Σχεδιάζοντας βουνά με κόκκινο στυλό...Καλοκαίρι. Πολύ ελεύθερος χρόνος. Παραλία. Καρέκλα. Όλα τα θέματα τακτοποιημένα. Είμαι σχεδόν στην κατάσταση του Θάνος (από το σύμπαν του Marvel ) όπου αφότου πολέμησε όλα τα τέρατα του, κάθεται στην καρέκλα του και ξεκουράζεται απολαμβάνεται ήρεμος τη θέα στον αγαπημένο του πλανήτη.
Όπως κάθε καλοκαίρι που υπάρχει πολύ χρόνος για την αναδίπλωση όλων των παράδοξων και άσχετων ασχολιών μεταξύ τους, έτσι και φέτος μεταξύ άλλων έβγαλα το μπλοκάκι και το στυλό από την τσάντα με τις πετσέτες.
Και αρχίζουμε. Διαλέγω. Ζωγραφίζω το τοπίο στα αριστερότερα ή στα δεξιότερα μου; Αριστερά ήλιος που δύει και ελαφρά με στραβώνει. Δεξιά μου κρύβει τη θέα μια ομπρέλα οπότε δεν μπορώ να δω τις κορυφογραμμές απέναντι σωστά. Κατάρα. Αριστερά λοιπόν. Αλλάζω θέση και κοιτάζω πλέον πιο αριστερά και έχω τον ήλιο στις 10:00 η ώρα.
Κορυφογραμμή. Είναι σημαντικό να υπάρχει μεγάλη ταύτιση ώστε με μια ματιά να το δω και να πω ναι, αυτό που βλέπω στο τοπίο είναι και στο χαρτί. Το μάτι στα βουνά και το χέρι σαν plotter ζωγραφίζει το καρδιογράφημα της κορυφής. Μοιάζει λίγο με τιμή μιας μετοχής που αλλάζει χέρια μεταξύ μετόχων που κανείς δεν θέλει να αποχωριστεί ή να αγαπήσει απόλυτα. Πάνω, κάτω, λοξά, κι εκεί ανεβαίνει, πιο εκεί χαμηλώνει απότομα, έπειτα κορυφώνει απότομα, ισιάζει, συνεχίζει, γενναία άνοδος, σκαμπανέβασμα, λίγο κάτω, πάνω και φτάσαμε στην άκρη του μπλοκ.
Ορίζοντας. Οριζόντιος. Εύκολο. Από το ύψος της θάλασσας όλα οριζόντια φαίνονται.
Παραλία. Αριστερά στο βάθος σε μια μύτη προς τη θάλασσα υπάρχει ένα μικρό beach bar με μαζεμένες ομπρέλες, έπειτα στενεύει προς τα μένα η ακτή σε μια μικρή λωρίδα και υπάρχουν σκόρπιες ομπρέλες.
Δυο βαρκάκια στα αριστερά σχεδόν ακίνητα δεμένα στα συνήθη αγκυροβόλια τους. Μπροστά μου ένα επτάμετρο σκάφος υπό άλλη γωνία καθώς ο κυβερνήτης προσπαθεί να δέσει στο ρεμέτζο και αλλάζει γωνία σε σχέση με τον άνεμο. Ιδανική στιγμή να πιάσω το περίγραμμα πριν στρίψει κι αυτό προς τη φορά. Οριακά προλαβαίνω αυτή τη γωνία της πρύμνης.
Η πνοή του ανέμου αρχίζει και δημιουργεί ρυτίδες στην ήρεμη σα λίμνη ως τώρα θάλασσα. Κάποιες γραμμές εδώ κάποιες εκεί, παφλασμοί κυμμάτων αριστερά, ωωω, θα ασχοληθώ μετά με αυτό. Πιάνω τα βουνά.
Βουνά. Αποφασίζω να κάνω κάτι διαφορετικό από άλλες φορές. Γραμμές. Χάραξη των μεγαλύτερων όγκων, των πιο μπροστινών λόφων κάτω από τις κορυφογραμμές. Μετά κάτι με πιάνει και αρχίζω λοξές γραμμές. Γραμμές λοξές που ανεβαίνουν παράλληλα με τις κορυφογραμμές όταν αυτές ανεβαίνουν. Η λοξές που κατεβαίνουν όταν γίνεται το αντίστοιχο. Τελικά βγαίνει κάτι που δεν είχα υπολογίσει. Οι γραμμές που ανεβαίνουν με τις γραμμές που κατεβαίνουν όταν συναντούνται δημιουργούν μια ψευδαίσθηση όγκου αποτυπωμένο σε δυο διαστάσεις. Ενδιαφέρον. Ξανα-ανακάλυψα τον τροχό και χάρηκα ή ίσως βγήκε κάποια μνήμη από τότε που παιδάκι έβλεπα Bob Ross να ζωγραφίζει και να λέει "Νομίζω εδώ υπάρχει ένα βουνό, ναι σίγουρα εδώ υπάρχει ένα βουνό" και το έφτιαχνε με δυο κινήσεις, τόσο απλά.
Μετά ο ουρανός. Πως ζωγραφίζεις ένα δειλινό με ένα χρώμα που δε μπορείς να δώσεις διαβαθμίσεις; Γραμμές, Πιο απαλές. Ελπίζω να μην αφήσω καμιά μολυβιά και δε συμμαζεύεται. Λαβή του στυλό με οξεία γωνία. Σχεδόν χαρακτικό πάει να γίνει. Ίσα που ακουμπάει η μπίλια του στιλό στο χαρτί. Στιλό είναι, θαύματα δε γίνονται. Ή ίσως να γίνονται αλλά δεν έχω ψάξει στα άδυτα γνώσης του youtube για το "πως να ζωγραφίσεις με ένα BIC"
Θάλασσα. Εκεί νομίζω τα έκανα θάλασσα. Μετά τα πολλά κυμματάκια ~, πως γεμίζεις το κενό. Σούπερ οξεία το στυλό και με κάποια υπομονή σπρώχνω το μελάνι από τα ~ πιο εδώ, πιο εκεί.
Θάλασσα. Εκεί νομίζω τα έκανα θάλασσα. Μετά τα πολλά κυμματάκια ~, πως γεμίζεις το κενό. Σούπερ οξεία το στυλό και με κάποια υπομονή σπρώχνω το μελάνι από τα ~ πιο εδώ, πιο εκεί.
Γιατί δεν είμαι στη θάλασσα και παίζω με το στυλό;
Γιατί δεν έχω ένα κινητό να βγάλω μια φωτογραφία το δειλινό όπως όλος ο κόσμος να μην βασανίζω το ελάχιστο μου μυαλό με το bic και το μπλόκ. Διάλλειμα για ανασυγκρότηση και έλεγχος του nokia. Όλα ύσηχα στο δύτικο μέτωπο. Δεν έχω κλήσεις αναπάντητες. Δεν έχω sms να απαντήσω. No worries λοιπόν. Επιστροφή στον μικρόκοσμο του μπλοκ.
Φωτιές. Ακούω από τις παραδιπλανές ομπρέλες να λένε για μεγάλη φωτιά στο δίπλα νομό.
Φωτιές. Πιθανή καταστροφή, κίνδυνος, απώλεια ζωών, περιβαλλοντική καταστροφή.
Οπότε... αυτό περνάει στο μπλοκ. Δυο σύννεφα σκιάζουν το ήρεμο ως τώρα τοπίο. Δεν υπάρχουν στο τοπίο. Υπάρχουν στο χαρτί όμως τώρα πια καθώς η σκέψη σκοτείνιασε από τη θύμιση της φωτιάς.
Η φύση θα ανακάμψει. Αυτό κάνει, αυτό έκανε πάντα. Έχουν καεί τα πάντα χιλιάδες φορές. Και κάθε κάποια χρόνια κάποιο χέρι ή κάποιο τυχαίο γεγονός ξαναβάζει πάλι αυτή τη διαδικασία σε κίνηση. Βίαια κίνηση που δημιουργεί πρόσκαιρα προβλήματα σε τόσο κόσμο. Όμως ας μη ξεχνάμε ότι εκεί που τώρα αναβλύζει λάβα και φωτιά, είναι θέμα χρόνου να υπάρξει ένα κατάφυτο πράσινο περιβάλλον. Αρκεί να αφήσει κανείς τη φύση ήσυχη. Το είδα στη Χαβάη από κοντά και το κατάλαβα. Από τη κορυφή του βουνού έβλεπες διαφορετικού χρώματος λωρίδες λάβας κάθε μια με διαφορετική ροή. Η πιο πρόσφατη κατάμαυρη με σκληρό πισσώδη χρώμα, εκατοντάδες μέτρα άλλη ροή με αποσαθρωμένα βράχια, πιο εκεί καφετί χρώματος ροή σα να έχει φρεζαριστεί, πιο εκεί άλλη παλιότερη ροή με θάμνους και πιο εκεί ... κατάφυτη Χλωρίδα Χαβάης με πλατύφυλλα δέντρα, φοίνικες. Μια τρελή αντίθεση εικονών σε λίγα χιλιόμετρα απόσταση.
Ήθελα να πω ότι η φύση θα κάνει αυτό που ξέρει. Θα αναγεννηθεί. Από τις στάχτες της.
Και αυτό από μόνο του είναι ελπιδοφόρο.
🇬🇷Father of three 👫🙆 Marathoner 🏃🏼 Triathlete🏊🚴🏼🏃🏼 AlmiraMan💪🏻 Trumpeteer🎺 Novel Writer 📝 Life is too short to wait. Live today! ✨✨✨ apogeiwsh.blogspot.com
ConversionConversion EmoticonEmoticon