AlmiraMan 2017 race report
Τρίαθλο απόστασης Half Iron.
1900m κολύμπι, 90km ποδήλατο, 21km τρέξιμο.
Disclaimer (αποποίηση ευθυνών με άλλα λόγια): οτιδήποτε γράφω εδώ στο αποθετήριο αποδελτιωμένων αναμνήσεων δεν αποτελεί παράδειγμα για μίμηση αλλά για αποφυγή)
Το παρών race report κρίνεται Κ13 οπότε βάλτε τα παιδιά για ύπνο αν συνεχίσετε την ανάγνωση, βάλτε τους Μπομπ Σφουγγαράκη να δουν, δώστε τους παγωτό, οτιδήποτε αρκεί να μη δουν το κείμενο γιατί έχει άγνωστες και ακατάλληλες λέξεις.
AlmiraMan 2017 race report
Εκκίνηση. 200 περίπου αθλητές τρέχουμε στα ρηχά στη Παραλία Κατερίνης προς τη πρώτη σημαδούρα της διαδρομής κολύμβησης των 1900μέτρων που έχει στήσει για να διασκεδάσουμε ο Ιορδάνης Παπαδόπουλος.Βουτάμε μόλις βαθαίνουν τα νερά. Μικρός συνωστισμός και προσεκτικοί ελιγμοί να μη ξοδέψω χρόνο σε δηλώσεις μεταμέλειας, εκφράσεις αγανάκτησης μετά από σύγκρουση. Και το καταφέρνω. Δε συγκρούομαι με κανέναν. Κάποια στιγμή κάποιος/κάποια μου πιάνει το πόδι. Φτάνω πρώτη σημαδούρα ακολουθώντας τρεις αθλητές που συνωστίζονται στη στροφή. Μετά από λίγο πάλι κάποιος/κάποια μου πιάνει το πόδι &είναι καιρός να γυρίσω να δω ... . Μάταια όμως. Δεν υπάρχει κανείς/καμιά σε τόση μικρή απόσταση πίσω. "Κάτι" άλλο ήταν. Ω να σου γαμήσω, βάζω το κεφάλι κάτω και συνεχίζω.
Τι το έβαλα, μου λες; Διαπιστώνω ότι βρίσκομαι μέσα σε μεγάλο κοπάδι από τσούχτρες. Αυτές οι διαφανείς ζελεδοειδής που δε τις βλέπεις αν είναι θολά τα νερά. Και τόση ώρα νόμιζα ότι κολυμπούσα σε αφρούς από τους προπορευόμενους. Όχι. Όχι. Όχι. Δεν ήταν σακούλες πλαστικές αυτά που έπιαναν και έσπρωχναν τα χέρια, ήταν.... τσούχτρες. Ακολουθεί μίνι πανικός στη συνειδητοποίηση ότι είμαι μόλις μετά τη πρώτη σημαδούρα και έχω ακόμη πολλά πολλά μέτρα με αυτές τις συνθήκες.
Προσπαθώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου το περσινό κολύμπι του Almiraman χωρίς όμως να βρίσκεται η λέξη "τσούχτρα" μέσα. Εκατομμύρια. Μικρές σαν κέρμα μερικές, άλλες φτάναν σαν μήλο μεγάλες και κάποιες πεπονίζαν και λίγο. Μέχρι στιγμής η επαφή στα χέρια δε μου έχει προκαλέσει κάτι οπότε η επόμενη σκέψη είναι η σκηνή από τον Νέμο (παιδική ταινία) με τη Ντόρυ να διασκεδάζει πηδώντας από τσούχτρα σε τσούχτρα. Και κάπως έτσι έγινε. Αποφάσισα να συνεχίσω αποφεύγοντας μόνο την επαφή στο πρόσωπο με μικρές αλλαγές κατεύθυνσης.
 |
| AlmiraMan 2017 - αεροφωτογραφία. Λογικά είμαι κάπου τέρμα στα δεξιά |
Κολύμπι. Η καλύτερη συμβουλή όταν είσαι χάλιας στο κολύμπι είναι να βρεις έναν εξίσου χάλια και να το βγάλεις ναι μεν "χάλια" αλλά ξεκούραστα. Δεν βρήκα. Ομολογώ ότι το μεγάλο τσούρμο το έχασα και βρέθηκα με αντίστοιχους αργούς κολυμβητές που είχαν τον ίδιο ρυθμό στην 4η σημαδούρα. Όμως κι αυτοί είχαν το ίδιο στο νου οπότε βρέθηκα για λίγο να ηγούμαι μια ομάδα τεσσάρων ευγενικών κολυμβητών που λέγαμε κάθε λίγο ο ένας στον άλλο "παρακαλώ, περάστε, έχετε προτεραιότητα, μη σας κρατάω". Το κολύμπι ολοκληρώθηκε με μένα να πατάω στο 51 λεπτό στη παραλία με μέσους παλμούς 120 και διανυθείσα απόσταση 2135μ. Κάτι θα έκανα υπερβολικά λάθος για να προσθέσω τόσα μέτρα στα 1900μέτρα.
Ζώνη αλλαγής. Έχει κάποια ποδήλατα κρεμασμένα στα rack, καμιά εικοσάδα τα υπολογίζω με μια γρήγορη ματιά. Καλό αυτό σκέφτομαι, δεν είμαι τελευταίος. Βγάζω στολή, φοράω κράνος Κ γυαλιά και σε 02:51 (πολύ καλό σε σχέση με πέρυσι) ξεκινώ το ποδήλατο.
Γρήγορο high 5 με τον Στάθη Παντελή από Top Cycles, παίρνω κουράγιο και ξεχύνομαι στο πρώτο σκέλος της διαδρομής. Δε βρίσκω κανέναν αθλητή, όλοι προπορεύονται και έτσι οι μόνοι σχετικοί με το almiraman είναι οι εθελοντές στις διασταυρώσεις.
Έχει μια απίστευτη διαύγεια ο ουρανός και το κάλεσμα του επιβλητικού Ολύμπου με τραβά προς το Λιτόχωρο με πολύ κέφι. Μπαίνω στον δρόμο του Θεού και ακόμη δεν έχω δει κανένα ποδηλάτη. Ο πρώτος που συναντώ από το απέναντι ρεύμα μετά από λίγο είναι ο Χ Γαρέφης με το γνωστό βουητό που προκαλεί ο πίσω κλειστός τροχός του. Αααα, μπορώ να το κάνω κι εγώ αυτό σκέφτομαι και ξαναπέφτω στις μπάρες ανεβάζοντας ρυθμό. (πως κάνουν τα παιδάκια που μιμούνται τον Bolt και τρέχουν με σφιγμένες γροθιές? έτσι...) Μέχρι που φτάνω στη διασταύρωση του κέντρου υγείας και πάνω στο ζόρι στο ορθοπέταλο ακούω ένα κοφτό "κτόνγκ" και νιώθω ότι κόβω ταχύτητα.
 |
| Bianchi Impulso |
"Τον αντιθεό σου μέσα παλιομπιάνκι" αρχίζω τους στολισμούς και ξεκαβαλάω με σκοπό να αλλάξω σαμπρέλα. Ήμουν σίγουρος ότι ήταν αυτό. Η πίεση είναι εντάξει αλλά ο τροχός δεν γυρνά. Έχει σπάσει μια ακτίνα και το στεφάνι μοιάζει με στραβό χουλα χουπ. Ανοίγω το φρένο για να συνεχίσω έτσι αλλά και πάλι είχε τόσο στρέβλωση που έβρισκε στα τακάκια.
"Που είναι τα αμάξια συνοδείας με τους τροχούς στην οροφή όταν τα χρειάζεσαι; αίσχος!"
Ανεβαίνω στο ποδήλατο και κάνω πετάλι μέχρι τη διασταύρωση. Ενημερώνω εκεί τους εθελοντές που ρυθμίζουν τη κίνηση και ζητώ να καλέσουν το service του αγώνα. Και κάπως έτσι χάνω 40 λεπτά μέχρι να κληθεί το service, να έρθει από άλλη βλάβη σε εξέλιξη, να μου ακτινολογήσει ξανά τον τροχό και να είναι επιχειρησιακό το ποδήλατο και πάλι. (Ήρθε όμως και αυτό έκανε δυνατό το να συνεχίσω τον αγώνα...)
 |
| Επισκευή τροχού σε εξέλιξη... Θέα Όλυμπος |
 |
| Ακτινολόγηση on the road... |
Έχω χάσει τον μεγάλο οίστρο για αγώνα καθώς βρίσκομαι στον πρώτο κύκλο ενώ όλοι συνεχίζουν πια στον δεύτερο! Και όσους ψευτοπερνάω όλο χαρά είναι γιατί βρίσκονται μπροστά 30χλμ με αντίστοιχη κόπωση. Ουσιαστικά βρίσκομαι στην ουρά του αγώνα. Λίγο πριν ολοκληρωθεί ο πρώτος κύκλος στο δρόμο του θεού γίνομαι μάρτυρας ατυχήματος όταν bmw σταματά σε σήμα της τροχαίας μέσα στη μέση και πέφτει πάνω ο Αντρέας ο Καλογερόπουλος ο οποίος εκσφενδονίζεται θεαματικά. Είμαι σίγουρος ότι οι haters ψήνουν αρνί τώρα με το ατύχημα του μισητού admin του triathlon friends greece. Κάνω μίνι στάση για να δω ότι είναι εντάξει. Εκείνος με παροτρύνει να συνεχίσω από τη καυτή άσφαλτο που σφαδάζει από τον πόνο.
Το παζλ στο σκηνικό της επιτυχίας συμπληρώνεται στον δευτερο κύκλο με μια σκασμένη σαμπρέλα ή φούιτ αν κατάγεσαι πιο πάνω από το Τοίχος μαζί με τα wildlings. Γρήγορη αλλαγή σαμπρέλας και φούσκωμα με αμπούλα, όλα πιάσαν με τη πρώτη, δόξα το Ήφαιστο. Ο δεύτερος κύκλος των 30χλμ είναι πολύ μοναχικός με μόνους αθλητές κάποιους που επέστρεφαν ήδη από Λιτόχωρο. Το μόνο που με κρατά στη διαδρομή και δεν παίρνω το δρόμο της επιστροφής και εγκατάλειψης του αγώνα είναι η θέα του Ολύμπου και η φύση. Λιβάδια ολόκληρα με κατα κόκκινες παπαρούνες είναι εκεί για να τα χαζέψεις αν δε βιάζεσαι.
Είμαι σε αγώνα όμως. Η μέση με κάποια μικροτσιμπήματα υπενθυμίζει να κάνω εναλλαγές στη θέση και να μη μένω στις μπάρες πολύ ώρα. Με τα πολλά... φτάνω στη Παραλία ...επιτέλους και κάνω το τελευταίο χιλιόμετρο του ποδηλάτου. Κοντεύω να φτάσω στη ζώνη αλλαγής. Ήδη έχουν τερματίσει οι πρώτοι και εγώ έχω έναν ημιμαραθώνιο μπροστά. Μια ματιά στο V800 δείχνει ότι όπου να'ναι ξεκινώ την 5η ώρα της προσπάθειας μου.
Καλή στιγμή για εγκατάλειψη. Οι κοπέλες με τις ρακέτες στη παραλία, ο ίσκιος του Almira Beach Bar και το όραμα ενός φρέντο καπουτσίνου έχουν γίνει οι σειρήνες μου.
Τι πιο εύκολο; τι πιο απλό; "έπαθα βλάβη", "έπαθα λάστιχο", "έχω τη μέση μου", "με έκαψε ο ήλιος", "εξαντλήθηκα", "θα χάσω το survivor τόσο αργά που πάω", 1000 αφορμές έχω.
Και τότε από μηχανής θεός με αναγνωρίζει ο Δημήτρης Ζαπάρτας που κοντεύει να τερματίσει και μου φωνάζει "Κοντογιάννη είσαι δυναμίτης"! Ένα λεπτό αργότερα φτάνοντας στο Beach Bar Almira στα μεγάφωνα ο Dj παιανίζει το "TNT" από τους AC/DC. Τρεις λέξεις του Ζαπάρτα και έπειτα το τραγούδι στη διαπασόν ήταν ένας καλός οιωνός για να μπω στα παπούτσια του τρεξίματος.
Βουρ στη πίστα του τρεξίματος χωρίς αύριο. Ξεκινώ και κάνω τα πρώτα πέντε χιλιόμετρα με μέσο ρυθμό 06λ:25δ/χλμ και το κρατάω εκεί για να αποφύγω κράμπες ή οτιδήποτε μπορεί να προκύψει από το θέμα της μέσης. Δε νιώθω άσχημα πέρα από τον ήλιο που αρχίζει και με τηγανίζει και φυσικά την κούραση που συσσωρεύεται . Βέβαια η μέρα ξεκίνησε στραβά και έτσι συνεχίζει. Τα τζελ, οι μπάρες και τα ισοτονικά αρχίζουν το πάρτυ στο στομάχι μου και στο 6ο χλμ βρίσκομαι να ψάχνω τις τουαλέτες. Ευτυχώς έχει και στα δυο άκρα της διαδρομής του τρεξίματος.
Γρήγορη απόφραξη και βγαίνω να συνεχίσω με περισσότερο σθένος και αρκετά πιο ελαφρύς! (sorry για την περιγραφή, εγώ προειδοποίησα) Εφοδιάζομαι με πατατάκια και κοκακόλα στην αναστροφή και σε μόλις ...200 μέτρα ξανακάνω στάση προς νερού μου. Ε όχι ρε gay Δία. Ε όχι! Όλα σε αυτόν τον αγώνα πρέπει να τύχουν? Μπαίνω wc, βγαίνω και ήδη έχουν βγει οι ρέγγες από τη θάλασσα και με κλαίνε έτσι ωχρός που είμαι.
Ok, αρκετά κράτησε το αστείο, σκέφτομαι και σηκώνω το χέρι σε έναν εθελοντή διασώστη που είχε ένα αξιοζήλευτο μηχανάκι. "Σταματάω, δε μπορώ άλλο, τι να κάνω?" τον ρωτάω, "Να περπατήσω ή να περιμένω να με πάει κάποιος"? Μέσα μου σκεφτόμουν ότι αν μου πρότεινε να ανέβω στο μηχανάκι να με πάει θα ήταν τόσο γρήγορη και λυτρωτική η εγκατάλειψη. Ο ρόλος του όμως ήταν η διάσωση και όχι η συγκομιδή οπότε απλά αρκέστηκε στη συμβουλευτική να πιάσω ίσκιο μέχρι να έρθουν από την διοργάνωση να μαζέψουν το πτώμα.
Και τότε εμφανίζεται ο δεύτερος από μηχανής θεός της ημέρας, ο Γιάννης Βαμβακίδης που καταλαβαίνει ότι πάω για εγκατάλειψη και με τραβάει από το μπράτσο και με βάζει πάλι στη διαδρομή του τρεξίματος. Οι απειλές του "Θα σε σκίσω αν τα παρατήσεις" παράλληλα με την εξιστόρηση του διπλού Ευχίδειου άθλου που έκανε ο αδερφός του τη περασμένη μέρα μου αλλάζουν την οπτική. Έπειτα μου δίνει και μια καλή εναλλακτική που δεν είχα σκεφτεί. "Αφού δε μπορείς να τρέξεις άλλο, περπάτα όλο το υπόλοιπο". Και έτσι έκανα. Περπατήσαμε ταχυδρομικά ως το χωριό, με φίλεψε 2 salt stick &μια κάψουλα μαγνησίου και χαιρετηθήκαμε καθώς έκανα μια ακόμη στάση για επίσκεψη στη τουαλέτα κάποιου μαγαζιού.
Τι είχε μείνει; Δωδεκάμιση χιλιόμετρα μέχρι τον τερματισμό. Βγήκε το περισσότερο με περπάτημα και λιγότερο με τρέξιμο. Δεν τράβαγα στο τρέξιμο. Με μερική αφυδάτωση εξαιτίας των εντερικών πάσχιζα να συνεχίσω με ότι εφόδια είχα. Σε κάθε προσπάθεια να μπω πάλι σε τζόκινγκ η τρέξιμο το στομάχι σφιγγόταν και με οδηγούσε πάλι προς νερού μου. Αυτό έγινε άλλες 2 φορές. Έλεος όμως, 5 φορές, ο μισός έμεινα στο τέλος. Ως επόμενο τα ενεργειακά αποθέματα είχαν εξατμιστεί. Μικρή όαση κάπου στο κέντρο η ταβέρνα του "Μέγκα" η οποία φρόντιζε για ένα μίνι κατάβρεγμα με λάστιχο και διέθετε παγωμένα νερά και κοκακόλα...
Βρίσκομαι στα τελευταία δυο χιλιόμετρα, είμαι τελευταίος όλων και συνεχίζω σαν μαραμένος μαϊντανός. Ο εθελοντής διασώστης με ακολουθεί με το μηχανάκι με αγωνία για το αν θα ζήσω, ο γιος του Ιορδάνη μου φέρνει νερά με το Bmx και μου κρατά παρέα ενώ λίγο παρακάτω με ακολουθεί και ένας άλλος εθελοντής διασώστης με το ποδήλατο του και τους απινειδωτές παραμάσχαλα καλού κακού... Στη παρέα συνοδείας-σκούπας του τελευταίου χιλιομέτρου που μεγαλώνει συνεχώς μπαίνει και άλλος εθελοντής που αποδεσμεύεται από το πόστο του με το αμάξι του αυτός.
Όλοι τους ξωπίσω μου στα 5-6 μέτρα ακολουθούν καρτερικά σιωπηλοί σαν μια νεκροπομπή που οδεύει στο Almira Beach Bar με το ζόμπι να παραπαίει μπροστά... Στα τελευταία 500 μέτρα ανασταίνομαι από τα δυνατά Beat του μαγαζιού και ότι οικονομία έχω κάνει τη σπαταλάω σε τρέξιμο. Η μεχρι τώρα νεκρώσιμη ακολουθία καταφτάνει τρέχοντας στην αψίδα τερματισμού. Ο Ιορδάνης ενημερώνεται για την άφιξη του τελευταίου αθλητή, βγάζει έξω τους αθλητές που ήταν ήδη στις απονομές του αγώνα και με βραβεύει για την επιμονή να μη τα παρατήσω με το βραβείο του τελευταίου τερματίσοντα....
Στιγμές όλο συγκίνηση....
Εντάξει σίγουρα δεν ήμουν ο τελευταίος με την έννοια του πιο αργού, ήμουν όμως άτυχος καθώς υλικό και σώμα με κρέμασαν. Το πνεύμα όμως κυριάρχησε και με δυο καλές ωθήσεις από Ζαπάρτα και Βαμβακίδη έκανε αυτό που είχε αρχικά σκοπό.
Το να τερματίσω το Almiraman και φέτος έστω και μιαμιση ώρα πιο αργά από ότι πέρυσι.
ΥΓ. Με ρώτησε ένας φίλος αν στεναχωρήθηκα που έγιναν όλα αυτά. Όχι του απάντησα, ήταν μαθήματα παθήματα. Να έχω λιγο καλύτερα ελεγχμένο τον εξοπλισμό, να έχω κάνει περισσότερες προπονήσεις στη χρήση της τροφοδοσίας του αγώνα και να είμαι λίγο πιο έτοιμος την επόμενη φορά.
ΥΓ2. Συνέχιζα τον αγώνα ΟΣΟ δε καταπατούσα το χρυσό κανόνα του γνωστού κου Χρήστου Γαρέφη παγκόσμιου πρωταθλητή τριάθλου που δεν είναι άλλος από το "Να είναι ο αγώνας σας ένας αγώνας γέφυρα με τον επόμενο και όχι ο τελευταίος σας". Όσο δεν είχα κάτι μυοσκελετικό λοιπόν και ένιωθα καλά συνέχιζα...
ΥΓ3. Το άχτι μου για ένα πιο καλό αγώνα από άποψης επίδοσης θα το βγάλω στο ραντεβού που έχω δώσει με το Ocean Lava Rhodes 70.3 στις 29/10/17!!!! ✨✨✨✨✨✨✨
Ευχαριστίες - Συγχαρητήρια
Ευχαριστίες - Συγχαρητήρια
Μύριαμ. Τις ευχαριστίες μου σε ένα άγγελο επί της Παραλίας, μια γοργόνα ονόματι Μύριαμ από Γαλλία που μου βρήκε αναβράζων ντεπόν στο 17 χλμ (της το ζήτησα νωρίτερα στο 14χλμ) και έσπευσε να βρει, να το βάλει σε δροσερό παγούρι και να έρθει να με βρει.
(Κάθε λογικός θα ζητούσε το τηλέφωνο της, εγώ στη ζαλάδα του αγώνα ζήτησα ενα απλό ντεπόν)
Ζαπάρτας Δημήτρης. Με τρεις λέξεις έδωσε την ώθηση που χρειαζόμουν και με έβαλε στη πίστα του τρεξίματος.
Βαμβακίδης Ιωάννης. Co-admin στο triathlon friends group και διοργανωτής του μεγάλου "Swim the Canal" που δε χάνω με τίποτα για το κουράγιο και τον επαναπρογραμματισμό της σκέψης μου.
Εθελοντές του αγώνα. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που αγκαλιάσαν τον αγώνα και μείναν παρά τη ζέστη και τον ήλιο με το χαμόγελο στα χείλη, στη θέση τους να μας κρατούν ασφαλείς και να μας εμψυχώνουν ακόμη κι αν κάποιοι πιο αργοί τους κρατήσαμε παραπάνω εκεί έξω.
Ταβέρνα Μέγκα. Πρόσφερε μια μικρή όαση δροσιάς με το ντους σε όποιον το επιθυμούσε, μοίραζε νερά και κοκακόλα. Κι όλα αυτά στο μέσο της διαδρομής μεταξύ των δυο σταθμών ανεφοδιασμού κάνοντας έτσι πιο εύκολη τη μετάβαση στο άλλο άκρο της διαδρομής.
Διοργάνωση. Κάθε διοργάνωση που τρέχει αγώνες μέσα σε κατοικημένη ζώνη έχει να παλέψει με τον αστάθμητο παράγοντα που δεν είναι άλλος από τον άνθρωπο. Αυτόν που θα περάσει κάτω από τη κορδέλα με το μηχανάκι, αυτόν που θα μπει με το τρακτέρ στη πίστα, αυτόν που θα πάει να αλλάξει τα μπεκ ή δε θα σταματήσει στις οδηγίες των εθελοντών και της αστυνομίας. Δεν υπάρχει άλλη λύση για πολύ καλούς αγώνας από τη συνεχή ενημέρωση των κατοίκων και συλλογική προσπάθεια ώστε να μάθουν και να σέβονται αυτή τη μια μέρα του χρόνου που διοργανώνεται ένας τόσο σπουδαίος αγώνας. Ο Ιορδάνης και όλη η διοργανωτική ομάδα βρίσκεται σε αυτό το δρόμο και κάνει το καλύτερο!
Ιορδάνης Παπαδόπουλος Ιορδάνη συγχαρητήρια για τη προσπάθεια σου να διαδώσεις το τρίαθλο και τη χαρά που δίνει στους συμμετέχοντες. Ευχαριστώ για τον όμορφο αγώνα που έχει πλέον μόνιμη θέση στο προσωπικό μου καλεντάρι!!!
--- Παράρτημα ---- Φωτογραφίες ---
Ξενοδοχείο Lilalo. Τολμηροί χρωματισμοί. (άψογο, 23ε/βραδιά δε μας χρέωσε το late check out)
 |
| Αψιδα τερματισμού και στο βάθος σκάφους του λιμενικού... |
 |
| Το Σάββατο πριν τον αγώνα. Από το πρωί στη παραλία. Το λες και Ζωάρα. |
 |
| Εδώ με την Ιωάννα από το Syros Triathlon! Ζωάρα Vol 2 |
|
| Το ταλαίπωτο Bianchi μου.. Μόνο σε βουνό δε το έχω πάει ακόμη..... |
 |
| Night life? Το Almira Beach Bar είναι η καλύτερη επιλογή στη Παραλία |
 |
| Μια φωτό με το μεγάλο πανό του αγώνα! |
 |
| Βράδυ παρασκευής. Ο Ιορδάνης είναι ως αργά σε ετοιμασίες |
 |
| Ο πρώτος στο Almira Swim |
 |
AlmiraFast Sprint Triathlon 2017- Έναρξη!ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ |
 |
| Το πριν. Όλα φαίνονται άνετα. Χαμόγελα. |
 |
| Το μετά. Χαμόγελα ενώ ο Δημήτρης απορεί πως γίνεται αυτό. |
Αν το βρήκες ενδιαφέρον όλο αυτό πάτα ΕΔΩ για να γραφτείς στο newsletter του blog :-) (Θεματολογία : Προπονήσεις τριάθλου - Brevets - Περιγραφές αγώνων - Reviews εξοπλισμών - Fitness motivation άρθρα)
🇬🇷Father of three 👫🙆 Marathoner 🏃🏼 Triathlete🏊🚴🏼🏃🏼 AlmiraMan💪🏻 Trumpeteer🎺 Novel Writer 📝 Life is too short to wait. Live today! ✨✨✨ apogeiwsh.blogspot.com
1 σχόλια:
Click here for σχόλιαπροσφέρει δάνεια σε κανέναν
Για όλες τις οικονομικές σας ανάγκες, επικοινωνήστε μαζί μου. Είμαι ειλικρινής και αξιόπιστος δανειστής. Η προσφορά μου κυμαίνεται από 3600 € έως 620.000 €.
email: financecontrole08@gmail.com
ConversionConversion EmoticonEmoticon