάρμαρο. Πιο ευγενικά δε γίνεται να ειπωθεί. Got the point? Ήταν ακριβώς ότι χρειάζεται το αγώι μετά το μουλάρωμα. Ένα καρότο για να συνεχίσει. Δε περιγράφω άλλο. Η όποια δυσαρέσκεια και ο όποιος εκνευρισμός υπάρχει εξαφανίζεται με ένα μαγικό παφ και πλέον κολυμπώ στο κατόπι της προς κάποια σημαδούρα. Ποια σημαδούρα δε θυμάμαι. Κάποια. Ακολουθούσα τη κολυμβήτρια, αυτό το τέλειο mind distraction που έστειλε ο Ποσειδώνας και τον ευχαριστώ για την ρυμούλκηση ως τη παραλία. (σ.σ Μεγάλος ο κίνδυνος και υπαρκτός τώρα που τα ξανασκέφτομαι όλα αυτά το να ήταν μια τυχαία κολυμβήτρια και απλά να έμπλεκε στη ρότα του αγώνα. Ούτε πρόσεξα σκουφί, αριθμό, τίποτα. Προσωρινή αμνησία. Θα μπορούσα να ακολουθήσω δηλαδή μέχρι κάπου στη παραλία ως τη πετσέτα της. Τι άλλο να πω, ντρέπομαι που τα λέω αλλά μεταξύ μας όλα αυτά, ε?)
Συνεχίζω. Εν τέλει φτάνω στη τέταρτη σημαδούρα και στρίβω προς τη στεριά! Τελειώνω το κολύμπι! Γιούπι. Βγαίνω στην αμμουδιά κι ο κος Μητριτσάκης από τη Lifeguard Hellas βοηθά στο να ανοίξω το φερμουάρ της στολής καθώς με βλέπει να παραπατώ στα πρώτα βήματα μέχρι να σταθεροποιηθώ.
Και ναι, μια ακόμη έκπληξη. Εθελόντριες πρόσφεραν νερό σε κυπελλάκια στην αμμουδιά πράγμα που με ξαφνιάζει καθώς δε το έχω ξαναδεί. Ότι πρέπει να ξεπλύνω το στόμα από το αλάτι και να πιω μια καλή γουλιά γλυκό νερό πριν συνεχίσω προς το ντους της παραλίας ακριβώς πριν περάσω την αψίδα εξόδου από τη θάλασσα και μπω στη ζώνη αλλαγών. Ένα ξέβγαλμα από το πολύ αλάτι είναι μια ωραία πολυτέλεια που αξίζει να θυσιάσει λίγα δευτερόλεπτα κανείς.
Φτάνω στη ζώνη αλλαγής με τη μουσική να δίνει ρυθμό και ξεκινώ να βγάζω τη στολή. Το βγάζω μεταφράζεται σε αρκετά δευτερόλεπτα γιατί αυτό το πράγμα βεντουζάρει όπως πάντα στα πόδια και δε θέλει να με αποχωριστεί έτσι εύκολα. Ανοίγω τη κάμερα στο ποδήλατο για να γράφει, φοράω κράνος, γυαλιά ποδηλασίας -κινέζικα- φίρμας Okey από τα Ασιατικά βάθη του Ebay , που κάνουν τη δουλειά τους χωρίς να φαίνεσαι ο φτωχός συγγενής από το χωριό, κάλτσες, παπούτσια, βγάζω κινητό, μπαίνω στο Fb, ανεβάζω μια σέλφι, απαντώ στο τηλέφωνο της μαμάς και σε ένα γκάλοπ, χασμουριέμαι λίγο από την άνοια της στιγμής και ω, ας μη ξεχαστώ ολότελα, συνέρχομαι γιατί τρέχω και σε αγώνα ε; Ναι, έτσι είναι. Ας τρέξω λοιπόν!
Υπάρχει λόγος που τα γρήγορα ποδήλατα συνηθίζεται να λέγονται “κούρσες”. Αν ο δρόμος που αγωνίζεσαι είναι πίστα και η κούρσα σου μια κυρία, θα της ζητήσεις το χέρι να χορέψετε μέχρι να σταματήσει η μουσική. Προσοχή όμως. Είναι στο χέρι σου να την κρατήσεις γερά και να μη βγείτε εκτός πίστας στο χορό του ανέμου...
Ένα τέτοιο χορό με την κούρσα και τον άνεμο δίνω κι εγώ αυτή τη στιγμή στο τρίαθλο Ocean Lava Ρόδου. Κάθε χιλιόμετρο που διανύω προς την αναστροφή με βεβαιώνει πως για σήμερα οι αερόμπαρες θα είναι περισσότερο ένα ωραίο σταθερό σημείο πρόσδεσης για τη κάμερα GoPro παρά για να στηρίζομαι από εκεί για να κάνω ποδήλατο στη βέλτιστη αεροδυναμική αυτή θέση. Οι πλάγιοι άνεμοι μου αλλάζουν τη πορεία απαιτώντας συνεχώς διορθώσεις. Είτε για να μείνω στην ευθεία, είτε για να επανέλθω στην ευθεία και να μη βγω στο αντίθετο ρεύμα ή χειρότερα ακόμη εκτός δρόμου.
Αυτό είναι όμως και η μαγεία των αγώνων. Πάντα μια νέα πρόκληση. Οι διαφορετικές συνθήκες απαιτούν όλη σου τη προσοχή, το να προσαρμοστείς, το να σφίξεις τα δόντια στη κάθε αναποδιά και να συνεχίσεις. Κι αυτό και κάνω και σήμερα. Συνεχίζω με το βλέμμα μακριά σε μια διαρκή επαγρύπνηση.
Φτάνω στην πρώτη αναστροφή, έχω κάνει πέντε χιλιόμετρα και έχω άλλα πέντε μέχρι πίσω. Αυτό θα πρέπει να επαναληφθεί συνολικά άλλες τρεις φορές.
Συνεχίζω προς τα πίσω και δεν αργεί η ώρα που με περνά ο Κος Γαρέφης και η Κα Σιτζανάκη σα να είμαι σταματημένος καθώς και άλλοι δυνατοί αθλητές που λογικά είναι στον δεύτερο ίσως και τρίτο τους κύκλο. Προσπαθώ να τους ακολουθήσω για λίγο, περισσότερο για να τους παρατηρήσω. Φαίνεται πως ότι κάνουν το κάνουν χωρίς τη μέγιστη προσπάθεια και με απόλυτο έλεγχο πάνω στο ποδήλατο.
Και είναι κάτι που χαίρομαι σε αυτό τον αγώνα με τους τέσσερις κύκλους των δέκα χιλιομέτρων. Δηλαδή το να μου δίνεται η δυνατότητα του να ξαναδώ είτε στο απέναντι ρεύμα είτε στο ίδιο τους υπόλοιπους αθλητές. Κάτι που δε θα μπορούσα να κάνω σε μια κυκλική διαδρομή των σαράντα χιλιομέτρων μονή κατεύθυνσης γιατί θα προπορευόταν οι γρήγοροι και δε θα συναντιόμασταν καθόλου.
Επιστροφή προς στη Ρόδο και ανέβασμα στο λοφάκι. Σύντομο και όχι πολύ απότομο. Το κατέβασμα είναι κάτι το οποίο είχε τονιστεί πολύ έντονα στην ενημέρωση του αγώνα. Πράγματι, ένα πρώτο ανοικτό ζιγκ ζαγκ στο κατέβασμα της κατηφόρας εκεί που κάποτε υπήρχε τροχονόμος μαζί με ένα μικρό σαμαράκι δημιουργεί συνθήκες πιθανού ατυχήματος για όποιον δε προσέξει και το παρακάνει.
Όπως είπε και στην ενημέρωση του αγώνα ο Κος Χατζηνικόλας ο στόχος μας θα πρέπει να είναι το να πάμε τη Δευτέρα όλοι γεροί σε οικογένειες και στη δουλειά μας με ωραίες εικόνες και χαμόγελα. Κι αυτό κρατάω συνεχώς στο νου σε όλη τη ποδηλατική διαδρομή. Το να συνεχίσω χωρίς να πάρω κανένα ρίσκο είτε στις κατηφόρες είτε στα σημεία με έντονο πλάγιο αέρα. Και είναι και ο λόγος για τον οποίο δεν μένω και πολύ ώρα στις αερόμπαρες του ποδηλάτου καθώς μου δημιουργεί μια μικρή ανασφάλεια το να μη κρατάω τα φρένα.
Φτάνω στην παραλία της Έλλης που έχει μαζευτεί τόσος κόσμος και χειροκροτά και κάπου εδώ ο πρώτος κύκλος τελειώνει.
Ο δεύτερος κύκλος κυλά χωρίς απρόοπτο άλλο από το ότι πλησιάζω και περνώ κάποιους που είχαν δημιουργήσει κάποια απόσταση εξαιτίας πιο γρήγορης κολύμβησης. Πάντα μου συμβαίνει αυτό. Βγαίνω στους τελευταίους της κολύμβησης και κερδίσω εύκολα κάποιες θέσεις στο κομμάτι της ποδηλασίας ενώ ο αγώνας για μένα ξεκινά πιο μετά όταν θα πρέπει και στο τρέξιμο να διατηρήσω αυτές τις κερδισμένες θέσεις.
Το άλλο που βλέπω με έκπληξη είναι οι άνθρωποι που κλείνουν τους δρόμους. Περίμενα εθελοντές, περίμενα αστυνομικούς, προσκόπους, ιδιωτική υπηρεσία security αλλά δε περίμενα ότι θα έβλεπα ανθρώπους με στρατιωτικές στολές! Βρε τι γίνεται εδω; όλοι οι φορείς στο πλευρό της διοργάνωσης! Μπράβο τους για την στήριξη!
Πως μοιάζει η ποδηλατική διαδρομή? Να πως μοιάζει!
Υπόψιν το κλιπάκι έχει και τους τέσσερις κύκλους που κρατούν από περίπου 22 λεπτά. Aν δει κάποιος τα πρώτα 22 λεπτά έχει δει όλη τη διαδρομή.
https://www.youtube.com/watch?v=EI5g_H1u6oQ
https://www.youtube.com/watch?v=EI5g_H1u6oQ
Στον τρίτο κύκλο αποφασίζω να κάνω στάση για ανεφοδιασμό στο ανηφοράκι αμέσως στο τέλος της Ρόδου. Ζητώ από τα κορίτσια στο σταθμό ένα ισοτονικό που αδειάζω στο παγούρι μου, παίρνω μια μπανάνα και ξεκινώ. Μασουλάω γρήγορα τη μπανάνα μέχρι να ανέβω και να αρχίσω να ρολάρω στη κατηφόρα και μένω με τη μπανανόφλουδα στο χέρι. Ωχ, και τώρα? που τη πετάμε? Κοιτάζω μπροστά αλλά δε βλέπω κάδους μακριά όσο έχω ορατότητα. Είδα όμως κάποια σκουπίδια πεταμένα εδώ κι εκεί μετά τον ανεφοδιασμό. Δεν είναι λίγο θλιβερή αυτή η άναρχη απόρριψή τους όπου να΄ναι?
Μα γιατί? Τόσο όμορφο τοπίο, τόσο καθαροί δρόμοι πως τους πάει η καρδιά να τα πετάξουν κάτω? Δε βρίσκομαι στο Mario Kart οπότε τοποθετώ τη μπανανόφλουδα στο μηρό κάτω από τη τριαθλητική φόρμα και φτάνοντας μετά από δυο χιλιόμετρα στην αναστροφή του ποδηλάτου παίζω και λίγο basket πιάνοντας στόχο στο πράσινο κάδο. Bulls eye! Μάρτυρες οι άνθρωποι εκεί στην αναστροφή που καταγράφαν τους γύρους ;)
Τρίτος γύρος και συνηθίζω το χορό του ανέμου. Ξέρω ότι είναι δύσκολο να κάνω κάποια μεγάλη βελτίωση στο ποδηλατικό μου χρόνο αλλά προσπαθώ να ξαναπιάσω τις αερόμπαρες για όση περισσότερη ώρα γίνεται και να πιάνω τα φρένα μόνο όπου πραγματικά απαιτείται. Τώρα πια στον τρίτο γύρο αρχίζει και αραιώνει από αθλητές η διαδρομή καθώς οι πρώτοι θα έχουν ξεκινήσει το τρέξιμο τους.
Φτάνω και πάλι στο σημείο της ζώνης αλλαγής και ποδηλατώ παράλληλα με τη διαδρομή τρεξίματος στην Ακτή Σαχτούρη. Ένας γύρος ακόμη. Δεν είναι τίποτα. Άλλα 22 λεπτά υπολογίζω. Το έχω. Η όχι? Οι κράμπες αρχίζουν και κάνουν την εμφάνιση τους. Δουλεύω πολύ ώρα τους ίδιους μυς και οι μηροί διαμαρτύρονται.
Ήρθε η ώρα για να βγάλω από την φαρέτρα χρήσιμων αναμνήσεων τα λόγια του Χ. Γαρέφη στην προσωπική μας κουβέντα μας το περασμένο Σεπτέμβριο στην έκθεση ποδηλατών στο Γκάζι. Εκεί, στο περίπτερο των Gram Bikes μου έδειξε ακριβώς 3 εναλλακτικούς τρόπους για να κάνω πετάλι έτσι ώστε να κρατώ μια καλή ταχύτητα για περισσότερη ώρα στη ποδηλασία αντοχής αλλά και στο τρίαθλο. Κι αυτό προσπαθώ να κάνω. Κι αυτό μοιράζομαι εδώ μαζί σας χωρίς χρέωση. Η καλή γνώση πρέπει να μοιράζεται, σωστά? ;-)
Κόλπο υπ'αριθμόν 1. Τραβιέμαι τέρμα πίσω στη σέλα και δεν βάζω δύναμη πατώντας κάτω τα πεντάλ αλλά τραβάω τα πόδια προς τα πάνω. Τα χιλιόμετρα προχωρούν και πάω για την αναστροφή. Ώρα για εφαρμογή του Κόλπου υπ'αριθμόν 2. Πηγαίνω τέρμα μπροστά στη σέλα. Κλείνω τελείως τους μηρούς σχεδόν να ακουμπούν στον οριζόντιο σωλήνα του ποδηλάτου σε κάθε πεταλιά. Βάζω όλη τη δύναμη στο μεγάλο δάκτυλο κάθε ποδιού και όχι σε όλο το μπρος τμήμα του ποδιού. Δε ξέρω να το εξηγήσω ανατομικά ποιοί διαφορετικοί μυς ενεργοποιούνται αλλά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι πιάνει. It's a kind of magic και ο Χ.Γαρέφης είναι ένας Μέρλιν σε αυτά.
Και το Νο 3 τώρα. Αυτό θέλει περισσότερη αυτοσυγκέντρωση γιατί απαιτεί συντονισμό και του πάνω σώματος, χεριών και κορμού. Το να κάνεις ποδήλατο με όλο σου το σώμα τραβώντας προς τα πίσω με το αντίθετο χέρι από το πόδι που κατεβαίνει εκείνη τη στιγμή με το πεντάλ. Και το αντίθετο στην επόμενη πεταλιά. Είναι κάτι που ενστικτωδώς κάνουμε για να κρατηθούμε στο ποδήλατο όταν κάνουμε όρθιοι ποδήλατο για να ανέβουμε μια ανηφορίτσα.
Ε λοιπόν προσπαθώ να κάνω αυτό καθιστός στη σέλα. Πετυχαίνει. Τουλάχιστον δεν καίω τους μυς από τον ίδιο φόρτο εργασίας στα τελευταία δέκα χιλιόμετρα.
Ο τέταρτος γύρος, τελειώνει πιο γρήγορα από τους υπόλοιπους καθώς είχα όλα αυτά να απασχολώ το νου. Δεν είναι ώρα φυσικά για πολλές πρόβες αλλά σίγουρα στο τέλος ένιωθα πιο άνετα και πιο έτοιμος για τρέξιμο.
Μπαίνω στη Ζώνη αλλαγής έχοντας κάνει 01ω:30λ τη ποδηλατική διαδρομή με τα ανεβοκατεβάσματα στο λοφίσκο να με καθυστερούν και τους ισχυρού πλάγιους ανέμους να μη βοηθούν. Μπαίνω, αφήνω το ποδήλατο, κράνος και γυαλία, αλλάζω παπούτσια και ξεκινάω το τρέξιμο.
Βγαίνοντας πέφτω σε σταθμό τροφοδοσίας, παρακάτω πάλι τροφοδοσία, πιο κάτω το ίδιο. Σε όλη τη διαδρομή βρίσκω σημεία τροφοδοσίας και υδροδοσίας. ¨Ηδη με τόσα στο διάβα μου έχω αποσυντονιστεί και δε ξέρω τι θα πάρω κι από που. Αποφασίζω να φτάσω ως τέλος της διαδρομής πριν αποφασίσω να κάνω ένα πλάνο στο μυαλό μου για τα υπόλοιπα οκτώμιση χιλιόμετρα. Νιώθω εντάξει προς το παρών. και συνεχίζω. Συνεχίζω στο παραθαλάσσιο δρόμο δίπλα στο κάστρο και στη θάλασσα, στην Ακτή Σαχτούρη. Στα δεξιά τα τείχη του κάστρου και στα αριστερά μπλε θάλασσα, ψαροκάικα και πιο μετά κοτεράκια δεμένα στη μαρίνα. Πανέμορφο. Βρε τι ωραία που είστε εδώ, σκέφτομαι και προσπαθώ να μη ξεμυαλιστώ εντελώς και βγάλω το κινητό μου να φωτογραφήσω γλάρους, ιστιοπλοικά σε σκηνές κατάλληλες για καρτποστάλ.
Η διαδρομή οδηγεί μέσα στη παλιά πόλη και η αναστροφή γίνεται στο συντριβάνι. Εκεί με μια σύντομη ματιά προσπαθώ να διαλέξω μέσα από μεγάλη ποικιλία σε αλμυρά και γλυκά. Τα τζελάκια και όλες οι γλυκές τροφές με αφήνουν αδιάφορο. Το μάτι μετά από 02ώ08λ αγώνα σταματά στα πατατάκια. Αυτό λοιπόν. Αναπλήρωση αλάτων που έχουν φύγει με την εφίδρωση. Έξοδος πάλι στην Ακτή Σαχτούρη και πλησιάζω προς φωτογράφο που έχει σταθεί εκεί. Το ανακλαστικό μου στη θέα φωτογράφου είναι το να πεταχτώ, να φορέσω το καλύτερο μου χαμόγελο έστω κι αν ο ιδρώτας στάζει από παντού. Οι πόνοι και θα φύγουν, οι φωτογραφίες θα μείνουν, σωστά?
Η διαδρομή του τρεξίματος συνεχίζεται πολύ όμορφα. Προσπαθώ να εστιάζω στις ομορφιές της τοποθεσίας, στα high five με φίλους σε κάθε μας συνάντηση, στο να χαμογελώ στα χειροκροτήματα του κόσμου που έχει σταθεί και παρακολουθεί με ενδιαφέρον τον αγώνα. Κρατάω ένα ρυθμό γύρω στο 05:30λ το χιλιόμετρο και κάπως έτσι συνεχίζω. Στο νου μου ως αρχικό πλάνο είχα το να αυξήσω το ρυθμο μου όσο πλησιάζω στο τέλος του αγώνα. Αποφασίζω να μη το κάνω. Αποφασίζω να συνεχίσω το τρέξιμο ως τη γραμμή του τερματισμού σταθερά. Δεν νιώθω κάποια ενόχληση, νιώθω αρκετά δυνατός με μόνο ενδιασμό το να μην υπερβάλω καθώς τρέχω 42χλμ στον Κλασσικό Μαραθώνιο της Αθήνας σε δυο βδομάδες. Έτσι δε θα ωφελήσει κάτι το να κερδίσω 2-3 θέσεις στη γενική κατάταξη σε αντάλλαγμα επιπρόσθετη εξάντληση και αρκετές μέρες να συνέλθω. Όχι. Δε χάθηκε κι ο κόσμος. Ακολουθώ τη συμβουλή του Χ. Γαρέφη που την έχω ξανακούσει ξανά και ξανά και ξανά και είναι απόσταγμα πολλών ετών σοφίας στον αθλητισμό. Δηλαδή το "Να μη γίνει ο αγώνας ο τελευταίος σου αλλά μια γέφυρα συνδετική για έναν επόμενο που θα τα πας λίγο καλύτερα" εννοώντας το ενδεχόμενο τραυματισμού/εξάντλησης αν το παρακάνεις. Και έχει απόλυτο δίκιο.
Φεύγω από το δρόμο της Ακτής Σαχτούρη και προσεγγίζω τον τερματισμό. Χειροκροτήματα και προσωπική εκφώνιση κατά τον τερματισμό! Τέλεια!
3..2..1 CUT
Περνάω τη γραμμή τερματισμού και σταματάω τη καταγραφή στο ρολόι μου που δείχνει 55 λεπτά τρέξιμο και σύνολο για όλη το τρίαθλο Ολυμπιακής απόστασης 03:08:38λ.
Η συνολική καταγραφή με το Polar V800 εδώ. ενώ μπορείτε να το δείτε ζωντανά ένα "Re-Live" του όλου αγώνα σε ένα auto-made activity clip από το Flow site της Polar εδώ.
Εξαιρετικά? Ναι! Αν κρίνω από τον πρότερο βίο, όσον αφορά τη προπονητική περίοδο που περιελάμβανε προπονήσεις περισσότερο τρεξίματος παρά ποδηλάτου και κολύμβησης, το εξτρά βάρος και το αλκοολ του διημέρου, είμαι απόλυτα ευχαριστημένος :-)
Μια κοπέλα μου κρεμά το μετάλιο τερματισμού και μια άλλη μου δίνει το τεχνικό μπλουζάκι "finisher" της διοργάνωσης που φέρει πάνω το έμβλημα του αγώνα καθώς και του συλλόγου τριάθλου Ρόδου. Εξτρά πόντοι στη διοργάνωση για αυτή την επιλογή καθώς θα το φορώ μελλοντικά και δε θα είμαι κινητή διαφήμιση αναψυκτικών. :P
Οι ενδορφίνες και το χαμόγελο Joker δε με εγκαταλείπουν μέχρι να φτάσω στο ξενοδοχείο.
Τι να πρωτοπω για τον αγώνα!
Ο αγώνας έγινε με την αιγίδα της Ελληνικής Ομοσπονδίας του Μοντέρνου Πεντάθλου, της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου και φυσικά του Δήμου Ρόδου και αυτό φάνηκε τόσο καλά καθώς όλοι οι φορείς συνεργάστηκαν άψογα. Τα περισσότερα credit φυσικά πηγαίνουν στους ανθρώπους από το Σύλλογο Τριάθλου Απόλλων Ρόδου για τον όλο τον συντονισμό και το προσωπικό τρέξιμο που έριξε ο καθένας τους για να πάμε εμείς μια ωραία Κυριακή να τρέξουμε και να απολαύσουμε το τρίαθλο στη Ρόδο.
Για τη διοργάνωση συγκεκριμένα; Τι να πρωτοαναφέρω; Ότι η παρουσίαση του αγώνα μου θύμισε βραδιές stand-up comedy με τον τον Κο Χατζηνικόλα να δίνει ρεσιτάλ; Πραγματικά ήταν η πιο εναλλακτική παρουσίαση που έχω βρεθεί καθώς κρατούσα τη κοιλιά μου από τα γέλια. Βέβαια τα καίρια σημεία κινδύνου τόσο για τον αέρα, για τα κατηφορικά τμήματα, τονίστηκαν με την αρμόζουσα σοβαρότητα όπως και πρέπει. Το ζητούμενο της διοργάνωσης επιτεύχθη. Μας βρήκε όλους η Δευτέρα υγιείς έχοντας διασκεδάσει τη συμμετοχή μας στον αγώνα. Άλλοι πιο αθλητικά κι άλλοι όπως εγώ πιο τουριστικά.
Στα πολύ δυνατά σημεία του αγώνα ήταν φυσικά το Pasta Party που έγινε επίσης στο ξενοδοχείο Plaza με εξαιρετικό service και τεράστια ποικιλία επιλογών και χωρίς περιορισμό στις ποσότητες για εμάς τους καλοφαγάδες που χορταίνουμε λίγο πιο δύσκολα.
Η φύλαξη στο ποδηλατικό κομμάτι ήταν παραπάνω από άψογη με τα δυο τρία αυτοκίνητα που μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο να απομακρύνονται συνοδεία αστυνομικής μοτοσικλέτας. Βέβαια υπήρχε και μεγάλη "αστυνόμευση" εντός του αγώνα καθώς έμπειροι κριτές της ΠΕΠΑ ήταν διάσπαρτοι έτοιμοι να σφυρίξουν για κάθε παράβαση drafting ή άλλης αντι-αθλητικής συμπεριφοράς και να μοιράσουν τα ανάλογα ραβασάκια σε περίπτωση μη συμμόρφωσης κάποιου.
Φυσικά και στο κολύμπι οι ναυαγοσώστες στη θάλασσα με πλωτά μέσα αλλά και ένα Jet Ski που επιτηρούσε έδινε μια ωραία αίσθηση ασφάλειας. Καλό είναι να είναι πάντα αχρειάστοι αλλά για όταν χρειαστεί, μέχρι να σπάσει ο έξωαποδώ το ποδάρι του και χρειαστούν, οφείλει κάθε διοργάνωση να έχει μια έμπειρη ομάδα πανέτοιμη να επέμβει.
Ωραία και η τροφοδοσία χωρίς να επικεντρώνεται σε έτοιμα συσκευασμένα τζελ αλλά σε παραδοσιακά προιόντα, μελεκούνι Ρόδου, αλμυρά μπισκότα και αλμυρές επιλογές.
Απόλυτα ευχάριστη η ανακοίνωση για την ασφαλιστική κάλυψη του αγώνα από την Interamerican γιατί άνθρωποι είμαστε και όλα μπορούν να συμβούν σε ένα αγώνα σε 3 διαφορετικά terrain στις συνθήκες αγώνα.
Επίσης μεγάλη διευκόλυνση ήταν η έκπτωση 50% στη τιμή των ακτοπλοικών και παράλληλα οι σημαντικές εκπτώσεις σε επιλεγμένα ξενοδοχεία.
Πιστεύω πως παρά την ανακοίνωση του αγώνα το τελευταίο δίμηνο ο τριαθλητικός κόσμος το στήριξε και είμαι σίγουρος ότι θα είχε περισσότερες συμμετοχές αν είχε ανακοινωθεί αρχές του έτους. Δεν πειράζει, κρατώ μόνο στο μυαλό μου την επόμενη ημερομηνία διοργάνωσης Ocean Lava Rhodes που ήδη έχω βάλει στο καλεντάρι μου.
08 Οκτώβρη 2017 στο “Oceanlava Rhodes half ironman".
Πέφτει λίγο βαρύ ένα Half? Δε φτάνει ένας χρόνος προετοιμασίας? Μωρέ φτάνει νομίζω!
Αλλά επειδή κάποιοι διασκεδάζουν στις μικρές αποστάσεις κανένα πρόβλημα. Βλέπω τώρα ότι ανακοινώσαν για την ίδια μέρα και παράλληλο αγώνα με απόσταση Sprint.
Ocean Lava Rhodes, douze points!
ΥΓ Τη κοπέλα με το κόκκινο μαγιώ ρε παιδιάααα! Δε θέλω να μάθω ποια είναι, απλά φέρτε τη και του χρόνου μπας και τερματίσουμεεε το half!!!!!
ΥΓ2 Νάντια Σιτζανάκη, Η Ελληνίδα θεά τριαθλήτρια ήταν εκεί, πολύ ζεστή και κατάφερα και τις έκλεψα μια χειραψία μετά τον τερματισμό, μια σύντομη κουβέντα, δυο φιλιά πριν κοκκινησω και τι να πω, πολή τη χάρηκα καθώς ήταν απίστευτα γλυκομίλητη και καμία σχέση με κάποιους επιτυχημένους αθλητές που είναι είναι πιο απόμακροι ή και σνόμπ!
Η συνολική καταγραφή με το Polar V800 εδώ. ενώ μπορείτε να το δείτε ζωντανά ένα "Re-Live" του όλου αγώνα σε ένα auto-made activity clip από το Flow site της Polar εδώ.
 |
| Δείχνει τρομακτικό. 438% της δραστηριότητας |
 |
| 8 μέρες ανάπαυση λόγω Extreme δραστηριότητας :P |
Εξαιρετικά? Ναι! Αν κρίνω από τον πρότερο βίο, όσον αφορά τη προπονητική περίοδο που περιελάμβανε προπονήσεις περισσότερο τρεξίματος παρά ποδηλάτου και κολύμβησης, το εξτρά βάρος και το αλκοολ του διημέρου, είμαι απόλυτα ευχαριστημένος :-)
Μια κοπέλα μου κρεμά το μετάλιο τερματισμού και μια άλλη μου δίνει το τεχνικό μπλουζάκι "finisher" της διοργάνωσης που φέρει πάνω το έμβλημα του αγώνα καθώς και του συλλόγου τριάθλου Ρόδου. Εξτρά πόντοι στη διοργάνωση για αυτή την επιλογή καθώς θα το φορώ μελλοντικά και δε θα είμαι κινητή διαφήμιση αναψυκτικών. :P
Οι ενδορφίνες και το χαμόγελο Joker δε με εγκαταλείπουν μέχρι να φτάσω στο ξενοδοχείο.
Τι να πρωτοπω για τον αγώνα!
Ο αγώνας έγινε με την αιγίδα της Ελληνικής Ομοσπονδίας του Μοντέρνου Πεντάθλου, της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου και φυσικά του Δήμου Ρόδου και αυτό φάνηκε τόσο καλά καθώς όλοι οι φορείς συνεργάστηκαν άψογα. Τα περισσότερα credit φυσικά πηγαίνουν στους ανθρώπους από το Σύλλογο Τριάθλου Απόλλων Ρόδου για τον όλο τον συντονισμό και το προσωπικό τρέξιμο που έριξε ο καθένας τους για να πάμε εμείς μια ωραία Κυριακή να τρέξουμε και να απολαύσουμε το τρίαθλο στη Ρόδο.
Για τη διοργάνωση συγκεκριμένα; Τι να πρωτοαναφέρω; Ότι η παρουσίαση του αγώνα μου θύμισε βραδιές stand-up comedy με τον τον Κο Χατζηνικόλα να δίνει ρεσιτάλ; Πραγματικά ήταν η πιο εναλλακτική παρουσίαση που έχω βρεθεί καθώς κρατούσα τη κοιλιά μου από τα γέλια. Βέβαια τα καίρια σημεία κινδύνου τόσο για τον αέρα, για τα κατηφορικά τμήματα, τονίστηκαν με την αρμόζουσα σοβαρότητα όπως και πρέπει. Το ζητούμενο της διοργάνωσης επιτεύχθη. Μας βρήκε όλους η Δευτέρα υγιείς έχοντας διασκεδάσει τη συμμετοχή μας στον αγώνα. Άλλοι πιο αθλητικά κι άλλοι όπως εγώ πιο τουριστικά.
Στα πολύ δυνατά σημεία του αγώνα ήταν φυσικά το Pasta Party που έγινε επίσης στο ξενοδοχείο Plaza με εξαιρετικό service και τεράστια ποικιλία επιλογών και χωρίς περιορισμό στις ποσότητες για εμάς τους καλοφαγάδες που χορταίνουμε λίγο πιο δύσκολα.
Η φύλαξη στο ποδηλατικό κομμάτι ήταν παραπάνω από άψογη με τα δυο τρία αυτοκίνητα που μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο να απομακρύνονται συνοδεία αστυνομικής μοτοσικλέτας. Βέβαια υπήρχε και μεγάλη "αστυνόμευση" εντός του αγώνα καθώς έμπειροι κριτές της ΠΕΠΑ ήταν διάσπαρτοι έτοιμοι να σφυρίξουν για κάθε παράβαση drafting ή άλλης αντι-αθλητικής συμπεριφοράς και να μοιράσουν τα ανάλογα ραβασάκια σε περίπτωση μη συμμόρφωσης κάποιου.
Φυσικά και στο κολύμπι οι ναυαγοσώστες στη θάλασσα με πλωτά μέσα αλλά και ένα Jet Ski που επιτηρούσε έδινε μια ωραία αίσθηση ασφάλειας. Καλό είναι να είναι πάντα αχρειάστοι αλλά για όταν χρειαστεί, μέχρι να σπάσει ο έξωαποδώ το ποδάρι του και χρειαστούν, οφείλει κάθε διοργάνωση να έχει μια έμπειρη ομάδα πανέτοιμη να επέμβει.
Ωραία και η τροφοδοσία χωρίς να επικεντρώνεται σε έτοιμα συσκευασμένα τζελ αλλά σε παραδοσιακά προιόντα, μελεκούνι Ρόδου, αλμυρά μπισκότα και αλμυρές επιλογές.
Απόλυτα ευχάριστη η ανακοίνωση για την ασφαλιστική κάλυψη του αγώνα από την Interamerican γιατί άνθρωποι είμαστε και όλα μπορούν να συμβούν σε ένα αγώνα σε 3 διαφορετικά terrain στις συνθήκες αγώνα.
Επίσης μεγάλη διευκόλυνση ήταν η έκπτωση 50% στη τιμή των ακτοπλοικών και παράλληλα οι σημαντικές εκπτώσεις σε επιλεγμένα ξενοδοχεία.
Πιστεύω πως παρά την ανακοίνωση του αγώνα το τελευταίο δίμηνο ο τριαθλητικός κόσμος το στήριξε και είμαι σίγουρος ότι θα είχε περισσότερες συμμετοχές αν είχε ανακοινωθεί αρχές του έτους. Δεν πειράζει, κρατώ μόνο στο μυαλό μου την επόμενη ημερομηνία διοργάνωσης Ocean Lava Rhodes που ήδη έχω βάλει στο καλεντάρι μου.
08 Οκτώβρη 2017 στο “Oceanlava Rhodes half ironman".
Πέφτει λίγο βαρύ ένα Half? Δε φτάνει ένας χρόνος προετοιμασίας? Μωρέ φτάνει νομίζω!
Αλλά επειδή κάποιοι διασκεδάζουν στις μικρές αποστάσεις κανένα πρόβλημα. Βλέπω τώρα ότι ανακοινώσαν για την ίδια μέρα και παράλληλο αγώνα με απόσταση Sprint.
Ocean Lava Rhodes, douze points!
ΥΓ Τη κοπέλα με το κόκκινο μαγιώ ρε παιδιάααα! Δε θέλω να μάθω ποια είναι, απλά φέρτε τη και του χρόνου μπας και τερματίσουμεεε το half!!!!!
ΥΓ2 Νάντια Σιτζανάκη, Η Ελληνίδα θεά τριαθλήτρια ήταν εκεί, πολύ ζεστή και κατάφερα και τις έκλεψα μια χειραψία μετά τον τερματισμό, μια σύντομη κουβέντα, δυο φιλιά πριν κοκκινησω και τι να πω, πολή τη χάρηκα καθώς ήταν απίστευτα γλυκομίλητη και καμία σχέση με κάποιους επιτυχημένους αθλητές που είναι είναι πιο απόμακροι ή και σνόμπ!
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ένα τόσο ωραίο τριήμερο στη Ρόδο και στον αγώνα δε θα μπορούσε να μην αξίζει και ένα κλιπάκι ειδικά φτιαγμένο για όλες τις ωραίες στιγμές εκεί. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως κατεβαίνοντας από το πλοίο τραβούσα διάφορα πλάνα χωρίς να ξέρω τότε τι θα τα κάνω ή αν μπορούν να γίνουν κάτι όλα μαζί. Η Ρόδος, η ατμόσφαιρα του νησιού και όλη η εμπειρία του αγώνα κάναν αυτό το μαγικό "κλικ" και δώσαν το έναυσμα του να τα μαζέψω όλα σε ένα βιωματικό κλιπάκι.
"It's all about the Journey" το όνομα από το τελικό κλιπάκι.
Με πλάνα GoPro στο ποδήλατο, υποβρύχιες λήψεις, φωτογραφίες από όλη τη δράση του αγώνα και πολλές πολλές εικόνες νύχτα και μέρα στην Μεσαιωνική Ρόδο το τελικό κλιπάκι από το ταξίδι στη Ρόδο στα πλαίσα του Ocean Lava Rhodes είναι γεγονος. Λίνδος, περιήγηση στη καστρούπολη, Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου του τάγματος του Ιπποτών, αρώματα, γεύσεις, τοπία, φεστιβάλ, ροκ και λατιν περιπλανήσεις στη παλιά πόλη, Αυτό το ταξίδι τα είχε όλα!
Πολλές ευχαριστίες στην Katerina Lio για τα πλάνα όσο έτρεχα στον αγώνα καθώς και στην Emmanouela Arabatzi και την Rec Style Weddings & Events για τη χορηγεία του απίστευτου υποβρύχιου πλάνου κατά τη δειάρκεια της κολύμβησης.
Επίσης τις θερμές μου ευχαριστίες στον τριαθλητή Τάσο Καλούδη που έτρεξε κι αυτός στον αγώνα, για τη χορηγεία της διαμονής και τη φιλοξενία στο ξενοδοχείο του Παρθενών, που βρίσκεται πολύ κοντά στο σημείο διεξαγωγής του αγώνα 4 λεπτά μόλις από το κέντρο της Ρόδου, με καθαρούς, ζεστούς και άνετους χώρους στελεχομένο από φιλικό προσωπικό που με κατεύθυνε στα Top αξιοθέατα του νησιού.
Ψάχνεις γενικότερα για εξοπλισμούς? Ρίξε και εδώ μια ματιά για τον τρέχον εξοπλισμό που χρησιμοποιώ:
Ένα τόσο ωραίο τριήμερο στη Ρόδο και στον αγώνα δε θα μπορούσε να μην αξίζει και ένα κλιπάκι ειδικά φτιαγμένο για όλες τις ωραίες στιγμές εκεί. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως κατεβαίνοντας από το πλοίο τραβούσα διάφορα πλάνα χωρίς να ξέρω τότε τι θα τα κάνω ή αν μπορούν να γίνουν κάτι όλα μαζί. Η Ρόδος, η ατμόσφαιρα του νησιού και όλη η εμπειρία του αγώνα κάναν αυτό το μαγικό "κλικ" και δώσαν το έναυσμα του να τα μαζέψω όλα σε ένα βιωματικό κλιπάκι.
"It's all about the Journey" το όνομα από το τελικό κλιπάκι.
Με πλάνα GoPro στο ποδήλατο, υποβρύχιες λήψεις, φωτογραφίες από όλη τη δράση του αγώνα και πολλές πολλές εικόνες νύχτα και μέρα στην Μεσαιωνική Ρόδο το τελικό κλιπάκι από το ταξίδι στη Ρόδο στα πλαίσα του Ocean Lava Rhodes είναι γεγονος. Λίνδος, περιήγηση στη καστρούπολη, Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου του τάγματος του Ιπποτών, αρώματα, γεύσεις, τοπία, φεστιβάλ, ροκ και λατιν περιπλανήσεις στη παλιά πόλη, Αυτό το ταξίδι τα είχε όλα!
Πολλές ευχαριστίες στην Katerina Lio για τα πλάνα όσο έτρεχα στον αγώνα καθώς και στην Emmanouela Arabatzi και την Rec Style Weddings & Events για τη χορηγεία του απίστευτου υποβρύχιου πλάνου κατά τη δειάρκεια της κολύμβησης.
Επίσης τις θερμές μου ευχαριστίες στον τριαθλητή Τάσο Καλούδη που έτρεξε κι αυτός στον αγώνα, για τη χορηγεία της διαμονής και τη φιλοξενία στο ξενοδοχείο του Παρθενών, που βρίσκεται πολύ κοντά στο σημείο διεξαγωγής του αγώνα 4 λεπτά μόλις από το κέντρο της Ρόδου, με καθαρούς, ζεστούς και άνετους χώρους στελεχομένο από φιλικό προσωπικό που με κατεύθυνε στα Top αξιοθέατα του νησιού.
--------------------------
Ψάχνεις γενικότερα για εξοπλισμούς? Ρίξε και εδώ μια ματιά για τον τρέχον εξοπλισμό που χρησιμοποιώ:
Εξοπλισμός τριάθλου (τι χρησιμοποιώ σε προπονήσεις - αγώνες τριάθλου - Brevet - τρέξιμο)
🇬🇷Father of three 👫🙆 Marathoner 🏃🏼 Triathlete🏊🚴🏼🏃🏼 AlmiraMan💪🏻 Trumpeteer🎺 Novel Writer 📝 Life is too short to wait. Live today! ✨✨✨ apogeiwsh.blogspot.com
2 σχόλια
Click here for σχόλιαειδα απλα τις φωτογραφιες και εχω να σου πω
ReplyΕΥΓΕ φιλε
αααα! να'σαι καλά, σε ευχαριστώ άσωτε! :-) Δες και το κλιπάκι όταν βρεις χρόνο. Ένα τουριστικό κλιπάκι για τις μέρες στη Ρόδο που καταλήγει στον αγώνα :-)
ReplyConversionConversion EmoticonEmoticon