Life is too short to wait. Live Today!

Life is too short to wait. Live Today!

Πτήση με αλεξίπτωτο πλαγιάς στη Λευκάδα ...





Λευκάδα. Παραλία Κάθισμα.
Αύγουστος του 2003. Διακοπές.



Και ξαφνικά μια ωραία μέρα βρίσκεσαι στον αέρα..













Είμασταν στη παραλία "κάθισμα" και μετά από το μπάνιο βγήκαμε να στεγνώσουμε έξω. Ξαφνικά αφού είχαμε ξαπλώσει με την Κατερίνα κάτω από την ομπρέλλα μας μετά την πρώτη βουτιά στα γαλάζια νερά ακούσαμε ένα φύσημα διαφορετικό από το σταθερό θρόισμα του αέρα. Το ακούγαμε όλο και πιο δυνατά. Μέχρι που εμφανίστηκε φάντης μπαστούνης απ'το πουθενά ένας πιλότος αλεξιπτώτου πλαγιάς με το αλεξίπτωτο του και τον εξοπλισμό του και προσγειώθηκε μπροστά μας 3 μέτρα μόλις απόσταση. Προσγειώθηκε ανάλαφρα και με ένα δυο βηματάκια σταμάτησε και κατέβασε το αλεξίπτωτο στην αμμουδιά.



Ο θαυμασμός μου εκείνη τη στιγμή για το θέαμα ήταν πρωτοφανής. Ήρθε και απλά προσγειώθηκε μπροστά μας. Ατάραχος ο πιλότος έβγαλε το κράνος του και μάζεψε σε ένα μεγάλο μπόγο το αλεξίπτωτο του και έφυγε. Κατευθύνθηκε προς ένα αμάξι που τον περίμενε. Έβαλε βιαστικά το αλεξίπτωτο στο πορτμπαγκαζ, αντάλλαξε δυο κουβέντες με τον οδηγό και φύγαν γρήγορα. Για κάποιο λόγο ήταν βιαστικοί...

Κοίταξα ψηλά στη πλαγιά πάνω από την παραλία και κατάλαβα. Ήδη πετούσε ένα αλεξίπτωτο και απογειώθηκε εκείνη τη στιγμή άλλο ένα. Ένας τρίτος πιλότος έπαιρνε θέση και άπλωνε το δικό του αλεξίπτωτο στην απογείωση.



Πριν περάσουν 5 λεπτά βρίσκονταν στον αέρα 5 αλεξίπτωτα ταυτόχρονα και μοιράζονταν τη πλαγιά κάνοντας δυναμικό (εκμετάλευση του σταθερού ανέμου για παραμονή στη πλαγιά για μη απώλεια ύψους). Ένα από αυτά τα αλεξίπτωτα ήταν μεγαλύτερο και ... είχε και συνεπιβάτη. Ήταν διθέσιο. Το διθέσιο έκανε κάποιες μανούβρες και κάποιους ελιγμούς και κατευθύνθηκε προς τη προσγείωση. Κατα τη διαδικασία προσγείωσης πέρασαν από πάνω μας και προσγειώθηκαν 10 μέτρα πιο πέρα.
Για 1 ώρα παρακολουθούσαμε τα αλεξίπτωτα να πετούν. Μονά και διθέσια. Μέχρι που ξεθάρεψα και μετά από αρκετή σκέψη ολίγων λεπτών... αποφάσισα να ρωτήσω αν μπορώ να κάνω κι εγώ μια διθέσια πτήση. Και έτσι πλησίασα έναν πιλότο και ζήτησα πληροφορίες.

"Θα πας να βρεις το Διονύση να πετάξετε μαζί μια διπλή πτήση" είπε.

Έτσι και έκανα. Τον συνάντησα σε ένα κιόσκι που έπινε αναψυκτικό και ρώτησα αν μπορώ να πάρω μέρος σε μια πτήση και το τι θα χρειαστώ. Μου είπε μεταξύ άλλων ότι το μόνο που χρειάζομαι έιναι παπούτσια που να δένουν για να μη τα χάσω.

Τελικά το πήρα απόφαση να κάνω την πτήση.
Ανεβήκαμε με το Διονύση και το Μένιο με το Panda4X4 στην απογείωση. Η θέα ήταν μαγευτική. Όλη η παραλία μπροστά ήταν απίστευτα όμορφη και τα νερά της θάλασσας είχαν μια πολύ όμορφη γαλάζια απόχρωση που έκανε το τοπίο μαγευτικό. Βέβαια μπροστά στην απογείωση με έπιασε ένας μικρο-ίλιγγος και σχεδόν το μετάνιωσα που θα έκανα τη πτήση. Ήμουν έτοιμος να αρνηθώ.




Πριν προλάβω να το καλοσκεφτώ ακούω το Διονύση να λέει "Εντάξει είναι ο καιρός, πετάει. Δεθείτε". Ο Μένιος ήρθε και με γρήγορες κινήσεις με έδεσε στο κάθισμα μου και μου έκανε ένα σύντομο briefing για το τι πρέπει να κάνω. Τι μου είπε? Απλά ότι όταν μου πει "ΤΡΕΧΑ" να σκύψω μπροστά και να τρέξω με όλη μου τη δύναμη ανεξάρτητα από την αντίσταση που θα έχω από τη ζώνη.
Μόνο αυτό. Τίποτε άλλο. Ένα απλούστατο πράγμα. Δενόμαστε, στήνουν το αλεξίπτωτο, έρχεται η κατάλληλη ριπή αέρος και φωνάζει ΤΡΕΧΑ. Ήδη ένιωθα περίεργα. Τελικά με έσπρωξε για κάνω τα πρώτα βήματα και έτρεξα ξεψυχισμένα. Ο φόβος με είχε καταλάβει εκείνες τις στιγμές και μου κόπηκαν τα πόδια. Αλλά τελικά απογειωθήκαμε. Βρεθήκαμε στον αέρα και...
...προσπαθούσα να πάρω ανάσα. Από την πρωτόγνωρη αυτή αίσθηση μου είχε κοπεί η ανάσα. Ανάμοικτα συναισθήματα ενθουσιασμού, αγωνίας, χαράς, φόβου και κύματα αδρεναλίνης... όλα αυτά να με χτυπούν αλύπητα. Ένα ντελύριο απόλαυσης. Κατάφερα μετά από λίγο να πάρω ανάσα και μετά επανήλθε σχεδόν στο φυσιολογικό η αναπνοή μου. Η θέα ήταν μαγική. Η Αίσθηση απίστευτη. Είμασταν στον αέρα. Πετούσαμε. Ο Μένιος ρωτούσε πως αισθάνομαι και δεν είχα τα κατάλληλα λόγια να το περιγράψω εκείνη τη στιγμή. Είπα απλά "ΤΕΛΕΙΑ".
Μετά την απογείωση στρίψαμε δεξιά και ακολουθήσαμε τη πλαγιά δεξιά, φτάσαμε στις κεραίες και κατευθυνθήκαμε προς τη μικρή βραχώδη χερσόνησο που φτάνει ως στη θάλασσα. Εκεί κάναμε 2 στροφές 360 μοιρών και πιάσαμε τελική ευθεία για προσγείωση.
Μια πτήση μικρή. 3 λεπτά μόνο αλλά τόσο μαγευτική.
Προσγειωθήκαμε ομαλά και ένιωθα απίστευτα όμορφα. Είχα μαγευτεί. Αυτό ήταν.
Συνειδητοποίησα ότι μετά από αυτή τη πτήση τίποτα δε θα ήταν όπως πριν. Τίποτα δεν ήταν τόσο φανταχτερό, τίποτα δε μου προκαλούσε τόση χαρά όσο η χαρά της πτήσης.....


....







Previous
Next Post »