Chaniathlon 2017 Race Report - Τριάθλο στα Χανιά
--- Tri or Trip? ---
Όμορφη διοργάνωση, οικογενειακό κλίμα, πεντακάθαρη θάλασσα δίπλα σε μια παλιά γραφική πόλη, τα Χανιά, που τα έχουν όλα.
Τριάθλο &μίνι απόδραση από την καθημερινότητα?
ΓΙΝΕΤΑΙ :-)
Αν μου ζητούσαν να περιγράψω το Chaniathlon με 5 λέξεις οι πιο κατάλληλες θα ήταν :
"Κρυμμένο από τη δημοσιότητα διαμάντι"
Αν δεν έχεις χρόνο για ανάγνωση στο παρακάτω κλιπάκι βρίσκεται μια σύνοψη όλης της εμπειρίας στο Chaniathlon και της περιήγησης στις ομορφιές των Χανίων.
Παρασκευή 2 Ιουνίου 2017, Πειραιάς.
Αναχώρηση στις 21:00 το βράδυ με το Ελ. Βενιζέλος, αυτό το ασπροκίτρινο θηρίο πλοίο
Διαμονή στο... κατάστρωμα!
Τέσσερις ουσιαστικές ώρες απώλειας συνείδησης είναι όλος όλος ο ύπνος με το γουργουρητό των μηχανών του πλοίου και τους ψιθύρους από τους ελάχιστους ξύπνιους. Όμως πάει, περνά αυτό και ξυπνώ φρέσκος χωρίς να έχω στραβώσει στον καναπέ!
Στην έξοδο από το πλοίο συναντώ τον Ιορδάνη (διοργανωτής του Almiraman) , τη Σωτηρία αλλά και ...τους διοργανωτές του Χάνιαθλου, Κα Λίνα και Κο Άγγελο που μας υποδέχονται με ένα πρωινό καφέ στη Σούδα. Φυσικά η Κρητική φιλοξενία συνεχίζεται και μας εξυπηρετούν απίστευτα με το να πάνε τις αποσκευές μας με το αμάξι ως το ξενοδοχείο.
Κυριακή 4 Ιουνίου 2017 07:00
Πάρκο Αγίων αποστόλων Χανίων
Τα πράγματα μου είναι στο σάκο, δεν έχω ετοιμάσει τίποτα. Χρόνος υπάρχει και το ένστικτο με οδηγεί στο Beach Bar Iguanna για ένα πρωινό εσπρέσο. Μια ιεροτελεστία όπως σε κάθε αγώνα.
Κόκκινο χαλί ε; nice!
Η βλάστηση δίπλα στην αμμουδιά και με τα μοβ γαϊδουράγκαθα και τα τεράστια έντομα που τα περιστοιχίζουν να κλέβουν την προσοχή μου. Έχω ένα θέμα με λουλούδια και έντομα. Λίγο αργότερα βρίσκομαι στο κατόπι μιας πεταλούδας "κόκκινου βαρώνου" που με φτάνει μέχρι τη θάλασσα στη προσπάθεια να της κλέψω μερικά φτερουγίσματα για το κλιπάκι μου.
Κανονικά θα έπρεπε να κάνω κάποιου είδους προθέρμανση σωστά; ε ναι. Κανονικά. Αυτά είναι για τους φυσιο-λογικούς τριαθλητές και όχι τους φυσιο-λάτρες.
Επιστρέφω στο Iguanna, πίνω το espresso μου με τρεις ρουφηξιές και σε 1' βρίσκομαι στη ζώνη αλλαγής. Ο κόσμος έχει μαζευτεί, οι τελευταίοι στήνουν ποδήλατα κι εξοπλισμούς στα Rack ενώ σε λίγο ξεκινά το παιδικό τρίαθλο.
Με τις συμμετοχές στους αγώνες το άγχος έχει φύγει και είναι εύκολο το να τακτοποιήσω τα λίγα πράγματα. Ειδικά για αγώνα χωρίς πολύ τροφοδοσία. Εχουμε και λέμε.
Ποδήλατο στο rack. Ζώνη με νούμερο στις αερόμπαρες, γυαλιά καρφωμένα στο κράνος, το κράνος στις αερόμπαρες. Στο έδαφος δίπολα από το ποδήλατο τα ποδηλατικά παπούτσια εξω, του τρεξίματος απο μέσα και ένα μπουκάλι σε ετοιμότητα για να βγάλω τυχόν άμμο αν υπάρχει στα πόδια. Απίθανο το βλέπω με τόσα νερά τριγύρω.
Μα τι τέλεια ιδέα η βρεγμένη ζώνη αλλαγής; Ίχνος σκόνης και τα νερά στις μοκέτες θα τραβήξουν τους κόκκους άμμου από τη παραλία στην πρώτη αλλαγή. Έξυπνο!
Σκουφάκι, γυαλιά και σε λίγα λεπτά βρίσκομαι στη παραλία. Κίτρινο σκουφάκι, μαύρα γυαλιά, baby face, εξαιρετικός συνδυασμός. Αυτό θα είναι το επόμενο μου ντύσιμο για τις απόκριες που θα ντυθώ minion (από το Despicable me)
Γνωστοί αρκετοί τριγύρω, παλιότεροι αλλά και νεότεροι τριαθλητές! Και εδώ θα σταθώ στο wetsuit του Χ. Γαρέφη που είναι η μόνη μαύρη - χρυσή που βλέπω στους αγώνες. Πολύ εντυπωσιακό. Και φυσικά κάνει και χρυσές επιδόσεις κάθε φορά και μόνο καλό παράδειγμα είναι το σθένος που αγωνίζεται αλλά και η μεταδοτικότητα και η έμπνευση που δίνει απλόχερα σε κάθε ομιλία που τον έχω παρακολουθήσει.
Η ώρα για την έναρξη του αγώνα πλησιάζει.
Δίνονται τελευταίες οδηγίες για τη διαδρομή που θα πρέπει να ακολουθήσουμε. Η διαδρομή στη μικρή απόσταση είναι ένα τρίγωνο που σηματοδοτείται από 2 θεόρατα κόκκινα μπαλόνια κι ένα άσπρο. Αυτά που πρέπει να έχει κάθε αγώνας. Αποκλείεται να μη τα δεις όσο κυματισμό και να έχει.
Αντίστροφη μέτρηση, τρία δυο ένα κανένα!!!
Αντίστροφη μέτρηση, τρία δυο ένα κανένα!!!
Ένα πάτημα στο κουμπί start του Polar και φεύγω για τα βαθιά μαζί με τους υπόλοιπους. Όλοι κολυμπούμε σε ευθεία γραμμή οπότε χωρίς πολλές συγκρούσεις. Ένας μόνο που μάλλον ξύπνησε στραβά ή έχει προηγούμενα (;) αποφασίζει να πλαγιοκοπήσει και να προσαράξει πάνω μου. Και συνεχίζει να χτυπιέται πάνω μου. Πως είναι οι βάρκες με τη μηχανή αναμένη να φτάνουν ακρογιαλιά με κολλημένο το γκάζι και ανεβαίνουν στη στεριά με τη μηχανή να καπνίζει; Κάπως έτσι.
"Κάτσε χριστιανέ μου", του φωνάζω αλλά μάταια. Που να ακούσει; Είχε τα αυτιά πλήρως καλυμμένα, μάτι απλανές, κηνήσεις ρομποτικές προς την επόμενη σημαδούρα. Ήταν ένας απο αυτούς που αν δε χρειαζόταν να βλεπουν και να παίρνουν αέρα θα το τραβούσαν μέχρι το λαιμό το σκουφί. -δια παν ενδεχόμενο και δια λόγους προφυλάξεων-
Τελικά τον αφήνω να περάσει ίσα για να δω να συγκρούεται με κάποιον άλλο μετά από λίγα μέτρα. Και τότε κατάλαβα ότι πρέπει να ξεκολλήσω από αυτόν γιατί αυτός είναι σε λούνα πάρκ και παίζει συγκρουόμενα. Μεγάλη ανάσα και με μερικές αποφασιστικές χεριές τον ξεπερνάω. Ίσως και να τον κλώτσησα και λίγο. Δε θυμάμαι. Πραγματικά όμως δε θέλει πολύ το κολύμπι να γίνει ναυμαχία.
Έχω περάσει τη πρώτη σημαδούρα και συνεχίζω για τη δεύτερη. Ο ρυθμός μου είναι σταθερός, πλέον είμαι στα όρια του κολπίσκου και εκεί αρχίζει η δυσκολία στο κολύμπι με το κοφτό κυματάκι που έρχεται από τα Δυτικά, από τα αριστερά μου δηλαδή. Καβατζάρω τη σημαδούρα, στρίβω προς τη παραλία και πλέον το κύμα έρχεται από τα δεξιά και κάποιες φορές με σκεπάζει. Αποφασίζω για λίγο πρόσθιο κι ας χάσω λίγο χρόνο καθώς το να πιώ νερό θα με καθυστερούσε χειρότερα.
Και τελικά το κολύμπι τελειώνει μετά από 20 λεπτά όπως βλέπω στο ρολόι μου μόλις πατάω στην ακτή. Δεν είναι το καλύτερο μου, ούτε και το χειρότερο φυσικά. Παλμοί? Τρέχω προς την ζώνη αλλαγής με μόλις 115 παλμούς. Μάλλον βαρκάδα το έκανα το κολύμπι και θα μπορούσα και πιο γρήγορα να το βγάλω.
Ζώνη αλλαγής. Φοράω γυαλιά ποδηλάτου, δένω το κράνος και ανοίγω τη κάμερα στο τιμόνι. Λίγο νερό στα πόδια να φύγει η ελάχιστη άμμος, μια γουλιά να ξεπλύνω την αλμύρα από το στόμα και φοράω τα ποδηλατικά παπούτσια. Ξεκρεμάω το Bianchi, κάνω και μια in transition προσπέραση στην τρομερή Άιντα που βγήκε νωρίτερα από το κολύμπι αλλά έχασε χρόνο στην αλλαγή της με καλωπισμούς, πετσέτες, χτενίσματα, νύχια και όλα αυτά :-)
Καβαλάω το ποδήλατο και ξεκινάω το πετάλι. Μόλις δω ότι είμαι εντάξει από τη ζαλάδα της θάλασσας καταναλώνω ένα τζελάκι ενέργειας και αρχίζω το μέτρημα των γύρων. Έχω τέσσερις γύρους να απολαύσω. Γύρους ποδηλατικούς, όχι από τους άλλους.
Η διαδρομή μοιάζει με ένα αγγλικό F με δυο ανηφορίτσες με 10-12 μέτρα υψομετρικά η κάθε μια. Η αίσθηση είναι σα να κάνεις κάποια διαλλειματική προπόνηση στην οποία καταβάλεις για ενα δυο λεπτά μεγάλη προσπάθεια και μετά έχεις ένα ήπιο κομμάτι κατηφορικό να πάρεις μια ανάσα. Καλό αυτό καθώς δε καταβάλεις συνέχεια τη δύναμη στα όρια σου με κίνδυνο να στερέψεις ενεργειακά.
Βέβαια όλο αυτό έχοντας πολλές στροφές ενενήντα μοιρών αλλά και δυο αναστροφές στο τέρμα της κάθε μιας από τις δυο ανηφόρας. Αρκετά τεχνική η διαδρομή ενώ οι αερόμπαρες για μια ακόμη φορά χρησιμοποιήθηκαν για λίγα μόνο λεπτά.
Στη διαδρομή βρίσκονται ήδη οι γρηγορότεροι κολυμβητές της Sprint απόστασης ενώ μπαίνουν σιγά σιγά και οι πολύ γρήγοροι της μεγάλης απόστασης. Η ζέστη είναι ήδη αισθητή και ανυπόφορη στις ανηφόρες που ανεβαίνω με πιο αργή ταχύτητα.Ένα τρίκ που έχω διαβάσει και δοκιμάζω είναι να αναθέσω μια ακόμη ασχολία στο νου πέρα από την απόλυτη προσήλωση στον αγώνα. Το environment engagment. Έτσι σε κάθε κύκλο χαιρετώ τη κοπέλα με το μακρύ κόκκινο φόρεμα με τα δυο παιδάκια που χειροκροτούν τους αθλητές και εμψυχώνουν! Χαιρετώ γνωστούς συναθλητές στα περάσματα και βάζω κι ένα στόχο. Προσπαθώ να φτάσω μια κοπέλα που προηγείται λόγω του κολυμπιού και σε κάθε στροφή κερδίζω κάποια μέτρα. "Ει, στάσου να σου πω" της φωνάζω. Που να σταματήσει, είναι σε αγώνα. "Να σου πω, λίγο" τη ρωτάω σε μια επόμενη στροφή. Μέχρι που τη φτάνω και της λέω "Τώρα θα μου πεις πως σε λένε που σε κυνηγάω από την πρώτη σημαδούρα", πριν τη περάσω. (φυσικά στο τρέξιμο με ξαναπέρασε καθώς είχε τα μισά μου κιλά και κάλπασε μέχρι τον τερματισμό)
Κάτι να απασχολείται ο νους στα 18 ζεστά αυτά χιλιόμετρα. Βέβαια ας μη τα παραλέω, είχε δυο σημεία η διαδρομή που ήθελες δεν ήθελες δε μπορούσες να αστειευτείς ή να χαζολογάς. Μια δεξιά στροφή με χαλίκια στο τέλος της πρώτης κατηφόρας -OMG- που θα μπορούσε εύκολα να πέσει κάποιος αν έμπαινε με όλα τα χιλιόμετρα πλαγιασμένος και μια αριστερή στροφή στο τέλος της δέυτερης κατηφόρας που είχε μια κορίνα τοποθετημένη σε λάθος σημείο και σε ανάγκαζε να κάνεις ανοικτή γραμμή και να προσεγγίσεις το πεζοδρόμιο.
(Ευτυχώς κανένα απρόοπτο δε σημειώθηκε σε αυτά τα δυο σημεία ως το τέλος του αγώνα)
Από τις γύρες και τις στροφές χάνω το μέτρημα και τελικά παραλίγο να ξεκινήσω και 5ο γύρο. Ευτυχώς με είδε μια κοπέλα και με σταμάτησε λίγο μετά τη ζώνη αλλαγής. Ένα λεπτό χαμένος χρόνος εκεί με το μπέρδεμα αυτό.
Πως έμοιαζε η διαδρομή του ποδηλάτου? Έτσι :
111
111
Αφήνω κράνος, ποδήλατο και γυαλιά στη ζώνη αλλαγής και ξεκινώ το τρέξιμο. Με μια μικρή κήλη που ανακάλυψα πολύ πολύ πρόσφατα στη μέση οι προσδοκίες μου για ένα γρήγορο τρέξιμο κοντά στο καλύτερο μου πεντάρι δεν είναι σε καμία περίπτωση ρεαλιστικός στόχος.
Στόχος είναι να βγει το τρέξιμο με ένα σταθερό ρυθμό χωρίς να κρεμάσω και αναγκαστώ να σταματήσω από πόνους. Ευτυχώς δε συμβαίνει τίποτα από αυτά και με ένα σταθερό ρυθμό 85-86 βημάτων το λεπτό συνέχισα μέχρι τέλος Έτσι στις ανηφόρες φτάνω τους 165 παλμούς και στις κατηφόρες πάω πιο άνετα με 150. Μέσοι παλμοί τρεξίματος στο τρέξιμο με όλη τη ζέστη 158.
Είμαι στα μισά του δεύτερου κύκλου τρεξίματος από τους τρεις και βλέπω τη Σωτηρία Ουσταμπανίδου να έχει ολοκληρώσει τον πρώτο μισό και να σταματά για να περπατήσει στη κατηφόρα. Όπα λέω, αυτή θα μου μείνει εδώ. Χωρίς δεύτερη σκέψη της δίνω το μπουκάλι με το ισοτονικό μου που κουβαλάω 800 μέτρα. Το χρειάζεται περισσότερο από εμένα εννοείται για να συνεχίσει ως τον σταθμό υδροδοσίας παρά εγώ που είμαι γνωστό die hard σκυλί γεννημένο για ταλαιπωρία (βλέπε race report από το Almiraman του Μάη...) (Το γιατί το χρειάζεται το εξηγώ παρακάτω...)
Ένας κύκλος απομένει, παίρνω ένα ακόμη μπουκάλι με κόκκινο υγρό από το σταθμό υδροδοσίας. Άγνωστο το περιεχόμενο αλλά πολύ γευστικό χορταστικό που μου δίνει την εντύπωση ότι δεν είχε μόνο απλά μια ταμπλέτα ισοτονικού.
Η ζέστη είναι ανυπόφορη όμως και το τρέξιμο συνεχίζεται στους 32 βαθμούς όπως καταγράφει το ρολόι μου. Παρόλα αυτά τι είναι 1700 μέτρα ακόμη? Συνεχίζω σταθερά και τερματίζω με 1:35:57 τελικό χρόνο.
Πιο αναλυτικά με όλα τα στοιχεία που κατέγραψε το V800 μπορεί να δει κανείς ΕΔΩ.
Πιο αναλυτικά με όλα τα στοιχεία που κατέγραψε το V800 μπορεί να δει κανείς ΕΔΩ.
Έχω περάσει τη πρώτη σημαδούρα και συνεχίζω για τη δεύτερη. Ο ρυθμός μου είναι σταθερός, πλέον είμαι στα όρια του κολπίσκου και εκεί αρχίζει η δυσκολία στο κολύμπι με το κοφτό κυματάκι που έρχεται από τα Δυτικά, από τα αριστερά μου δηλαδή. Καβατζάρω τη σημαδούρα, στρίβω προς τη παραλία και πλέον το κύμα έρχεται από τα δεξιά και κάποιες φορές με σκεπάζει. Αποφασίζω για λίγο πρόσθιο κι ας χάσω λίγο χρόνο καθώς το να πιώ νερό θα με καθυστερούσε χειρότερα.
Και τελικά το κολύμπι τελειώνει μετά από 20 λεπτά όπως βλέπω στο ρολόι μου μόλις πατάω στην ακτή. Δεν είναι το καλύτερο μου, ούτε και το χειρότερο φυσικά. Παλμοί? Τρέχω προς την ζώνη αλλαγής με μόλις 115 παλμούς. Μάλλον βαρκάδα το έκανα το κολύμπι και θα μπορούσα και πιο γρήγορα να το βγάλω.
Ζώνη αλλαγής. Φοράω γυαλιά ποδηλάτου, δένω το κράνος και ανοίγω τη κάμερα στο τιμόνι. Λίγο νερό στα πόδια να φύγει η ελάχιστη άμμος, μια γουλιά να ξεπλύνω την αλμύρα από το στόμα και φοράω τα ποδηλατικά παπούτσια. Ξεκρεμάω το Bianchi, κάνω και μια in transition προσπέραση στην τρομερή Άιντα που βγήκε νωρίτερα από το κολύμπι αλλά έχασε χρόνο στην αλλαγή της με καλωπισμούς, πετσέτες, χτενίσματα, νύχια και όλα αυτά :-)
Καβαλάω το ποδήλατο και ξεκινάω το πετάλι. Μόλις δω ότι είμαι εντάξει από τη ζαλάδα της θάλασσας καταναλώνω ένα τζελάκι ενέργειας και αρχίζω το μέτρημα των γύρων. Έχω τέσσερις γύρους να απολαύσω. Γύρους ποδηλατικούς, όχι από τους άλλους.
Η διαδρομή μοιάζει με ένα αγγλικό F με δυο ανηφορίτσες με 10-12 μέτρα υψομετρικά η κάθε μια. Η αίσθηση είναι σα να κάνεις κάποια διαλλειματική προπόνηση στην οποία καταβάλεις για ενα δυο λεπτά μεγάλη προσπάθεια και μετά έχεις ένα ήπιο κομμάτι κατηφορικό να πάρεις μια ανάσα. Καλό αυτό καθώς δε καταβάλεις συνέχεια τη δύναμη στα όρια σου με κίνδυνο να στερέψεις ενεργειακά.
Βέβαια όλο αυτό έχοντας πολλές στροφές ενενήντα μοιρών αλλά και δυο αναστροφές στο τέρμα της κάθε μιας από τις δυο ανηφόρας. Αρκετά τεχνική η διαδρομή ενώ οι αερόμπαρες για μια ακόμη φορά χρησιμοποιήθηκαν για λίγα μόνο λεπτά.
Στη διαδρομή βρίσκονται ήδη οι γρηγορότεροι κολυμβητές της Sprint απόστασης ενώ μπαίνουν σιγά σιγά και οι πολύ γρήγοροι της μεγάλης απόστασης. Η ζέστη είναι ήδη αισθητή και ανυπόφορη στις ανηφόρες που ανεβαίνω με πιο αργή ταχύτητα.Ένα τρίκ που έχω διαβάσει και δοκιμάζω είναι να αναθέσω μια ακόμη ασχολία στο νου πέρα από την απόλυτη προσήλωση στον αγώνα. Το environment engagment. Έτσι σε κάθε κύκλο χαιρετώ τη κοπέλα με το μακρύ κόκκινο φόρεμα με τα δυο παιδάκια που χειροκροτούν τους αθλητές και εμψυχώνουν! Χαιρετώ γνωστούς συναθλητές στα περάσματα και βάζω κι ένα στόχο. Προσπαθώ να φτάσω μια κοπέλα που προηγείται λόγω του κολυμπιού και σε κάθε στροφή κερδίζω κάποια μέτρα. "Ει, στάσου να σου πω" της φωνάζω. Που να σταματήσει, είναι σε αγώνα. "Να σου πω, λίγο" τη ρωτάω σε μια επόμενη στροφή. Μέχρι που τη φτάνω και της λέω "Τώρα θα μου πεις πως σε λένε που σε κυνηγάω από την πρώτη σημαδούρα", πριν τη περάσω. (φυσικά στο τρέξιμο με ξαναπέρασε καθώς είχε τα μισά μου κιλά και κάλπασε μέχρι τον τερματισμό)
Κάτι να απασχολείται ο νους στα 18 ζεστά αυτά χιλιόμετρα. Βέβαια ας μη τα παραλέω, είχε δυο σημεία η διαδρομή που ήθελες δεν ήθελες δε μπορούσες να αστειευτείς ή να χαζολογάς. Μια δεξιά στροφή με χαλίκια στο τέλος της πρώτης κατηφόρας -OMG- που θα μπορούσε εύκολα να πέσει κάποιος αν έμπαινε με όλα τα χιλιόμετρα πλαγιασμένος και μια αριστερή στροφή στο τέλος της δέυτερης κατηφόρας που είχε μια κορίνα τοποθετημένη σε λάθος σημείο και σε ανάγκαζε να κάνεις ανοικτή γραμμή και να προσεγγίσεις το πεζοδρόμιο.
(Ευτυχώς κανένα απρόοπτο δε σημειώθηκε σε αυτά τα δυο σημεία ως το τέλος του αγώνα)
Από τις γύρες και τις στροφές χάνω το μέτρημα και τελικά παραλίγο να ξεκινήσω και 5ο γύρο. Ευτυχώς με είδε μια κοπέλα και με σταμάτησε λίγο μετά τη ζώνη αλλαγής. Ένα λεπτό χαμένος χρόνος εκεί με το μπέρδεμα αυτό.
Πως έμοιαζε η διαδρομή του ποδηλάτου? Έτσι :
111
111
Αφήνω κράνος, ποδήλατο και γυαλιά στη ζώνη αλλαγής και ξεκινώ το τρέξιμο. Με μια μικρή κήλη που ανακάλυψα πολύ πολύ πρόσφατα στη μέση οι προσδοκίες μου για ένα γρήγορο τρέξιμο κοντά στο καλύτερο μου πεντάρι δεν είναι σε καμία περίπτωση ρεαλιστικός στόχος.
Στόχος είναι να βγει το τρέξιμο με ένα σταθερό ρυθμό χωρίς να κρεμάσω και αναγκαστώ να σταματήσω από πόνους. Ευτυχώς δε συμβαίνει τίποτα από αυτά και με ένα σταθερό ρυθμό 85-86 βημάτων το λεπτό συνέχισα μέχρι τέλος Έτσι στις ανηφόρες φτάνω τους 165 παλμούς και στις κατηφόρες πάω πιο άνετα με 150. Μέσοι παλμοί τρεξίματος στο τρέξιμο με όλη τη ζέστη 158.
Είμαι στα μισά του δεύτερου κύκλου τρεξίματος από τους τρεις και βλέπω τη Σωτηρία Ουσταμπανίδου να έχει ολοκληρώσει τον πρώτο μισό και να σταματά για να περπατήσει στη κατηφόρα. Όπα λέω, αυτή θα μου μείνει εδώ. Χωρίς δεύτερη σκέψη της δίνω το μπουκάλι με το ισοτονικό μου που κουβαλάω 800 μέτρα. Το χρειάζεται περισσότερο από εμένα εννοείται για να συνεχίσει ως τον σταθμό υδροδοσίας παρά εγώ που είμαι γνωστό die hard σκυλί γεννημένο για ταλαιπωρία (βλέπε race report από το Almiraman του Μάη...) (Το γιατί το χρειάζεται το εξηγώ παρακάτω...)
Ένας κύκλος απομένει, παίρνω ένα ακόμη μπουκάλι με κόκκινο υγρό από το σταθμό υδροδοσίας. Άγνωστο το περιεχόμενο αλλά πολύ γευστικό χορταστικό που μου δίνει την εντύπωση ότι δεν είχε μόνο απλά μια ταμπλέτα ισοτονικού.
Η ζέστη είναι ανυπόφορη όμως και το τρέξιμο συνεχίζεται στους 32 βαθμούς όπως καταγράφει το ρολόι μου. Παρόλα αυτά τι είναι 1700 μέτρα ακόμη? Συνεχίζω σταθερά και τερματίζω με 1:35:57 τελικό χρόνο.
Πιο αναλυτικά με όλα τα στοιχεία που κατέγραψε το V800 μπορεί να δει κανείς ΕΔΩ.
Πιο αναλυτικά με όλα τα στοιχεία που κατέγραψε το V800 μπορεί να δει κανείς ΕΔΩ.
Τι να πω τώρα για τον αγώνα? Πέρασα απλά ...τέλεια!
Κόστος? Ελάχιστο για όσα πρόσφερε ο αγώνας ως εμπειρία. Στην απόσταση Sprint είχε μόλις 15 ευρώ κόστος εγγραφής αν γραφόσουν νωρίς η 30 ευρώ αν το άφηνες για τελευταίες μέρες. (για ένα σκουφάκι ποιοτικό, ένα τεχνικό μπλουζάκι με τη στάμπα του αγώνα και ένα μίνι σακίδιο με κορδόνι)
Η διοργάνωση είχε εξασφαλίσει 50% έκπτωση με την ΑΝΕΚ οπότε η μετακίνηση Πειραιάς Χανιά και πίσως σε θέση καταστρώματος κόστισε μόλις 40 ευρώ.
Το Pasta Party έγινε στο απίθανο Beach Bar Cabana Mare στην Αγ. Μαρίνα. Εκεί έγινε επίσης και η τεχνική ενημέρωση αλλά και η ομιλία του κου Χρήστου Γαρέφη χάρισε αυτοπεποίθηση σε όλους προσγειώνοντας τα πνεύματα καθώς το μότο του ήταν να απολαύσουμε τον αγώνα και να προσέξουμε να είμαστε όλοι καλά τη Δευτέρα.
Απροσδόκητα μετά τον αγώνα στήθηκε επιτόπου ένα Pasta Party με σαλάτες και μπύρες μέχρι την έναρξη των απονομών. Αυτό δε το είχα ξαναδεί μετά από αγώνες και μου έκανε εντύπωση.
Πολλές κληρώσεις δώρων χορηγών και ... βρέθηκα ανάμεσα τους με ένα ... μπουκάλι κρασί!
Γενικά η αίσθηση ήταν ότι βρισκόσουν σε έναν οικογενειακό αγώνα μεταξύ φίλων αλλά και πολλών φιλόξενων ανθρώπων. Ένιωθες ότι η διοργάνωση πρόσεξε τις λεπτομέρειες και έστησε ένα αγώνα για να περάσεις καλά και όχι για να κάνει μια καλή μπίζνα. Απόδειξη του ότι οι άνθρωποι είχαν μεράκι η custom διακόσμηση με υφάσματα στη ζώνη αλλαγής με τα λογότυπα του αγώνα να ανεμίζουν αλλά και το τέλειο χειροποίητο μετάλιο πλασμένο στο χέρι από πηλό που τα κατασκεύασε η Κα Αφροδίτη.
Κλείνω το race report με μια πολύ θερμή νότα αισιοδοξίας. Τη λένε Σωτηρία. Έχεις ακούσει τη φράση "Δεν υπάρχει σωτηρία"? ε όχι, υπάρχει και τη λένε Σωτηρία!
Η Σωτηρία Ουσταμπανίδου που γνώρισα αυτό το τριήμερο είναι μια αγωνίστρια που ξεκίνησε να δίνει τη δική της μάχη έναντι στο σακχαρώδη διαβήτη. Ξεκινώντας προπονήσεις πήρε πρώτη φορά μέρος στον αγώνα Super Sprint Battle της Κατερίνης και από τότε συνεχίζει δυναμικά παράλληλα με τη δράση της στις εκστρατείες ενημέρωσης της ένωσης διαβητικών Ν. Πιερίας.
Προσωπικά βλέποντας την κάθε λίγο να παίρνει μια μέτρηση για τις τιμές του σακχάρου ενώ προετοιμαζόταν για το τρίαθλο, επιβεβαίωσα για άλλη μια φορά το moto μιας μεγάλης φίρμας αγώνων τριάθλου, της Ironman :
Anything IS Possible!
Χανιά & Χάνιαθλο ... στο επανειδήν !!! :-)
🇬🇷Father of three 👫🙆 Marathoner 🏃🏼 Triathlete🏊🚴🏼🏃🏼 AlmiraMan💪🏻 Trumpeteer🎺 Novel Writer 📝 Life is too short to wait. Live today! ✨✨✨ apogeiwsh.blogspot.com
2 σχόλια
Click here for σχόλιαΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ ΤΟ RACE REPORT!!!!!ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ ΘΑ ΕΛΕΓΑ!!! ΤΟ ΠΑΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΕΡΝΑΜΕ ΚΑΛΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΤΑ EVENTS!!!!ΝΑ 'ΣΑΙ ΚΑΛΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΩΡΓΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΤΑΔΙΔΕΙΣ ΤΗ ΘΕΤΙΚΗ ΣΟΥ ΕΝΕΡΓΕΙΑ!!!
ReplyΌποιος και να είσαι ευχαριστώ για το σχόλιο σου! :-) Το παν είναι να περνάμε καλά φυσικά! Και στο τρίαθλο συμβαίνει αυτό. Ο 1ος κι ο τελευταίος του αγώνα χαίρονται το ίδιο τη συμμετοχή τους! :-)
ReplyConversionConversion EmoticonEmoticon