Life is too short to wait. Live Today!

Life is too short to wait. Live Today!

Σκίτσα μιας άλλης δεκαετίας

Κάθε ανάρτηση μου όπως έχεις καταλάβει, πραγματεύεται ένα διαφορετικό θέμα. Δε σε βομβαρδίζω μοναδικέ αναγνώστη μου με το ίδιο θέμα διακόσιες φορές. Δε το κάνω γιατί σε λυπάμαι βέβαια και φυσικά όχι για να μη καταντήσει το ιστολόγιο ένα ηλεκτρονικό μάτσο με όμοιας θεματολογίας κείμενα. Αν δε σου άρεσε δε θα διάβαζες αυτές τις γραμμές ούτως η άλλως. Σωστά;

Γράφω γιατί οι αναμνήσεις μένουν ζωντανές κόντρα στη φθορά της λήθης όταν μιλάς για αυτές και τις μνημονεύεις. Σίγουρα  μελαγχολείς όταν σκέφτεσαι τα παλιά και τα πιο απλά χρόνια είκοσι χρόνια πριν, που το κύριο μέλημα σου ήταν  να προετοιμαστείς για να γράψεις καλά στις πανελλήνιες. Με γνώμονα -τουλάχιστον εγώ- να μην απομονωθείς από τον έξω κόσμο και να περάσεις όσο περισσότερο χρόνο γινόταν με φίλους κάνοντας παράλληλα και τις δραστηριότητες που με ευχαριστούσαν.  Ποδήλατο και μουσική δηλαδή.

Σήμερα θα μιλήσω για έναν εξαίσιο φίλο και σκιτσογράφο. Τον Τεό.
Είμασταν στο ίδιο θρανίο και στις τρεις τάξεις του λυκείου. Ο Τεό  έφτιαχνε εκπληκτικά σκίτσα και καρικατούρες. Είχε ταλέντο σε αυτό. Καρτουνίστικα σκίτσα περισσότερο, όχι ζωγραφιές με την έννοια της ζωγραφιάς δηλαδή το εντεταλμένο αρτιστικό "ας ζωγραφίσω μια  φιγούρα, μια λεκάνη με φρούτα, με σκιές και λοιπά κόλπα μήπως αγγίξω τον Πικάσο και τον Νταλί. Όχι.

Ως αυτοδίδακτος και με σαφή έφεση σε αυτή τη τέχνη, ο Τεό,  έφτιαχνε απλά σκίτσα και καρτούν βγαλμένα από τη καθημερινότητα σε λίγα λεπτά με την ίδια ευκολία που εγώ θα έπαιζα μια νότα στη τρομπέτα. Από όσο ξέρω δεν ασχολήθηκε επίσημα με τη γραφιστική ή το σχέδιο. Ποιος ξέρει αν το πάλευε? Σίγουρα θα γινόταν ένας άξιος σκιτσογράφος.

Κάθε,  μα κάθε φορά που τα έβλεπα,  γινόμουν μπλε από το γέλιο.  Τα σκίτσα του ήταν τόσο ξεκαρδιστικά και πετυχημένα γιατί στα περισσότερα που έφτιαχνε το κεντρικό πρόσωπο ήμουν εγώ, ο αδερφός μου και οι ιστορίες βασίζονταν σε δικές μου εξιστορήσεις.Το χειρότερο ήταν ότι μου τα παρουσίαζε πάνω που άρχιζε το μάθημα και αναγκαζόμουν να βγω να πάρω αέρα και να ξαναέρθω στο χρώμα μου.

Αυτά τα σκίτσα είναι τα καλύτερα από αυτά που έχω σώσει σε ένα μικρό κουτί. Το κουτί των αναμνήσεων εκείνης της εποχής.

Να 'σαι καλά βρε Τεό, πάντα συγκινούμαι όταν ανοίγω αυτό το κουτί και τα βλέπω.



Οικογενειακά θέματα

Art of Xilopita. Based on real facts

Starship L-174 Α/Γ Σάμος. Μια σχεδόν αληθινή ιστορία

Τα πετυχημένα προξενιά της μαμάς...

Η άρνηση της μαμάς να πάνε τα παιδιά μόνα για μπάνιο με το αμάξι




Περιμένοντας τα αποτελέσματα των πανελλαδικών...


...!

χωρίς πολλά λόγια





















Previous
Next Post »

5 σχόλια

Click here for σχόλια
ckarelio
admin
6 Μαρτίου 2015 στις 10:21 π.μ. ×

Χαχαχα! Εντάξει εδώ μιλάμε για ταλέντο!!

Reply
avatar
7 Μαρτίου 2015 στις 1:09 μ.μ. ×

Ήταν να μη σκεφτεί το κοπνσεκτ του κόμικ. Μετά το έφτιαχνε στο άψε σβήσε..!

Reply
avatar
ckarelio
admin
8 Μαρτίου 2015 στις 9:18 μ.μ. ×

Κρίμα πάντως. Ένας φίλος μου που δουλεύαμε μαζί στο ΤΕΙ είχε κι αυτός ταλέντο και ήξερε να μεταφέρει οποιαδήποτε κατάσταση σε σκίτσο. Αυτός μετά ασχολήθηκε, παρακολουθησε κάποια μαθήματα και εξελίχθηκε πάρα πολύ. Ζωγραφιζει πλέον έγχρωμα σκίτσα, και είναι το χέρι του πιο σταθερό. Εκθέτει τα δημιουργηματα του σε διαφορες εκδηλώσεις και συνεργάζεται νομίζω με ένα ηλεκτρονικό έντυπο. Γενικοτερα άνοιξε και ένας επιπλέον επαγγελματικος δρόμος πέραν της δουλειας που ηδη έχει.

Reply
avatar
17 Μαρτίου 2015 στις 12:57 μ.μ. ×

Μια χαρά τον βρίσκω σε αυτό που κάνει με τις εκθέσεις και εν μέρη έμμεσα που εκθέτει δουλειά του σε κάποιο έντυπο. Καλό είναι που κρατά το πάθος του ως πάθος και δε το κάνει αυτή τη στιγμή πρώτη του δουλειά. Έτσι δε κινδυνεύει να κορεστεί και να το βαρεθεί..!

Υ.Γ πόσα προφιλ έχεις? χαχα

Reply
avatar
ckarelio
admin
17 Μαρτίου 2015 στις 1:38 μ.μ. ×

Ένα έχω! Απλά άλλαξα όνομα!!

Reply
avatar