Τριαθλητική Κυριακή.
Αν έχεις χρόνο για σκότωμα συνέχισε. Αλλιώς μπες στο Συ-σωλήν και δες ξεκαρδιστικά βιντεάκια με γάτες που τρομάζουν με αγγούρια.
Έμεινε κανένας; Τέλος πάντων.
Παραλία Σχοινίας, παραθαλλάσιο cafe beach bar sports center τα πάντα όλα ονόματι Καράβι.
Κυριακή 10/4/2016. 09:00 όλα έτοιμα για την εκκίνηση του Energy Semilong Triathlon αγώνα. Στολή, σκουφί, γυαλιά, ρολόι.
Όλα έτοιμα. Ξυπόλυτος στη αμμουδιά, μπαίνω στα ρηχά να δω θερμοκρασία. Κρύο. Μπρρρ. (Ευτυχώς πήρα στολή κολύμβησης). Ακούμε τις οδηγίες από τους διοργανωτές. Ανταλλάσσουμε ευχές για καλό αγώνα με τους φίλους και συναθλητές Δημήτρη και Αντρέα.
Σφυρίχτρα.Εκκίνηση. Πατάω δυο φορές το κουμπί στο ρολόι και ξερυθμίζεται. Φτου κατάρα. Σταματάω. Χάνω δευτερόλεπτα ενώ το πλήθος αθλητών ανταγωνίζεται σε ένα σπριντ κολύμβησης μέχρι τη πρώτη σημαδούρα. Ξεκινάω με καθυστέρηση πιο πίσω μόλις καταφέρω να φτιάξω το ρολόι. Ας είναι σκέφτομαι. Γλίτωσα όλο το ξύλο, τα σπρωξίματα και το ασφυχτικό αίσθημα του να κολυμπάς έχοντας τριγύρω σου ανθρώπους που προσπαθούν όλοι να προσπεράσουν όλους τους άλλους. Ήρεμα παιδιά, μη σκοτώνεστε, δεν είμαστε σε αγώνα, σκέφτομαι.
Μα τι λέω, αγώνας είναι! Fuck!!! Η ώρα περνάει. Τικ τοκ, τικ τοκ. Βουρ μπαίνω στο κυνήγι των τελευταίων και στη δεύτερη σημαδούρα φτάνω δυο κολυμβητές. Πηγαίνουμε το ίδιο χάλια και έτσι μένουμε σταθερά κοντά για ώρα. Στη τρίτη σημαδούρα που ολοκληρώνεται ο πρώτος γύρος των 750μέτρων καταφέρνουμε τρεις μόλις να συγκρουστούμε για να πάρουμε την εσωτερική. Έλεος, για δυο δευτερόλεπτα κέρδος θα με μπατάρετε αλιτήριοι, σκέφτομαι και ανοίγομαι πιο δεξιά τους. Τους χάνω. Στο βάθος βλέπω άλλους που φτάνουν στην επόμενη σημαδούρα. Δε τολμώ να γυρίσω να κοιτάξω αν είμαι μπροστά από κάποιον ή είμαι τέρμα πίσω. Δεν έχω περάσει κανέναν και η θέα ενός ναυαγοσώστη να με ακολουθεί με το κανό του (τακτική για να βεβαιωθούν ότι και ο πιο αργός και αδύναμος θα είναι ασφαλής ως τέλος) θα ήταν καταστροφική για τη ψυχολογία. Οπότε συνεχίζω με το ρυθμό που έχω. Το ρυθμό Νέμο με ένα πτερύγιο. Κουλαμαρία, πως πάω έτσι, ξανασκέφτομαι; Γιατί με παίρνει συνέχεια δεξιά; Έχω στραβώσει; Κάτσε, μισό λεπτό, σκέφτομαι. Πως κολυμπάω έτσι, αναρωτιέμαι μόλις χαλαρώνω και συμβιβάζομαι στην ιδέα ότι είμαι τελευταίος. Για κάτσε να κάνω σωστά το άπλωμα του χεριού, να κάπως έτσι, όπως στη προπόνηση στο κολυμβητήριο, remember?
Με τα πολλά φτάνω τελευταία σημαδούρα, είμαι στα ρηχά, πατώνω στην άμμο και βγαίνοντας έρχομαι αντιμέτωπος με πλήθος κοινού που αποτελείται από μόλις έναν φωτογράφο να απαθανατίζει την έξοδο μου από το νερό. Λογικά σχολάει μετά από μένα.
Διάολε που πήγαν όλοι, αναρωτιέμαι καθώς περνάω τη πύλη και το μηχάνημα που καταγράφει τις ώρες εξόδου από το νερό κάνει ίσως και το τελευταίο μπιπ της μέρας.
Τρέχω μπροστά και σαστίζω με τη διαδρομή. Δεν προπορεύεται κανείς και δε ξέρω πως πρέπει να φτάσω στη ζώνη αλλαγών. Κοιτάζω γύρω, τίποτα. Ούτε ένας χριστιανός. Ένας βουδιστής έστω; Τίποτα.
Εκείνη τη στιγμή ενώ περνάω δευτερόλεπτα ακίνητος στο Τ1, τη μετάβαση κολύμβησης ποδηλάτου που για άλλους το δευτερόλεπτο μετράει, ακούω φωνές. Είναι ο Αντρέας, μόλις έχει βγει από το νερό κάνοντας τρεις γύρους στις σημαδούρες αντί για δυο σκόπιμα γιατί είναι μάχιμος κομάντο και δε του φτάνουν 1500μέτρα να ζεσταθεί να φτάσει σε ρυθμούς αγώνα.
Τρέξιμο μαζί ως τα ποδήλατα ενώ ανταλλάσσουμε ιστορίες για ψάρια που είδαμε, μέδουσες, τα παιδιά στο σπίτι, ιστορίες από τη δουλειά. Αυτό είναι, τρέχουμε 4 fun, όχι να πεθάνουμε!
Και τώρα το μοναδικό δύσκολο σημείο του αγώνα. Πως να βγάλεις μια Neoprene ολόσωμη στολή Orca χωρίς να τη καταστρέψεις. Κατεβάζω το φερμουάρ στη πλάτη, βγάζω τον ένα ώμο για να διαπιστώσω ότι μόλις απέκτησα ένα κάψιμο στο λαιμό από τη στολή. Τσούζει. Άουτς. Να βάλω λίγο baby oil, ενυδατική και να χάσω δέκα λεπτά αγώνα; Μπα όχι, θα τον βγάλω αντρικά τον αγώνα. Δηλαδή θα πονάω, θα υποφέρω και θα παίρνω από ένα όσκαρ υποκρισίας χαμογελώντας υπέροχα σε κάθε φωτογραφία.
Το πιο δύσκολο είναι να βγάλεις τα πόδια από τη στολή όμως. Είναι σα να προσπαθείς να ξεκολλήσεις από πάνω σου χταπόδι που έχει βεντουζάρει και θέλει να σε φάει. Ή σα να προσπαθείς να βγάζεις μασαζοκορσέ από τη λάθος πλευρά. Κάτι από τα δυο. Οι λιγοστοί θεατές βαρέθηκαν να παρακολουθούν μετά από τρία λεπτά προσπάθειας και βρήκαν ενδιαφέρον σε ένα άλλο αθλητή, αληθινό, που έβγαλε τη στολή σε χρόνο ρεκόρ και καβάλησε το ποδήλατο να φύγει.
Το ποδήλατο του Δημήτρη λείπει και ξεκινάμε με τον Αντρέα στο κατόπι του. Δε γίνεται να αφήνει απλήρωτο τον καφέ και να τη κοπανάει με το ποδήλατο. Ε όχι, δε μπορούμε να το ανεχτούμε. Αποστολή όχι εύκολη καθώς προπορεύεται κάποια λεπτά μπροστά. Άγνωστο πόσα. Βγαίνουμε στον κεντρικό κι από εκεί μπαίνουμε στο κωπηλατοδρόμιο.
Ούαο! Παντού ποδήλατα, σαστίζω καθώς τα βλέπω και κάνω δεξιά μη με πατήσουν. Σα να γίνεται αγώνας! Όσο μοναχικό ήταν το κολύμπι και η αλλαγή ρούχων στα πίτς, τόσο γεμάτο ήταν το κωπηλατοδρόμιο.
Μα γίνεται αγώνας! Damn! Ανεβάζω ρυθμό και πιάνω μια ανεκτή ταχύτητα που ξέρω ότι μπορώ να κρατήσω για ώρα και συνεχίζω.
Και ναι! Γίνεται θαύμα! Περνάω έναν! Αλλά η προσπέραση είναι της Κυριακής χαρά, Δευτέρα λύπη καθώς είναι ένας random πιτσιρικάς χαμένος από τα γυρίσματα της ταινίας Goonies να βολτάρει βγάζοντας φωτογραφίες τις πάπιες!
Κουάκ! Και ναι, έχει διάφορα παπιόνια εκεί μέσα που δε γίνεται να βγάλω κινητό να τα φωτογραφίσω καθώς το έχω αφήσει στο αμάξι για να γλιτώσω 153 γραμμάρια βάρους και να πηγαίνω κατά μέσο όρο 0,1 χιλιόμετρα πιο γρήγορα. Μήπως να μη σαβούρωνα το Σαββατόβραδο και να έπαιρνα το τηλέφωνο μαζί; Γαμώτο έχασα τις φωτογραφίες.
Και κάτι άλλο που αναρωτιέμαι. Είναι αυτοί οι διαστημικοί ποδηλάτες που έχουν αγκαλιά τη μπροστινή ρόδα από το σκύψιμο που κάνουν ποδήλατο με 40 χιλιόμετρα την ώρα χωρίς να στάζει ιδρώτας και εννοείται δε τους φτάνεις με τίποτα. Και αναρωτιέμαι. Που πάνε χωρίς ζακέτα; Ε;
Όχι, αυτό είναι από άλλο ανέκδοτο. Αναρωτιέμαι όμως πως πάνε σε αγώνα χωρίς μια σαμπρέλα, κάτι; Τι θα κάνουν αν σκάσει το λάστιχο; Κι εγώ βέβαια που κουβαλούσα +700γραμμάρια σαμπρέλες, αμπούλες αέρα και το τσαντάκι; Τι κατάλαβα; Απλά είχα την ασφάλεια ότι δε θα εγκαταλείψω τον αγώνα λόγω βλάβης.
Νιώθεις σούπερ ερασιτέχνης όταν δίπλα σου περνάνε ποδήλατα με εξωτικά υλικά. Όχι φυσικά πως το να αποκτήσεις ένα υπερελαφρύ ποδήλατο χρονομέτρου θα σε κάνει πιο γρήγορο. Αυτό που θα σε κάνει πιο γρήγορο είναι η προπόνηση, η προπόνηση και στο τέλος για αλλαγή λίγο ακόμη προπόνηση....
Η λήξη της διαδρομής του ποδηλάτου με βρίσκει να ξεκαβαλάω με 160παλμους, πράγμα που δείχνει την ένταση. Κάτι που πλήρωσα στο τρέξιμο φυσικά.
Αφήνω το ποδήλατο, γρήγορη αλλαγή παπουτσιών και βουρ ξεκινώ να τρέχω με τον απίστευτο ρυθμό των 05:00min/km δεδομένου των 1500μ κολύμβησης και των 52χλμ ποδηλάτου που μόλις προηγήθηκαν. Αργά και προοδευτικά όμως φάνηκαν τα πόδια να βαραίνουν και φυσικά αναγκάζομαι να πηγαίνω πιο αργά το κάθε χιλιόμετρο που ακολουθεί ως το τέλος το κάνω και πιο αργά.
Ο δρόμος που διαδραματίστηκε το τρέξιμο ήταν ένας χωματόδρομος με λακκούβες και σημεία σαθρά όλο πέτρες. Οπότε η επιλογή της λέξης "διαδραματίστηκε" είναι απόλυτα συνειδητή και δεν έγινε για λόγους εντυπωσιασμού. Δράμα. Το να βγάζεις ημιμαραθώνιο πρόσφατα με ρυθμό 05:30λεπτά το χιλιόμετρο και τώρα να μη μπορείς να κάνεις κάτι περισσότερο από τζόκινγκ ήταν απλά δράμα.
Στην αρχή του τρεξίματος η διαδρομή ήταν γεμάτη κόσμο. Όλοι κάναν τα χιλιόμετρα που έπρεπε, τους πέντε γύρους μέχρι να επιστρέψουν για τερματισμό. Όταν έφτασα να ξεκινώ τον τελευταίο γύρο, τα τελευταία δυόμιση χιλιόμετρα δεν υπήρχαν παρά ελάχιστοι να βασανίζονται εξίσου στη διαδρομή.
Τερματισμός. Επιτέλους. Ήρθε λυτρωτικά το τέλος αυτού του άχαρου τρεξίματος στο χώμα.
Ακολούθησαν σουβλάκια και μπύρες χωρίς αλκοόλ μαζί με τους φίλους με άφθονες ιστορίες πόνου, αγωνίας και ιδρώτα από τον αγώνα...
Αυτό που κρατάω από τον αγώνα είναι η υπερπροσπάθεια ενός κυρίου να τρέχει όπως μπορούσε το κομμάτι του τρεξίματος και να προσπαθεί να ξεκουράζεται με διαλείμματα ενώ στο ρολόι του χτυπούσε κάποιο αλάρμ και φοβάμαι πως ήταν υψηλοί παλμοί. Δεν εγκατέλειψε παρά προχώρησε και τερμάτισε μισή ώρα μετά από μένα τελευταίος του αγώνα. Λίγο αργότερα τον καλέσανε στις απονομές γιατί είχε βγει τρίτος στην ηλικιακή του κατηγορία των 65+.
Τι άλλο να πω; Μένω άφωνος με την επιμονή και προσπάθεια μερικών ανθρώπων που συνεχίζουν και σε πιο μεγάλες ηλικίες να κάνουν αθλήματα. Να σημειωθεί ότι στο κολύμπι και στο ποδήλατο ο κύριος αυτός ήταν αρκετά λεπτά μπροστά και μόνο στο τρέξιμο κατάφερα να τον φτάσω. Ε καλά, δεν είναι και κανένα κατόρθωμα 25 χρόνια νεότερος άνθρωπος να περνάς έναν 65χρονο!
Το άλλο που μου έκανε εντύπωση και θέλω να σταθώ είναι κάποιοι συμμετέχοντες στην sprint κατηγορία (750μ κολύμπι, 20χλμ ποδήλατο, 5χλμ τρέξιμο) που ήρθαν κυριολεκτικά με ότι είχαν οι άνθρωποι. Ίσως σε κάποιους ο εξοπλισμός ίσως να μη ξεπέρναγε τα 200 ευρώ, όσο δηλαδή ένα απλό ποδήλατο πόλης 6 ταχυτήτων και ένα απλό μαγιώ ...
Θέλω να καταλήξω ότι το τρίαθλο έχει κόστος μόνο αν θες εσύ να έχει κόστος. Ειδάλλως ο καθένας που ξέρει να κολυμπάει, να κάνει ποδήλατο και να τρέχει λίγο, ΜΠΟΡΕΙ να πάρει μέρος για διασκέδαση, αναψυχή και υγεία.
Και για το μετάλλιο.
Και για τη παρέα.
Και για τη δόξα !
Και πριν πω καληνύχτα, να ευχαριστήσω τους φίλους και τριαθλητές Andrew Papakle και Ikonomou Dimitris για την υποστήριξη, την κοθοδήγηση, την εμψύχωση που μου δείχνουν όλο αυτό τον καιρό που κάνουμε μαζί προπονήσεις και αγώνες τρεξίματος, ποδηλάτου και τριάθλου.
Go Go Super Tech Triathlon Team!!!
Ψάχνεις γενικότερα για εξοπλισμούς? Ρίξε και εδώ μια ματιά για τον τρέχον εξοπλισμό που χρησιμοποιώ:
Αν έχεις χρόνο για σκότωμα συνέχισε. Αλλιώς μπες στο Συ-σωλήν και δες ξεκαρδιστικά βιντεάκια με γάτες που τρομάζουν με αγγούρια.
Έμεινε κανένας; Τέλος πάντων.
Παραλία Σχοινίας, παραθαλλάσιο cafe beach bar sports center τα πάντα όλα ονόματι Καράβι.
Κυριακή 10/4/2016. 09:00 όλα έτοιμα για την εκκίνηση του Energy Semilong Triathlon αγώνα. Στολή, σκουφί, γυαλιά, ρολόι.
Όλα έτοιμα. Ξυπόλυτος στη αμμουδιά, μπαίνω στα ρηχά να δω θερμοκρασία. Κρύο. Μπρρρ. (Ευτυχώς πήρα στολή κολύμβησης). Ακούμε τις οδηγίες από τους διοργανωτές. Ανταλλάσσουμε ευχές για καλό αγώνα με τους φίλους και συναθλητές Δημήτρη και Αντρέα.
Σφυρίχτρα.Εκκίνηση. Πατάω δυο φορές το κουμπί στο ρολόι και ξερυθμίζεται. Φτου κατάρα. Σταματάω. Χάνω δευτερόλεπτα ενώ το πλήθος αθλητών ανταγωνίζεται σε ένα σπριντ κολύμβησης μέχρι τη πρώτη σημαδούρα. Ξεκινάω με καθυστέρηση πιο πίσω μόλις καταφέρω να φτιάξω το ρολόι. Ας είναι σκέφτομαι. Γλίτωσα όλο το ξύλο, τα σπρωξίματα και το ασφυχτικό αίσθημα του να κολυμπάς έχοντας τριγύρω σου ανθρώπους που προσπαθούν όλοι να προσπεράσουν όλους τους άλλους. Ήρεμα παιδιά, μη σκοτώνεστε, δεν είμαστε σε αγώνα, σκέφτομαι.
Μα τι λέω, αγώνας είναι! Fuck!!! Η ώρα περνάει. Τικ τοκ, τικ τοκ. Βουρ μπαίνω στο κυνήγι των τελευταίων και στη δεύτερη σημαδούρα φτάνω δυο κολυμβητές. Πηγαίνουμε το ίδιο χάλια και έτσι μένουμε σταθερά κοντά για ώρα. Στη τρίτη σημαδούρα που ολοκληρώνεται ο πρώτος γύρος των 750μέτρων καταφέρνουμε τρεις μόλις να συγκρουστούμε για να πάρουμε την εσωτερική. Έλεος, για δυο δευτερόλεπτα κέρδος θα με μπατάρετε αλιτήριοι, σκέφτομαι και ανοίγομαι πιο δεξιά τους. Τους χάνω. Στο βάθος βλέπω άλλους που φτάνουν στην επόμενη σημαδούρα. Δε τολμώ να γυρίσω να κοιτάξω αν είμαι μπροστά από κάποιον ή είμαι τέρμα πίσω. Δεν έχω περάσει κανέναν και η θέα ενός ναυαγοσώστη να με ακολουθεί με το κανό του (τακτική για να βεβαιωθούν ότι και ο πιο αργός και αδύναμος θα είναι ασφαλής ως τέλος) θα ήταν καταστροφική για τη ψυχολογία. Οπότε συνεχίζω με το ρυθμό που έχω. Το ρυθμό Νέμο με ένα πτερύγιο. Κουλαμαρία, πως πάω έτσι, ξανασκέφτομαι; Γιατί με παίρνει συνέχεια δεξιά; Έχω στραβώσει; Κάτσε, μισό λεπτό, σκέφτομαι. Πως κολυμπάω έτσι, αναρωτιέμαι μόλις χαλαρώνω και συμβιβάζομαι στην ιδέα ότι είμαι τελευταίος. Για κάτσε να κάνω σωστά το άπλωμα του χεριού, να κάπως έτσι, όπως στη προπόνηση στο κολυμβητήριο, remember?
Με τα πολλά φτάνω τελευταία σημαδούρα, είμαι στα ρηχά, πατώνω στην άμμο και βγαίνοντας έρχομαι αντιμέτωπος με πλήθος κοινού που αποτελείται από μόλις έναν φωτογράφο να απαθανατίζει την έξοδο μου από το νερό. Λογικά σχολάει μετά από μένα.
Διάολε που πήγαν όλοι, αναρωτιέμαι καθώς περνάω τη πύλη και το μηχάνημα που καταγράφει τις ώρες εξόδου από το νερό κάνει ίσως και το τελευταίο μπιπ της μέρας.
Τρέχω μπροστά και σαστίζω με τη διαδρομή. Δεν προπορεύεται κανείς και δε ξέρω πως πρέπει να φτάσω στη ζώνη αλλαγών. Κοιτάζω γύρω, τίποτα. Ούτε ένας χριστιανός. Ένας βουδιστής έστω; Τίποτα.
Εκείνη τη στιγμή ενώ περνάω δευτερόλεπτα ακίνητος στο Τ1, τη μετάβαση κολύμβησης ποδηλάτου που για άλλους το δευτερόλεπτο μετράει, ακούω φωνές. Είναι ο Αντρέας, μόλις έχει βγει από το νερό κάνοντας τρεις γύρους στις σημαδούρες αντί για δυο σκόπιμα γιατί είναι μάχιμος κομάντο και δε του φτάνουν 1500μέτρα να ζεσταθεί να φτάσει σε ρυθμούς αγώνα.
Τρέξιμο μαζί ως τα ποδήλατα ενώ ανταλλάσσουμε ιστορίες για ψάρια που είδαμε, μέδουσες, τα παιδιά στο σπίτι, ιστορίες από τη δουλειά. Αυτό είναι, τρέχουμε 4 fun, όχι να πεθάνουμε!
Και τώρα το μοναδικό δύσκολο σημείο του αγώνα. Πως να βγάλεις μια Neoprene ολόσωμη στολή Orca χωρίς να τη καταστρέψεις. Κατεβάζω το φερμουάρ στη πλάτη, βγάζω τον ένα ώμο για να διαπιστώσω ότι μόλις απέκτησα ένα κάψιμο στο λαιμό από τη στολή. Τσούζει. Άουτς. Να βάλω λίγο baby oil, ενυδατική και να χάσω δέκα λεπτά αγώνα; Μπα όχι, θα τον βγάλω αντρικά τον αγώνα. Δηλαδή θα πονάω, θα υποφέρω και θα παίρνω από ένα όσκαρ υποκρισίας χαμογελώντας υπέροχα σε κάθε φωτογραφία.
Το πιο δύσκολο είναι να βγάλεις τα πόδια από τη στολή όμως. Είναι σα να προσπαθείς να ξεκολλήσεις από πάνω σου χταπόδι που έχει βεντουζάρει και θέλει να σε φάει. Ή σα να προσπαθείς να βγάζεις μασαζοκορσέ από τη λάθος πλευρά. Κάτι από τα δυο. Οι λιγοστοί θεατές βαρέθηκαν να παρακολουθούν μετά από τρία λεπτά προσπάθειας και βρήκαν ενδιαφέρον σε ένα άλλο αθλητή, αληθινό, που έβγαλε τη στολή σε χρόνο ρεκόρ και καβάλησε το ποδήλατο να φύγει.
Το ποδήλατο του Δημήτρη λείπει και ξεκινάμε με τον Αντρέα στο κατόπι του. Δε γίνεται να αφήνει απλήρωτο τον καφέ και να τη κοπανάει με το ποδήλατο. Ε όχι, δε μπορούμε να το ανεχτούμε. Αποστολή όχι εύκολη καθώς προπορεύεται κάποια λεπτά μπροστά. Άγνωστο πόσα. Βγαίνουμε στον κεντρικό κι από εκεί μπαίνουμε στο κωπηλατοδρόμιο.
Ούαο! Παντού ποδήλατα, σαστίζω καθώς τα βλέπω και κάνω δεξιά μη με πατήσουν. Σα να γίνεται αγώνας! Όσο μοναχικό ήταν το κολύμπι και η αλλαγή ρούχων στα πίτς, τόσο γεμάτο ήταν το κωπηλατοδρόμιο.
Μα γίνεται αγώνας! Damn! Ανεβάζω ρυθμό και πιάνω μια ανεκτή ταχύτητα που ξέρω ότι μπορώ να κρατήσω για ώρα και συνεχίζω.
Και ναι! Γίνεται θαύμα! Περνάω έναν! Αλλά η προσπέραση είναι της Κυριακής χαρά, Δευτέρα λύπη καθώς είναι ένας random πιτσιρικάς χαμένος από τα γυρίσματα της ταινίας Goonies να βολτάρει βγάζοντας φωτογραφίες τις πάπιες!
Κουάκ! Και ναι, έχει διάφορα παπιόνια εκεί μέσα που δε γίνεται να βγάλω κινητό να τα φωτογραφίσω καθώς το έχω αφήσει στο αμάξι για να γλιτώσω 153 γραμμάρια βάρους και να πηγαίνω κατά μέσο όρο 0,1 χιλιόμετρα πιο γρήγορα. Μήπως να μη σαβούρωνα το Σαββατόβραδο και να έπαιρνα το τηλέφωνο μαζί; Γαμώτο έχασα τις φωτογραφίες.
Και κάτι άλλο που αναρωτιέμαι. Είναι αυτοί οι διαστημικοί ποδηλάτες που έχουν αγκαλιά τη μπροστινή ρόδα από το σκύψιμο που κάνουν ποδήλατο με 40 χιλιόμετρα την ώρα χωρίς να στάζει ιδρώτας και εννοείται δε τους φτάνεις με τίποτα. Και αναρωτιέμαι. Που πάνε χωρίς ζακέτα; Ε;
Όχι, αυτό είναι από άλλο ανέκδοτο. Αναρωτιέμαι όμως πως πάνε σε αγώνα χωρίς μια σαμπρέλα, κάτι; Τι θα κάνουν αν σκάσει το λάστιχο; Κι εγώ βέβαια που κουβαλούσα +700γραμμάρια σαμπρέλες, αμπούλες αέρα και το τσαντάκι; Τι κατάλαβα; Απλά είχα την ασφάλεια ότι δε θα εγκαταλείψω τον αγώνα λόγω βλάβης.
Νιώθεις σούπερ ερασιτέχνης όταν δίπλα σου περνάνε ποδήλατα με εξωτικά υλικά. Όχι φυσικά πως το να αποκτήσεις ένα υπερελαφρύ ποδήλατο χρονομέτρου θα σε κάνει πιο γρήγορο. Αυτό που θα σε κάνει πιο γρήγορο είναι η προπόνηση, η προπόνηση και στο τέλος για αλλαγή λίγο ακόμη προπόνηση....
Η λήξη της διαδρομής του ποδηλάτου με βρίσκει να ξεκαβαλάω με 160παλμους, πράγμα που δείχνει την ένταση. Κάτι που πλήρωσα στο τρέξιμο φυσικά.
Αφήνω το ποδήλατο, γρήγορη αλλαγή παπουτσιών και βουρ ξεκινώ να τρέχω με τον απίστευτο ρυθμό των 05:00min/km δεδομένου των 1500μ κολύμβησης και των 52χλμ ποδηλάτου που μόλις προηγήθηκαν. Αργά και προοδευτικά όμως φάνηκαν τα πόδια να βαραίνουν και φυσικά αναγκάζομαι να πηγαίνω πιο αργά το κάθε χιλιόμετρο που ακολουθεί ως το τέλος το κάνω και πιο αργά.
Ο δρόμος που διαδραματίστηκε το τρέξιμο ήταν ένας χωματόδρομος με λακκούβες και σημεία σαθρά όλο πέτρες. Οπότε η επιλογή της λέξης "διαδραματίστηκε" είναι απόλυτα συνειδητή και δεν έγινε για λόγους εντυπωσιασμού. Δράμα. Το να βγάζεις ημιμαραθώνιο πρόσφατα με ρυθμό 05:30λεπτά το χιλιόμετρο και τώρα να μη μπορείς να κάνεις κάτι περισσότερο από τζόκινγκ ήταν απλά δράμα.
Στην αρχή του τρεξίματος η διαδρομή ήταν γεμάτη κόσμο. Όλοι κάναν τα χιλιόμετρα που έπρεπε, τους πέντε γύρους μέχρι να επιστρέψουν για τερματισμό. Όταν έφτασα να ξεκινώ τον τελευταίο γύρο, τα τελευταία δυόμιση χιλιόμετρα δεν υπήρχαν παρά ελάχιστοι να βασανίζονται εξίσου στη διαδρομή.
Τερματισμός. Επιτέλους. Ήρθε λυτρωτικά το τέλος αυτού του άχαρου τρεξίματος στο χώμα.
Ακολούθησαν σουβλάκια και μπύρες χωρίς αλκοόλ μαζί με τους φίλους με άφθονες ιστορίες πόνου, αγωνίας και ιδρώτα από τον αγώνα...
Αυτό που κρατάω από τον αγώνα είναι η υπερπροσπάθεια ενός κυρίου να τρέχει όπως μπορούσε το κομμάτι του τρεξίματος και να προσπαθεί να ξεκουράζεται με διαλείμματα ενώ στο ρολόι του χτυπούσε κάποιο αλάρμ και φοβάμαι πως ήταν υψηλοί παλμοί. Δεν εγκατέλειψε παρά προχώρησε και τερμάτισε μισή ώρα μετά από μένα τελευταίος του αγώνα. Λίγο αργότερα τον καλέσανε στις απονομές γιατί είχε βγει τρίτος στην ηλικιακή του κατηγορία των 65+.
Τι άλλο να πω; Μένω άφωνος με την επιμονή και προσπάθεια μερικών ανθρώπων που συνεχίζουν και σε πιο μεγάλες ηλικίες να κάνουν αθλήματα. Να σημειωθεί ότι στο κολύμπι και στο ποδήλατο ο κύριος αυτός ήταν αρκετά λεπτά μπροστά και μόνο στο τρέξιμο κατάφερα να τον φτάσω. Ε καλά, δεν είναι και κανένα κατόρθωμα 25 χρόνια νεότερος άνθρωπος να περνάς έναν 65χρονο!
Το άλλο που μου έκανε εντύπωση και θέλω να σταθώ είναι κάποιοι συμμετέχοντες στην sprint κατηγορία (750μ κολύμπι, 20χλμ ποδήλατο, 5χλμ τρέξιμο) που ήρθαν κυριολεκτικά με ότι είχαν οι άνθρωποι. Ίσως σε κάποιους ο εξοπλισμός ίσως να μη ξεπέρναγε τα 200 ευρώ, όσο δηλαδή ένα απλό ποδήλατο πόλης 6 ταχυτήτων και ένα απλό μαγιώ ...
Θέλω να καταλήξω ότι το τρίαθλο έχει κόστος μόνο αν θες εσύ να έχει κόστος. Ειδάλλως ο καθένας που ξέρει να κολυμπάει, να κάνει ποδήλατο και να τρέχει λίγο, ΜΠΟΡΕΙ να πάρει μέρος για διασκέδαση, αναψυχή και υγεία.
Και για το μετάλλιο.
Και για τη παρέα.
Και για τη δόξα !
Και πριν πω καληνύχτα, να ευχαριστήσω τους φίλους και τριαθλητές Andrew Papakle και Ikonomou Dimitris για την υποστήριξη, την κοθοδήγηση, την εμψύχωση που μου δείχνουν όλο αυτό τον καιρό που κάνουμε μαζί προπονήσεις και αγώνες τρεξίματος, ποδηλάτου και τριάθλου.
Go Go Super Tech Triathlon Team!!!
--------------------------
Ψάχνεις γενικότερα για εξοπλισμούς? Ρίξε και εδώ μια ματιά για τον τρέχον εξοπλισμό που χρησιμοποιώ:
Εξοπλισμός τριάθλου (τι χρησιμοποιώ σε προπονήσεις - αγώνες τριάθλου - Brevet - τρέξιμο)
🇬🇷Father of three 👫🙆 Marathoner 🏃🏼 Triathlete🏊🚴🏼🏃🏼 AlmiraMan💪🏻 Trumpeteer🎺 Novel Writer 📝 Life is too short to wait. Live today! ✨✨✨ apogeiwsh.blogspot.com
2 σχόλια
Click here for σχόλιαΜπράβο βρε παιδιά!Κάνετε το πρώην ΚΕΠΛΗΝΕΤ πολύ υπερήφανο!
ReplyΕυχαριστούμεεε ifaki!!! ;-)
ReplyConversionConversion EmoticonEmoticon